De eerste allinea uit het verhaal "De Zigeuner". Om verder te lezen download de PDF.

Verboden Voorspelling

Een lege pagina. Dezelfde lege pagina als gister en de dag daarvoor. Steeds als ze haar pen op het papier zette kwam er niets, niets alsof al haar gedachtes dan ineens van de voorgrond van haar geest waren verdwenen. Meer dan eens had ze er uren naar zitten staren, haar pen punt net boven het papier, wachtend op de eerste gedachte die haar te binnen zou schieten. Het eerste beeld, meer had ze niet nodig, maar het beeld bleef weg, haar gedachtes stil.

Al vaak was ze opgeschrokken uit een halve droom, zo ver gingen haar gedachtes als de pen niet in de buurt van het papier was, en schoot ze terug in de schrijfhouding om alles een vorm te geven. Maar elke keer was het te laat geweest.

Ze vroeg zich even af of het de bedoeling was dat ze niets zou tekenen. Of het de bedoeling was dat het vel blanco bleef, net zo blanco als de ideeën over de toekomst. Maar dat zette ze snel weer van zich af. Als dat waar zou zijn zou dat wel eens haar dood kunnen beteken. Of in ieder geval zou haar leven een stuk minder comfortabel worden.

Ze boog zich opnieuw over het papier, deze keer sloot ze haar ogen en maakte haar gedachte nog leger dan ze al waren. Ze dwong haar geest nog maar aan een ding te denken, een persoon. Zijn gezicht verscheen voor haar geestesoog, zijn haren, zijn mond, zijn ogen. Ze voelde de kriebeling ergens ver weg, alsof er een kleine gedachte, te klein om direct te zien, in haar opkwam. Het verstopte zich voor haar bewustzijn, maar ze wist zeker dat het er was. Opnieuw concentreerde ze zich op zijn ogen, en opnieuw voelde ze de kriebeling. Ze greep ernaar, probeerde het te pakken te krijgen en bewust te maken, maar het glipte weer weg. De derde keer dat ze zich op zijn ogen concentreerde gebeurde er niets. Teleurgesteld opende ze haar ogen.

Geschrokken hapte ze naar adem. Het vel papier voor haar was niet langer blanco. Twee enorme ogen, precies zijn ogen, keken haar aan. Ze kon zich niet herinneren haar hand te hebben bewogen, ze kon zich niet herinneren de pen te hebben bewogen. Onderzoekend keek ze naar de twee getekende ogen. Was er iets aan veranderd, waren ze anders dan zij zich herinnerde. Ze zocht elk detail af, elke rimpel, elke getekende lijn, maar vond niets. Nee, het waren dezelfde ogen als de ogen die ze 3 dagen geleden had gezien. Op de een of andere manier was het niet de bedoeling dat ze deze ogen in de toekomst zou zien.