Herkenning

Ze reden over een klein smal weggetje te midden van een groot veld. In de verte kon je het dorp waar het voertuig vandaan kwam nog zien. Vooruit was er niets te zien behalve het eindeloze veld en heel in de verte een vage goud gele gloed die het begin van de woestijn aankondigde. Het warme zand, dat nu in de schemer zijn hitte afgaf, aan de steeds kouder wordende lucht, leek bijna te gloeien.

De wagen bestond uit een 6 tal paarden die het voort trokken over de zanderige weg. Daar achter een kleine wagen waar de bestuurder en een 8 tal andere stevige mannen zaten. Ze praten en lachten onder het genot van een aantal zakken wijn en water. Het waren nomaden, gehard door het leven in de woestijn. In de bewoonde wereld werden ze beschouwd als buitenstaanders, niet welkom in de steden noch de dorpen. Velen van hen hadden een gevangenis straf boven hun hoofd hangen andere enkel een geldboete. Ze waren naar de woestijn gevlucht en hadden zich aangesloten bij de nomaden die daar al woonden, stuk voor stuk veroordeelde.

Achter de eerste wagen hing een veel grotere constructie op wielen. Een enorme kooi, twee keer zo lang als de eerste wagen en hoog genoeg om in te kunnen staan. Hij was speciaal gebouwd voor het vervoer van groot vee zoals kamelen, koeien of paarden, maar deze mannen gebruikte hem daar niet voor. Hun tocht naar het dorp was niet geweest voor dieren, maar voor mensen. Vrouwen om specifiek te zijn.

In het nomadenkamp was een groot te kort aan vrouwen aangezien deze niet snel naar de woestijn trokken, laat staan de wet overtraden en werden veroordeeld. Om toch de nodige vrouwen in het kamp te verkrijgen trokken de nomaden met kleine groepen naar de omliggende dorpen. Soms overvielen ze een slavenmarkt, soms een klein dorp dat ze toevalligerwijs tegen kwamen. Ze ontvoerde de vrouwen en namen ze mee naar de woestijn. Daar werden ze te werk gesteld in alle mogelijke beroepen die de nomaden van hen nodig hadden. Veel vrouwen zouden het eerste jaar niet overleven, maar de enkele die dat wel deden verbleven meestal de rest van hun leven in het kamp.

Deze keer was hun buit groot geweest, een 12 tal jonge vrouwen zaten dicht opeen in de kooiconstructie. In het begin hadden ze gegild en geschreeuwd, maar nu, na uren rijden waren ze stil geworden. Om de zo veel tijd kregen ze water en iets te eten, verder werden ze met rust gelaten.