Dag 1.

Hij opende langzaam zijn ogen. Zijn zicht was wazig en dubbel, hij was duizelig en had het gevoel dat hij elk moment kon gaan overgeven. Waar was hij? Wat was er gebeurt? Het waren zijn eerste gedachtes, vreemd genoeg stelde het hem gerust zichzelf te horen denken. Er was niets mis met zijn hersenen. De riem die hem vastbond aan zijn stoel sneed pijnlijk in zijn keel, wat hem bewust maakte dat hij op zijn zij lag. Zijn linker arm zat tussen de autodeur en zijn lichaam geklemd en hij realiseerde zich nu dat hij met zijn hoofd op de ruit moest liggen. Met zijn rechterhand zocht hij het slot van de gordel die hem tot nu toe op zijn plek had gehouden, en knipte die los. Meteen trok de zwaartekracht zijn bovenlichaam naar beneden en eindigde hij onhandig tussen het stuur en de deur in. Een pijnscheut door zijn rechterbeen motiveerde hem echter wel om verder op te staan. Met een bonzend hoofd en pijnlijke lichaamsdelen wist hij de auto uit te kruipen via het gat dat de uitgeslagen voorruit had achtergelaten. Nadat hij een paar meter van het ingedeukte hoopje metaal was gekropen probeerde hij wankelend op te staan, maar zijn rechterbeen leek überhaupt niet meer op zijn commando’s te reageren. Het verdroeg geen enkel gewicht en bij elke beweging die hij maakte verkrampte hij van de pijn. Toch wist hij met wat moeite overeind te komen, zen keek achterom.

Zijn auto lag op zijn kant met de motorkap gedeeltelijk om een dikke boom geklapt. Nu herinnerde hij zich het licht van de andere auto weer, hoe hij hem had geprobeerd te ontwijken. Het was toen nog donker geweest, wat hem vertelde dat hij een hele tijd buiten westen moest zijn geweest. Hij vroeg zich direct af waarom niemand hem had geholpen en keek om zich heen, op zoek naar de andere auto. Maar de weg was leeg, er was niemand, zelfs niet het kleinste bewijs dat er ooit een andere auto ook verongelukt was.

Wel zag hij een boerderij niet ver bij hem vandaan. Daar kon hij hulp krijgen, want zijn hoofdpijn was er niet minder op geworden nu hij rechtop stond en hij werd om de zoveel tijd overvallen door een vlaag van misselijkheid. Langzaam vooruit komend, hinkte hij in de richting van het huis.