Enkele weken geleden, toen ik thuis alweer eens slaande ruzie had, zei Het Lief dat samenhokken een wilde gok zou zijn.. Toen ik gisteren na mijn late shift nog snel een klein half uurtje qtime langs de straatkant ging meepikken en toen mededeelde dat ik verlang naar elke avond bij hem thuiskomen sloeg de bal weer aan het rollen. Het Lief & ik wonen namelijk allebei weer bij onze ouders. Beiden hebben we een samenwonenflop gehad. En het thuiswonen hangt ons allebei ferm de keel uit, schoonst gezegd.
Toen ik gisteren schaamteloos vermelde dat ik verlang naar een ons huisje zocht hij niet ogenblikkelijk de eerste vluchtroute in de buurt, ging hij niet onmiddelijk een hele waslijst redenen-waarom-het-niet-te-doen opsommen. Nee, hij leek zelfs opgelucht. Beter nog, hij deelt mijn verlangen. Het is voortaan dus Ons verlangen.
Een uurtje later ging ik via de virtuele wereld (lees als: sms) de waslijst toer op.
Punt 1: Ik sta financieël helemaal nergens.
Punt 2: Geen van onze ouders zouden het samenhokken een goed idee vinden.
Punt 3: Ik wil zijn kindjes niet forceren.
Het Lief maakte met mijn miniwaslijst komaf met:
Financieel sta ik verder, das een feit. Wat onze ouders zouden zeggen, doet er eigenlijk niet toe. De kindjes gaan ooit wel eens stoppen met in het weekend bij Omi en Opi te wonen, dat heeft niks met forceren te maken, Papa zou gewoon verder gaan met zijn leven.
Kort samengevat: Het Lief ziet geen onoverwinnelijk probleem.
Er komt een samenhokken-ja-of-nee-gesprek.
|
