Dat is wat ik ben, iedere dag leg ik mijn eitje. Het liefst van al eet ik kliekjes en oud brood ... of misschien toch liever graantjes (zonder de legkorrels). En twee keer per week komt mijn baasje in het hok staan terwijl ze een klapke doet over mij met de verzorgster. Het leven kan toch mooi zijn hé! De rust in het hok heeft daar uiteraard ook iets mee te maken, die rust is immers zalig!
Ik ben trots dat ik eitjes leg, héél trots! En het allerleukste is nog dat mijn baasje en verzorgers ook trots op me zijn. Ze vonden me afgelopen week wel een windbuil omdat ik windeitjes gelegd heb, en me maar uitlachen! Maar ik krijg toch vooral vleugelklopkes en veel aanmoediging, ze staan net niet met spandoeken in m'n hok.
Wat mijn baasje en verzorgster ook super vinden is dat ik steeds probeer om hen 'pootje te lappen', zij denken immers dat ik hen volg en graag bij hen ben. Dat ik hun gewoon 'ies goe liggen wil hebben', dat hebben ze nog niet door, moewahahahaha!
Waarom dan de 'gemengde gevoelens'?
ZE ETEN DIE EITJES OP! En hebben dan nog het lef om me een foto te tonen van mijn bloed, zweet en tranen, helemaal door elkaar geklutst!
