Na lang aarzelen ben ik toch begonnen met m'n blogje. Toen ik vorig jaar in Marseille m'n levensverhaal vertelde waren er veel mensen die toch ook wel benieuwd waren naar m'n verhaal. Toen had ik daar geen behoefte aan, niet iedereen moest weten welke weg ik afgelegd had. Toen ik 8 jaar geleden in Sint-Juliaan kwam wonen zag ik dat als een nieuwe start, geen kat die wist dat ik m'n halve leven in het UZ Leuven doorbracht en dat ik jaren in een rolstoel zat, dus ook geen vooroordelen,medelijdende blikken of gefluister zoals:"dat is dat meisje dat ...". Alleen de poperingnaren wisten welke weg ik al afgelegd had, tja voor degenen die het nog niet wisten ik ben een echte keikop !! M'n buren wisten natuurlijk al snel dat ik een beperking had, je ziet het aan m'n stappen en toen had ik nog een oudere versie van een baclofenpomp die af en toe eens tilt sloeg of er gewoon geen zin in had waardoor ik meer van die dagen had dat ik s'morgens m'n ogen open deed en wist vandaag word het een rolstoeldag. het is pas sinds dat vorig jaar m'n catheter kapot ging en ik uit pure ellende alles op FB gooide dat iedereen min of meer weet hoe de vork aan de steel zit, vandaar m'n blogje, nu kan iedereen me een beetje volgen en ik kan alles een beetje van me afschrijven.
