Op 7 februari 1986, 2 jaar na mijn aankomst in Iran, kwam ik weer thuis met mijn kleine meid. Een paar dagen voor mijn vertrek terug naar huis was alles heel snel gegaan. Moody wou me naar Amerika sturen om al onze bezittingen daar te verkopen, natuurlijk vertelde hij iedereen dat ik enkel terug naar Amerika mocht om mijn stervende vader te bezoeken. Ik moest dus vlug handelen, voor ik alleen naar Amerika hoefde en Mathob in Iran alleen achterliet. De enige weg die een uitvlucht bood uit Iran was een tocht door de besneeuwde bergen van Turkije. Op dat moment was het winter en moesten Mathob en ik door de besneeuwde bergen de grens over, voor een kind en een vrouw was het een gevaarlijke tocht. Het was ons gelukt de grens over te steken na een vermoeiende tocht . Na een heel lange busrit kwamen we in Ankara aan en konden we via de ambassade en met onze Amerikaanse paspoorten terug naar huis keren. Mijn vader kreeg weer goede moed toen we terug thuis waren. Hij bracht nog een paar mooie maanden met ons door, maar na een lange strijd was hij uitgeput en had hij recht op rust. Hij stierf op 3 augustus 1986. Nu kunnen Mathob en ik hier, in Amerika, een nieuw leven beginnen, hoewel ik nooit het verleden zal vergeten…

16-03-2014 om 19:38 geschreven door Betty Mahmoody