Zodra je kind de TV heeft ontdekt ontkom je er niet meer aan. Een stroom van Studio 100-series zal je slikken, ontsnappen kan niet. We hebben niet meer dan een digitaal antennetje waar we drie zenders mee ontvangen en ook wij moeten eraan geloven. Af en toe moet je ontsnappen aan Studio 100 en zetten we een Disney-filmpje op. Leuk, een beetje afwisseling voor jezelf en je kind maar zo simpel is het dus niet. De hoofdfilm van een Disney-DVD bereiken is zoiets als de zoektocht naar de Heilige Graal. Je weet dat hij bestaat maar je weet hem niet te vinden. De gemiddelde zoektocht verloopt ongeveer als volgt: 1. Naar het anti-piraterij boodschapje luisteren, fastforward is niet mogelijk. We willen nog wel begrip opbrengen voor dit standpunt dus hier zijn we nog geduldig. 2. De geluidspromo, wederom is fastforward niet mogelijk Irritant want we zijn die koe-geluidjes echt wel beu. 3. Nu beginnen de promofilmpjes voor andere Disney-films! 4 stuks!! Fastforward is mogelijk maar je moet elk filmpje apart doen dus daar sta je dan nog steeds voor de TV met je afstandsbediening in de hand!!! Compleet overbodig want als je als ouder niet gek wilt worden omdat je kind steeds dezelfde film wilt zien moet je sowieso elke film kopen die je kan vinden in de winkel. 4. Het Pixar-lampje, geen fast forward mogelijk. Hier begin ik meestal machteloos op het fast forward-knopje te drukken. 5. Nu zijn we aangekomen bij taalselecties Deze optie werkt niet op mijn Finding Nemo-DVD dus moet ik als de film begonnen is nog steeds de taal veranderen!!! 6.Eindelijk kan ik de optie Hoofdfilm aanklikken. Ondertussen is mijn dochter van de zetel af en heeft ze besloten dat het leuker is om de WC te poetsen met haar Kaatje-pop. Haar moeder blijft verslagen achter en overweegt om op Pirate Bay alles illegaal te downloaden. Geen gedoe, gewoon inpluggen en klaar. ''Ze hebben het daar bij Disney zelf gezocht', zal ik zeggen als ik me ooit in de rechtzaal moet verdedigen.
'Den buiten is voor koeien', zei Bob Van Reeth afgelopen jaar in de Knack. Lachen! Ik wist onmiddellijk weer waarom ik een abonnement had. Nu de man had wel degelijk een genuanceerde mening maar daar verkoop je geen boekjes mee. Zeker de Knack niet want die wordt er sowieso al van verdacht om regelmatig genuanceerd uit de hoek te komen. Een serieus imago-probleem maar dit terzijde. Het is iets dat al vele eeuwen meegaat. Stadsbewoners zijn vaak heel trots om deel uit te maken van een stad. Sommige New Yorkers zijn ontzettend trots als ze kunnen zeggen dat ze hun geliefde stad al tien jaar niet meer hebben verlaten. Parijzenaars spreken over Parijs en de rest, de rest is wat hen betreft de moeite niet. Het had net zo goed Parijs en verder niks kunnen zijn. In dit land heeft Antwerpen een gelijkaardig status en dat valt ook wel te begrijpen. Antwerpen is ook geweldig, alleen jammer dat er zoveel Antwerpenaars wonen (zo gaat het oude grapje). Ooit was ik een koe maar ruim zes jaar geleden besloot ik een stadsbewoner te worden. Niet van de meest geweldige stad in België dat is te hoog gegrepen voor een koe maar van een kleinere stad, eentje die grotendeels bevolkt wordt door koeien die amper het kalf-stadium ontgroeid zijn. Ondertussen heb ik een grote liefde voor 'mijn' stad opgevat en ben ik dus voorgoed verloren. Ik ben een stadsbewoner en vind Bob een visionair. Zo gaat dat dus, toch ga ik nog wel eens graag naar de groene landschappen van mijn geboorteplekje. Het idee dat Bob ze het liefst zou omtoveren naar zijn idee van een ideale wereld laat de koe in mij hopen dat het Bob het niet verder schopt dan visionair genie.De stadsbewoner daarentegen vindt de koe een sentimentele trut.
Sinds enkele dagen voel ik me hipper dan ooit. Dat komt door het volgende: jonge vrouw + juwelenboompje = hip. Tenminste zo werkt het in mijn hoofd en wel om de volgende reden. Zelf had ik nog nooit van een juwelenboompje gehoord maar ze waren
afgelopen jaren in allerlei gedaantes terug te vinden op de hipste
modeblogs. Elke zichzelf respecterende fashionista heeft er één en als
zij er één hebben willen wij, trouwe lezers, er ook eentje. Natuurlijk
ben ik nuchter genoeg om te weten dat dit boompje mij niet tot een
stijlicoon à la Rumi Neely maakt maar dat doet er niet toe. Haar
toewijding aan de mode overstijgt de mijne met vele tientallen malen en
dat loont in haar geval. Ik ben eerder een gevalletje 'koop de Vogue als
inspiratie om vervolgens toch maar te gaan voor die praktische
laarzen'. Ik zal dus nooit mijn gewone stervelingen-status kunnen
inruilen voor een stijlicoon-status en dat is prima, na meer dan 30 jaar
op deze aardbol ken ik mijn beperkingen. (Ik zal nooit het volgende
worden: fotomodel, stijlicoon, astronaut, kernfysicus, geduldig...)
Maar als drukbezette jonge moeder die toch regelmatig wat meer tijd zo
willen spenderen aan wat oppervlakkig tutten is het zalig om even weg te
dromen bij het (schijnbaar?) glamoureuze leventje dat sommige
modebloggers hebben. Even niet tussen de luiers of buiten met een
babydraagzak maar elegant wezen met een Alexa Mulberry aan de arm,
nippend van een latte macchiato. Ik kan er momenteel alleen maar van
dromen en daarom heb ik dus dat boompje, het geeft me de illusie dat ik soms toch nog een beetje
hip ben.Oh ja, en het staat ook gewoon mooi op de kast natuurlijk.
Sinds enkele dagen voel ik me hipper dan ooit. Dat komt door het volgende: jonge vrouw + juwelenboompje = hip. Tenminste zo werkt het in mijn hoofd en wel om de volgende reden. 
