Eindelijk, het is weer zo ver, na een jaar hard ploeteren voor de familie zal vandaag een geweldige stroom van dankbaarheid over mij uitgestort worden in de vorm van cadeautjes, ontbijt op bed en intense liefdesbetuigingen. Althans dat belooft de reclame.
Ik kreeg gisteren al het vermoeden dat dit niet zou gaan gebeuren. "Is het morgen moederdag? (16.30) wil je nog wat hebben? (De winkels gaan zo dicht) Wat wil je hebben?
(Mijn hint is niet doorgekomen).
Doe mij maar....... nadat laat nog wat boodschappen zijn gedaan, krijg ik zonder enige toelichting een mooi bosje rozen. Enigszins verouderd, veel te duur maar toch. Blij met het vooruitzicht van er wordt aan me gedacht, stap ik in mijn bed. Visioenen van een lekker ontbijt in hartvorm vormen mijn laatste gedachten voordat ik in slaap val.
7.00 uur. Gejank, zielig zacht gejank doet mij vanmorgen vroeg ontwaken. Met een zielig kopje en zijn staart verkrampt van aandrang tussen zijn pootjes staat de hond in de deuropening mij aan te kijken. Ik blijf natuurlijk liggen het is immers moederdag. Naast mij wordt geronkt en keert iemand zich nog eens om 'a happy hippo' verder stilte. Daar is het weer, zacht gejank en trippelende pootjes op het hout. Een lik over mijn hand. Ach wat lief, de eerste die mij een fijne moederdag wenst. Weer gejank. Opnieuw luister ik gespannen naar mijn gezinsleden of zij het ook hebben gehoord. Niets. Aangezien ik medelijden heb met de hond, kom ik mijn bed uit en laat hem naar buiten. Om vooral geen mensen wakker te maken ruk ik extra hard aan de hordeur die kraakt. Niets, het huis blijft stil.
Na al enige tijd het nieuws op diverse sites te hebben gelezen op mjjn tablet, na op facebook notitie te hebben genomen van verkregen cadeautjes en buiten de auto's te hebben bestudeerd die allemaal op weg zijn naar hun moeder, besluit ik zelf maar de tafel te dekken. Wanneer die klaar staat hoor ik gerommel. Ok nu komt het, excuses, kusjes noem maar op.....
Slaperig neemt mijn man plaats aan tafel, hij geeft aan wat hij die dag gaat doen en doet dat vervolgens ook. Geen aankondiging van we gaan vandaag of wat zou jij vandaag. Mijn vermoeden wordt bevestigd, hij is het vergeten. Mijn kind maak ik zelf vervolgens maar wakker, hij zegt meteen "fijne moederdag mam" en draait zich om. En ik? Ik ga met mijn trouwe viervoeter wandelen nadat ik alles heb opgeruimd. Met een sarcastisch "vergeet je niet je moeder te bellen? Het is immers moederdag!" verlaat ik het huis. Nadenkend laat ik ze achter al mijn hoop gevestigd op volgend jaar want tja, je blijft moeder dus ze krijgen nog een herkansing.
