Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rachel Wolf.
Ik ben een vrouw en woon in Heusden-Zolder, Limburg (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/04/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, tekenen..
Ik schrijf over hoe ik het Keltisch Sjamanisme beleef in deze moderne wereld.
21-09-2011
Inspiratie uit een tekenopdracht 2.
Het is leuk om met een eigen tekening te gaan toveren. Je scant hem in, slaat hem op als een afbeelding en bewerkt hem dan met een aantal fotobewerkingen. Mijn favoriete fotobewerkingsprogramma is Paint Shop Pro. Ik vind het een supercreatief programma en je kan er alle kanten mee uit. Hetzelfde deed ik met mijn knotwilgen ... om nog meer inspiratie te krijgen. Ik wist mijn strak en kinderlijk getekende knotwilgen te veranderen in griezelige spookbomen. Eerder een schaduw, vond mijn oudste. Ik vond echter dat ze klaar waren om het huis te worden van een uil.
Een uil werd veelal afgebeeld als symbool van wijsheid. Een tijd geleden ben ik eens gaan opzoeken waarom en het blijkt dat het zo is omdat hij 's nachts net zo goed kan zien als overdag. De uil lijkt mij een goede totemdier om het Mabonritueel te ondersteunen. Ik moet even aanvoelen wat ik er verder mee moet, maar ik ben goed op weg.
De wilgen werden dus aan huis geleverd. Had ik
niet gezegd dat de inspiratie moest komen uit een Wilg? Ik moet eerlijk
toegeven dat het gek klinkt, maar toch, mijn gedachten houden het vast. Ik weet
van mezelf als ik losweg wat ga schetsen, dat er woorden bij me loskomen.
Woorden die in blok opgeschreven mooie gehelen vormen. Mijn hoofd leunend op
mij rechterhand, mijn houtskoolpotlood in mijn linkerhand. Ik trek vier cirkels
met mijn potlood op het witte schetsblad. Spiraalvormig teken ik de houtnerven
van de afgeknotte takken in de vier cirkels. Daarna verbind ik de vier cirkels
met wirwar verticale lijnen en probeer dit te doen binnen de grenzen van wat
een dikke boomstam zou kunnen zijn. Ik bekijk mijn resultaat en schrijf de
volgende woorden neer :
Ronde gebondenheid,
Is vroeg of laat.
Er is een tijd overheen gegaan,
Hopelijk is niets te laat.
Je vleugels uit slaan.
In de kruin van het leven,
Die steeds weer wordt ingekort,
Zie je een opportuniteit verhakkelen.
Takken laten groeien,
Wijst je de weg,
Naar waar het reikt.
Beperkt je niet tot wat je ziet,
Het leven is niet oppervlakkig
Kijk in de zwarte aarde,
Wortels hebben vaak een lange weg afgelegd.
Alvast een goede leidraad voor ons
Mabonritueel op vrijdag. Afscheid van het oude ? Starten aan een nieuw begin ?
Ik was er gisteren even tussenuit gemuisd. Stiekem heel alleen naar het ijssalon, zonder de kinderen die me toch maar schuldig zouden doen voelen om het extra toefje slagroom. Het werd een coupe met twee bolletjes vanille, warme bosvruchten, een scheutje advocaat en een punt slagroom. Een heuse caloriebom, maar ik heb het me niet laten aan gaan. Ik heb van ieder lepeltje intens genoten. Nadat ik mijn mond goed had schoon gepoetst en me ervan vergewist te hebben dat er geen woudvruchtenzaad meer tussen mijn tanden zat keerde ik naar huis terug. Toen ik de motor stil legde nadat ik de auto op de oprit geparkeerd had kwamen de dochters al naar buiten gelopen met de mededeling dat er net iemand wilgentakken had geleverd. Een collega vrijwilligster van de vrijwilligersorganisatie waar ik deel van uit maak wilde wat takken met me delen. Ze hield woord.
"Kom maar eens kijken hoeveel het er zijn!" zei mijn jongste en ze trok me aan mijn arm de veranda in, waar het stapeltje net op maat gesneden wilgentakken op me lagen te wachten. Ik was opgetogen, dit bespaarde me een wandeling door de gure regen, de inspiratie voor het ritueel moest dan maar van ergens anders komen. Plots zij mijn middelste tegen me : "Mams heb jij een ijsje gegeten?" Ik vroeg haar hoe ze dat wist. "Ik zie dat aan jou lippen." Vlug keek ik in de spiegel, er was geen enkel spoor van eetresten op mij gezicht. Mijn lippen zagen ietwat blauw. Zouden ze er altijd zo uit zien na het eten van een ijsje?
Het vuurwerk in Hasselt gisterenavond drukte me met geweld met mijn neus op de feiten : de zomer is voorbij. Het sociale gebeuren wat voor de meeste het vieren van de start van de Kermis veertiendaagse is, had voor mij een hele andere betekenis. Duizende vuurspetters en vonkenknetters betekenden voor mij de laatste dagen van de zomer en de overvloed . De vele aphoteose in het vuurspel benadrukte de energiepieken in de natuur die we tot nu toe hebben gehad. Daarna deinden ze uit en kwamen tot rust. De rust die in aantocht is, de natuur gaat slapen.
Toen ik achteraf met de kinderen over de kermis liep werd mijn nostalgish gevoel aangewakkerd door de authentieke kermiskraampjes gevuld met suikerspinnen, lekstokken en pommes d'amours. Keltisch Sjamanisme is een deel van mij, het is een manier van leven, het is er altijd en overal.
Sinds mijn zoektocht naar een Wilgentak,
betrap ik mezelf er op dat ik constant met mijn neus in de lucht loop om naar
de bladeren van de bomen te kijken. Na wat fotos te googlen op het internet weet ik nu
perfect hoe een wilgenblad eruit ziet.
Gisteren toen ik mijn jongste in de opvang
ging halen dacht ik dat ik mijn wilgentak gevonden had. Op de koop toe lagen er
afgesnoeide takken langs de boom. Een makkie dus, de takken lagen gewoon voor
het rapen. Toen ik de boom wat grondiger bekeek, zag ik een grote vrucht erin
hangen. Dat was niet mogelijk, een Wilg heeft pluimachtige, zachte vruchtjes die
qua vorm lijken op een smalle dennenappel, maar ze zijn veel zachter. Ik moest
me wat verplaatsen om de vrucht van een ander perspectief te bekijken om de
vorm te herkennen. Neen, ik heb geen bril nodig, de boom was gewoon immens hoog
en volgestouwd met bladgroen waardoor ik geen volledig zicht had. Toch
herkende ik na goed kijken een grote groene bolster met ruwe stekels erop zoals
op een cactus. Ik had een Wilde Kastanjeboom voor me staan en geen Wilg. Goed
dat ik het nog niet hardop gezegd had, de arme boom zou van shagrijn misschien
zijn enige vruchtje hebben laten vallen, met de bedoeling me te raken.
Enkele nachten
geleden was het volle maan. De laatste volle maan voor de herfstequinox. Toen
ik eraan herinnerd werd, werd ik even overmand door een stressgevoel. Ik had
mijn beste vriendin een aantal maanden geleden beloofd dat we deze feestdag
niet ongemerkt voorbij zouden laten gaan en werk zouden maken van een heus
ritueel. Het feit is dat ik, vandaag op 13 september, nog geen enkele
voorbereidingen heb genomen om Mabon op 21 september te vieren.
Geen nood ik heb
nog welgeteld 8 dagen. Een wat stress kan wonderen doen en prestaties onder
druk zijn daarom niet altijd de slechste. Dit gezegd en geschreven zijnde doe ik
een belofte aan mezelf en omdat ik een hekel heb aan loze beloftes, vooral die aan mezelf zie ik mij genoodzaakt om vliegensvlug tijd te maken om een
brainstormmeditatie te houden.
Mediteren doe ik op
de meest gekke momenten van de dag. In een gesprek met mij collega suist me
plots door het hoofd : snij een staf van wilgentakken. Waar in godsnaam vind
ik wilgentakken? Staan knotwilgen niet enkel in West-Vlaanderen?
Om het zeker te
weten doe ik een sms naar mijn dochter : Waar vind ik wilgentakken? Vrij snel
krijg ik antwoord : Aan een Wilgenboom. Waarschijnlijk denkt mijn oudste dat
haar moeders natuurkennis niet verder reikt. Ik sms : Waar vind ik een
Wilgenboom?. Enkele seconden later smst ze me terug : In een bos.
Mijn dochters bieden mij geen hulp in het
huishouden, ik sta dagelijks moederziel alleen aan de vaat. En de wilg
zal ik zelf moeten zoeken.Had ik nu
werkelijk gedacht dat ze me zou berichten : Oh mama, geen probleem ik weet een
wilg staan en ik breng jou een wilgentak.? Waarschijnlijk brengt de zoektocht naar de wilgentak me inspiratie voor het Mabon ritueel.
Mabon is een van de vier 'kleinere' of minder belangrijke sabbats
binnen de paganistisch stromingen. Ze wordt gevierd als dag en nacht gelijk zijn (in evenwicht) tussen 20en 23 september (de dag kan elk jaar wat verschillen). Dalende of zuidwaartse nachtevening. De
zon staat loodrecht boven de evenaar, wat voor het noordelijke halfrond
betekend dat het herfst is. Dit wordt ook wel equinox genoemd (latijn : gelijke
nacht). Tijdens equinoxen zijnde
lengten van dag en nacht hetzelfde.
De dag wordt in veel kringen gebruikt als
een offerande en dankbode aan de goden voor een goede oogst
en een vruchtbaar jaar. Er werd in vroegere tijden gevraagd of de goden de
bescherming konden bieden voor de wintermaanden, tegenwoordig vragen mensen dit op een iets
andere manier, maar het gebruik is nog steeds in ere. Mabon
is het tweede oogstfeest (Lughnasad is het eerste). Tijdens Mabon wordt er bedankt voor de
behaalde oogst maar je kunt bij de viering van dit feest ook uitgaan van een
figuurlijke oogst. Dus stel jezelf vragen als; wat heb ik de afgelopen
periode behaald (geoogst)" en wees hier tijdens de herfstequinox dankbaar
voor. In een ritueel kun je een voorwerp gebruiken dat voor jou deze oogst
symboliseert en dit op een creatieve manier in je ritueel verwerken
De naam Mabon is vrij recent. In oude (Keltisch)
tijden werd de maand september wel als heilig gezien, maar niet als Mabon gevierd. De naam Mabon werd
gekozen om het 'Keltische gevoel' te laten terugkeren bij het evenement. Het is
wel zo dat veel Europese paganisten er voor kiezen om Mabon niet te vieren, als
afzetting tegen de Amerikaanse markt, waar dit een steeds groter evenement
wordt, ook buiten de Paganistische groeperingen.
