Na drie vluchten en 24 uur onderweg landen we midden in de nacht in Santa Cruz. Santa Cruz is na La Paz de grootste stad van Bolivia. Ze is de laatste decennia gigantisch gegroeid. Eerst door de cocaïnehandel en de laatste jaren door de gas en petroleumindustrie. Er wonen nu anderhalf miljoen mensen. Er komen migranten naar de stad vanuit alle mogelijke hoeken. Dat merken we op ons vliegtuig. Een groep Mennonieten in ouderwetse klederdracht trekken de aandacht van iedereen. Hoe kan je zo in het verleden blijven steken?

Toen Evo Morales in 2006 tot President werd verkozen was een van zijn eerste maatregelen de nationalisatie van gas- en petroleumindustrie. Met het geld dat hiermee binnen kwam zouden programma's ter ondersteuning van de armen worden opgezet. De rijkeren in en rond Santa Cruz waren hier niet gelukkig mee en zetten een beweging op voor meer autonomie en de lokale regering organiseerde een referendum. We kennen dit fenomeen: het rijkere Vlaanderen dat meer autonomie wil tegenover het armere Wallonië. Morales slaagde er in om het referendum onwettelijk te laten verklaren en won later een referendum rond de grondwetsherziening waardoor Bolivia één en ondeelbaar wordt. Toch merken we in de stad nogal wat uitingen van de beweging voor meer autonomie. Op het "Plein van 24 september", het mooie en rustgevend centrale plein, staat een paal die om autonomie schreeuwt. Maar de mensen kuieren rustig rond of zitten te praten op de alomtegenwoordige banken. Schoenenpoetsers proberen klanten te werven. Maar wie hier de show steelt, zijn de koffieschenkers in hun witte pakken. Zij lopen rond met hun karretjes vol met thermossen met gesuikerde koffie, melk en thee. Op hun karretjes staat hun missie: de oeroude gezelligheid en gastvrijheid van het plein behouden. We bezoeken het Natuurhistorisch museum, volgen. Mooie fossielen in een erg verouderd museum.

We reizen door naar Sucre en kunnen kiezen tussen het vliegtuig en de bus: 16 uur bus over onverharde wegen of 30 minuten vliegen voor 40€. De keuze is snel gemaakt.

25-08-2013, 20:52 Geschreven door Jef Maes  

Met meer dan een uur vertraging landen we rond 13 uur in Sucre. Een stralende hemel en een mooie 20 graden, brengen ons in de gewenste stemming. Nadat we zijn ingecheckt in ons hotel, trekken we de stad in. Deze stad straalt helemaal de sfeer uit van Bolivia. Vrouwen met gekleurde doeken en hoeden sieren het straatbeeld. We trekken naar de Mercado Central en eten daar iets. De sfeer van de markt trekt ons aan. Dit is duidelijk het land van de patat. Zoveel soorten aardappelen zie je bij ons nooit. Op een centraal plein, stoten we op fruitkraampjes waar we een prachtige fruitcocktail laten maken voor 8 Bol (0,8€). Wat verder kopen we een zakje met cocabladeren, om op te kauwen want nu voelen we wel dat we op meer dan 2500 meter hoogte zitten. Cocabladeren kauwen is naar het schijnt het meest efficiënte middel om hoogteziekte te vermijden. We passen ons helemaal aan.

Op het centrale plein van Sucre, staat het Museo de la Libertad dat de geschiedenis van de onafhankelijkheidstrijd behandelt. Hier heeft Bolivar de onafhankelijkheid van Bolivia uitgeroepen. Het is een mooi gebouw in koloniale stijl. Terwijl we daar rondwandelen, hoor ik buiten lawaai. Mensen scanderen slogans. Af en toe knallen er bommetjes. Het is een betoging tegen het geweld tegen vrouwen. Maar snel wordt ook duidelijk dat het een begrafenis is. Een jong meisje is blijkbaar vermoord en de roep van honderden mensen, waaronder heel veel jongeren naar "justicia" , gerechtigheid is groot. Geweld tegen vrouwen is blijkbaar een groot probleem in Bolivia: zie http://www.mo.be/artikel/een-vermoorde-vrouw-dag-bolivia

We worden hier meteen met onze neus op de harde werkelijkheid van dit land geduwd. Enkele dagen later lezen we in de krant dat op een week tijd twee meisjes zijn vermoord in Sucre. Het leven is blijkbaar hard in deze 'suikerstad'. We stappen verder naar het Museo de textiel. We krijgen er een overzicht van de verschillende weefsels van de gemeenschappen in de buurt van Sucre. Prachtig geweven stoffen. Een man uit Tarabuco leidt ons rond en geeft nog wat meer uitleg. Terug in de stad gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt van ons hotel. Terwijl we zitten te eten, passeert een luidruchtige groep jongeren begeleid door een fanfare. Weer een betoging? Ditmaal gaat het om een feest van jongeren die het einde van het schooljaar vieren. Een soort 100 dagen. Sucre is precies een stad die nooit slaapt.

25-08-2013, 20:48 Geschreven door Jef Maes  

Op zoek naar een plek voor een ontbijt komen we terecht in een kleine bar waar we onze koffie en ontbijt nemen. Van daaruit trekken we naar het Universiteitsmuseum. Volgens onze gids het belangrijkste museum van Bolivia. Hoewel het museum al een uur open zou moeten zijn, moeten we nog 10 minuten wachten om dan te vernemen dat de belangrijkste afdeling van het museum, dat over het koloniale verleden, gesloten is wegens werken. We kiezen er dan voor om naar de Mercado Central te trekken. Een levendige plek die we nu uitgebreid verkennen. Tegen de middag trekken we naar de plek waar alle Bolivianen hun saldenas komen halen. Dat blijkt een van de lokale specialiteiten te zijn. Het is een soort empanada, maar met een zoutdeeg. En het is inderdaad erg lekker. Na de middag bezoeken we het klooster van Calonetta. Daarvoor nemen we de bus want het klooster ligt tegen een heuvel aan de rand van de stad. We hebben daar een prachtig uitzicht op Sucre. Het plein voor het klooster is een toonbeeld van schrijnende miserie. Indiaanse mannen en vrouwen, zo zat als iets. Daartussen lopen kinderen aan de mouw van hun vader en moeder te trekken. Er wordt geduwd en getrokken... Niet zo maar een enkeling maar een groep van ruim 50 mensen die zich compleet lazarus hebben gedronken. Een schrijnende toestand zoals we op onze reizen nog maar zelden heb gezien. Tientallen mensen uit de buurt gaan bij het klooster aankloppen voor hulp. Dat Bolivia het armste land is van Latijns Amerika wordt hier ten voeten uit gedemonstreerd. Zowat 15% van de bevolking moet het stellen met minder dan 1 dollar per dag en zowat 60% van de bevolking is arm. Om 15u zou het klooster open gaan. Maar we blijken er niet in te kunnen wegens werken. Voor de tweede maal vandaag vangen we bot met onze plannen. Dan maar wat kuieren door de straten en de sfeer van de stad opsnuiven. We kruipen vrij vroeg in bed want morgen gaan we vroeg op stap, naar Tarabuco.

25-08-2013, 20:45 Geschreven door Jef Maes  

Vandaag zijn we vroeg op pad. Om 7 uur trekken we naar de Mercado Central om te ontbijten. We zitten er tussen arme indianen die er een koffie en een broodje komen nuttigen, voor quasi geen geld. Wij doen hetzelfde. Met de minibus naar het busstation om naar Tarabuco te rijden. Daar gaat elke zondag een grote artisanale markt door. Mensen uit heel de omgeving zakken naar daar af om spullen te kopen en te verkopen. Tarabuco is gekend voor zijn prachtige authentieke weefsels. Na anderhalf uur rijden hebben we de 60 km afgelegd en zitten we op 3.200 meter hoogte. We stoppen een handvol cocabladeren in onze mond om te zorgen dat we niet hoogteziek worden. De coca wordt er in grote zakken verkocht en vindt er flink wat afnemers. Maar wij hebben nog voorraad. We zijn er al vroeg bij en de busjes met toeristen zijn nog niet aangekomen. Dat zorgt er voor dat we rustig kunnen rondkijken. De verkopers en verkoopsters zijn absoluut niet agressief. Ze laten ons de tijd om goed uit te kijken en te kiezen. Als we iets goed hebben gevonden, dan begint het spel van bieden en afbieden. Maar in tegenstelling tot Afrika, China of Marokko, laten ze hun prijzen niet echt zakken. Het moet gezegd, hun koopwaar is kwaliteit. De alpacawol voelt zo zacht aan dat je voelt dat je kwaliteit in handen hebt. Daarenboven, mocht je gaan rekenen hoeveel tijd er is ingestoken om de stoffen te weven of te breien, je zou er nog geld bovenop leggen uit pure schaamte. We gaan regelmatig overstag en kopen een gillet, handschoenen, een sjaal, een muts. Ons kan niets meer overkomen in de vrieskou. Studenten geneeskunde lopen rond om de mensen die uit de dorpen zijn afgezakt, medische raad te komen geven. Schapen en geiten verwisselen van eigenaar. De klassieke handdruk bij het vee kopen is hier ook van kracht. Toevallig is het deze zondag ook culinaire markt met tal van lokale specialiteiten. Vrouwen in traditionele klederdracht hebben lekkere dingen klaargemaakt in hun klassieke kleipotten. De lokale bevolking lust er pap van. Her en der zijn er proevers op pad die de gerechten punten geven. Er is blijkbaar een prijs te winnen met het beste gerecht. De beste hobbykok wordt ook hier beloond. Met onze buit op zak nemen we rond 3 uur de busjes die klaar staan om ons terug naar Sucre te brengen. Terug in ons hotel vragen we ons af: hebben we te veel of te weinig gekocht? Het antwoord vinden we snel op Google want daar vinden we exact dezelfde alpaca-sjaal als diegene die we hebben gekocht. Wij hebben 4€ betaald en op internet staat identiek dezelfde sjaal aan 22€. Gelukkig zijn onze valiezen niet groot genoeg, anders zouden we teruggekeerd zijn.

25-08-2013, 20:43 Geschreven door Jef Maes  

Vandaag reizen we door naar Potosi. Drie uur bus om 200 kilometer af te leggen. We stijgen van 2600 naar 4020 meter. Bij het uitstappen voelen we wel degelijk dat we zijn aangekomen in de hoogst gelegen stad ter wereld. Potosi ligt hoger dan Lhasa in Tibet. Het landschap is prachtig. Van kilometers ver zien we de Cerro Ricco liggen, de bekende berg van Potosi, de "rijke berg". Een Inca-leider heeft hier ooit de stommiteit begaan om tegen de Spaanse conquistadores te vertellen dat er zilver in de berg zat. En wat voor zilver: het was de rijkste zilverader ter wereld. De Spanjaarden hebben er decennialang tonnen zilver uit weggeroofd. Natuurlijk deden ze dat niet zelf. Daarvoor lieten ze indianen van einde en ver aanrukken. Er zijn meer dan 600.000 mensen gesneuveld in de ongezonde mijnen, ter meerdere eer en glorie van het Spaanse rijk. We proberen de eerste dag een beetje te acclimatiseren, want bij elke inspanning voel je toch dat je op hoge hoogte verblijft. We verkennen de stad en willen het belangrijke Casa de la Moneda bezoeken. Maar dat is gesloten. We stappen dan verder en bezoeken het klooster Santa Teresa, een prachtig klooster uit de 17de eeuw. Een vrouw met een grote bos sleutels begeleid ons van de ene kamer naar de andere. Voor ons gaat de deur open, achter ons gaat ze weer dicht. De meisjes die hier binnen kwamen, vaak op jonge leeftijd zijn hier in hun leven nooit meer naar buiten gegaan. Goud en zilverwerk zijn hier in overvloed aanwezig. Hier kwamen alleen dochters van rijke families binnen. We stappen verder naar het centrale plein waar ook de kathedraal is gevestigd. Via een achterpoortje kan je de kathedraal bezoeken, maar enkel met een gids. Het is een olijkerd die graag alle aandacht op zich gevestigd ziet. Maar dit heeft ook voordelen. Hij spreekt traag en duidelijk Spaans, zodat we goed kunnen volgen. De kerk is in volle restauratie. Na 3 jaar werken wordt ze in november opnieuw ingehuldigd. Toch is de rijkdom en de pracht en praal al duidelijk zichtbaar. Het orgelpunt wordt een bezoek aan de toren, zowat 90 trappen omhoog. We trappen meteen op onze adem maar geraken probleemloos boven waar een schitterend zicht op de stad wacht. Met als blikvanger uiteraard de Cerro Ricco. Na deze klimpartij past een verfrissing. We proeven het lokale Potosina, maar het is maar fluitjesbier.

25-08-2013, 19:16 Geschreven door Jef Maes  

We beginnen onze dag met een bezoek aan de Casa de la Moneda. Dat is het grootste koloniale gebouw in Latijns Amerika waar gedurende enkele eeuwen munten werden geslagen. Het zilver kwam direct uit de Cerro Ricco en werd daar tot munten verwerkt. Het is een museum met een uitgebreide en interessante collectie. Maar zoals we hier al meer hebben ondervonden kan je enkel een bezoek brengen met een gids die zichzelf graag hoort praten. Na 2,5 uur zijn we rond. De namiddag houden we het rustig en kuieren door de stad om de barokke en koloniale gebouwen te bezichtigen. De volgende ochtend trekken we naar de Mercado Central. Een mooie markt, maar niet zo uitgebreid als in Sucre. We stappen verder naar het centrale plein en merken daar een concentratie van mensen. Toespraken beginnen. We horen dat het gaat over het aan de grond houden van het vliegtuig van President Evo Morales op weg van Moskou naar La Paz. Er ging een gerucht de ronde dat Snowden aan boord zou zitten van het vliegtuig. De mensen zijn kwaad en voelen zich als volk vernederd. Een vertegenwoordiger van de boeren, de vrouwenbeweging, het stadsbestuur en MAS(de beweging van Evo Morales) nemen het woord en fulmineren tegen de yankees. Tientallen mensen applaudisseren en scanderen slogans pro Morales. De VS moet toch ongelooflijk veel schrik hebben van Snowden dat ze tot zulke actie overgaan.  Het is nu al de tweede stad waar we op een betoging stoten. De mensen zijn hier erg maatschappelijk begaan en goed geïnformeerd. Want deze manifestatie kwam al samen enkele uren nadat het bericht over Morales bekend was. Het is wel een straffe schending van het internationaal recht. In heel mijn leven heb ik nog nooit gehoord van een presidentieel vliegtuig dat aan de grond werd gezet, zelfs niet van de grootste gangsters zoals Mobutu.

Na de middag brengen we een bezoek aan de mijn van Potosi. Mijnwerkers vragen al lachend of er geen Fransen, Italianen of Portugezen in de groep zitten, want die mogen vandaag niet binnen. Zelf hebben we besloten om niet mee ondergronds te gaan omwille van de gevaren en de giftige gassen. Maar mijn broer gaat wel binnen, met succes. De mijntrip begint met een bezoek aan de mijnwinkeltjes, waar we naar goede gewoonte geschenken kopen voor de mijnwerkers: dynamiet, coca-cola en cocabladeren. Dat laatste gebruiken de mijnwerkers tegen de honger, want ze blijven zowat acht uur onder de grond zonder te eten. Zonder coca hou je dat niet vol. Daarna trekken we naar een fabriekje waar de mineralen worden gescheiden van gewone steen. Uiteraard met chemische producten die erg giftig zijn. Maar de mensen dragen er geen gasmaskers. Het zijn privébedrijven die de verwerking doen van zilver, zink en tin. Een belangrijk deel wordt uitgevoerd naar Japan. Nu begrijpen we waarom de restauratie van de kathedraal van Potosi vooral met Japans geld kon worden gerealiseerd. Het is duidelijk geen belangeloze geste. Daarna trekken we de berg op. Nu is die nog 4.700 meter hoog, maar vroeger was die meer dan 5000 meter. Door het leegplunderen van de berg door de Spanjaarden, zijn er vele verzakkingen geweest, waardoor de berg is gekrompen. De mijnwerkers werken elk voor eigen rekening. Soms werken ze in groep in een coöperatieve. Hoeveel bruikbare erts er nog in de berg zit weet niemand. Onze gids zegt dat ze misschien nog 10 of 15 jaar verder kunnen werken, maar ze weten niet hoe lang nog. Wat de 15.000 mijnwerkers die nu nog actief zijn, dan moeten beginnen weet niemand. Wat er dan met Potosi gaat gebeuren is een raadsel want deze stad leeft van de mijnontginning en van het toerisme. En beide zijn duidelijk met mekaar verbonden.

25-08-2013, 19:13 Geschreven door Jef Maes  

Vandaag reizen we door naar Uyuni. Van daaruit maken we een driedaagse trip naar de Salar de Uyuni. We gaan nog even de stad in (in Potosi) om onze vlucht naar La Paz te boeken. Binnenlandse vluchten zijn hier echt goedkoop: 50€ om 500 kilometer te overbruggen. Het lijken wel Ryanair prijzen. Op de terugweg stoten we weer op een betoging, maar wegens tijdsgebrek kunnen we niet direct zien waar het over gaat. Het is een betoging van de vakbonden. Om 12 uur nemen we de bus. We rijden door een prachtig landschap met hoge bergen en diepe kloven. Voor het eerst zien we ook heel wat lama's langs de kant. Meestal in een kudde gecombineerd met schapen, gehoed door een herder of herderin, maar ook vaak gewoon loslopend in het veld. Wat ik nog niet heb behandeld in deze notities, maar wat me telkens opvalt, is hoe kleurrijk Bolivia is. Ze dragen veelal erg gekleurde stoffen. De doeken die ze op hun rug tillen gebruiken ze voor alles. Kleine kinderen worden er in opgeborgen, ter bescherming tegen wind en koude. Maar de doeken zijn ook vaak het transportmiddel om alle mogelijke goederen mee te dragen, zelfs gasflessen. Maar de bevolking zelf is ook zeer divers. Nergens hebben we tot nu toe zoveel indianen in het straatbeeld gezien, vermengd met mestiezen of andere Spaansbloedigen. In Mexico merkte je duidelijk dat de indianen tot de laagste klassen behoorden. Dit merk je veel minder in Bolivia. Misschien heeft het te maken met het feit dat de president ook een “indiginos” is. Of is het net andersom en is Morales president kunnen worden omdat de indianen hun plek in de samenleving hebben weten te veroveren. Wellicht is het een combinatie van beiden.

We komen aan in Uyuni. Vanuit de bergen zien we de stad liggen in de ruime vlakte. De stad geeft een nogal sombere en stofferige aanblik. De temperatuur valt best mee: 16 graden. Maar 's nachts vriest het hier. -5 zien we op de thermometer vanuit onze slaapkamer. We boeken onze toer om de Salar de Uyuni te doorkruisen, gaan nog iets eten en iets drinken. Op televisie zien we dat President Morales terug in het land is aangekomen. Hij wordt uitbundig onthaald in een tot de nok gevuld stadion in La Paz. Maar om 21u30 valt het leven hier stil in de stad. Iedereen kruipt hier blijkbaar onder de wol. Wij doen hetzelfde.

25-08-2013, 19:11 Geschreven door Jef Maes  

Om 10 uur stipt staat de jeep voor de deur van ons hotel. We laden onze bagage in voor een driedaagse trip door de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van Latijns Amerika. De eerste stop is het treinenkerkhof vlakbij Uyuni. Hier staan tientallen roestige locomotieven en treinwagons. Vroeger was Uyuni een centrum van het treinverkeer in Bolivia, maar toen dat stil viel, bleven hier tientalle treinstellen staan wegroesten. Een surrealistisch schouwspel.

Daarna rijden we richting zoutvlakte. We stoppen eerst nog even aan de rand, waar een kleine nederzetting met de alomtegenwoordige standjes met artisanale spullen om onze aandacht (en centen ) vraagt. We laten ons nogmaals verleiden en kopen een mooi geweven tapijtje en enkele vingerpoppetjes in de vorm van een lama voor onze kleindochter. Eindelijk zitten we in de zoutvlakte. Arbeiders scheppen hier het zout op hopen om daarna over te scheppen op camions. Zover als je kan zien, is alles wit van het zout. 120.000 m2 groot is de zoutvlakte. Dat is 1/3de van België. Heel, heel lang geleden moet hier de zee geweest zijn. Door het opstuwen van de bergen is dit omsingeld geraakt door bergen, maar het zoute water is gebleven. Door de wind is het water verdampt en is er enkel zout overgebleven. De zoutlaag zou meer dan 20 meter dik zijn. Zelfs door het ontginnen van het zout, vermindert de dikte van de laag zout niet, want het water van regen of sneeuw vermengt zich met het zout en vormt een nieuwe laag. Het zout is zo hard dat ze er blokken van kunnen zagen en huizen mee bouwen. We bezoeken zo'n huis, het Hotel de Sal, een hotel volledig opgetrokken in zoutblokken. Je kan hier nog met vier mensen overnachten als je wil, maar het wordt er 's nachts wel - 20 graden. We eten hier ons middagmaal en trekken dan verder naar Isla Incahussi, een eiland met reuzengrote cactussen. Sommige zijn 12 meter groot. Als je weet dat deze cactussen in deze barre omstandigheden 1 cm per jaar groeien, kan je meteen zelf uitrekenen hoe oud ze zijn. We maken een wandeling over het prachtige eiland omgeven door een zee van zout.

We rijden verder over de immense zoutvlakte. Enkele jaren geleden werd ontdekt dat onder deze zoutvlakte de grootste reserve zit van lithium. Lithium is erg gegeerd vandaag, want het is het belangrijkste bestanddeel van batterijen. Met de opkomst van allerlei elektronische toestellen en de elektrische wagens, is lithium misschien wel de petroleum van de 21ste eeuw. Bolivia wil niet hetzelfde meemaken als wat ze met hun zilver hebben meegemaakt en willen de productie van lithiumcarbonaat in eigen handen nemen. Maar het probleem is dat ze niet over de nodige technologie beschikken. Raf Custers wijdt een interessant hoofdstuk aan deze problematiek in zijn boek "De Grondstofjagers". Men is al voorzichtig begonnen met de ontginning van lithium, in samenwerking met een Koreaans bedrijf dat zijn technologie op termijn wil overdragen. Maar de lokale bevolking heeft ook schrik voor de ecologische gevolgen van de ontginning, want vandaag leven ze voor een groot deel van het toerisme. Voor Bolivia is dit een belangrijk strategische kwestie: hoe een eigen industrie, technologie en kennis uitbouwen, zonder het ecologisch evenwicht te verstoren in dit prachtige gebied. Een grote uitdaging voor Evo Morales en zijn regering. Zie: http://www.mo.be/artikel/bolivia-neemt-lithiumproductie-eigen-handen

 We rijden uit de zoutvlakte en komen in een weidse vlakte terecht. Eindpunt vandaag is het kleine dorpje San Juan waar we in een zouthotel gaan overnachten. Na het avondeten willen we nog even douchen, maar de warmwaterleiding is stuk. Geen douche dus vandaag. We kruipen om 9 u in onze isolerende slaapzak om de vrieskou te trotseren want hier is geen verwarming binnen. De volgende dag moeten we al om 6 uur aan het ontbijt zitten om onze tocht verder te zetten.

25-08-2013, 19:08 Geschreven door Jef Maes  

25-08-2013, 19:06 Geschreven door Jef Maes  

Onze derde en laatste dag van onze tour begint vlakbij de refugio waar we hebben overnacht, nl. de Laguna Colorado. We maken een wandeling langs het water, waar de flamingo's al erg actief zijn. We genieten opnieuw van het prachtige landschap. Daarna rijden we het reservaat uit. Vermits er geen controleur aan de inkom zat de dag voordien moeten we hier ons inkomticket van 150 Bol. (15€) betalen. Naar Boliviaanse normen zeer duur, maar als ze het geld gebruiken om de natuur te beschermen, betalen we dit graag. We rijden verder door de bergen en beginnen langzaamaan te zakken. We passeren nog een paar laguna's met flamingo's en lama's. We lopen hier bij een wandeling toevallig ook op een skelet van een lama. Ook voor hen zijn de leefomstandigheden blijkbaar niet evident. We passeren ook een lagune waar borax wordt ontgonnen. Borax wordt voor heel wat dingen gebruikt, maar vooral als desinfecteermiddel. De mijn wordt geëxploiteerd door een Chileens bedrijf en alle ertsen worden uitgevoerd naar Chili. De grondstoffenroof gaat nog steeds door. We rijden verder naar de Ciudad Perdido, een rotsformatie die het uitzicht heeft van een stad die compleet is verlaten.

Onze tocht brengt ons verder naar de Valle de Rochos, waar we lunchen. We zien hier heel wat Viscacha's , een soort konijn. Onze chauffeur legt wat eten op een rots. De beestjes zijn voorzichtig, maar niet zo schuw dat ze niet tot op enkele meters van ons komen om het eten te verorberen. We rijden verder en blijven steeds maar zakken. We rijden voorbij tientallen velden waarop lama's staan te grazen. Op deze hoogte begint ook landbouw mogelijk te worden. In hoofdzaak wordt hier quinoa verbouwd. Dat is sinds 2010 fors uitgebreid volgens onze chauffeur, vooral voor de export. Quinoa is sinds enige tijd erg populair geworden in Europa, ook bij topchefs. Dat heeft er voor gezorgd dat de export naar Europa exponentieel is toegenomen. Er zijn meer velden in gebruik genomen. Gemeenten nemen gezamenlijke initiatieven om efficiënter te produceren. Quinoa is vandaag het belangrijkste exportproduct van Bolivia, na olie en gas. Voor meer info: zie http://www.mo.be/artikel/quinoa-en-het-dilemma-van-de-vrije-markt

Onze laatste stop is San Cristobal. Hier worden in open mijnen heel wat mineralen ontgonnen: zilver, koper, tin... Door de raffinage was gans het dorp vervuild geraakt. Daarom hebben ze het dorp op een andere plaats opnieuw opgebouwd. De mijnen worden door een Japans bedrijf uitgebaat en alle ertsen worden uitgevoerd naar Japan. De grondstoffenroof uit Bolivia, opgestart door de Spanjaarden is nu overgenomen door andere landen. Of Bolivia er veel aan overhoudt is zeer de vraag. We rijden nu Uyuni binnen. Na drie dagen hebben we onze tour afgerond. Het was een indrukwekkende belevenis doorheen een zeer gevarieerd landschap met indrukwekkende panorama’s. Een unieke ervaring. Maar het leven voor mens en dier in de nachtelijke koude, tot -25 graden is er hard.

25-08-2013, 19:02 Geschreven door Jef Maes  

We laten het koude Uyuni achter ons en vliegen naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Kort na de middag komen we aan, maar ik moet voor de rest van de dag forfait geven wegens toerista. De dag nadien ben ik weer te been en kan ik met de rest van onze groep mee op pad. We wandelen doorheen de stad richting Plaza Murillo, waar het presidentieel paleis is gevestigd. Onderweg komen we een paar zebramannetjes tegen. Het zijn mensen met een zebrapakje aan die op een ludieke manier de voetgangers beschermen bij het oversteken van de straat. Dat is geen overbodige luxe want de chauffeurs wanen zich hier heer en meester van de weg. Ze hebben totaal geen respect voor de voetgangers die als het ware hun leven op het spel moeten zetten bij het oversteken van de weg. Wanneer we toekomen op de Plaza Murillo is er net een ceremonie begonnen. De muziekkapel van het leger staat klaar in feesttenue. Het heeft iets te maken met een verjaardag van de goede relaties tussen Argentinië en Bolivia. Je kan rustig overal tussenlopen, filmen en foto's trekken. Geen nadarafsluitingen die het volk op afstand houden. Tientallen Bolivianen staan dan ook te kijken naar de ceremonie.

Na afloop trekken we naar het cocamuseum. Het is een klein huis waarin alle mogelijke informatie over coca en zijn derivaten is verzameld. Ze gaan hier ook ruim in op de traditie van het cocakauwen bij de indianen. Je kan het gebruik van coca bij de indianen een beetje vergelijken met alcohol bij ons: als er te feesten valt, dan is de coca present. In Bolivia is coca, de bladeren dus, legaal. Echter cocaïne en crack zijn verboden. De cocaplantages worden gecontroleerd door de politie. Dat neemt niet weg dat er heel wat illegale coca en cocaïne wordt geproduceerd, wat dacht je? We leren er ook dat zonder alkaline de opname van de actieve stof via het speeksel niet zo goed werkt tegen hoogteziekte. Misschien hebben we dus voor niets zitten kauwen. We kopen een soort coca-pastilles die dat probleem zouden ondervangen. De pastilles leveren in elk geval goede resultaten op, want niemand van ons heeft daarna nog heel veel last van de hoogte gehad.

Na de middag nemen we een taxi naar El Alto. El Alto is eigenlijk een stad van 1 miljoen inwoners die op de hoogvlakte rond La Paz is gebouwd. Hier wonen meestal de armen. In tegenstelling tot andere steden in de Derde Wereld waar de rijken hoog wonen, wonen in La Paz de betere burgers in het dal. Het uitzicht is indrukwekkend. La Paz is een stad die tussen en op de bergen is gebouwd, een stad gekneld tussen twee bergruggen. Het hoogteverschil tussen El Alto en beneden La Paz bedraagt meer dan 500 meter. De taxi heeft het dan ook niet gemakkelijk om boven te geraken.

Met de taxi terug naar beneden, laten we ons afzetten aan het Tiwanaku-museum. Dat blijkt echter gesloten wegens werken. Het is niet de eerste keer dat ons dit overkomt in Bolivia. We stappen dan maar verder naar de gevangenis San Pedro. Dat is een van de weinige gevangenissen die onder beheer staat van de gevangenen zelf. Gevangenen wonen er vaak met hun hele gezin. Er is wel controle van wie binnen en buiten gaat, maar de interne veiligheidsdienst wordt door de gevangenen zelf georganiseerd. Van buitenaf ziet de gevangenis er uit als andere gevangenissen, alleen loopt er wat meer volk binnen en buiten.

's Avonds eten we in een Italiaans restaurant, dat blijkbaar wordt gerund door een Belg, uit Niel. Hij woont hier al een viertal jaar en runt samen met twee andere mensen 6 restaurants in de buurt. Hij probeert La Paz op culinair vlak wat bij te brengen, vertelt hij ons, want de Boliviaanse keuken stelt niet zoveel voor, in vergelijking met de Peruviaanse. Hij begint behoorlijk wat Bolivianen over de vloer te krijgen. Hoewel de mensen nog vrij arm zijn, is er verbetering waar te nemen. Zo is recent het minimumloon opgetrokken van 800 naar 1200 Bol, 120€. Nog niet echt om over naar huis te schrijven. Een goede dokter verdient rond de 5.000 Bol. De president verdient 20.000 Bol. Maar hoewel de prijzen aan het stijgen zijn is Bolivia nog altijd super goedkoop, voor ons althans. Voor de Bolivianen is het krabben om de maand rond te komen.

24-08-2013, 21:44 Geschreven door Jef Maes  

Vandaag is Tiwanaku ons doelwit. Een taxi brengt ons naar het busstation waar kleine minibusjes, collectivo’s,  klaar staan om mensen naar Tiwanaku te brengen, ongeveer anderhalf uur buiten La Paz. Geen geluk vandaag. Er zijn maar weinig mensen die naar Tiwanaku willen reizen. We moeten 40 minuten wachten tot het busje vol is en vertrekt. Na anderhalf uur komen we aan in wat een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen is van Bolivia. De ruïnes zijn het symbool van het Tiwanaku-tijdperk dat de Inca's voorging. Tiwanaku kende zijn bloeitijd van de 8ste tot de 12de eeuw.  Het uitzicht van de omgeving van de site heeft wat weg van een verlaten dorpje in de far west. De zonnetempel beslaat ongeveer een halve hectare en is omgeven door perfect rechte muren. Men vraagt zich vandaag nog altijd af hoe ze dit in die tijd konden. Hergé heeft zich voor heel wat beeltenissen in zijn boek Kuifje en de Zonnetempel, gebaseerd op figuren uit deze site. De gedeeltelijk ondergrondse tempel vind ik het mooist. In de muren hiervan zijn heel wat koppen verwerkt. De koppen van de doden en de mensen die weer gaan geboren worden. Hier werd een gigantisch groot beeld gevonden, de Bennett, genoemd naar de naam van de vinder. Het beeld heeft lang voor het voetbalstadion van La Paz gestaan, maar het staat nu in een museum hier vlakbij. Het is vrijwel het enige dat in dit museum een mooie plaats heeft gekregen, want de andere kamers van het museum zijn leeg en de plafonds zijn afgeschilferd door het vocht. Dat Tiwanaku een grote symbolische betekenis heeft, is ook af te leiden uit het feit dat de inauguratie plechtigheid van president Evo Morales hier is doorgegaan, 70 km van La Paz. Hij wilde hiermee aantonen dat zijn presidentschap helemaal in de lijn licht van de oude Tiwanaku-cultuur. Terwijl we zitten te wachten in het minibusje om terug te keren naar La Paz, valt mijn oog op een inscriptie in een spoorwegrail: 'Ougree 1921'. De rails van de spoorweg hier, zijn indertijd in de hoogovens van Luik gemaakt. Of hoe ons land en Bolivia in lang vervlogen tijden nog een band hebben gehad.

24-08-2013, 21:41 Geschreven door Jef Maes  

We nemen de bus van La Paz naar Copacabana, een rit van 3,5 uur.  Alles loopt vlot tot we aan het meer aankomen in een stadje, waar we de overzet moeten nemen. De bus rijdt op een platte schuit, terwijl wij, alle passagiers, moeten uitstappen en in kleine bootjes worden geladen om de engte over te steken. Het is een zeer primitieve bedoening. Er zouden plannen zijn om hier een brug de bouwen. Logisch, want het water is hier niet breder dan de Schelde in Antwerpen. Maar de plaatselijke bevolking is hiertegen in verzet gekomen. Enerzijds begrijpelijk. Een belangrijk deel van de bevolking in dit stadje leeft van de overzet en het feit dat de mensen hier een half uur oponthoud kennen, een bootje moeten betalen, nog wat extra mondvoorraad inslaan enz... Maar anderzijds is het voor de passagiers nogal vervelend om zoveel tijd te verliezen. Wedden dat hier over een tiental jaar een brug ligt? Tegen de middag komen we aan in de stad die haar naam heeft gegeven aan het bekendste strand van Rio de Janeiro. We snuiven de sfeer op en wandelen een beetje aan de oevers van het Titicacameer, het grootste en hoogstgelegen meer ter wereld. We zitten hier op 2850 m hoogte. Het meer is 190 km lang en 60 km breed. Ongeveer de helft van België. Het ideale decor om postkaarten te versturen. We doen het 'the modern way', via de app van de Post. Hierdoor kunnen we kiezen om zelfgenomen foto's op de postkaarten te zetten, op maat van de bestemmeling en kunnen we de datum van bezorging kiezen.

De dag nadien beginnen we met een bezoek aan de markt. Zoals overal in Bolivia, is het aanbod uitgebreid en de prijzen laag. We bezoeken ook de Kathedraal. De buitenkant ervan is mooi: helemaal wit geschilderd, met op de torentjes azulejos. Binnenin ademt de kerk helemaal de koloniale barokstijl. Het bladgoud druipt als het ware van de muren. Centraal staat de maagd Maria die om de drie maand nieuwe kleren krijgt. Naar het schijnt zou het beeld telkens de kleuren van de kleren aannemen. Tientallen mensen komen een kaars branden en bloemen afgeven.

Als we terug buiten komen zijn we getuige van een surrealistisch spektakel: de autowijding. Auto's worden voorgereden, auto's van alle slag, van de meest eenvoudige tot de grootste 4x4 jeeps. Er staat zelfs een camion tussen. Ze worden helemaal versierd met bloemen. Een pater zegent eerst de mensen bij de auto om daarna de auto rijkelijk met wijwater te besprenkelen. Niet alleen de buitenkant, ook de binnenkant wordt niet ontzien. Alle deuren en koffers moeten open om water naar binnen te kwakken. Emmers met wijwater worden aangevoerd. Als de pater naar de volgende wagen trekt, uiteraard enkel nadat de rekening is vereffend, is het aan de chauffeur om de wagen te dopen. Sommigen gebruiken er een fles cider voor en spuiten heel de auto vol. Anderen gebruiken straffer spul en besprenkelen enkel de banden om daarna zelf van het restant te drinken. Nog anderen gebruiken de meest populaire drank van Bolivia, coca-cola.

Dat Bolivia erg katholiek is, hoeft wellicht geen toelichting. Maar Bolivia is vooral een smeltkroes van geloof en bijgeloof, van katholicisme tot Inca-traditie. Ze vallen terug op rites, gebruiken en praktijken van het koloniale verleden en de Incaperiode. Van sommige zaken hebben de Spanjaarden ook gebruik gemaakt in hun voordeel. Zo waren ze eerst tegen het gebruik van cocabladeren, maar toen de indianen niet meer in de mijnen wilden gaan werken, hebben ze de coca gelegaliseerd, maar er een kerkbelasting op geheven, zodat ze ook op deze manier de indianen een deel van hun loon ontfutselden. Na de middag nemen we een boot naar de Islas flotantes. Dat zijn een paar vlottende ponten waarrond vis wordt gekweekt, hoofdzakelijk zalmforel. De zalmforel, trucha, staat hier ook prominent op de kaart van elk restaurant, bereid op diverse wijzen. We genieten 's avonds van deze lekkere vis, recht uit het meer, vers gevangen.

24-08-2013, 21:37 Geschreven door Jef Maes  

We nemen de boot van Copacabana naar Isla del Sol. Ongeveer anderhalf uur varen op het Titicacameer. Isla del Sol heeft een zeer bijzondere betekenis voor de Bolivianen. Daar zouden de goden van de zon en de maan zijn ontstaan volgens de traditie van de Inca's. Heel wat Bolivianen maken ook de oversteek. De meeste keren dezelfde dag nog terug. Sommigen, zoals wij blijven er overnachten. We kiezen om uit te stappen aan de zuidkant. Ons verblijf, Los Cabanas ligt ongeveer 100 meter hoger dan de aanlegkade. ‘Los escaleras des Inca's’, een trap die nog door de Inca's zou zijn gebouwd, leidt naar boven. Steil en... op ongeveer 3000 meter hoogte. Geen evidente klimpartij. We laten de bagage (en de vrouwen) beneden en spreken met de vrouw des huize af om de valiezen te laten oppikken door ezeltjes. Alles moet hier worden aangevoerd met ezels: water, bier, vlees... Op het eiland zijn geen wegen. Enkel stenen padjes. De mensen leven hier erg verbonden met de natuur. Terwijl onze gastvrouw des de ezels naar boven leidt, raapt ze alle papiertjes of plastiekjes op. Het is ons trouwens al erg veel opgevallen in Bolivia: pachamama, moeder aarde, is een begrip waarmee ze sterk rekening houden. Het besef dat men zorgvuldig en voorzichtig moet omspringen met wat pachamama ons geeft, is groot. In februari 2013 is president Morales nog naar het eiland gekomen om het “Manifest van het eiland van de zon” voor te stellen. 

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/01/14/manifest-van-het-eiland-van-de-zon-een-toespraak-door-evo-morales

Het is een manifest waarin hij het tijdperk van duisternis wil afsluiten en een nieuw tijdperk wil openen, het tijdperk van licht: de Pachakuti. Een kort citaat: “De Pachakuti is aangebroken. En wij die nu verzameld zijn op het heilige Eiland van de Zon in het Titicacameer, wij zijn de strijders van de regenboog, wij zijn de krijgers van Het Goede Leven (el buen vivir), wij zijn 's werelds opstandelingen.” Het Isla del Sol heeft dus een heilige betekenis voor veel Bolivianen.

We verkennen het dorp Yumati en na de middag maken we een wandeling naar Pilco Kaina, een Inca ruïne aan het uiterste zuidpunt van het eiland. Het levert een prachtig uitzicht op Isla de la Luna op en op de rest van het meer. Tegen de avond aan klimmen we naar de rug van het eiland om van de zonsondergang te genieten op een terrasje.  Dit eiland biedt prachtige vergezichten, mooie natuur en ook rust. En dat hadden we nodig. In het restaurantje waar we gaan eten, komen we twee meisjes tegen die we de avond voordien al tegenkwamen in Copacabana. Ze zijn allebei doofstom. Erg moedig van hen om zo'n reis te ondernemen. Ze maken ons duidelijk dat ze de grote wandeling over het eiland hebben gemaakt en dat ze er kapot van zijn. Ze bestellen een groot bord spaghetti. We wensen hen een warme nacht en weten meteen wat ons de volgende dag staat te wachten.

24-08-2013, 21:32 Geschreven door Jef Maes  

We nemen de boot naar het noorden van het eiland. Vlakbij Challapampa waar we uit de boot stappen, zijn twee Inca ruïnes. Een stevige wandeling, steeds naar boven en naar beneden. En dat op een slordige 3000 meter hoogte. We halen opnieuw de cocabladeren boven. We hadden wel wat meer verwacht van de ruïnes, maar de prachtige uitzichten op de bergen en het meer maken veel goed. Daarna nemen we de Ruta Sagrada, een Incatrail die het noorden met het zuiden van het eiland verbindt. De weg loopt over de bergruggen van het eiland. Dan eens naar omlaag, maar vooral heel veel steil naar omhoog. Onze indruk zal wel subjectief zijn, maar het geeft weer hoe we ons voelden, 6 km verder en 4 uur later. Telkens we in een nieuwe gemeente aankomen, staat er een post die ons verwelkomt en tickets verkoopt, 'om het onderhoud van de weg te verzorgen'. Maar geen probleem, we steunen met plezier de lokale economie. Na betaling kunnen we onze route verder zetten. En we zijn niet de enigen. Honderden, hoofdzakelijk jonge mensen nemen deze Incatrail. Een zware wandeling, maar zeker de inspanning waard, vooral als je deze kan afsluiten met een frisse Pacena, het lokale bier.

's Avonds, bij het avondeten, begint het eerst te sneeuwen om daarna te regenen. Isla del Sol? We dachten dat we hier alleen de zon zouden treffen.

24-08-2013, 21:27 Geschreven door Jef Maes  

We verlaten het heilige eiland, want het blijft er vandaag erg koud. Hopelijk hebben we meer zon in Copacabana. We regelen een nachtbus vanuit Copacabana naar Cusco. We hebben geluk. Op 16 juli vieren ze hier de feestdag van La Paz want op 16 juli 1548 werd de stad La Paz gesticht. Alle scholieren zijn uitgedost in hun feestelijke kledij. De vrouwen hebben hun mooiste bolhoeden opgezet en hun prachtige traditionele klederen aangetrokken. De fanfares en de majorettes trekken door de stad, richting stadhuis. Daar worden de klassieke speeches uitgesproken. Het is een kleurrijk spektakel dat ik natuurlijk met plezier film. En als er iets is dat de Bolivianen doen bij feesten, dan is het eten. Overal staan er eetstandjes en die hebben absoluut geen probleem om klanten te vinden. Het is een leuke afsluiter van ons verblijf in Bolivia, enkele uren vooraleer we de nachtbus naar Peru nemen.

Na 22 dagen door dit mooie land te zijn getrokken, laten we Bolivia achter ons en trekken we Peru binnen. Om 5 uur ‘s ochtends komen we aan in Cusco en slagen er in om snel ons hotel te bereiken, zodat we nog een paar uren slaap kunnen inhalen. Cusco is de hoofdstad van het Inca rijk en werd opgericht door Manco Kapac. De legende zegt dat hij van de goden de opdracht had gekregen een goede plek uit te zoeken voor zijn volk. In deze vallei stak hij zijn gouden staf in de grond en hij merkte dat deze zeer vruchtbaar was. Cusco betekent in de taal van de Inca's 'navel van de wereld'. De Inca's bouwden deze stad uit in al zijn glorie, tot de Spanjaarden onder leiding van Pissaro in de 16de eeuw de stad veroverden. Alle belangrijke gebouwen werden vernietigd. Prachtige gouden versiersels werden omgesmolten en naar Spanje gestuurd. Overal zie je nog de fundamenten van de inca-gebouwen, waarop de Spanjaarden hun kerken hebben gebouwd. Cusco is ook de uitvalsbasis voor vele toeristen om de Inca sites in de omgeving te verkennen en... om uiteindelijk de Machu Pichu te bezoeken. Daarom komen ook wij naar hier. We beginnen onze verkenning van de stad op de Plaza des armas. Een mooi plein, met heel wat groen en bankjes, omringd door heel mooie koloniale gebouwen met houten balkons. De kathedraal met zijn overladen gevel springt onmiddellijk in het oog. Centraal op het plein staat op een stenen sokkel het standbeeld van Manco Kapac. Een (te laat) eerbetoon aan de stichter van deze stad. In een zijstraat kopen we een 'Boleto turistico' waarmee we gemakkelijk in alle aantrekkelijke plekken binnen kunnen. 33 euro. Geen klein bedrag, zeker in een land als Peru. Voor de Peruvianen is het gelukkig maar de helft. Langs de kleine straatjes die aangelegd zijn zoals in de tijd van de Inca’s, brengen we een bezoek aan het Museo del arte Precolumbiano. Prachtig ingericht, schitterende belichting, prachtige kwalitatief hoogstaande stukken. Kortom een tentoonstelling op Europees niveau. Duidelijk (maar ook erg jammer) dat dit in handen is van een Spaanse bank. Van hieruit trekken we de wijk San Blas in. Het is een leuke wijk met smalle straatjes, leuke winkeltjes en restaurantjes. We ontdekken hier het prima restaurant Pachapapa, waarvan we later in onze gids lezen dat het een aanrader is.

Van hieruit trekken we naar Qoricancha, een vroegere tempel van de Inca's. Hier stonden beelden van dieren met goud belegd. Het complex is quasi volledig afgebroken. Waar het goud is, hoeft geen toelichting. Op de fundamenten van de tempel is een kerk gebouwd. De fundamenten zijn wel nog duidelijk zichtbaar. We wandelen verder door een smal straatje, waar de ene muur volledig is benomen door ruïnes van de Inca's. Hoe ze er in slaagden om de stenen zo op mekaar te laten aansluiten zonder mortel, is nog steeds een raadsel.

We bezoeken het Inca-museum. er staan heel wat mooie stukken uit het Inca-tijdperk. Er is duidelijk niet zoveel geld beschikbaar om dit alles mooi te etaleren, maar dat maakt het museum niet minder interessant. Er zijn ook bijzondere foto's uit 1912 bij het uitgraven van Machu Pichu door Hiram Bingham, de Britse professor die de site heeft ontdekt. Speciaal zijn ook de mummies van Inca’s. Men plaatste hen blijkbaar in foetushouding vooraleer ze werden gemummificeerd. Als afsluiter van de dag drinken we een frisse pisco sour, een lekkere cocktail met typische Peruviaanse drank. Op de gezondheid van Manco Kapac.

24-08-2013, 21:22 Geschreven door Jef Maes  

Chichorico, is een van de leukste dorpen uit de omgeving van Cusco. We nemen een collectivo naar het dorp. Het is er zeer rustig. We hadden meer volk verwacht, maar dat vinden we absoluut niet erg. Op weg naar de archeologische Inca-site passeren we enkele straten met artisanale winkeltjes. Chichorico is gekend voor zijn weeftechnieken. Overal in het dorp zijn er ateliers waar vrouwen aan het weven zijn, allemaal uitgedost in traditionele klederdracht, om de toeristen ter wille te zijn. Je wordt telkens uitgenodigd om te gaan kijken, met als bedoeling, uiteraard, dat je spullen koopt. Op het eind van de straat kom je aan de kerk, die vlak aan de Inca-site staat en op de fundamenten ervan is opgebouwd. We treffen het, want de kerk is open. Alle muren, plafonds, balken enz.. zijn beschilderd. Niet perse met de mooiste schilderingen à la Gioto, maar het heeft wel iets. De site is vlakbij. Heel wat muren van de Inca-stad zijn overgebleven. Ook de terrassen waarop de Inca’s hun landbouwteelt organiseerden, zijn vrij goed intact. De bergachtige omgeving maakt van het geheel een indrukwekkend complex. We eten nog iets in het enige restaurantje van het dorp, dat druk door de plaatselijke bevolking wordt bezocht. 1,5 euro voor een menu. Daar zeg je niet nee tegen.

Terug in Cusco verkennen we de stad verder. Vooral de Mercado San Pedro en zijn omgeving zorgen voor een dynamische sfeer. Het is een andere sfeer dan het toeristische centrum van Cusco, dat erg rustig is en rijk oogt. Hier is het veel drukker en zie je mensen die het beduidend met minder moeten stellen. Dit lijkt ons meer het echte Peru waar wij kennis mee willen maken.

's Avonds trekken we naar een restaurant waar alpaca-vlees op de kaart staat want dit vindt je bij ons onmogelijk. Dit beestje is niet alleen schattig en levert prachtige zachte wol op. Het vlees is ook nog super lekker en zacht. Lang leve de Alpaca, al moet hij wel dood om hem te kunnen proeven.

24-08-2013, 21:19 Geschreven door Jef Maes  

We trekken met de bus naar Pisac, ongeveer 30 km van Cusco. De rit levert spectaculaire vergezichten op. Pisac ligt diep uitgesneden in een smalle vallei tussen de bergen. De Inca-ruïnes liggen zowat 8 km buiten het dorp, vrij scherp naar omhoog. Onze Trotter raadt ons aan om met de taxi naar boven te gaan en de wandeling naar beneden te voet te doen. We vinden dit een schitterend idee en nemen de taxi naar de hoogste parking van waaruit we de site kunnen betreden. Het is een prachtig uitzicht. Heel wat ruïnes zijn nog vrij goed intact. Rechtover de ruïnes is het necropolis: kleine gaten in de rotsen waarin de Inca's hun doden begroeven. Vanop de top zie je ook zeer goed hoe de Inca’s terrassen aanlegden om landbouw te beoefenen. Deze terrassen zijn nog erg goed bewaard. Na een stevige klimpartij op de bovenste ruïnes, trekken we verder naar beneden. We moeten door een tunnel die door de Inca’s werd gegraven om naar de zonnetempel te gaan. De Inca’s waren duidelijk maar kleine mensjes: ongeveer 1,5 meter. In de tunnel moeten we ons dan ook stevig bukken. Maar pezig moeten ze wel geweest zijn, want de afdaling naar de zonnetempel is niet van de poes. De zonnetempel is een mooi staaltje van architectuur. Muren die helemaal recht zijn. Stenen die perfect in mekaar passen. Ze waren ook erg slim, want de zonnetempel is helemaal weggestopt tussen de rotsen, zodat hij moeilijk door vijanden te vinden was. Van hieruit is het nog anderhalf uur afdalen naar het dorp, waar we een stevige pint drinken op onze inspanning.

Net als we op de grote weg aankomen, komt een busje aan dat naar Cusco rijdt. Een zenuwachtige bedoening, want iedereen wil met de bus mee, terwijl die eigenlijk al vol zit. Wij hebben geen zitplaatsen meer, maar blijven rechtstaan in de hoop dat in het volgende dorp er mensen uitstappen. Die hoop blijkt ijdel, want voor iedereen die uitstapt, stappen er twee tot drie mensen in de bus. En de chauffeur blijft maar mensen meenemen. Kassa, kassa. We zitten nog meer op mekaar gestapeld dan de sardientjes in een doosje. Iemand van onze groep wordt onwel en weet een zitplaats te bemachtigen. Maar het probleem is hiermee niet opgelost. We doen de bus stoppen en stappen allemaal uit. Consternatie in de bus. Iedereen wil helpen, maar er is niet veel aan te doen: zuurstof en rust helpt. Na een kwartiertje nemen we een collectivo naar Cusco en geraken zonder problemen terug ter plekke.

Op weg naar ons hotel merken we aan een polykliniek dat de verplegers aan het staken zijn. Ze eisen een betere dienstverlening en een hoger loon. De Witte Woede in Peru. Dat de werkomstandigheden hier niet alles zijn, kan ik me levendig inbeelden. Hier heerst trouwens nog altijd de 6 dagen/ 48 urenweek.

Terwijl we in een restaurantje zitten te eten passeert er een stoet met muzikanten, verklede mannen met een Mariabeeld. Ik trek er op uit, niet met mijn camera, want die heb ik niet bij, maar met mijn gsm, om te filmen. Een groep van een twintigtal mannen zijn verkleed in gouden glitterpakjes, met zwarte maskers op. Ze hebben allemaal een ratel bij. Een soort zigeunergroepje speelt muziek waarop de mannen hun dansen uitvoeren. Achteraan lopen vier mannen met een Mariabeeld op hun schouders. Af en toe wordt er vuurwerk afgestoken. Een kleurrijk spektakel, maar we weten niet goed wat de aanleiding is. De Mariaverering scheert in Peru ook hoge toppen blijkbaar.

24-08-2013, 21:16 Geschreven door Jef Maes  

Vandaag bezoeken we vier ruïnes in de buurt van Cusco. We beginnen bij Tambomachay. Deze ligt op ongeveer 8 km van de stad. Van daaruit wandelen we terug, richting Cusco. In Tambomachay zijn er bronnen die de 'banos de incas' voeden. Het was een plek waar rituele handelingen werden uitgevoerd. 500 meter lager ligt Puka Pukay. Het is opgebouwd als een soort vesting. Dit levert mooie uitzichten op. We wandelen 3 kilometer verder en komen aan in Kenko. Dit is wel iets heel speciaals. De tempel van de Inca’s is helemaal ingewerkt in een monolithische rots. In het midden bevindt zich een tunnel waarin een altaar werd uitgehouwen. Daar werden offers gebracht/geslacht. Meestal lama's. In de rotsen was ook een klein amfitheater uitgehouwen, waar de erepriesters wachten op het orakel voor de komende oorlogen. De Inca’s waren niet bepaald een vredelievend volk. Op hun veroveringstochten namen ze andere stammen en volkeren gevangen. Die moesten dan als slaven voor hen werken. Zij sleepten de gigantische rotsblokken op hun plaats.

We wandelen verder en komen aan in Sacsayhuamán. Dit is een ware vesting. Zigzaggende muren, drie verdiepingen hoog zijn hier gebouwd. De grootste stenen hebben een gewicht van 350 ton en ook deze stenen zijn net zo lang bewerkt tot ze naadloos op elkaar aansloten en niet bij elkaar gehouden hoefden te worden door een moddermengsel. De muren zijn zigzaggend, zodat de vijanden altijd met de zijkant van hun lichaam richting de Inca’s stonden. Hoe ze deze konden verplaatsen zonder kranen is mij een raadsel. Sacsayhuamán ligt vlakbij Cusco. Het plan van Cusco is door de Inca’s uitgebouwd in de vorm van een poema, de god van de oorlog. Sacsayhuamán is de kop van deze poema en diende als beschermingsgordel voor Cusco.

We wandelen rond op de site, maar voor het eerst tijdens onze reis, begint het stevig te regenen. We nemen de taxi naar de stad. Daar is alles droog. Ik wandel de stad in, want daar valt altijd wel iets te beleven. Vlakbij de markt San Pedro kijkt een massa volk toe op een straattoneel. De uitbeelding van herkenbare huishoudelijke taferelen zorgt voor veel gelach onder het publiek. Venters verkopen rood-witte Peruviaanse vlaggen, ter voorbereiding van de nationale feestdag op 28 juli. Vrouwen hangen rode en witte ballonnen omhoog op de markt. Meer dan een week vooraf is iedereen in de weer om de feestdag voor te bereiden. Ik zie het bij ons op 21 juli nog niet echt gebeuren. Zelfs niet met de troonwissel en de aanstelling van Koning Filip. Op een ander plein voeren een aantal ngo's een ludieke actie met stukken stof onder het motto 'Knoop de wereld aan mekaar', zij willen een grotere verbondenheid onder de volkeren op een symbolische manier realiseren door iedereen uit te nodigen om stukken stof aan mekaar te knopen. De in Inca’s verkleedde muzikanten zorgen voor een leuke sfeer.

24-08-2013, 21:14 Geschreven door Jef Maes  

We trekken nu stap voor stap naar de Machu Pichu. We nemen vandaag de bus naar Ollantaytambo. Vandaar nemen we de trein naar Aquas Callentes om op de 23ste de Machu Pichu te beklimmen. Ollantaytambo ligt diep in de Valle Sagrada. Het dorp is een van de best bewaarde Inca dorpen. Heel wat straten hebben nog de originele Inca-stenen. En het overgrote deel van het dorp bevat nog huizen met Inca-muren. Tegen de bergwand ligt een Inca-ruïne, waar de Spanjaarden een paar keer het onderspit hebben moeten delven. We verkennen het dorp. In de namiddag komen hier massaal veel bussen met toeristen toegestroomd. Dit is niet meer normaal. We beslissen om de ruïne de dag erna  's ochtend vroeg te bezoeken. Dan zijn er nog geen toeristen.

Om 9u30 beginnen we onze beklimming naar de ruïnes. Een steile Inca-trap leidt ons tot boven. Hier heb je een prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen in de omgeving. De ruïnes zijn vrij goed bewaard. Ze zijn ook erg strategisch gelegen. Van hieruit heb je de controle op twee valleien. Aan water is er ook geen gebrek. De Inca’s wisten het water goed te kanaliseren, zodat ze op hun terrassen hun landbouw konden ontwikkelen.

Om 15u30 nemen we de trein naar Aqua Calientes. Een treinreis van anderhalf uur met Perurail. Geen goedkope zaak. Om 42 km te overbruggen betalen we 55 dollar. Ze profiteren hier echt van de situatie dat je de Machu Picchu moeilijk anders kan bereiken. De reis heeft wel een bijzonder cachet. Perurail pakt het een beetje aan zoals een luchtvaartmaatschappij. De reis wordt aangekondigd in twee talen. We krijgen een snack en een drankje. Voor die prijs lijkt me dat ook vrij normaal. Daarna gaat het personeel alle producten van Perurail showen om ze bij de aanwezige reizigers te slijten. Dat lukt hen behoorlijk. Ons kunnen ze niet overtuigen, want de prijzen zijn nogal hoog. De trein rijdt door een prachtige vallei. Af en toe moeten we opzij om een tegenligger door te laten. Dan springt er iemand uit de trein om een wissel om te gooien. Die loopt dan verder om een andere wissel aan te passen. Een spektakel dat je bijna niet meer voor mogelijk houdt. Aangekomen in Aquas Calientes, worden we opgewacht door de vrouw van ons hotel. Zij loodst ons doorheen de artisanale markt en de kleine straatjes. Aquas Calientes is een uit zijn voegen gebarsten kuuroord met hooguit twee grote straten. Overal vind je artisanale producten, restaurants, cafés enz... Aan drank en eten geen gebrek. Veel te veel etablissementen voor het publiek dat de Machu Picchu komt bezoeken (want voor iets anders komt niemand naar hier). Onze Trotter waarschuwt ons voor onhygiënische omstandigheden in vele restaurants en beveelt een restaurant aan dat gerund wordt door een Fransman. Ze hebben hier een zeer goede keuken maar het advies van Trotter (Guide du Routard) ruikt toch een beetje naar chauvinisme. We gaan ook nog tickets kopen om morgenvroeg met de bus naar de Machu Pichu te kunnen. 18,5 dollar, heen en terug. Exuberante prijzen voor een ritje van nog geen 10 kilometer. Maar ja, het is ons niet gegeven om in de vroege uurtjes dit parcours te voet te doen. Neem daar nog een inkomticket van ongeveer 35 euro bij en je bent snel meer dan 140 euro kwijt om de Machu Picchu te bezoeken. Op die manier zorgt men voor een financiële selectie en spijst men de kas van… hopelijk de Peruviaanse staat. Hopelijk wordt het geld goed besteed om de monumenten goed te beschermen.

24-08-2013, 21:11 Geschreven door Jef Maes  

Om 4 uur gaat de wekker. Een half uur later zitten we al aan het ontbijt. We willen om 6 uur bij de ingang van de Machu Picchu zijn om bij de eersten de site te bezoeken. We hopen op die manier de grootste drukte te ontlopen. We horen de regen op het dak kletteren. Wat gaat dit geven? Zal ons bezoek in het water vallen? We laten ons niet ontmoedigen en trekken er op uit. Er zijn al winkeltjes open en die doen gouden zaken met de verkoop van plastieken poncho's. Ook wij trekken die over onze jas en rugzak. Om 5u40 vertrekt de eerste bus. We zijn ruim op tijd, maar we zijn echt niet alleen. Er staat een rij van enkele honderden mensen met poncho’s aan te schuiven. Maar alles loopt vrij vlot. Je merkt dat ze het hier gewoon zijn om met veel bezoekers om te gaan. De bus brengt ons 400 meter hoger, via een kronkelende weg. Her en der zien we enkele moedige stappers die de klim te voet doen. Ruim anderhalf uur klimmen in de regen is niet voor ons weggelegd. Om 6 uur staan we aan de inkom aan te schuiven. Ook hier verloopt alles erg vlot. Ondertussen is het gestopt met regenen en zien we de wolken tussen de bergpieken een weg zoeken. We volgen het plannetje dat we uit de Trotter hebben gekopieerd en merken dat we een andere weg volgen dan de meeste groepen en de gidsen. Op die manier lopen we quasi alleen door de site. De eerste indruk is erg indrukwekkend. Nergens hebben we al Inca-woningen gezien die zo intact zijn. En veel... We stappen van de ene huizengroep naar de andere tempel. Soms naar omlaag, maar daarna weer steil omhoog. Ondertussen spelen de wolken en de mist hun spel tussen de bergtoppen. Het geeft het geheel een mysterieus tintje. Nadat we heel de site hebben bezocht, klimmen we naar de mirador. Daar staat ondertussen heel veel volk. Maar met wat geduld kunnen we van daaruit prachtige foto's maken. Hoe de Inca’s er in geslaagd zijn om zo'n site uit te bouwen... Hoe ze de stenen uit de rotsen hebben gekapt en gepolijst hebben... Het is een spectaculair beeld. Voor het eerst zien we ook hoe ze hun daken aan de muren hebben vastgemaakt.

Om 10 uur kunnen we een klim maken naar de Wayapicchu. Dat is een van de bergtoppen die klassiek op de foto's van de Machu Picchu staan. Maar omdat we om 13 uur in het station moeten zijn om onze trein terug te nemen, hebben we onvoldoende tijd om die wandeling af te maken. Geen probleem, we hebben voldoende van deze site kunnen genieten. Gelukkig hebben de Spanjaarden deze plek nooit ontdekt, anders was deze nooit zo intact gebleven. Naar het schijnt hebben de Inca’s hier maar 50 jaar gewoond en zijn ze zelf weggetrokken toen ze hoorden over de aanvallen en de plunderingen van de Spanjaarden. In 1911 heeft een Britse professor, Hiram Bingham, op aanwijzen van een paar boeren uit de streek, deze ruïne ontdekt. Ze was helemaal overgroeid. Vanaf dat ogenblik is de restauratie begonnen. Na de 2de wereldoorlog zijn stilaan meer en meer toeristen naar hier afgezakt. Vandaag stromen de toeristen toe uit alle vier de windstreken. En het is echt de moeite waard om te bezoeken. Het behoort zeker tot de top 10 van belangrijke historische culturele vindplaatsen. Niet alleen de ruïnes spreken tot de verbeelding. Ook de ligging is spectaculair en geeft iets mythisch aan deze plek die niet alleen moeilijk bereikbaar is. Je ziet ze niet liggen vanuit de omgeving en dat is haar redding geweest.

Om 13 uur komen we aan in het station en nemen we de trein terug naar Ollantaytambo. We rijden weer door een prachtig landschap. Ondertussen worden we geanimeerd door het personeel van Perurail dat met een echte modeshow ons allerlei spullen probeert aan te smeren. Het is niet aan ons besteed. Wij genieten nog volop na van een intens dagje Machu Picchu.

24-08-2013, 21:08 Geschreven door Jef Maes  

Om 9 uur nemen we al een collectivo van Ollantaytambo naar Urubamba. Op onze terugweg naar Cusco willen we nog de Salinieras, de zoutpannen bezoeken. Een collectivo is een minibusje waarin een 15-tal mensen kan zitten. De bus vertrekt maar als hij vol is. Vandaag loopt dat vlot. Maar als je zou denken dat de chauffeur niemand meer meeneemt als de bus vol zit... Vergeet het maar. Wanneer we in Urubamba aankomen zit er 20 man in het busje. Vanuit Urubamba nemen we een taxi naar de Salineiras, een 15-tal kilometer verder. Dit is een vrij uniek fenomeen in de wereld. Tegen een bergwand staan ongeveer 4000 zoutpannen. Uit de bergen stroomt hier een natuurlijke bron met erg zout water. Je zou het bijna met Vichy kunnen vergelijken, maar het water van de bron is veel zouter. Dat water wordt verdeeld over de zoutpannen en zo wordt er hier natuurlijk zout gewonnen. Sommige van deze zoutpannen werden al geëxploiteerd voor de periode van de Inca's. Het levert een prachtig zicht op.

Terug in Urubamba gaan we iets eten en nemen we een collectivo naar Cusco om morgen het vliegtuig naar onze laatste stopplaats, Lima, te nemen. We maken nog een wandeling door de stad en merken dat de deur van de kathedraal open staat. Een koor is volop aan het repeteren voor de nationale feestdag. Een paar honderd mensen volgt de repetitie in deze kerk waar je normaliter heel wat centen voor moet neertellen om binnen te komen. We maken van de gelegenheid gebruik om de kerk te bezoeken. Daarna drinken we onze laatste pisco sour in Cusco, in een café op de hoek van de Plaza des Armas. Heel het café volgt de finale van de Latijns Amerikaanse Champions League, uiteindelijk gewonnen door de ploeg van Ronaldinho.

De volgende dag nemen we het vliegtuig naar Lima, anderhalf uur vliegen. We hebben een kamer gereserveerd in een backpackershotel in de leuke wijk Barranco. Deze wijk bestaat voor een groot deel uit oude koloniale woningen, waar vandaag heel wat cafés, restaurants en winkeltjes zijn gevestigd. Van hieruit gaan we Lima verkennen. In Lima wonen bijna 9 miljoen mensen, een derde van de bevolking van Peru. Een behoorlijk deel van de bevolking van deze stad is straatarm en woont in sloppenwijken aan de rand van de stad. Hopelijk kan de nieuwe progressieve president Humala met een sociaal beleid hier een beetje verandering in brengen.

24-08-2013, 18:57 Geschreven door Jef Maes  

Klimatologisch is Lima een rare stad. Hoewel Lima vlak aan de zee ligt, zien ze hier negen maanden van het jaar nooit de zon. Door winden vanuit de Pacific, wordt de stad bijna heel het jaar door met wolken overdekt. Als men hier de zon wil zien, dan moet men naar de omliggende bergen trekken, een paar honderd meter hoger, zodat men boven de wolken zit. Dit geeft de stad een wat sombere aanblik. In het station Bulevar nemen we lijn C van de Metropolitana. Het is een buslijn die in een eigen bedding rijdt en vrij snel het zuidelijk gelegen Barranco verbindt met het centrum. We stappen af vlakbij de Plaza des Armas, het centrale plein van Lima, waar zowel het presidentieel paleis als de kathedraal zijn gevestigd. Lima is in 1746 quasi volledig verwoest door een aardbeving. De meeste gebouwen in het centrum dateren dus van na die periode. Er staan prachtige koloniale huizen en paleizen. We volgen een wandeling door de stad die in onze gids staat beschreven. Kerken vormen zoals altijd in Peru een belangrijk deel van het erfgoed. De ene kerk is al wat meer overladen dan de ander. Maar telkens bulken ze uit van het goud en de pracht en praal. Goud dat allemaal uit de plaatselijke mijnen is gekomen of van de Inca's werd gestolen en omgesmolten. Het Ministerie van Buitenlandse zaken is een prachtig oud paleis met balkons uit mahoniehout, in Moorse stijl. We mogen uitzonderlijk binnen. Op het gelijkvloers loopt een schitterende fototentoonstelling van de fotograaf Jimenez. Hij heeft mensen van inheemse origine gefotografeerd in hun gewone habitat, meestal in de streek van Cusco. Het levert sterke foto's op. Op de eerste verdieping loopt een tentoonstelling over het leven van Nelson Mandela. Een mooi overzicht van iemand die is uitgegroeid tot een symbool in de strijd tegen apartheid en racisme. We zijn net op tijd buiten om tegen 12 uur naar de wisseling van de wacht te gaan kijken aan het presidentieel paleis. Een paar honderd mensen staan samen met ons te kijken naar de muziekkapel en de paraderende soldaten in feesttenue. Het geheel heeft een hoog Monty Python-gehalte naar mijn gevoel, maar dat zal wel aan mij liggen. Achter de hoek ligt het Casa de la Literatura. Dat is gevestigd in het oude station van Lima. Een prachtig gebouw dat een zeer goede herbestemming heeft gekregen. Er zijn maar twee Peruviaanse schrijvers die ik ken: Cesar Vallejo en natuurlijk Mario Vargas Llosa. Vallejo heeft prachtige poezie geschreven, onder andere over Jose Marti. Vargas Llosa, als enige Peruviaanse Nobelprijswinnaar krijgt uiteraard een centrale plaats in dit gebouw. De leeszaal, voorzien van een prachtige koepel, is naar hem genoemd. We trekken verder naar het Museo de la Banca Central. We moeten ons paspoort tonen om binnen te mogen in dit streng beveiligde gebouw. Het huisvest dan ook een schitterende collectie van precolumbiaanse kunst. Vooral keramiek, maar ook prachtige gouden voorwerpen. Om die te bekijken moeten we door een 50 centimeter dikke deur van de kluis van de bank. We trekken verder de stad door en belanden op het plein waar het standbeeld staat van Jose San Martin, de Argentijn die met zijn leger er voor heeft gezorgd dat Peru onafhankelijk is geworden. We treffen hier het café Estadio, dat helemaal voetbal ademt. De obers dienen op in voetbalshirts, elke stoel draagt een naam van een voetballer en levensgrote poppen beelden actuele voetballers uit.

We nemen lijn C terug naar Barranco. Maar ondertussen is het spitsuur geworden en worden we als sardientje in de bus gepropt. Ik slaag er in om me op een verhoog te tillen, zodat ik van bovenaf het gefriemel kan filmen. 's Avonds gaan we nog iets drinken in de Barranco-wijk, maar het blijkt hier erg druk te zijn. Vrijdagavond is een uitgangsavond en blijkbaar trekken heel wat jongeren van begoede huizes naar deze wijk om uit te gaan. Er is dus een middenklasse in Lima die zich dure drankjes kan permitteren en centen genoeg heeft om er een westers levenspatroon op na te houden. In een land waar maar 60% van de bevolking over elektriciteit beschikt, zijn er ook grote inkomensverschillen.

24-08-2013, 18:52 Geschreven door Jef Maes  

We trekken terug naar het centrum van de stad met de Metropolitana. Op het José San Martinplein stoten we op groepen mensen met spandoeken. Er vormt zich een grote betoging. Tegen de corruptie! Voor een nieuwe grondwet! Vooruitgang voor iedereen! Vakbonden van de openbare diensten, van de transportarbeiders, indignados ... Ze verzamelen allemaal op het plein. In Peru is er nochtans een linkse president aan de macht. Maar de betogers willen hem aanzetten tot meer spoed in zijn hervormingen, zoals in Brazilië. Ze zijn duidelijk niet tevreden over het feit dat hij verschillende van zijn verkiezingsbeloftes niet nakomt. Wat verderop is de oproerpolitie massaal aanwezig. De straten naar het presidentieel paleis zijn met hekken afgezet. In de lucht cirkelen twee helikopters. De betogers zien er nochtans erg vreedzaam uit. De dag nadien zien we in de krant dat er stevige rellen zijn geweest. De macht van het leger en de politie in Peru is heel duidelijk aanwezig in het straatbeeld. Wij stappen in de andere richting, naar het Parc de la Cultura, om het Museum de l'Arte de Lima, afgekort MALI, te bezoeken. We hebben geluk, want de toegang is gratis vandaag. Omdat het morgen de Nationale Feestdag is. Maar tot onze verbazing is enkel het gelijkvloers te bezichtigen. Alle zalen zijn gewijd aan werk van de Peruviaanse kunstenaar José Abogal. Sommige werken zijn mooi, andere weinig origineel. Maar de collectie van precolumbiaanse kunst, waarvoor we naar hier zijn gekomen, is niet te bezichtigen. Jammer. We trekken terug naar Barranco. Even buiten de wijk ligt het museum Pedro de Osma. Deze ingenieur verzamelde tijdens zijn leven heel wat kunst. Zijn collectie is nu te bezichtigen in zijn prachtige landhuis. De oude kunstwerken worden in elke zaal gecombineerd met hedendaags werk van de kunstenares Cecilia Paredes. Het levert mooie combinaties op. Deze uitstap is wel degelijk de moeite om een ommetje te maken. http://www.museopedrodeosma.org/exposicion.php

Het is onze laatste dag in Peru. Morgen nemen we het vliegtuig naar huis. Morgen is het ook de nationale feestdag van Peru. De mensen zijn hier al een hele week bezig met het versieren van hun huis, hun auto, de winkels... Alles wordt voorzien van rood-witte vlaggen of versieringen. De Peruvianen zijn fier op hun land en terecht. Wij hebben er tien dagen doorgereisd en hebben er maar een fractie van gezien. Maar dat was al de moeite waard. 

24-08-2013, 18:47 Geschreven door Jef Maes  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

24-08-2013, 18:29 Geschreven door