|
Brussel
Geen dag gaat voorbij zonder we eraan herinnerd worden hoe goed het toch was tijdens de wereldententoonstelling van 1958. De hoop voor een betere wereld werd gekoesterd. De nare gevolgen van de tweede wereldoorlog werden een beetje vergeten of alleszins naar de achtergrond verwezen. Brussel werd een bruisende stad zoals Brel het ooit verwoordde. Het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Vandaag vijftig jaar later, zijn we, wat Brussel betreft, met z'n allen een illusie armer.
In onze mooie oude Vlaamse stad zijn er wijken waar men zich, als autochtoon, niet of amper durft te begeven. De democratuur installeerde er doelbewust de zo geprezen multiculturele samenleving. De multiculturaliteit zou een verrijking met zich meebrengen. Ook daar zijn we een illusie armer.
Onlangs reageerden de politievakbonden terecht woest op de snelle vrijlating van de jongeren die een politiecombi beschoten in Anderlecht. Ze noemen de situatie in Anderlecht en andere plaatsen in Brussel hopeloos. Al jaren worden die politiemensen met dergelijk geweld geconfronteerd. Het wordt uiteraard doodgezwegen omdat het natuurlijk geen mooi verhaal is: groepen jongeren, bijna allen van vreemde afkomst, die hun middenvinger omhoogsteken tegen de samenleving die hen kansen gaf, maar liever volgens hun eigen normen wensen te leven. Ze voeren aanvallen in groep uit, op burgers én politie. Pakken ze iemand van hen op, dan staan hele bendes voor het commissariaat amok te maken. De anonieme getuigenis van enkele agenten in Vlaamse kranten spreekt boekdelen:
In Kuregem alleen al de crimineelste wijk van Anderlecht lopen momenteel zon 60 Noord-Afrikaanse jongeren rond die al meerdere keren gestraft hadden moeten zijn voor allerhande geweldplegingen. Vindt u het normaal dat elke jongere die wij arresteren gemiddeld 5 tot 10 strafbare feiten heeft gepleegd waarvoor hij nooit is gestraft? Sommige kerels hebben 60, 70 tot 100 van die feiten achter hun naam staan! Van handtasdiefstallen en inbraken over heling en drugsdelicten tot diefstallen met geweld en agressie.
En verder:
Elke dag worden wij, bij het uitvoeren van een controle, omsingeld en belaagd. Zodat we wie we willen controleren, niet kunnen controleren. En daar sta je dan als twee blanke agentjes tussen een groep heetgebakerde vreemdelingen die je uitlacht, je uitscheldt voor pouleten kcuf (de nieuwste trend, een omgekeerde fuck) en binnen de minuut nog extra volk op de been brengt. Dat ik soms denk: Als het nu misgaat, zijn we gezien
Is dit een nieuw fenomeen ? Wel nee. Deze stadskanker woekert al meerdere decennia. De diagnose werd gesteld, de medicatie werd nooit toegediend. Hier en daar werd, voor de schijn, een licht homeopathisch pilletje voorgeschreven.
De kwalijke reputatie is intussen ook in Rusland doorgedrongen. Het Russische diplomatieke korps is woedend omdat in een paar maanden tijd zes van hun vrouwen in Brussel zijn overvallen. De overvallers waren heus geen Zweden, Noren of Ijslanders.
Het is in Brussel gevaarlijker dan in Moskou, klagen de Russische diplomaten in de pers. Brussel is geen veilige stad meer. En: Als Russische diplomaten Brussel erger noemen dan Moskou, hebben ze gelijk. Wie in Brussel in de buurt van het Zuidstation werkt, wordt er dagelijks mee geconfronteerd.
Niet iedereen zal het graag horen, maar Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws, 22.04.08) zegt waar het op staat: de jongste jaren zijn onze grootsteden een vrijhaven voor criminelen geworden. Als jonge gasten die op politiecombis schieten zonder gevolg worden losgelaten, is de maatschappij zeer ver afgegleden naar de straffeloosheid, schrijft Van der Kelen terecht naar aanleiding van het recente incident in Anderlecht.
De Moureauxs, de Onkelinxen en andere kaviaarsocialisten zijn hiervoor verantwoordelijk.
Ooit werd de minste kritiek op het veiligheidsbeleid in dit land afgedaan als populisme van het Vlaams Belang, maar vandaag is het bittere ernst en schreeuwen ook anderen om dringende maatregelen.
Dank u, dames en heren politici ! | 
