Hola!
Hier gaat alles nog altijd heel goed met mij. Ik heb weeral heel wat te vertellen! Het weekend nadat ik terug was van de jungle ging ik mee met suzanne en haar tante ,en nog vrienden van haar, iets gaan doen, maar we begrepen niet goed wat. Toen we er waren was de verassing groot! We waren bij watervallen, op 14km van Cajamarca, echt zalig! Er staan wat foto's op facebook van. Als het mooi weer is kunnen we gewoon naar de watervallen ons gaan afkoelen.
Ondertussen had ik nog veel geprobeert om de president van afs cajamarca te pushen om een ander project te zoeken, maar er zat niet echt vaart achter voor hem. Ik heb nog 1 week nadat ik terug was van de selva gewerkt op mijn vorig project. De laatste dag was de leukste van heel de tijd. De duitse meisjes waren allemaal weg, en dus kon ik wel echt werken, en dan was het echt leuk. Maar ja dat was maar 1 dag. Uiteindelijk had ik donderdag avond afgeproken met Carlos(afs president Cajamarca) en zijn we naar la Casa Hogar de la Niña Belén gegaan. Ik dacht dat Carlos er al langs was geweest en dat hij mij ging voorstellen, maar dat was dus niet het geval. We kwamen er aan en Carlos vroeg of de directrice er was. Ze gingen haar halen en hij vroeg haar droogweg: " Dit meisje hier is op uitwisseling, zou ze hier kunnen komen werken?" Waarop de vrouw antwoorde: " Ja, maar ga wel eerst langs het kantoor om een document te laten opstellen". Dat was het dan. Wij naar het kantoor, waar niemand meer was. Carlos zei mij maak u geen zorgen, ik ga morgen wel alleen terug. Alles dus goed in orde. Maandag ga ik naar mijn nieuw werk en ik kom binnen en zeg wie ik ben en waarvoor ik kom en ze zeggen ja dat is goed, mag ik u document. Ik leg uit dat Carlos dat allemaal had geregeld. Maar jammer genoeg was dat helemaal niet waar... Dus ben ik zelf terug naar het kantoor gegaan en heb alles uitgelegd. Samen met de secretaresse van de directeur van het project heb ik een papier opgesteld van welke les ik wil geven en van hoelaat tot hoelaat, en het was in orde. Dus ben ik terug gegaan naar mijn werk en ik kreeg meteen een klasje, maar het is zo moeilijk om ineens een les uit u duim te zuigen. De volgende dag kwam ik aan en ging ik meteen rond met een lijst om te vragen wie er naar mijn les wou komen, want ik geef les in de meisjes hun vrije tijd, dus hebben ze geen verplichtingen om naar mijn les te komen. Er waren 15 meisjes die wouden komen, dus was ik echt wel blij. Ik wil mijn les beginnen dus roep alle meisjes naar binnen. Niemand kwam... Ik ga ze een voor een halen en allemaal zeggen ze dat ze niet willen komen... Best wel frustrerend. Uiteindelijk had ik een klasje van 5 meisjes die heel gemotiveerd waren. Ik heb ze leren tellen tot 20 en bij sommige ging dat heel vlot, bij andere alles behalve. Ik heb een uurtje les gegeven en dan heb ik ze vrij gelaten, om het niet te zwaar te maken. Na de les vroeg Maria-Isabel, een lief meisje, me of ik haar wou leren optellen. Ik schreef meteen wat sommen op voor haar, nog niet bewust van haar achterstand. De eerste oefening: 4+2=... "euhm 10?" mijn antwoord: "nee denk eens goed na." " 11?"... Ze kon dus nog niets. Ik ben het haar nu stapje voor stapje aan het uitleggen, maar dan ben ik er achter gekomen dat ze nog niet eens tot 20 kan tellen... Maar ik ben ze het stapje voor stapje aan het leren en ze kan nu al min of meer nu tot 20 tellen. Na de les zat ik met haar te praten en heeft ze me haar levensverhaal verteld, echt erg. Haar moeder is kort nadat ze geboren was gestorven en voor zover ik het goed begrepen heb zit haar papa nog steeds in de gevangenis... Ze woonde bij een soort pleeggezin. Deze ouders mishandelde haar en deden haar op een dag "cado" aan een andere vrouw. Bij deze vrouw was het alleen maar erger, ze werd nog harder geslagen. Ze mocht niets meer en had het heel moeilijk. Op een dag zag iemand hoe de vrouw haar behandelde en deze persoon is meteen naar de politie gestapt. De politie heeft haar weg gehaald bij de vrouw en haar geplaatst in Hogar Belèn, waar ze nu sinds zondag zit.  Ze is dus nooit in haar leven naar school geweest en krijgt nu van mij haar eerste lessen. Ze is enorm gemotiveerd. Ze kan zich uiteraard nog niet goed concentreren, maar ik heb met haar afgesproken dat ze elke dag een uur van mij alleen les krijgt en zo zou het toch echt moeten gaan dat ze wat basis meekrijgt. Binnen 1 week begint de zomervakantie hier, daarom dat ze nu niet meer naar school wordt gestuurd. De zomervakantie duurt ongeveer tot april, dus als ik terug naar huis ga, gaat zij naar school en kan ze hopelijk min of meer volgen, hoewel ze zeker nog achterstand zal hebben. Het gaat hard werken worden op mijn project en ik ben daar zo blij mee. Ik werk nu ook altijd in de ochtend van 8u tot 13u, dus in de namiddag ben ik altijd vrij en dat bevalt me wel. Het is veel leuker om ’s morgens te werken dan in de namiddag. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ondertussen is mijn gastbroer, Diego, naar huis gekomen want voor hem is de vakantie nu al begonnen. Hij is echt wel grof tegen zijn ouders en best wel ergerlijk op veel momenten, maar ik kom er nog wel met overeen als zijn ouders er niet zijn. Afgelopen weekend waren er vrienden van AFS uit Trujillo gekomen en ik had al een hele rondleiding in mijn stad gepland, maar jammer genoeg ben ik vrij ziek geworden en is er dus veel in het water gevallen, maar we zijn wel een paar dingen gaan doen. Toen we terug kwamen van een van die dingen, is jammer genoeg mijn gsm gepikt... Het was mijn belgische gsm met mijn peruaanse nummer erin. Maar ik heb me er eigenlijk snel overgezet. De volgende morgend kreeg ik mijn Ipod niet meer aan en ik dacht echt dat vanaf nu het ongeluk ging beginnen,dat ik gedoemd was! Gelukkig was het probleem met mijn Ipod ’s avonds al opgelost, ik had het wel echt jammer gevonden als ik mijn muziek moest missen. Ik val hier elke avond in slaap met mijn muziek, en dat is echt zalig, nog eens bedankt Japsie voor den Ipod!               

Gisteren zat ik in de keuken toen de bel ging, maar mijn gastbroer was open gaan doen en ineens roept hij mij dat de postman er was voor mij! Ik werd zot, echt waar ik was kei gelukkig, want de sint, a.k.a. mijn mams, heeft mij een postpaket gestuurd met daarin chocolade mannetjes, truffels en dé zakagenda van Humo! Echt super zalig! Ik heb nog altijd maar een half chocolade mannetje gegeten en de truffels zijn nog gesloten, maar de paar stukjes chocolade hebben me al enorm gesmaakt! Lang leven de sint, en vooral mijn mama! Ik besef hier echt heel veel dat mijn leven in België echt zalig is en mis alles met momenten, maar ben hier ook gelukkig. Met mijn gastgezin heb ik niet echt een goede band, en ik denk ook niet dat dat echt nog gaat komen. Mijn gastmoeder blijft een Ice Queen... En soms doet ze ineens enorm fake vriendelijk, maar met mijn gastvader kom ik wel goed overeen. Hij is echt geïnteresseerd in mij en verteld me veel over Peru, wat echt boeiend is. Ik ben trouwens samen met Suzanne mee gegaan naar een metal concert met mijn gastbroer, maar we waren allebei ziek, dus we waren al terug weg voor het concert echt begon en hebben gewoon een filmke gezien, maar het is echt enorm grappig, de metalworld in Peru! Al mijn neven en nichten zijn ook zware metals, maar ik heb al gezegt dat dat niet mijn stijl van muziek is, eerlijkheid boven alles!

Ik heb hier in het “tuinhuis” een fiets gevonden en gevraagd of ik hem mag laten repareren en gebruiken, en dat was allemaal in orde voor hen, dus ben ik juist samen met mijn gastbroer mijn fiets gaan binnen doen en vanaf zaterdag heb ik hier een fiets, iets wat ik hier al enorm heb gemist. Ik weiger om alles met taxi of micro(bus) te doen, dus nu wandel ik overal naartoe, maar dat neemt best wel véél tijd in, dus als ik men fietske heb gaat alles veel makkelijker gaan.

Dit weekend ga ik samen met Suzanne en Carlos en nog iemand van afs naar Chicayo, want er is een feest van AFS. Ik had dat al van Suzanne gehoord, maar Carlos had mij er nog niets van gezegt, dus vraag ik hem erachter en hij zei droogweg: “ Aah wil je er ook naartoe? Het is wel heel duur he, in totaal 100 soles.(25 euro)” Ik heb geantwoord dat ik er natuurlijk naartoe wil! Weeral iets waaraan te merken is dat Carlos mij niet kan hebben. Maandag belde hij mij en ik vroeg wanneer we naar mijn vorig project gingen om te zeggen dat ik niet meer terug kwam. Hij zei me dat ik er niet alleen naartoe mocht, want dat het officieël moest gebeuren, maar dat hij me ging terug bellen in de middag, ondertussen is het al woensdag... Maar ik mag mij er niet druk in maken, maar het is wel jammer dat zo een dure organisatie zo slecht georganiseerd is. Maar ik ben wel blij dat ik hier nu ben!

Chau! Besos!