Hoi, Het is woensdag 27 aug, bijna donderdag! Vandaag alweer een examen achter de rug. Ik heb geen idee hoe het gegaan is, ik hoop goed. Ik hoop dat ik nu toch op een paar vaken erdoor ga zijn. Maar ik vrees weer (wie weet te veel, maar dat is nu nog niet zeker).
De stilte kruipt verder, terwijl ik naar mijn papieren staar, hopend dat er toch wat blijft hangen. Op naar de volgende! (Ik wou dat ik nog zo enthousiast was; maar het is ontzettend zwaar) De last op mijn schouders weegt teveel door. Ik wil gewoon eronderuit gaan, ik wil me laten vallen, alles gemakkelijker maken. Dat zou toch het beste zijn, of niet? Ik weet het niet. Ik doe gewoon maar verder. "Gemaskerd schrijd ik verder"
Ziet iemand de pijn? Voelt iemand de pijn? Recht hier... Voel je het? Zie je het? Eenzaam, Langzaam, rolt de traan naar beneden, terwijl zachtjes m'n hoofd zakt, en alles wegstroomt. ... tot later ...
