|
Sinds eind 2017 heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt... Een leven zonder Achim.
Geen makkelijke beslissing daar we elkaar al zo lang kennen, maar in mijn toekomst zie ik hem niet meer...
Deze week samen beslist om langzaamaan de dingen te regelen voor het huis, verzekeringen en ...
Wat ik in het leven wil is niet wat hij wil. En voor deze keer moet ik aan mezelf denken. Mijn hart volgen.
Ik wil nog altijd graag een mama worden en men eigen kindje zien opgroeien... Dat wil hij nog altijd niet.
Door het feit dat het al een tijdje niet goed ging tussen ons door allerlei omstandigheden maakte het voor mezelf iets makkelijker om deze beslissing te nemen. Hoe jammer het misschien ook is, maar nu ben ik eens egoïstisch en denk ik aan mezelf.
Het is gewoon vervelend dat hij geen ene keer gezegd heeft waarom hij naar hier zou willen terugkeren, waarom hij mij mist, ons mist...
Het rare is dat ik hem nog niet echt gemist heb. Het feit dat hij vaak stuurt, belt en op fb alles leuk vindt, frustreert me soms zelf...
Mss omdat mijn gedachten dan ook grotendeels bij Nico zitten, voor wie ik mijn vlammetje op een lager pitje gezet heb.
Is niet gemakkelijk daar die gevoelens er zitten en zich niet op de achtergrond kunnen houden.
Ik voel me gewoon zo goed in zijn bij zijn, of in mijn gesprekken met hem.
Jammer dat het nog niet wederzijds is, ergens hoop ik dat in de loop van het jaar hij toch ook gevoelens zou krijgen voor mij...
Daar ik me zo goed bij hem voel, denk ik dat wij het samen wel goed zouden hebben en samen door het leven zouden kunnen gaan.
Ik kan mij ook een toekomst met hem voorstellen en daar verschoot hij wel van.
Hij voelt me zo goed aan en tegen hem kan ik dingen vertellen die ik zelfs nooit tegen Achim heb gezegd.
Daar die daar ni zo diepgaand zou op reageren als Nico. Hij kan echt super goed luisteren en je op je gemak stellen.
Alleen al in de stralende oogjes kijken geeft mij zo'n warm gevoel vanbinnen. Telkens als ik aan hem denk dan glimlacht mijn hart.
We kennen elkaar al zo lang, en de laatste jaren heb ik af en toe wel eens aan hem gedacht... Van hoe zou het zijn mocht ik met hem een relatie hebben. Ik kon altijd al goed met hem praten over vanalles en nog wat.
Toe hij met kuste heeft hij een bepaald verlangen bij me aan gewakkerd... Het smaakt naar meer en hopelijk komt er in de toekomst meer...
Ik moet geduld hebben en hem de tijd geven om zijn gevoelens open te stellen voor mij.
Het feit dat hij het een kans wil geven en af en toe eens iets samen wil doen is een stap in de goede richting.
Hij wil me graag beter leren kennen op een andere manier en voelt dat we al dichter naar elkaar zijn toegegroeid.
Doordat we zeer open tegen elkaar zijn geweest. Doordat ik me zo goed voel bij hem was dat ook niet moeilijk om bepaalde zaken te vertellen die een ander niet weet van mij. Dat hij dat weet vind ik zo erg niet. Hij begreep mij ook zo goed in dingen die ik verteld heb.
Het feit zo goed begrepen te worden doet zo'n deugd.
Los van de vele knuffels die ik al kreeg en de aangename strelingen langs men rug, arm, handen... Ze doen me tintelen vanbinnen en verlangen geven naar meer... Hopelijk zal mijn geduld in de toekomst beloond worden.
Hij zei dat als het zover zou zijn ik het wel vlug zou weten.... ik hoop het echt.
Ik kan hem gewoon niet uit mijn gedachten krijgen ook al wil ik even aan iets anders denken, hij weet er gewoon tussen te glippen.
Hij geeft me een warm gevoel vanbinnen, een gevoel dat ik niet kwijt wil.
Hij apprecieert mij om wie ik ben, en door hem kan ik gewoon terug mezelf zijn, open en eerlijk naar anderen toe.
Mss soms te eerlijk, maar zo was ik altijd al en heb ik mss de laatste jaren niet altijd getoond.
Nu wil ik me voor niemand meer aanpassen, ik ben wie ik ben.
En ik sta de volle 100% achter de keuze die ik gemaakt heb. Ik kies voor mijn geluk en helaas is dat zonder Achim.
|
