Lijdenssituatie: Emilie werd misbruikt door haar grootvader
Emilie werd 11 jaar lang seksueel misbruikt door haar grootvader. Ze ging samen met haar grootvader in bad en sliep bij hem in bed. Toen hij haar vroeg om hem te bevredigen, deed ze het. Op haar twaalfde moest ze zelfs voor hem strippen. Emilies grootmoeder wist ervan, maar heeft het nooit voor haar kleindochter opgenomen. Emilie heeft het misbruik jarenlang verzwegen voor haar ouders, omdat ze bang was dat haar grootvader haar iets zou aandoen. Alsof dit Emilies leven al niet genoeg had verwoest, werd ze op haar vijftiende ook nog eens verkracht, op weg naar school. Ook hierover durfde ze met niemand te spreken. De dag nadat ze verkracht was, werd ze opnieuw aangerand, maar deze keer verweerde ze zich. Toen de politie op de hoogte werd gebracht, geloofden ze Emilie niet. Op haar zeventiende werd Emilie opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en uiteindelijk heeft ze alles aan haar ouders verteld.
Een eerste aspect dat het lijden in deze situatie heeft, is het lichamelijke aspect. Emilies grootvader maakte niet alleen jarenlang misbruik van zijn kleindochter haar vertrouwen, maar ook van haar lichaam. De eerste keer seks had ze ook toen ze verkracht werd. Samen met het verdriet dat ze toen ervaarde, deed haar lichaam letterlijk pijn. Een tweede zeer belangrijk aspect is het emotionele. Het feit dat ze misbruikt en verkracht is geweest, heeft Emilie heel onzeker gemaakt. Toen het misbruik nog niet lang bezig was, voelde ze zich waardeloos en onbelangrijk. Ze voelde zich nergens meer veilig en op school was ze bang. Daarbovenop komt ook nog eens dat ze gepest werd op school, omdat de leerlingen door hadden dat ze met een groot geheim rondliep.
Het sociale aspect is denk ik toch het belangrijkste van deze lijdenssituatie. Het misbruik heeft Emilie heel sterk veranderd. Doordat ze nooit echte vrienden heeft gehad aan wie ze de situatie waarin ze gevangenzat kon vertellen, voelde ze zich ook vaak eenzaam. De mensen uit haar omgeving reageerden eigenlijk niet op wat ze had meegemaakt, omdat ze het aan niemand vertelde, maar wel op hoe ze zich gedroeg: stil en teruggetrokken. Ook is ze het vertrouwen in jongens volledig kwijt. Het is nu zeer moeilijk voor haar om een relatie te beginnen.
Emilie vraagt zich tot op de dag van vandaag nog altijd af waarom ze zich in het begin nooit heeft verzet tegen haar grootvader.Ze was natuurlijk nog jong en dacht dat het normaal was dat haar grootvader aan haar lichaam zat, maar toch zit ze constant met de vragen in haar hoofd: was ik niet verkracht geweest moest ik geroepen hebben om hulp? Had mijn grootvader me met gerust gelaten moest ik gewoon nee had durven zeggen? Emilie dacht ook dat het haar eigen schuld was dat ze misbruikt werd. Dat zijn de spirituele aspecten van het lijden.
Ik denk, om een vergelijking te maken met het boek Jop, dat we de situatie moeten bekijken in de ogen van Emilie. Omdat Emilie dacht dat het haar eigen schuld was dat ze misbruikt werd, zag ze de gebeurtenis als een straf. Die visie over God in het boek Jop luidt als volgt: Lijden is altijd een straf van God voor de zonden. Emilie gelooftde dat God rechtvaardig en eerlijk is en ervoor in staat dat de mensen krijgen wat ze verdienen, zodat het de goeden wel gaat en de slechten gestraft worden. Of deze redenering klopt, weten we natuurlijk niet. Niemand weet namelijk met zekerheid waar het lijden vandaan komt en of het bedoeld is als een verdiende loon.
Het misbruik van Emilies grootvader is uiteindelijk wel gestopt, doordat Emilie op een bepaald moment heeft gezegd dat ze het niet meer wilde. Sindsdien ziet ze haar grootvader bijna nooit meer. De gebeurtenis zal echter altijd een litteken blijven op het leven van Emilie, want de verkrachter werd nooit opgepakt en ze durft haar grootvader niet aan te geven. Wat Emilie heeft meegemaakt, is één van de ergste dingen die een meisje kan overkomen.
"Geboorte, ouderdom, ziekte, dood, het gebonden zijn aan wat men haat, het gescheiden zijn van wat men liefheeft, en wat men wil hebben en niet krijgt, zijn alle vormen van lijden; kortom, het vijfvoudig hangen aan bestaan is lijden." Een citaat van Boedha. Maar ik kan hem geen ongelijk geven. Iedereen in zijn leven lijdt wel eens al is dit nu gewoon om een kalverliefde. Lijden is gelijk aan pijn!
Ik heb daarom gekozen om deze opdracht te houden over de ziekte kanker. In mijn ouders hun vriendenkring is er een vrouw die dezelfde leeftijd heeft als mijn mama en recent ontdekt heeft dat ze borstkanker heeft. Eigenlijk gaat ze er vrij goed mee om en is ze bereid deze strijd niet op te geven. Maar volgens mij heeft ze het er toch wel wat moeilijk mee, wat volkomen normaal is natuurlijk. Maar de pijn en het verdriet laat ze ons niet zien. Voor ze aan de chemo begon, had ze al aan haar echtgenoot gevraagd om haar, haar weg te knippen omdat het anders toch alleen maar zou uitvallen. Later liet ze een pruik maken en je ziet nauwelijks het verschil. Ik bewonder haar omdat ze deze strijd aangaat en zich niet laat kennen. Toch vind ik het niet goed dat zehaar verdriet opkropt en zo dus na de chemotherapie in een dieper dal zal zakken.
Het lichamelijke, het emotionele, het sociale en het spirituele aspect zijn de juiste soorten lijden die volgens mij bij deze ziekte passen.
Het lichamelijke aspect omdat ze ten eerste zeer veel vermagerd is maar ook omdat ze haar haren verliest. En het haar is voor de vrouw toch zeker belangrijk, je voelt er door extra vrouwelijker.
Het emotionele aspect omdat ze te maken krijgt met enkele overweldigende emoties. Ze kropt haar verdriet op, heeft braakneigingen, heeft constante pijn en misschien heeft ze ook wel wat boosheid in haar. Maar dit kunnen we misschien linken aan het spirituele aspect.
Het sociale aspect is ook zeker één van de soorten lijden die zij moet ondergaan. Ze heeft angst om dood te gaan en wil daarom zo liefst mogelijk bij iedereen in de buurt zijn. Ze heeft het ook moeilijk om nog eens een avondje alleen thuis te zitten.
Het spirituele aspect is een van de soorten lijden die hier het meeste bijpast. Want waarom kreeg zij het knobbeltje in haar borst? Waarom was dat knobbeltje kwaadaardig? En zo kan je steeds blijven doorgaan.
Zij zelf gaat er verast goed mee om en heeft nog nooit gehuild in het bijzijn van mezelf of van mijn ouders. Toch vertelde haar echtgenoot dat ze wanneer ze alleen thuis is ze zich miserabel voelt, als dat het gepaste woord is. Ik heb ook wel al gemerkt dat anderen zich tegenover haar totaal anders gaan gedragen. Wanneer zij achter een kopje koffie wil of er staat geen stoel, gaan anderen om dat kopje koffie of geven hun stoel aan haar af. Terwijl moest ze niet ziek zijn, zou ze zelf achter haar kopje kunnen of recht blijven staan. Ook heb ik bij haar enkele veranderingen opgemerkt. Voor ze wist dat ze borstkanker had was ze een vrouw die genoot van het leven, maar haar niet helemaal liet gaan. Nu is ze een vrouw die op 100procent geniet van het leven en voor alles gaat!
Als we enkele antwoorden uit het boek Job moeten zoeken. Is het antwoord dat het beste past bij haar situatie misschien: God is rechtvaardig en eerlijk en staat ervoor in dat de mensen krijgen wat ze verdienen, zodat het de goeden wel gaat en de slechten gestraft worden.Ik denk dat dit haar wel in zeker zin beïnvloed. Misschien denkt ze in haar zelf dat ze iets fout heeft gedaan en het verdiende om borstkanker te krijgen. Terwijl God er niet over beslist wie welke ziekte krijgt.
