Ik heb net het ‘Cargo Vie’ van Pascal de Duve uitgelezen. Hoewel ik er niet veel van verwacht had, heb ik enorm genoten van het boek. Pascal de Duve weet echt te spelen met woorden en letters op een manier die weinig anderen hem kunnen nadoen. Hoewel ik er vaak op gevloekt heb, ben ik nu toch blij dat ik het boek in het Frans gelezen heb. Er wordt veel gespeeld met taal, ik vraag me af hoe men dat vertaald zou hebben. Volgens mij gaat de magie ervan dan toch een beetje verloren.

Ik ben enorm fan van de manier waarop hij schrijft: in vele verschillende alinea’s waarin telkens 1 gedachtegang wordt uitgewerkt. Soms een stukje over zijn ziekte, soms een stukje over zijn geliefde E. (waarover ik mijn structuuranalyse gemaakt heb).  Zo verveelt het boek nooit, en het symboliseert mooi de gedachten van de schrijver: warrig en chaotisch.

Dit is een boek waar ik later nog veel aan ga terugdenken, het heeft echt indruk op me gemaakt. Ondanks de tijdsdruk ben ik toch ergens een beetje dankbaar dat ik ‘verplicht’ ben om dit boek te lezen, want anders weet ik zeker dat ik dit boek nooit gekozen zou hebben.

20-05-2013, 00:00 geschreven door Jane  

‘E., je ne t’aime plus. Je t’ai aimé pour ce que je pensais que tu étais, pour ce que je pensais que tu resterais.’

Dit vind ik persoonlijk een prachtige quote uit ‘Cargo Vie’. Zo simpel, maar toch zo’n spel van taal en woorden.  En ook zo waar, en ergens herkenbaar voor iedereen: iedereen heeft zich wel eens vergist  in een persoon, iedereen heeft wel eens iemand verloren waarvan hij hield. De schrijver laat ook open of de persoon zelf nu veranderd is, of dat hij zich had vergist in deze persoon. En dat is het mooie eraan: hij beschuldigt niemand, hoewel je voelt dat hij ergens een diep verdriet koestert om dit verlies.

18-05-2013, 00:00 geschreven door Jane