2 juli 2009 Ik ben nu bijna een maand geadopteerd, Ik voel me prima bij mijn baasjes, ik word geknuffeld als ik het wil, ik word met rust gelaten als ik rust wil, ik krijg lekker eten en drinken en af en toe een snoepje. Ik heb al heel wat speelgoed, alleen..... iets aan een elastiek of touw is gevaarlijk want ik rol en krol zo erg dat ik soms bevrijd moet worden omdat het strak om mijn lijfje of halsje zit. Daarom worden deze speeltjes opgeborgen als ik alleen ben. Ik heb mijn baasjes te verstaan gegeven dat als ik in de auto mee mag, ik gewoon om de schoot wil zitten en ik graag naar buiten kijk, ik hou er niet van in die kooi opgesloten te worden in de auto.
Ik heb nu ook een poepbak gekregen met een deksel op, ik vond het zo leuk om zoveel mogelijk steentjes uit de bak te schoppen, maar dat kan nu niet meer, het was maar heel even wennen om de deurtjes te gebruiken, maar nu vind ik het een leuk speeltje.
Ik heb een fantastische krabpaal, ik kan heel hoog gaan zitten en alles in het oog houden. Heerlijk is dat.
Mijn baasjes vinden me soms niet, want ik vind steeds nieuwe plekjes om te gaan slapen, ik vind het dan grappig om heel stilletjes te blijven liggen en me dan heel lui uit te rekken als ze me dan vinden.
Het is heel warm ik slaap dan ook niet altijd in bed naast baasje, maar op zijn nachttafeltje, alles wat erop lag heb ik netjes op grond geduwd, want die tafel is van MIJ.
Mijn baasje neemt graag een bad en ik kom dan bij hem, ik zit dan naast het bad en vraag om gelift te worden, dan ga ik mee in bad, heel voorzichtig speel ik dan met water.
Ik neem ook een douche, ik ga dan in de kleine wastafel in het toilet liggen, heerlijk koel en dan mag baasje de kraan opendraaien eerst druppelend en dan een straaltje en dan speel ik met het water, heerlijk verfrissend, ik word soms dan ook heel erg nat en dan moet baasje me strelen tot ik weer droog ben.
Elke dag probeer ik ook wat nieuws te ontdekken en dat lukt me prima, mijn baasjes staan steeds versteld van wat ik allemaal doe, het moet niet stout zijn want ik krijg geen ruzie, misschien komt dat ook omdat ik zo onschuldig kan kijken Wat heb ik toch een heerlijk kattenleven.
23 juni 2009, mijn baasjes nemen me mee naar de dierenarts, ik moet in de draagmand, dit vind ik niet fijn, ik zit liever op de schoot. In de wachtzaal zit een mijnheer met een grote hond, een geluk dat ik toch in de draagmand zit, want ik ben vast maar een aperitiefhapje voor dit monster. Eindelijk mag ik naar de dokter, er is een dokter en een dokteres, ik doe mijn best om heel aardig over te komen en ik krijg dan ook een hoop complimentjes te horen. De arts zegt dat ik een intelligent ras ben natuurlijk is dat zo.... Ik word helemaal bekeken en ze voelt ook overal, ik blijk in prima gezondheid te zijn.
Maar dan komt die arts met een spuit op me af, dit vind ik vast niet leuk, het is een prik tegen de kattenziekte, het doet pijn en ik maak dan ook een hoge rug. Maar.... ik volg heel aandachtig het gesprek van mijn baasjes met de dierenartsen en omdat ik vaak van Belgie naar Nederland heen en terug reis moet ik een inenting krijgen tegen hondsdolheid (hallo ik ben een poes) en ik moet een chip krijgen en een Europees paspoort. Ik voel me vereerd dat ik zo belangrijk ben Maar wat doen die prikken pijn, vooral de chip is heel pijnlijk. Ik vind de artsen niet meer leuk, eindelijk neemt baasje me weer in zijn armen, ik doe nu een beetje zielig. De arts zegt dat ik misschien wat slaperig zal zijn, maar dan kent hij mij nog niet goed......
Maar wat doen die prikken pijn, vooral de chip is heel pijnlijk. Ik vind de artsen niet meer leuk, eindelijk neemt baasje me weer in zijn armen, ik doe nu een beetje zielig. De arts zegt dat ik misschien wat slaperig zal zijn, maar dan kent hij mij nog niet goed......
