Naast de rusthuizen van de stad en het departement waar we reeds hadden gewerkt, zijn er in Buzau en omgeving ook nog rusthuizen van Pope Milea, een ortodoxe priester die allerlei soorten projecten heeft opgestart voor de allerarmsten. We gingen naar zijn rusthuis in Ulmeni, waar we vaststelden dat dit niet echt een rusthuis is maar eerder een opvang voor alleenstaande mannen die nog zeer zelfredzaam zijn. Zij doen een groot deel van het werk ter plaatse en ook in de omliggende tuin en boerderij worden zij ingeschakeld voor te helpen. In ruil krijgen zij kost en inwoon ter plaatse. Er is daar plaats voor 34 mannen en er is een tweede gelijkaardige opvang in Naiene voor vrouwen. Echt voor de bewoners zorgen was daar niet nodig, maar als werk mochten we de vensters wassen. 't Was eens iets anders.... Na het middagmaal keerden we terug naar Buzau om onze week af te sluiten met het aankopen van de laatste kadootjes voor het thuisfront. Morgen gaan we nog naar zoutmijnen in Prahova en kunnen we 's avonds onze boel opruimen. Zondagmorgen vertrekken we hier al rond 6u30 om Boekarest nog te bezoeken en rond 20u mogen jullie ons aan de Meerspoort terug verwelkomen met Bine ats venit... Tot dan Nele
Ons bezoek aan het hospitaal was zeer leerrijk en we maakten met Tania een nieuwe afspraak voor donderdag. Zij zou ons het volledige ziekenhuis laten zien. Maar er kwam een wijziging in het programma (weeral): op woensdag brengen Anneke, Sabine en Astrid een bezoek aan een rusthuis in Smeeni. Na een goed onthaal in het hospitaal aldaar, bleek al snel dat we op een verkeerde bestemming waren. Maar geen probleem: het rusthuis ligt aan de achterzijde van dit hospitaal. Er zijn twee paviljoenen, de verbouwingsweken zijn nog steeds bezig. De directie is een dokter, er werken enkele verpleegkundigen en zorgkundigen voor 34 bewoners. We zijn hier goed onthaald geweest, er was ook een goede uitwisseling mogelijk er er werden enkele suggesties doorgegeven . Hier was het ook mogelijk om mee te helpen in de zorg. We mochten vaststellen dat de hygiënische zorgen reeds meer zijn ingeburgerd. In de namiddag zijn we ook nog meegegaan met Christina en Stefania van het wit-gele kruis voor een opstart an een zorg van een dementerende vrouw. Vanuit onze ervaringen in Oudenaarde konden we enkele nuttige tips doorgeven. Ondertussen hebben ook onze voorzitter ontmoet en haddem we een voorbereiding op de evaluatie van ons werkervaringen alhier. Gezien er hier een belangrijk religieus feest op handen is, moest ons programma nog eens kunnen wijzigen. Flexibiliteit wordt hier goed geoefend. Aangezien we voor donderdag een afspraak hadden in het hospitaal en ook terugin de slag konden (en het ook graag deden) hebben we beide projecten voortgezet. Sabine kon verder aan de slag in het hospitaal en daar kreeg ze een uitgebreide rondleiding van alle afdelingen. We kijken uit naar haar fotoreportage, want zij mocht ook vaststellen dat de initiatieven en onderssteuning vanuit onze provincie absoluut ten goede komen aan alle lagen van de bevolking aldaar. We zijn fier om ook tot deze provincie te behoren. Nele, Kim, Anneke en Astrid vertrokken deze morgen met de directrice naar haar rusthuis in Smeeni. Nele en Kim hadden contact met de sociale dienst en Anneke en Astrid kregen een vraag naar zorg van mindervalide bewoners. Op die manier konden we aan een verpleegkundige de basistechniek van een bedbad uitleggen. De directie vroeg ons ook om met haar contact te houden... Rond de middag werden we in een hotel in Buzau verwacht voor de evaluatievan het Leonardo da Vinci-porject met de voorzitter en alle betrokken partijen. Na een inleidingswoord van onze voorzitter werd iedereen uitgenodigd om de bevindingen te verwoorden, zowel van alles wat wij hebben meegemaakt, alsook wat zo'n project heeft betekent voor de Roemeense medewerkers. Het werd een vruchtbaar gesprek, met de wens dat er ook een delegatie van Buzau naar Oudenaarde zou komen... Er was ook een permanentevertalling door Adriana. Morgen wacht ons een laatste werkdag... Naska
Nog vlug een kort verslagje van het etentje voor onze gasten: Nele en Kim hadden het dessert al gemaakt toen Astrid, anneke en Sabine thuis kwamen: vanillecrème met garniering. Onze gasten vonden het menu overheerlijk (en wij ook). Seby had zijn woord gehouden en bracht zijn muziekinstallatie mee. De sfeer zat er al vlug goed in. Het werd een ongedwongen en leuke karaoké- en dansavond!
Verslaggever van dienst is Sabine. Maandagavond geen tijd gehad om te bloggen want voor dinsdagavond hadden wij 15 genodigden en moest het menu klaargemaakt worden. Wij kozen voor balletjes gehakt met tagliatelli met ''tomatensaus á la NASKA''. Dit recept is nog zoveel lekkerder als het kan overnachten. Dit kwam ons goed uit want dinsdag was het voor ons allemaal werkdag en zou het onmogelijk geweest zijn om tijdig iets lekkers op tafel te toveren. Wij kregen van bunica Jelena (de schoonmoeder van Christina) een kanjer van een kookpot ter beschikking! De coördinatie van de voltallige kookploeg verliep vlekkeloos. Het resultaat was "just perfect"!
Omdat de afdeling neurologie op maandag erg interessant was vroegen Astrid, Anneke en Sabine een wijziging van de planning en keerden vandaag terug naar deze dienst vooral ook omdat de neuroloog ons zei dat vandaag de verpleegkundige Tania zou werken en zij het enige personeelslid is die vlot Frans spreekt. Tania kreeg dienstvrijstelling om ons uitleg te geven. Ze was zeer vriendelijk en geen enkele vraag was haar te veel. Wij kregen ook een rondleiding in het ziekenhuis op de polikliniek en op de diensten op het 2de verdiep. Daar ontmoetten wij ook een verpleegkundige van het O.P. van de plastische chirurgie die vlot Engels sprak en ons de volledige afdeling liet bezichtigen. Zowel deze verpleegkundige als Tania zijn respectievelijk in 1999 en 1997 voor een werkstage van één maand in het UZ Gent verbleven en hebben er veel geleerd. Wij vernamen dat verschillende diensten financiële hulp kregen van de Provincie Oost-Vlaanderen en het UZ voor de materiële uitrusting en het resultaat mag gezien worden! Onze werkdag was eigenlijk te kort en wij hopen om donderdag er nog eens te kunnen langs gaan maar dat weten wij nu nog niet.....
Slaapwel! NASKA
PS Er zijn hier héél veel tuinkabouters te bespeuren. Christina zegt dat het hier de laatste tijd een rage geworden is.Sabine heeft er zelfs al van gedroomd! Foto volgt later.
Deze morgen vertrokken Sabine, Anneke en Astrid richting hospitaal... een nieuwe ervaring tegemoet. Eerst liepen we nog eens binnen in het voor ons vertrouwde bureel van het wit-gele kruis. Stefania bracht ons naar de afdeling neurologie. Daar werden we begroet door de hoofdverpleegkundige en haar voltallige equipe verpleegkundigen. Vrij vlug kregen we een globaal zicht op hun werking. Rond 9u30 begon Dr. Piticas, neuroloog, aan zijn zaalronde bij zijn zieken. Deze ronde duurde ongeveer tot 11u30. Al vlug nam de dokter persoonlijk contact met ons, zo vernamen we dat hij enkele jaren geleden een maand in België verbleef, meer bepaald bij zijn collega's in het UZ-Gent. Hij benoemde de welvaart en de ruime mogelijkheden van een universitair ziekenhuis. Hij bezocht een twintigtal personen. Voor elk van hen had hij persoonlijke aandacht zowel voor het neurologisch onderzoek, als voor de emotionele ondersteuning van patiënt en familie. Tijdens de zaalronde waanden Sabine en Astrid zich in hun studententijd in Gent. Dr. Piticas betrok ons meer en meer bij het gebeuren. Anneke is en blijft onze trouwe tolk en ook voor haar ging een nieuwe wereld open. Op de afdeling neurologie hebben we vergelijkbare pathologiën gezien als bij de bewoners van het WLZ, waardoor werd voorgesteld om ons programma voor de komemde dqgen aan te passen, zodat we op deze afdeling kunnen blijven. Dit was een eerste indruk van het hospitaal Tot later Sabine, Anneke en Astrid
Kim en Nele werken de rest van de week samen met de sociale dienst van het departement Buzau. Ook zij hebben een aantal rusthuizen en vandaag bracht een chauffeur ons naar Ramicu Sarat (33 km vanuit Buzau) waar er een rusthuis is met 80 bewoners, zowel mannen als vrouwen. Er verblijven personen tussen de 46 en 100 jaar. De bewoners hier waren er fysiek erger aan toe dan deze in rusthuis van Buzau. De meeste bleven ganse dag in hun bed liggen en ook van deze die wel nog in de eetzaal zaten, waren de meeste ook fysiek zeer zwak. Een tiental bewoners hadden ook een ernstige vorm van dementie. Wat in deze setting zeker nuttig zou zijn is een ergotherapeut want de mensen zaten er gewoon zonder bezigheden. Er was wel een kinesist in huis die de mensen in bed aan het behandelen was, maar die het vandaag vooral druk had met te kijken naar de mooie ogen van Kim. We kwamen nochtans te weten dat hij getrouwd is en drie kinderen heeft, maar hij probeerde Kim keihard te verleiden, maar toen hij ook nog begon over het feit dat ze elke dag de bijbel moest lezen, was het genoeg voor haar. Groot probleem vandaag was het feit dat we eerst uitleg kregen van de directrice maar dat niemand daar Frans of Engels kon. Gelukkig kennen wij inmiddels een beetje basis en dankzij de voorbereidende lessen van Beatrice en ons boekje Roemeens lukte het ons om te verstaan en uitgelegd te krijgen wat we wilden. Tegen dan was het middag en konden we helpen om de maaltijd op te dienen en een aantal bewoners ook te helpen bij het eten. Daarna kregen we zelf middagmaal waarbij ze in de badkamer een tafeltje hadden geimproviseerd waar we met ons tweetjes konden eten. Met de maatschappelijk werker hebben we dan ook nog een beetje gebabbeld (vooral in woorden en niet in zinnen want ook dat was in het Roemeens) over hoe er bij ons gewerkt wordt, wie welke taken uitvoert,... Ze waren zeer sterk geïnteresseerd in de werking van de ergotherapeut dus misschien komt er daar ook nog wel eens van om iemand aan te werven want dit zou zeker een meerwaarde zijn. We kregen hier weer de verhalen en ook de indruk dat zeer veel verpleegkundigen Roemenie verlaten en ergens in het buitenland gaan werken omdat de lonen hier zeer laag zijn (120 euro per maand). Onze collega's begonnen deze morgen vroeg te werken in het ziekenhuis en konden daardoor ook iets vroeger stoppen. Omdat er hier al de ganse tijd zeer lekker voor ons wordt gekookt, hebben we beslist om morgen zelf te koken, in eerste instantie voor ons en het gezin van Christina, maar ondertussen hebben we al een pak vrienden die we ook mee mochten uitnodigen, dus we koken voor 20 mensen. Op het menu staat tagliatelli met bollekes in tomatensaus en vanillepudding met speculoos. De vroege vogels zijn na het werk richting winkels getrokken om alle nodige boodschappen te doen en wat we reeds kunnen voorbereiden, gaan we vanavond nog doen zodat we morgen na het werk alleen nog de afwerking moeten doen. Wellicht hoor je ook nog meer over hun ervaringen, maar de dagen zijn hier zeer druk waardoor het er niet altijd van komt om de blog te vullen. Vele groeten aan iedereen daar! Nele, Kim
Met Leonardo Da Vinci op pad door Europa
