À Time to relax

Vandaag 26 maart 2014 om 6 uur nog maar eens mijn rugzak gepakt en nadien goed ontbeten in het guesthouse 'Ratna Gem Halt' in Ratnapurna ( echt een goede plaats, propere kamers en meer dan lekker lokaal eten).

Klaar nu om door te reizen naar Hikkaduwa. Deze bestemming stond niet op mijn lijstje, maar op aanraden van het Duitse koppel dat ik leerde kennen in Kandy ( zie andere blogtekst) toch maar overwogen om aldaar een tussenstop te maken.

Het betreft een toeristische trekpleister in het zuiden, kortom zon, zee en strand.

Er staat me wel nog een reisje met bus en trein te wachten, aangezien je geen rechtstreekse verbinding hebt van Ratnapurna naar Hikkaduwa. 

In eerste instantie de bus genomen vanuit Ratnapurna naar Panadura, goed voor twee uur en een half. Heb er niet veel van gewerkt gezien mijn ogen vaak dichtvielen, toch nog vermoeid na de beklimming van Adams Peak .

Nadien van daaruit te voet naar het treinstation gewandeld. Aangekomen aan het loket krijg ik te horen dat de trein zonet is aangekomen en op het punt staat te vertrekken. Wat ben ik een lucky guy voor mijn eerste treinervaring in Sri Lanka.

De trein zit volledig vol, toch nog een plaatsje gevonden naast een vriendelijke lokale man die me helpt met mijn rugzak. De man stelt zich voor als Saden. Hij is tewerkgesteld bij de spoorweg als security agent. Ik verneem tevens dat hij woonachtig is in Matare. Deze bestemming staat eveneens op mijn lijstje. De man overhandigt mij zijn gsmnummer en wil graag mijn gids zijn aldaar gedurende mijn verblijf, dus heel mooi meegenomen.

Onderweg passeren wij langs de kustlijn, alwaar vele plaatsen werden getroffen door de tsunami. De man duidt me daarbij de zwaar getroffen gebieden toen der tijd aan, de meeste plaatsen zijn zo goed als heropgebouwd voor het toerisme.

Na ongeveer 2 uur brengt mijn buurman mij ter kennis dat ik aan de volgende halte dien af te stappen. Bij het afstappen komen er direct een viertal locals naar me toe om me met van alles en nog wat te helpen. Na een tijdje krijg je daar een 6de zintuig voor, ze dragen ook meestal een wit hemd. Gewoon kort en bondig zeggen 'ik heb niets nodig, ik ken de plaats'.

Met de tuktuk word ik afgezet aan het guesthouse 'why not'. Het guesthouse geeft uit op het strand dus heel eenvoudig en aangenaam.

Zowel bij het ontbijt, lunch en avondeten kan je genieten van de zeebries en het mooie uitzicht.

Ik verneem dat het toeristische seizoen hier zo goed als voorbij is. De plaats is vooral aantrekkelijk voor surfers. Ik kom er hier nog een paar tegen. De typische kerels met dreadlocks en tattoos.

Naast mijn guesthouse is een surfshopje gevestigd dat wordt gerund door een lokale kerel. Ik zag hem deze middag enkele golfjes pakken en moet zeggen die kerel kan er wat van.

Na het surfen ging hij slapen in zijn shop om nadien een jointje te smoren in zijn ligzetel. Mijn interesse is wel gewekt in het surfen en besluit hem dan ook eens aan te spreken. Met bloeddoorlopen ogen, maar toch heel vriendelijk, brengt hij me ter kennis dat het momenteel geen goede periode is om als beginner te leren surfen. De golven zijn te kort en te dicht bij het strand.

Besluit dan maar wat inkopen te doen in de lokale shops ( lekkere ananas, papaya en mango ) om nadien zelf een duikje te nemen in de zee.

Moet zeggen het voelt goed aan om hier even tot rust te komen, toch zijn er momenten van eenzaamheid, aangezien je dergelijke prachtige locaties graag wilt delen. Je kan natuurlijk niet alles willen in het leven natuurlijk...

Adam's Peak

Gisteren, maandag 24-03-2014 besloot ik om mijn kuitjes te pijnigen op de 2243 meter hoge berg Adam's Peak (Sri Pada). Voor zowel het boeddhisme, het christendom, het hindoeïsme en de islam geldt de berg als heilig.

Pelgrims lopen de berg op, over een van de routes naar boven, die alle bestaan uit duizenden traptreden; de kortste route via Hatton bestaat uit 6442 treden. De tocht omhoog duurt enkele uren. Langs het pad dat verlicht is met lantaarns wordt drank en fruit verkocht en kan gerust worden. Iedere Sri Lankaan wordt geacht deze tocht minstens eenmaal in zijn leven te maken.

Ik besluit echter het pad berg op te lopen via Ratnapurna, dit betreft de langste weg goed voor meer dan 8000 treden en volgens de Lonely Planet goed voor 6 à 7 uren trapjeslopenplezier ;-).

Waar de meeste mensen er voor kiezen om de tocht in de nacht aan te vatten en alzo bij aankomt de zonsopgang te zien besluit ik om in de ochtend reeds mijn tocht aan te vatten en zowel de zonsondergang als opgang mee te pikken. Daarvoor moet je wel overnachten in een slaaphal op te top. Voor wat hoort wat natuurlijk.

Om vijf uur loopt mijn wekkertje af om vervolgens om half zes te ontbijten, echter is de vrouw die het ontbijt bereidt in mijn guesthouse dit vergeten. De manager en hulp doen er echter alles aan om toch mijn ontbijt nog in tijd te kunnen serveren alvorens de tuktuk mij komt ophalen om me naar het busstation te brengen. Ja hoor, het lukt hen een heerlijk ontbijt bestaande uit Rice coconutmilk, dal curry en sambal te serveren. We kunnen er tegen aan.

Na een busrit van een uurtje, vergezelt van vele schoolgaande kinderen, kom ik aan op de bestemming 'Carney Estate'. De lokale mensen zetten mij op weg en via een aantal kleine shopjes, alwaar ik rantsoen insla (roti, bananen, crackers en pindarepen) vat ik de eerste treden aan van velen. 

Ik besluit om het uur een aantal minuten te rusten om nadien verder te gaan. Het is vrij bewolkt, maar toch een unieke kans om te genieten van het hooggebergte gepaard gaande met zijn natuur. Onderweg kruis ik vele lokale mensen die reeds de top hebben bereikt. Zij ogen allen vermoed, maar een vriendelijke lach kan er nog altijd af.

Hoe hoger ik stijg hoe kouder het wordt en na uiteindelijk 4 uurtjes en een half zet ik mijn voeten op de laatste treden. Ik moet eerlijk zeggen dat het laatste half uurtje toch pittig begon aan te voelen in mijn bovenbenen. Zou zeggen alle lady's die een strakke poep en billen willen ga je gang ;-).

Wil hierbij vermelden dat dit een pelgrimstocht betreft, die vele lokale mensen ondernemen om spiritualiteit te winnen. Zij doen dit ook vaak om een ziek persoon in de familie beterschap toe te wensen.

Ik heb dan ook vaak tijdens deze tocht stilgestaan bij mijn grootmoeder, die opnieuw opgenomen is in het ziekenhuis voor haar longen. Ik vernam reeds van mijn mama dat ze terug aan de betere hand is, toch blijft het nog afwachten...

Iets na 12 uur ben ik al op de top, nog een tijdje tegen zonsondergang denk ik bij mezelf. Ik ben nog niet goed bekomen of er komt me een militair te gemoed om mij vriendelijk te verzoeken mijn schoenen te ontdoen en een t-shirt met mouwen aan te trekken. Dat was ik sowieso van plan aangezien deze kan worden uitgewrongen van al het zweet . 

Wanneer ik mij aan het omkleden ben in de slaaphal word ik onmiddellijk aangesproken door een vriendelijke lokale man, die me vraagt of ik geen honger heb na al dat wandelen. Ik vraag hem vriendelijk 'Yes, how much for à meal ?'. Waarop hij me zegt dat ik niets hoef te betalen. Het is namelijk voor zijn gemeenschap een belangrijke offerdag, waarbij eten werd bereid en dit wordt geschonken als Dana ( in het boeddhisme: iets geven met vreugde uit je hart, zonder iets terug te verlangen ). De man neemt me mee naar een hal, alwaar ik een bord rijst met curry en patatjes krijg voorgeschoteld. Voor het eerst dien ik hier wel te eten met mijn handen zoals de lokale bevolking. Moet zeggen dat lukt vrij aardig. Ik moet wel opletten dat ik als linkshandige het eten niet aanraak met dit hand, aangezien dit hier voor iets anders dient ;-).

Na op kracht te zijn gekomen besluit ik mijn slaapplaats te installeren in de slaaphal. Daar zijn geen bedden voorzien, dus dat wordt op de grond slapen.

Op het ogenblik dat ik mijn slaapzak aan het uitladen ben stel ik vast dat alle lokale mensen hier reeds aanwezig hun gerief aan het pakken zijn om terug af te dalen. Ik denk bij mezelf oei dat wordt hier eenzaam. 

Gelukkig krijg ik een meer dan aangenaam telefoontje van Valerie, waarna ik besluit eens de voetafdruk van Boeddha te aanschouwen in het tempeltje boven de slaaphal. Als je de hele geschiedenis wil moet je maar eens googelen. Kan je zeggen dat de voetafdruk wel 2 meter lang is .

Rond 16 uur komen er geleidelijk weer nieuwe lokale mensen aan. Terwijl ik aan het uitrusten ben op mijn slaapzak komt er een vriendelijke meisje naar me toe die zich voorstelt als Dynouska. Zij is hier afgezakt samen met haar buren om een offer te brengen aan Boeddha.

Zij vraagt me bijna smekend of ze met mij wat mag praten om alzo haar Engels te verbeteren. Zij staat op het punt om naar de universiteit te gaan om Frans en Duits te leren. Zij zou namelijk graag in de toekomst als gids mensen rondleiden in haar thuisland. Waar bij ons meisjes op de leeftijd van 20 jaar al volwassen ogen zijn ze hier nog enorm jong, maar tegelijkertijd zeer wijs in hun denken.

Ik word nadien door haar buren gevraagd om hun ceremonie bij te wonen, waarbij een monnik overgaat tot chanten. Wanneer de lokale mensen opmerken dat ik heel wat teksten kan meechanten (geleerd in Nilambe meditation center) krijg ik veel bewondering en respect.

Het meisje zegt dat ik veel van boeddhisme ken en niet naar de hel zal gaan ( laat ons hopen ).

Doorheen de avond heb ik nog enkele gesprekken met haar en de lokale politieagent. Ik verneem dat hun opleiding maar 2 maand duurt en ze op pensioen mogen op hun 55ste . Hun salaris ligt wel ietsjes lager...

Tegen half 7 kan ik de zonsondergang minimaal op camera vastleggen door de vele wolken. Toch is het een gezellig gebeuren in aanwezigheid van een 30 tal lokale mensen. Inderdaad geen andere westerlingen op te merken.

Het is op dit uur behoorlijk koud dat ik zelf besluit om een trui aan te trekken alsook mijn muts. 

Wanneer ik tegen 20 uur plaatsneem op mijn slaapzak stel ik vast dat er al een aantal mensen aan het slapen zijn. Het is onvoorstelbaar dat er eveneens heel wat oudere mensen deze klim maken alsook mensen met kinderen en zelfs baby's. Daar kan ik enkel respect voor opbrengen.

Daar is plots Daynouska terug. Zij heeft in haar handen een pakje vast verpakt in krantenpapier. Ze zegt 'prepared also diner for you'. Ik moet dit aanvaarden eveneens als Dana. Bij het openen zit mijn eten verpakt in een plastiekzakje. Opnieuw kan ik genieten van de enorme warme vriendelijkheid van de lokale bevolking. Ik kan er nog steeds niet bij hoe hartelijk zij zijn.

Nadien word ik ongeveer na elk uur gewekt door het lawaai van nieuwe lokale mensen die zijn gearriveerd en zich ook een slaapplekje aan het uitzoeken zijn. Tegen een uur of 3 stel ik vast dat een lokale man zo goed als tegen me aan ligt en aan de andere zijde eveneens enkele kinderen hun plekje aan het uitzoeken zijn naast me. Tegen 4 uur stel ik vast dat de hele slaapzaal vol ligt met mensen. Ik kruip nog eens diep in mijn slaapzak, draai me nog eens om aangezien het liggen op de vloer begint zeer te doen aan mijn heupen .

Tegen 5 uur sta ik op om me vervolgens een weg te banen tussen alle andere slapende mensen. Even wat water in het gezicht en me vullen met enkele crackers. Bij buitenkomst stel ik vast dat er al heel wat mensen zich hebben geïnstalleerd op de tribune, georiënteerd naar de zonsopgang toe. Voor het eerst zie ik andere westerlingen. Deze staan bijna allen te trillen van de kou en zien er heel vermoed uit. Dan heb ik er toch nog goed aangedaan om hier te slapen, ook al was het heel primitief, maar zo'n mooie ervaring. Enkele lokale mensen merken me op en zeggen spontaan 'goodmorning. Sleep well sire ?'

Ik installeer me ook op de tribune. Alwaar ik in afwachting in gesprek raak met een Australische vrouw, dewelke reeds 30 jaar gehuwd is met een Sri Lankeese man. Zij runnen samen een restaurant in Colombo.

Tegen 6 uur kunnen wij heel langzaam de mooie warme tinten opmerken die zich blootstellen aan de horizon. Ongeveer tegen half 7 gaat de zon in al haar glorie schijnen aan de hemel. Echt prachtig om de eerste stralen te voelen op je snuit...

Nadien mijn buikje vullen met Roti ( brood ) en bananen, die ik nog over heb van mijn rantsoen. Slaapzak opgeborgen en weg zijn we naar beneden.

Na 3 uur en 15 minuten ben ik weer beneden. Ik moet wel toegeven dat mijn knieën en kuiten er genoeg van hebben. Ik ben vermoeid en op weg naar de bushalte. Onderweg staan een 5 tal straathonden al grommend me op te wachten. Ik besluit gewoon door te lopen en zelfzeker over te komen. Toch is er nog één die probeert in mijn been te bijten, maar draai me om en zet een grote stap in zijn richting ( dankjewel Cesar Milan voor je technieken ).

Uiteindelijk zie ik een bus wegrijden van zijn halte en zet een spurtje in gang om alzo op de bus te springen. Blijkbaar verkeerde bus dus er terug af.

30 minuten later heb ik mijn bus richting Ratnapurna city. Aldaar een goeie maaltijd genuttigd in mijn guesthouse om nadien een tukje te doen, had dit echt nodig.

Nadien nog een bezoek gebracht aan Rafti en haar familie, dewelke ik beloofde om voor mijn vertrek afscheid te nemen. Onderweg koop ik wat fruit om aan de familie te overhandigen. Ik word weer hartelijk onthaalt met thee en verse kokosnoot. Opnieuw staan ze er op dat ik naar het trouwfeest van hun dochter zal komen.

Ik lig nu in mijn bed en klaar om in te dommelen. Morgen zak ik af naar Hikkaduwa een strandstadje, om even tot rust te komen en een frisse duik te nemen. Wordt vervolgd.

Genoeg is genoeg!

Gisteren, maandag 22 maart 2013 werden wij op de laatste dag in het luxueuze woudklooster gevraagd door de hoofdmonnik of wij hem willen vergezellen naar een ceremonie dat plaatsvind nabij Kandy. Hij kent aldaar een rijke Sri Lankeese vrouw die jarig zou zijn. Het zou een grote eer zijn moesten wij die bijwonen. Stil bij mezelf denk ik 'zou je niet beter een ceremonie leiden voor een arm vrouwtje', maar uit respect voor het hele gebeuren en het gegeven toch een kans te geven zeggen wij gezamenlijk toe.

In de ochtend worden wij opgepikt en vervoerd naar een meer dan prachtig landgoed op het Elpitiya Estate, alwaar wij hartelijk worden onthaald met een kopje thee door de eigenares en de diensters. 

Uit een kennismakingsgesprek kan ik opmaken dat de eigenares de dochter is van vroegere gouverneur van Sri Lanka. Het prachtige huis in Engelse stijl is aan de binnenzijde bekleed met foto's van belangrijke ontmoetingen. Zo kan ik vaststellen dat er een foto aan de muur prijkt van een ontmoeting met koningin Elisabeth 2 in 1954 op desbetreffend landgoed.

Vandaag de dag runt de vrouw nog steeds een theeplantage en natuurlijk bijhorende fabriek, dewelke wij later op de dag zullen bezoeken.

Na een half uur wordt duidelijk dat de vrouw in kwestie pas morgen jarig is en er helemaal geen sprake is van een ceremonie. Terwijl wij onze thee nuttigen in een aparte ruimte stel ik vast dat de hoofdmonnik in een andere ruimte vertoefd en daarbij druk in de weer is met 3 gsmtoestellen en een tablet. Als de cirkel nog ronder kon zijn...

Mijn eerste indruk van de dag: die hoofdmonnik is gewoon de manager van zijn eigen business, waarbij hij zijn Sangha rijkelijk laat groeien met rijke burgers om zo meer rijkdom te verharen. Ik weet nog altijd niet wat wij doen in dit rijkelijke huis, maar ik denk dat het gewoon goed overkomt dat er blanke mensen vertoeven in zijn aanwezigheid. De monnik doet ook geen enkele moeite om ons beter te leren kennen. 

Na de welkomstthee worden wij door de chauffeur naar het lager gelegen ouderlijke huis gebracht dat volledig werd gerestaureerd. Het landgoed werd in de jaren 80 getroffen door zware overspoelingen, maar zoals reeds gezegd volledig hersteld en nu dienstig als guesthouse of zeg maar luxe hotel. Het is echt een heel mooi landgoed van 195 jaar oud. Voor de geïnteresseerden: Elpitya Walauwa - 1 nacht 70 euro. Je kan het vergelijken met een sprookjesmuseum.

Op het landgoed krijgen wij een rondleiding door de opzichter. Daarbij brengt hij ons bij één van de bomen ter kennis dat de vruchten van de boom worden gebruikt in de ayurvedische behandeling. De vruchten zijn me echter onbekend, maar wanneer hij de noot toont van de vrucht en me laat proeven wordt het duidelijk dat het om nootmuskaat gaat. Eigenlijk wel fascinerend dat ik voor het eerst in mijn leven een nootmuskaatboom zie ( krijg spontaan zin in bloemkool in bechamelsaus met veel muskaatnoot, mmm lekker ).

Wij worden eveneens begeleid naar een meer dan prachtige rivier, alwaar in de verte mensen hun was aan het doen zijn. 

Via een mooi wegeltje doorheen een plaatselijke dorpje wordt mijn aandacht getrokken door jongeren, dewelke cricket aan het spelen zijn. Ik kan het niet laten om even van dichterbij te gaan kijken, waarop één van de jongeren mij zijn crickethonk, of hoe moet ik dat anders beschrijven, overhandigt. De andere jongeren werpen de bal naar mij, waarbij ik er uiteindelijk na drie pogingen in slaag om een treffer te maken. Super gewoon, zou hier wel de hele middag kunnen blijven in plaats van mij te begeven onder al dat luxueuze gedoe zonder verdere inhoud.

Tegen de middag mogen wij onze voetjes onder tafel schuiven en wordt ons een meer dan rijkelijke maaltijd voorgeschoteld. De hoofdmonnik heeft ondertussen zijn buikje al vol gegeten en is toe aan een middagdutje.

Wij zitten ingevolge aan tafel af te wachten wat er ons in feitelijk nog staat te wachten. Wij begrijpen nog steeds de meerwaarde niet echt van ons bezoek. Ik merk geen meditatiesessie noch chanting op, dit terwijl de hoofdmonnik me dit nochtans had beloofd.

Mijn buikje begint hier stilaan genoeg van te krijgen, maar besluit de rust te bewaren. In de namiddag krijgen wij de kans om de manager van de theefabriek te treffen en daarbij een rondleiding te krijgen. Toch eindelijk eens iets leerzaams opgestoken met betrekking tot het proces van thee.

Nadien worden wij teruggebracht naar het landhuis, alwaar de hoofdmonnik uiteindelijk is uitgeslapen, maar druk in de weer is met zijn gsmtoestellen. Je zou voor niets vermoeid geraken van al die businesscalls ;-).

Bij die monnik is ook niets van nederigheid op te merken, praatjes en noch eens praatjes. Uiteindelijk verkrijgen wij het verlossende nieuws dat de chauffeur ons zal afzetten bij ons guesthouse Forest Glenn, wat niets te vroeg komt .

Uiteindelijk steekt hij nog een praatje tegen mij af dat hij er voor heeft gezorgd dat het bovenvermeld landhuis, dat nu dienst doet als guesthouse, kon gerestaureerd worden voor een bedrag van 27 miljoen ( vraag mij niet of het om roepies gaat of euro's ). Hij vervult zijn praatje met de woorden dat hij regelmatig met zijn monniken daar gratis verblijft.

Genoeg is genoeg zoals Gemma het zou zeggen ;-)

Ik besluit dan ook mijn ongenoegen, teleurstelling, misnoegen, ... Op een gestructureerde en duidelijke manier ter kennis te brengen aan Ineke, dewelke enorm veel respect heeft voor deze monnik. Ik deel mee dat ik tijdens mijn verblijf in het klooster enkel bloot werd gesteld aan uiterlijke rijkdom en nul komma nul aan innerlijke wijsheid. Ik zag een manager die gebruik maakt van de goedgelovigheid van de lokale bevolking en alles behalve een nederige monnik. De reden dat ik dit meedeelde aan Ineke is om haar ogen te laten openen. Ik weet niet of dat mijn taak was, maar mijn intuïtie zij dat het moest. Dus Ineke als je dit leest was het om je even tot nadenken te stemmen.

Mijn conclusie: net zoals een politieuniform macht en misbruik kan tot gevolg hebben kan een monnikenrobe een machtspositie te weeg brengen met ongekende grenzen. Jammer dat ook hier onrechtvaardigheid is op te merken, maar wat ben ik blij om deze kant van de medaille ook eens te hebben gezien.

Ik wil nog besluiten dat ik voor de rest drie prachtige dagen heb doorgebracht en daarbij heel wat mooie momenten heb beleefd met Ineke, Gemma en Liev. Vele diepgaande gesprekken met veel wijsheid. Zo zie je maar dag je geen robe moet dragen om dit te vergaren ;-).

's Avonds kan ik samen met Gemma nog een mooie babbel hebben met Paul, dewelke geen veroordelende positie inneemt, maar wel dergelijke vorm van machtsmisbruik binnen het boeddhisme reeds kon waarnemen. Hij deelt me mee dat wanneer monniken en andere mensen vele praatjes maken dit meer dan genoeg zegt en dat is ook zo. Less is sometimes more.

Vanaf nu zeg ik tegen elke bedelaar op straat, en dat zijn er hier veel, wordt gewoon monnik mijn vriend ;-).