De weg naar bevrijding...

Visum verlengt en op een pad vol verhalen.

De goesting om in de pen te kruipen is teruggekomen dus moet er van profiteren om een stukske neer te schrijven over de afgelopen twee weken, maar ga daarbij gewoon beginnen bij vandaag en nadien terugblikken.

Vandaag, maandag 9 juni 2014 aangekomen na een busrit van drie uur in Polonnaruwa, dit komende vanuit Anuradhapura ( op de bus las ik ik een flair uit 2013, gevonden in het vorige guesthouse

Ik ben nog niet uitgestapt met mijn zware rugzak en kleine rugzak of word al overweldigd door 5 tuktukdrivers met de steeds terugkerende zinnen 'van waar ben je', 'tuktuk nodig', 'al een kamer'... ? In één zin antwoord ik terug 'Belg, reeds kamer en ze komen mij ophalen, dus geen hulp nodig'.

De opdringerigheid houdt niet op en breng ze daarop nogmaals ter kennis 'geen hulp nodig - als ik iets nodig heb vraag ik het wel'. Één van hen wordt verontwaardigd en deelt me mee dat hij me gedurende mijn verblijf niet meer zal helpen. Ik antwoord 'dat hoeft ook niet, relax'. Hierop krijg ik het antwoord dat ik ergens anders moet staan en dat het zijn land is. Breng de man ter kennis dat hij met zijn manier van aanpak weinig indruk maakt en dat ik reeds 3 maand 'in zijn land ben' en ondertussen al weet hoe men geld wil verdienen. De man gaat uiteindelijk zelf weg en een andere tuktukdriver komt op een rustige manier een praatje met me maken ( een dag later kom ik dezelfde man tegen en zeg vriendelijk goedendag. Ik krijg een kleine goedendag terug

)

Bovenvermeld stukje hou ik in mijn achterhoofd als werkstukje naar de toekomst toe 'hoe blijf ik rustig na een lange busrit in combinatie met de overweldiging van opgehitste geldruikende tuktukdrivers' ;-).

Even later word ik opgepikt door de eigenaar van het guesthouse 'Devi tourist Home', die me onmiddellijk vraagt of de tuktukdrivers niet lastig deden. Zij zijn namelijk Singalees en hij Moslim. Het verhaaltje wordt duidelijk.

Aangekomen in het guesthouse krijg ik een prachtige kamer toegewezen voor een goede prijs.

Besluit hierop al even de stad te verkennen met de fiets om morgen de archeologische trekpleisters te bezoeken. Een lekkere ananas gekocht, wat appelen( zijn bijna duurder dan bij ons - logisch moet geïmporteerd worden) en enkele lekkere linzenkoekjes.

Op mijn terugweg merk ik een klein kerkje op en besluit even binnen te gaan. Ik moet eerlijk toegeven dat het reeds de tweede maal is dat ik een kerk bezoek gedurende mijn verblijf (zie stukje Trincomale) in Sri Lanka. Alwaar ik in België mijn oorspronkelijke godsdienst meer en meer langs de kant had geschoven voor het boeddhisme ben ik nu meer en meer gaan inzien dat zowel Boeddha als Jezus dezelfde boodschap hadden namelijk 'stop je lijdensweg en toon liefde'. In het kerkje ervaar ik innerlijke rust ...

Ik ga jullie nu even terug meenemen in de tijd, meer bepaald twee weken terug. Toen verblijf ik nog in Arugambay in afwachting van mijn pakketje

. Aangezien ik het wachten beu begon te worden en het terug begon te kriebelen om die rugzak op mijn schouders te voelen besloot ik strand en zee even in te ruilen voor de prachtige natuur in Ella.

Ik had alles goed bekeken: ik dacht bij mezelf ik ga drie dagen naar Ella en in tussentijd laat ik mijn visum verlengen door een lokale kerel die een reisbureau runt in Pottuvil ( visum maar geldig tot 29 mei 2014) en nadien kom ik terug om mijn visum op te halen alsook het pakketje

Die kerel van het reisbureau heb ik leren kennen via een bevriende tuktukdriver. Die had vernomen dat ik mijn visum diende te verlengen in Colombo ( acht uur rijden vanuit Arugambay). Hij deelde me mee dat wanneer ik die lange verplaatsing heen en terug niet wilde maken zijn vriend het wel zou doen voor 30 euro. Ik maakte de rekensom : 8 uur heen, 8 uur terug, het lange wachten op de immigratiedienst hmmm Lets do this. Ik weet dat het risky is om je paspoort toe te vertrouwen aan een vreemde, maar zonder een risicootje kom je er ook niet altijd. De kerel van het reisbureau deelde me mee dat ik mijn paspoort binnen 4 dagen zeker mocht komen ophalen. Ideaal dus om eerst een trip te maken naar Ella.

Aangekomen in Ella word ik openlijk ontvangen in het guesthouse 'Ella Nature Resort' door twee dames op leeftijd. Ik besluit hier drie dagen te verbleven en heb voor het eerst in drie maand warm water op de badkamer - zalig gevoel. De dames houden tevens enorm veel rekening met mijn voedselintolerantie.

Op het einde van mijn verblijf verzoeken de dames mij vriendelijk of ik geen Facebookpagina kan aanmaken voor hun guesthouse, dus voor zij die reeds een verzoek hebben ontvangen om de pagina te liken ;-).

Voor mij is het hier ook terug wennen om vrouwen op straat te zien en ze eveneens een guesthouse te zien runnen. In Arugambay - voornamelijk moslim cultuur zie je geen vrouwen op straat en dat is niet overdreven.

Ik kan Ella zeker aanraden als je op reis gaat naar Sri Lanka. Het heeft een heel prachtig natuurgebergte om te wandelen. Er heerst ook een zeer gemoedelijke en gezellig sfeer in het dorpje.

Gedurende mijn eerste dag maak ik een wandeling naar little Adams Peak. Voor mij een mooie spirituele belevenis. Van bij de aanvang word ik vergezeld van een hond die gedurende de hele trip bij me blijft, dit zelf als ik boven op de berg even tijd maak om te mediteren. Er heerst een prachtig moment: ik heb uitzicht over de bergvlakte en zie in de verte de Rawana waterval, een arend zweeft fier boven me uit en de hond zit naast me terwijl de wind mijn kale kop streelt. Prachtig !

De volgende dag maak ik samen met een Sri Lankaan een wandeling naar Ella rock. Ik leerde hem kennen in een klein plaatselijk restaurantje. Ik kan je de tip geven als je lekker en goedkoop wil eten kijk dan steeds uit waar de lokale mensen eten. In zo'n plaatsjes kan men je ook altijd helpen met van alles en nog wat. Zo zal ik nooit een scooter huren in een verhuurbedrijf, maar navraag doen in dergelijke plaatsjes en tot nu toe altijd met een goed resultaat.

De Sri lankaan vergezelt me op zijn slippers, dit terwijl ik ben uitgerust met stevige bergschoenen. Toch moet ik mijn tenen uitkuisen om zijn tempo bergop te volgen. Onderweg volgen we een deel langsheen de spoorlijn. Alwaar het bij ons verboden is om op de sporen te lopen is het hier de normaalste zaak. Zo kruist een lokaal vrouwtje ons met haar melkkoe. Na de beklimming vraagt de gids me mee naar zijn huisje om zijn twee kinderen en vrouw te ontmoeten. Zo'n kansen om de echte cultuur te beleven laat ik nooit schieten. Ik word er warm verwelkomd met thee en krijg er avocado's toegestopt. Ik kan de kinderen plezieren met Samaposhagebakjes, dewelke ik de dag voordien liet bereiden in het bovenvermelde plaatselijke restaurantje. Samaposha is een poedermengeling van gierst, soya, rijst en mais dat je kan kopen in alle lokale winkeltje en supermarkten. Je kan het poeder mengen met kokosmelk en honing en er heerlijke gebakjes van maken of het poeder gewoon mengen onder melk als ontbijt. Heel stevig, voedzaam en ideaal voor mijn allergie

De dag nadien kan ik een scooter regelen via het restaurantje. Bij mijn aankomst is mijn bevriende gids en zijn zoon eveneens aanwezig. Ik besluit kokoskoekjes voor hem te kopen. Het jongetje is me zo dankbaar voor de koekjes, dat kan ik gewoon aflezen uit zijn oogjes.

In Ella zijn geen tankstations en dien je benzine aan te kopen in een plaatselijke shop. Mijn bovenvermelde gids besluit samen met mij de benzine aan te kopen, aangezien ze mij anders te veel zouden aanrekenen. De man heeft eenwarm hard !

Met de scooter is het zalig rijden doorheen het berglandschap. Ik bezoek de Rawana waterval en grot alsook ander minder gekende mooie plaatsjes. Zo kom ik op een afgelegen plekje uit bij een prachtige waterval, alwaar ik helemaal alleen vertoef. Op mijn terugweg word ik uitgewuifd door een moeder en haar kleine dochtertje. Ik kan het kind gelukkig maken met een klein snoepje. Ik heb die dag echt fun met de scooter.

's Avonds dien ik afscheid te nemen van de aangename mensen uit het restaurant. Ze lieten me meekijken in de keuken, regelden alles voor mij - gewoon prachtig ! De man die mijn gids was, zijn huis liet zien, de benzine voor me regelde geeft me een dikke knuffel en krijgt de tranen in zijn ogen - geen woorden voor.

De volgende morgen is het tijd om met de bus terug te keren naar Arugambay om mijn visum op te halen en door te reizen.

Wanneer ik aankom in Arugambay en nazicht vraag in guesthouse 'beachhut' of mijn pakketje reeds is aangekomen krijg ik een brief van Kuna - de manager. In de brief verneem ik dat mijn pakketje bij de speciale zendingen ligt in Trincomale ( 8 uur rijden van Arugambay). Even krijg ik het gevoel van 'fuck' als ik bedenk dat het een week duurt om het pakket naar Arugambay te krijgen, maar nadien bedenk ik bij mezelf 'ik ga toch naar het noorden doorreizen. Ik pik het onderweg wel op'.

In verband met mijn visum neem ik nog eens contact op met de 'visumkerel' die me vrolijk ter kennis brengt dat het nog niet is geregeld, maar het morgen in Pottuvil zal zijn. Ik bewaar mijn kalmte en deel hem mee dat ik het hoop, aangezien in twee dagen mijn visum verloopt.

De volgende dag geniet ik van de kleine dingen om in schoonheid te kunnen afscheid nemen van Arugambay. Zo vergezelt Angelo mij naar Pottuvil om mijn opblaasbaar meditatiekussen te laten repareren bij de lokale fietsenmaker. Zij kijken aldaar nog al raar op wanneer ik het gaatje in het kussen vertoon, toch kunnen ze het fixen met een dichtingsklever

. Nadien kopen we 'jackfruit', wanneer deze rijp is smaakt het precies als snoepjes op je tong - heerlijk.

's Avonds bereid ik in restaurant 'foodhut' zelf een avocadosalade en kippensoep klaar - smullen maar. Nadien tijd om afscheid te nemen van enkele lokale mensen en toeristen die ik aldaar beter leerde kennen. Zo heb ik voor de vriendelijke tuktukdriver Ammar snoepjes gekocht voor zijn kinderen. Voor Ammar zelf heb ik nog een paar teenslippers en t-shirts die ik niet meer draag.

Btw mijn visum is in de namiddag nog steeds niet terecht. Ik krijg de visumkerel aan de lijn die me ter kennis brengt dat zijn vriend nog in colombo zit. Ik kan nog maar moeilijk mijn kalmte bewaren als ik te horen krijg dat mijn paspoort morgenavond in Pottuvil zal zijn. Ik heb namelijk morgenvroeg om 6 uur een bus naar Kandy. Tevens vervalt mijn paspoort morgen en had die kerel beloofd om eigenhandig mijn paspoort naar de immigratiedienst te brengen. Ik breng hem kordaat ter kennis dat ik mijn paspoort morgenvroeg om 5 uur moet hebben. Hij zal zijn best doen...

In de nacht om 3 uur krijg ik telefoon dat hij mijn paspoort heeft. Met veel moeite kan ik hem overtuigen om het naar mijn guesthouse te brengen. Aangekomen aan het guesthouse om 3:30 uur ontstaat er nog een discussie over de prijs van mijn toch wel correct afgestempeld paspoort. Hij deelt me mee dat wanneer ik niet de volledige prijs betaal hij morgenvroeg zal terugkomen met zijn vrienden. Het hek is voor mij van de dam en stoom moet ontsnappen. Ik breng hem vermoeid en opgefokt ter kennis dat hij zijn vrienden misschien beter nu kan gaan halen. Uiteindelijk komt de jongere broer van het guesthouse 'Another world' de boel kalmeren in mijn voordeel. Zo zegt hij 'maikel' good guy. You bad guy - only money. De kerel druipt af en ik kan toch nog een uurtje gaan slapen alvorens door te reizen naar Kandy.

De broers van 'Another world' zijn speciaal vroeg opgestaan om voor mij roti's met banaan klaar te maken zonder tarwebloem, maar met rijstebloem. Bovendien hebben ze aldaar echte Italiaanse koffie. Met een goed gevuld maagje neem ik afscheid van de 2 vriendelijke broers van het guesthouse.

Mijn geliefde tuktukdriver pikt me perfect op tijd op en weg zijn we naar het busstation om een bus naar Kandy te regelen. Onderweg moet ik nog twee keer overstappen om Kandy te bereiken. Aangekomen in Kandy kan ik beroep doen op tuktukdriver 'raju' om mij te droppen in het guesthouse 'Forest Glen', alwaar ik steeds als een eigen zoon van de familie word ontvangen. Het is zalig om even het gevoel te hebben van thuiskomen.

Vermoeid kruip ik achter de computer om de online visaformulieren in te vullen voor India. Ze moeten nog juist de maat van mijn onderbroek niet weten ;-). Wanneer ik de procedure afrond merk ik op dat ik niet de officiële site van de immigratiedienst heb genomen, maar deze van een onafhankelijk bureau dat je formulieren controleert tegen betaling ( later een mail gestuurd dat ik niet tevreden ben over hun service en kreeg daarbij het bedrag teruggestort - lees verder). Zo zie je maar haast en spoed is nooit goed. Ik zal dus aangezien het morgen vrijdag is drie dagen langer moeten wachten op mijn formulieren om vervolgens langs te kunnen gaan bij de immigratiedienst. Mijn vliegtuigticket is wel geregeld voor India. Op 20 juni vlieg ik voor 60 euro naar Madurai, dit dankzij de interessante tips van Angelo om met 'Spicejet' te vliegen naar Madurai.

Ik besluit de dag nadien het Millennium Elephant Foundation te gaan bezoek op één uur rijden van Kandy. Ik leerde deze plek kennen via Gemma, een Brits meisje dat ik leerde kennen in Arugambay. Zij verrichtte aldaar in het verleden vrijwilligerswerk en deelt me mee dat de olifanten er goed worden verzorgd en het geen grote toeristische trekpleister is.

Aangekomen kan ik tegen betaling een rit maken op een olifant en nadien een olifant wassen in het meer. Een olifant wassen die op zijn zij ligt van genot terwijl je hem scrubt met een halve kokosnoot is echt een zalig gevoel. Nadien geef ik ze nog enkele bananen. In hun aanwezigheid heb je het gevoel alsof ze emoties uitstralen en aanvoelen van de mensen. Unieke beestjes voor me.

Nadien brengt Raju me nog naar een plaatselijke theefabriek en een 'spicegarden', alwaar ze plaatselijke kruiden kweken om ze nadien te verwerken in ayurvedisch producten. Ik krijg er een zeer duidelijke en niet opdringerige rondleiding.

De dag nadien heb ik samen met een Raju een uitstap gepland naar Matale en Aluvihara. In Matale is een prachtige rijkelijk gekleurde Hindoetempel gevestigd. Prachtig om al de verschillende kleurentaferelen in de afgebeelde goden te aanschouwen. Nadien reizen we na het drinken van een thee door naar Aluvihara, alwaar eeuwenoude sutta's zijn neergepend in palmbladen. Ik krijg van één van de medewerkers een palmblad met mijn naam in gegraveerd.

Nadien besluit ik het gouden boeddhabeeld op de berg te gaan bezichten. In plaats van de 'normale weg' te volgen, zie ik al vlug dat er kleine stijle weggetjes lopen doorheen de bergvlakte. Zo kom ik aan bij een huisje alwaar ik een kort gesprek maak met een vriendelijke lokale man, dewelke in een rolstoel zit. Tijdens ons gesprek verneem ik dat hij diende in het leger en tijdens de 'tamiloorlog' werd geraakt door een kogel die hem verlamde tot zijn middel. Het mooie aan de man is dat hij energie uitstraalt en verder geniet van het leven hetzij met een beperking. Na wat 'klimwerk' te hebben verricht en één keer te zijn uitgeschoven op de natte ondergrond bereik ik het grote boeddhabeeld. Uit het niets word ik plots aangesproken door een vriendelijke monnik. Ik krijg er een wijding doormiddel van een rode stip op mijn voorhoofd, waarbij ik een wierookstokje dien te offeren in de tempel. Een uniek en spiritueel moment.

Op mijn terugweg besluit ik opnieuw de glibberige paadjes te kiezen. Onderweg kom ik een vader met zijn jonge zoontje tegen die me vergezellen langs de paadjes. De jonge knaap moet daarbij steeds lachen. Ik denk bij mezelf lacht hij me nu uit met mijn 'stunteligheid'

Op terugweg naar Kandy stopt Raju bij een 'Batikhuis', aldaar maken vrouwen op traditionele wijze mooie gekleurde textielen. Alles gebeurt met de hand zonder dat er ook maar enige machine aan te pas komt. Ze maken daarbij gebruik van was die na het afkoken herbruikt kan worden. Ik hou wel van deze traditionele waardige werkstukjes.

Nadien besluit ik Raju te trakteren op een heerlijke Indische lunch in Kandy.

Bij aankomst in het guesthouse check ik even mijn mails en stel vast dat de documenten werden overgemaakt. Afdrukken die handel en morgenvroeg richting immigratiedienst van India.

Op maandag 2 juni zijn we weg naar de immigratiedienst van India. Wanneer ik de toegangspoort betreed word ik door een politieagent vriendelijk (not) de deur gewezen. Wanneer ik hem probeer uit te leggen dat ik een visum wens aan te vragen voor India duidt hij me kordaat en zonder woorden een A4-tje aan met daarop de nieuwe adresgegevens van de recentelijk gewijzigde immigratiedienst van India

. Het kunnen niet allemaal even vriendelijke flikken zijn natuurlijk ;-).

Weg zijn we naar de nieuwe immigratiedienst. Aldaar word ik aangesproken door een vriendelijke medewerker die me er wel op wijst dat mijn aanvraag niet volledig correct is. Zo duidde ik 'single entry' aan, dit terwijl dat 'double' moet zijn en tevens moet bij port of arrival en port of exit 'all ports' worden vermeld in plaats daarvan vermeldde ik logischerwijs de plaats alwaar je je vlucht neemt en de plaats alwaar je het land verlaat. Niet moeilijk dat ik mijn geld dan ook terugvroeg aan het 'controlebedrijf'

Even een omweggetje maken naar het dichtstbijzijnde internetcafé om aldaar een nieuwe online aanvraag in te vullen en af te drukken.

Een half uurtje later meld ik me opnieuw aan bij de immigratiedienst en na een klein uurtje is mijn aanvraag verwerkt. 11 juni mag ik mij om 9 uur s'morgens aanbieden met mijn paspoort om het s'avonds om 17 uur af te halen met een visum van 6 maanden geldigheid. Ik ben tevreden over de vlotte en vriendelijke bediening.

Op onze terugweg stop ik bij het postkantoor van Kandy om een pakket te verzenden naar mijn ouders. Ik heb namelijk een kookpan gekocht om 'hoppers' te maken alsook een kokosnootschraper, waarmee je kokos in schilfers kan malen. Het is nu onderweg naar belgenland

De dag nadien besluit ik het Royal Forest Park 'Udawattakele' te gaan bezoeken. Ik bezoek het per toeval op de dag dat de president van Sri Lanka is aangekomen in zijn 'stulpje' ;-), dat is gelegen in de directe nabijheid van het park. Om de 10 meter staat in het wandelpark dan ook een militair opgesteld. De kerels geven me wel allemaal een vriendelijke glimlach wanneer ik hen kruis. Toch is er later ééntje van hen niet zo gelukkig. Tijdens mijn wandeling volg ik het bijgevoegde plannetje, maar blijkbaar ben ik afgedwaald van mijn pad. De militair maakt me duidelijk dat ik rechtsomkeer moet maken etc. Ik probeer hem toch te overtuigen om door te mogen wandelen, maar dat mag niet. Aangezien ik mijn weg niet weet besluit ik door enkele struiken door toch mijn weg en willetje door te zetten zonder dat meneer soldaat het opmerkt

Ik kom uiteindelijk uit bij prachtige oude grotten alwaar vroeger monniken mediteerden.

Wat later schrik ik in eerste instantie op van een nijlvaraan dat in de grasvlakte ligt te waken. Mijn schrik gaat over in fascinatie wanneer ik het drie meter lange dier kan fotograferen. Wat later kruist ook een schichtige slang mijn pad.

Tijdens mijn wandeling krijg ik het bewustzijn dat mijn eenzaamheid eigenlijk mijn beste vriend is doorheen mijn reeds afgelegde reis van drie maanden.

's Avonds ga ik over tot uitwerken van deze ingevingen in volgend gedicht:

De ongekende reiziger

Ik, mezelf en een rugzak reizen naar het ongekende.

Dagen, maanden weg uit comfortzone en geleefde 'ellende'.

Wie ben 'ik' onttrokken van vrienden, familie, vriendin en een job ?

In die leegte schrikt het zwakke ego op en schreeuwt 'stop'!

Terwijl fluistert het hart zacht 'volg jouw levenspad'.

Intuïtie brengt de volgende stap...

Wat ik nog wens te vermelden is dat ik s'avonds samen met Indra- de vrouw des huizes van het guesthouse bloemkool heb bereid in bechamelsaus

De dag nadien brengt Raju me met zijn tuktuk naar het busstation om aldaar de bus te nemen richting Trincomale - pakketje hier kom ik

. Raju brengt me ter kennis dat wanneer ik binnen een week terugkom naar Kandy hij me uitnodigt bij zijn gezin om te komen eten. Dat kan ik zeker niet afslaan!

De busrit naar Trincomale duurt ongeveer 6 uur. Aangekomen neem ik de typische rijst en curry als lunch om vervolgens een tuktuk te nemen naar het postkantoor. Daar ligt het langverwachte pakketje op mij te wachten. Eerst moet ik nog een papierwinkel doorlopen en vervolgens controleren ze de inhoud van het pakket. Wanneer ze doosjes magnesium en multivitamines zien kijken ze maar raar op, maar ik ben voorbereid. Ik heb namelijk een document van mijn arts met de vermelding dat het om voedingssupplementen gaat. Wanneer ze het document hebben gelezen, krijg ik het pakket overhandigd. Eindelijk

Nadien word ik afgezet bij mijn guesthouse in Uppuveli, maar ik ben de naam kwijt

. Het is praktisch gelegen langs het strand. Na even te hebben uitgerust besluit ik een wandeling te maken op het strand. Ik ben gefascineerd als ik tientallen vissersmannen een gigantisch net uit de zee zie halen. Zij staan daarbij in twee rijen opgesteld op een vrij grote afstand van elkaar en hanteren daarbij een specifieke stap - en trektechniek. Het duurt ongeveer 2 uur en een half voor het volledige net uit het water is getrokken. Nadien wordt de buit gesorteerd. Ik zie massa's kleine visjes, maar ook weer grotere vissen uit het net worden gehaald. Deze worden nadien in aparte bakken gegooid. De vissersmannen zijn allen op leeftijd, maar stralen toch een krachtige blik uit. Wanneer ze me gefascineerd zien kijken werpen ze me dan ook een vriendelijke blik.

Wanneer ik verder wandel op het strand zie ik een viertal koeien kuieren op het strand. Eentje van hen is pootje aan het baden. Een tafereel dat ik voor het eerst in mijn leven zie. Wanneer ik hen dichter benader hebben ze er totaal geen erg in.

's Avonds ga ik gaan eten in het guesthouse 'Nature Inn'. Het is per toeval dag ik dit guesthouse ontdekte door een menubord langs de straat met de vermelding 'diner Tosi and sambal'. Tosi is een soort pannenkoek, maar gemaakt met rijstebloem dus ideaal voor mijn allergie. Wanneer ik mij aanbied ben ik de enigste klant, maar word er hartelijk ontvangen. Het guesthouse is nog maar een week open en ik ben de eerste klant die komt eten. De kok is afwezig, waardoor de eigenaar zelf mijn potje moet koken. Ik moet zeggen de maaltijd was overheerlijk lekker.

Nadien komt de eigenaar, Krishnaa mij te woord staan. Het is een hele zachtaardige en lieve man die me ter kennis brengt dat hij een NGO runt en dat het bedrag uit het guesthouse/restaurant grotendeels wordt overgemaakt naar het 'Arugambal Foundation'. Het betreft een center alwaar mensen met een fysieke - en/of mentale beperking toch een kans krijgen om te werken en te integreren in de samenleving. In Sri Lanka worden kinderen/volwassenen vaak binnenshuis gehouden. Er wordt namelijk gedacht als je een kind met een handicap op de wereld brengt dat je gestraft wordt door de goden en dit wordt ernstig genomen in de kleinere samenlevingen.

In het centrum maken ze allerlei producten eigenhandig. Zo leren ze ook samenwerken en verdienen ze een inkomen. Krishnaa spreekt op een boeiende manier en ik luister als een kleuter naar een spannende sprookjesverhaal. Wanneer Krishnaa me uitnodigt om de dag nadien het center te bezoeken in Trincomale zeg ik overtuigend toe.

De dag nadien neem ik de de bus vanuit Uppuveli naar Trincomale om van daaruit de stad te voet verder te bezoeken. Ik bezoek daarbij Fort Frederick en de Swami rock, van waar je een mooi uitzicht hebt over de kustzijde van Trinco. Nadien breng ik een bezoek aan de St. Mary's Cathedral. Het betreft een mooi kerkje. Ik ben alleen aanwezig in de kerk en besluit even plaats te nemen in alle rust. Wanneer ik opkijk in de richting van het altaar zie ik dat een ekster op het hoofd van Jezus zitten. De vogel vliegt nadien over me heen om alzo de poort tot de kerk te verlaten. Het is zo lang geleden dat ik nog een gebed deed in een kerk, maar na het lezen van het boek 'In the sanctuary of the soul' - kom er verder nog op terug, besluit ik toch even te bidden. Mijn oma ligt namelijk al een tijdje in het ziekenhuis en een oude kennis van me, Jean-Marie heeft volgens de artsen nog maar een paar maanden te leven ingevolge kanker. Het gebed doet me deugd en brengt me een vertrouwde rust.

Nadien ga ik zoals gewoonlijk mijn lunch nuttigen in een klein restaurantje. Nadien laat ik me door een tuktuk afzetten bij het centrum voor mensen met een beperking, meer bepaald het 'Production center for Handicrafts', alwaar ik werd uitgenodigd. Wanneer ik arriveer word ik hartelijk ontvangen door Krishnaa, die me onmiddellijk voorstelt aan de mannelijke groep. Zij zitten buiten gezamenlijk allerhande werkjes te maken uit simpelweg kokosnoot. Men gaat over tot het gladvijlen van de kokosnoot, waarmee anderen vervolgens werkjes maken. Ik ben pas echt onder de indruk wanneer ik een jongen met een fysieke handicap opmerk die met een simpel zaagje prachtige figuren zie vervaardigen uit kokosnoot.

Bij één van de werkjes moet ik denken aan het symbool van het achtvoudige pad uit het boeddhisme. Wanneer ik dit ter kennis breng aan Krishnaa deelt die me mee dat ze dit wel voor me kunnen maken. Ik zie daarop een jongen ijverig googelen, waarop die me plots het symbool van het boeddhisme vertoont. Ik knik verheugd toe.

Nadien word ik rondgeleid in de vrouwenafdeling, alwaar ook ijverig wordt gewerkt, zij maken aldaar hoeden uit touw/riet afkomstig van de bananenboom. Er is ook een afdeling die vloermatjes maakt.

Gedurende de hele rondleiding krijg ik een gelukzalig gevoel in mijn lichaam wanneer ik al deze mensen zie samenwerken als een hechte familie. Ze krijgen op deze manier een gevoel van waardering. Er wordt zin gegeven aan hun leven en ze verdienen een inkomen. Gewoon te prachtig om er de juiste woorden voor te vinden.

En ja hoor wanneer ik s'avonds opnieuw ga gaan eten in het guesthouse ligt het symbool van het achtvoudige pad voor me klaar. Ik ben echt onder de indruk van het mooie werk dat ze voor mij hebben gemaakt. Ik draag het nu rond mijn hals als een mooie herinnering. Ik had mijn oorbellen uitgedaan alvorens ik vertrok op reis, maar wanneer ik zie dat ze er hebben gemaakt uit kokosnoot, zitten ze al vlug in mijn oren

Krishnaa en ik praten tijdens de avond verder over zijn project en geef hem de raad om het guesthouse/restaurant samen met centrum te laten opnemen in tripadvisor en Lonely Planet. Ik deel hem mee dat er ook een Facebookpagina kan worden aangemaakt. Dat heeft Krishnaa ondertussen reeds gedaan, dus ik zou zeggen aan iedereen neem een kijkje en like 'Production center for Handicrafts'. Je doet er mij en de mensen aldaar een zeer groot plezier mee en je steekt ze zo een riem onder het hart!

Ik kan met een voldaan gevoel afscheid nemen van Trincomale. Ik ging normaal nooit deze plek bezocht hebben, maar dankzij mijn pakketje ben ik er toch geweest

De volgende morgen om 6 uur de bus genomen richting Anuradhapura, de plaats bij uitstek om de archeologische/culture trekpleisters te gaan bezichtigen.

Bij aankomst wil een tuktukdriver mij een goedkopere plaats aanpraten, normaal gezien ga ik hier nooit op in, maar besluit het nu toch eens een kans te geven.

Wanneer we aankomen bij het guesthouse om 10:30 uur moet ik vaststellen dat de uitbaatster nog maar net wakker is en dat de kamers nog niet zijn gepoetst. Inpakken moet ik niet doen, maar wegwezen wel ;-). Terug naar het oorspronkelijke plan: Lake view tourist guesthouse.

Aangekomen aldaar word ik te woord gestaan door de zeer vriendelijke eigenaar, die me een degelijke kamer tegen een goede prijs aanbiedt. Hij kan me tevens een fiets verhuren om de uitgestrekte historische plaatsen te bezoeken. Een uurtje uitrusten om vervolgens de fiets te nemen en al enkele plekjes te bezichtigen. Ik kies deze uit alwaar je niet voor dient te betalen. Er namelijk één site waar je 25 dollar dient te betalen en dit ticket kan je maar één dag gebruiken. Dus laten we dat maar houden voor morgen.

Ik bezoek in eerste instantie Insuruminiya Vihara - een tempel, alwaar twee jonge broertjes eveneens met hun familie aanwezig zijn. De twee kereltjes volgen me overal en vragen in vrij goed Engels hoe ik noem, van waar ik ben, etc. Wat later vragen enkelen andere kinderen dan weer om op de foto te gaan. Super

Vervolgens bezoek ik Vessagiriya, een gebied met eeuwenoude grotten, alwaar monniken mediteerden en verbleven. Op het einde van mijn bezoek word ik aangesproken door een knappe Sri lankaanse ( normaal vallen ze niet in mijn smaak ) met het compliment dat ik mooie tanden heb. Ze kan het tevens niet geloven dat ik single ben en vraagt naar mijn emailadres. Een minuut later staat de moeder me te woord met volgende vragen: wat is je job, hoeveel verdien je en hoeveel staat er op je rekening. Heb de moeder direct meegedeeld dat de laatste twee vragen privé zijn, waarop de moeder haar dochter bij de hand nam en haar weg verder zette

van een directe aanpak gesproken ;-). De dochter wuift me nog uit.

Op terugweg merk ik in de verte een vrij grote Boeddhabeeld op en besluit dat maar eens van dichter te gaan benaderen. Bij aankomst merk ik dat het beeld gevestigd is binnen een monnikenklooster. In het grote beeld zelf kan je een rondgang doen en staat het levensverhaal van Boeddha, aan de hand van verschillende tekenen op de muren, uitgewerkt.

Een lokale oudere man, volledig in het wit gekleed, staat er op om mij een rondleiding te geven. Het is een grappige kerel die zijn best doet om in gebrekkige Engels het verhaal te brengen. De man citeert wat later één van de basis sutta's. Wanneer ik een deel mee opzeg ( geleerd in het meditatiecenter). Kijkt hij positief en verwonderd op

. De man wil me in zijn gezelschap houden, maar uiteindelijk moet ik hem toch meedelen dat ik moet gaan. Hij wil me wel voor mijn vertrek eerst zegenen, waarbij hij zijn hand op mijn voorhoofd legt en allerlei dingen in het Singalees zegt. Vervolgens word mij een wit armbandje aangedaan. Ik heb al een rijkelijke collectie

. Echt mooi hoe de man het beste met me voor heeft.

's Avonds eet ik in mijn guesthouse echt een heel lekkere rijst en curry. In het guesthouse is tevens een groep Japanners gearriveerd. Vriendelijke mensen, maar tevens bezige bijtjes als ze zich uitdrukken ten opzichte van elkaar.

De dag nadien vroeg uit de veren. Een stevig ontbijt (melkrijst) genuttigd en vervolgens de fiets op om de historische plekken te bezoeken. Ik besluit eerst de gekende Sri Maha Bodhi te gaan bezichten. Daar staat een eeuwenoude Bodhiboom, die uitgroeide uit een stek van de oorspronkele boom in Bodgaya (India), opgesteld. In Bodgaya vond Boeddha namelijk 'verlichting' onder desbetreffende boom. Bij mijn aankomst zijn heel wat mensen aanwezig om offers te brengen. Ik neem rustig mijn tijd en kan inderdaad een grote spirituele kracht aanvoelen. Mooie plaats.

Nadien fiets ik van de ene stupa naar de andere alsook van de ene tempel naar de andere en geloof me dat zijn er velen. Prachtige plekken één voor één, maar na een tijdje krijg ik ook daar genoeg van. Gelukkige ontmoet ik een zeer vriendelijke kerel, die een klein limonadehutje uitbaat bij één van de tempels. De man springt samen met mij op de fiets en besluit even mijn gids te spelen om me vervolgens naar een lekker restaurantje te brengen. De kerel doet dit geheel vrijblijvend. Toch besluit ik hem voor zijn vriendelijkheid iets in de hand te stoppen.

Na al dat fietsen en stappen ben ik best wel moe en besluit op mijn terugweg krachten op te doen aan de hand van enkele verse fruitsappen - lekker.

Ik zag vandaag geen andere single reizigers. Het waren allemaal koppels, dewelke tevens de verschillende archeologische plaatsen bezochten onder het goede van een gids met een auto. Misschien geen slecht idee, maar toch is het met de fiets ook genieten, vooral van de hitte ;-)

De dag nadien neem ik de bus naar Mihintale - klein uurtje rijden van Anuradhapura. Dit betreft tevens een historische site, dit gevestigd is op een rots. Het leuke is dat het minder uitgestrekt is dan Anurhapura, maar dat je wel vele trapjes moet doen, maar dat komt alleen ten goede aan de fysiek

. Voor mij is de mooiste plek aldaar 'Et Vihara'. Je hebt er echt een mooi uitzicht over het landschap en er komen bijna geen bezoekers, deze gaan meestal direct richting de grote witte dagoba. Ik neem mijn tijd om van dit moois te genieten. Ik geniet enkel van het moment - geen verleden, geen toekomst.

Nadien bezoek ik tevens de dagoba en de bijhorende trekpleisters.

Wanneer ik nadien de laatste trede van het complex verlaat op weg naar de bushalte komt een hond al huilende tegen me aanduwen, de hond werpt zich daarbij letterlijk voor mijn voeten. Wanneer ik probeer door te wandelen doet zij dat gewoon opnieuw tevens op huilende wijze. Wanneer ik stop om de hond te strelen is ze super gelukkig. De lokale mensen hebben dit ook gezien en moeten verwonderd lachen. Heb nog nooit gezien dat een dier zo blij is om mij te zien. Buiten Ron, mijn voormalige Mechelaar, die ik voor mijn vertrek toewees aan een zeer goede thuis, toch moet ik nog geregeld aan hem denken. Ik mis je Ron en het gaat je goed!

Vervolgens zie ik mijn bus stapvoets voor me wegrijden. Al lopend op de bus springen en weg zijn we terug naar het guesthouse. Kan dit guesthous echt aanrijden voor zijn lekkere curry's en gastvrijheid.

Voila nu zijn we terug aangekomen bij het verdere vervolg van Polonnaruwa, alwaar ik desbetreffende grote samenvatting mee ben begonnen, je moet maar eens terug scrollen ;-). Voor zij die het volgehouden hebben tot hier: een dikke proficiat.

Vandaag, dinsdag 10 juni een goed ontbijt genomen in mijn guesthouse om nadien met de fiets de archeologische trekpleisters in Polonnaruwa te bezoeken. Op één van deze plaatsen word ik aangesproken door een lokale man in een rolstoel. Ik zie dat zijn beide onderbenen zijn geamputeerd. De man spreekt me aan in behoorlijk Engels en vraag daarbij vrijblijvend naar zijn verhaal. De man brengt me ter kennis dat hij met één van zijn koeien langs de spoorlijn liep en dat op het moment van de komst van de trein zijn koe op hol sloeg, waardoor hij op de spoorweg belandde en beide onderbenen verloor. De man verkoopt postkaarten van Polonnaruwa, dewelke ik eigenlijk niet nodig heb, maar ze toch aankoop om de man enigszins te helpen.

Gedurende het affietsen en afstappen van de archeologische plaatsen kom ik steeds dezelfde schoolgroep (ongeveer 30 kinderen tegen). Zij zijn allemaal mooi gekleed in hun blauw-wit uniform en zeggen allen steeds vriendelijke goedendag. Één van hen vraagt daarbij naar mijn naam, waarop ik enkele kinderen bij elke volgende ontmoetingsplaats opnieuw mijn naam hoor roepen. Super

Wat later kom ik uit bij een archeologische hal, alwaar vele aapjes kuieren in de zon. Daarbij kan ik bij één mannelijk aapje heel dicht komen. Wanneer ik mijn hand heel zachtjes uitrijk brengt hij zijn hand ook naar me toe, om vervolgens mijn hand aan te raken. Hier zijn voor mij geen woorden voor!

De mooiste spirituele plaats van Polonnaruwa betreft voor mij 'The image house of Tivanka Patimaghara'. Ik was eerst niet meer van plan om deze plek te bezoeken aangezien ik na 4 uur en een half fietsen en stappen in de hitte eigenlijk vrij vermoeid was, toch zegt iets in mij dat ik deze plek moet bezoeken.

Aangekomen zijn er reeds enkele toeristen en een plaatselijke opzichter. Ik voel een positieve energie in het oude gebouw van de 12 eeuw, alwaar mooie schildertaferelen op de muren prijken en op het einde een groot boeddhabeeld staat opgesteld. Gezien de mooie energie in het gebouw, besluit ik de Boeddha te begroeten. De opzichter van het gebouw merkt dit op en komt naar me toe. Hij brengt me ter kennis dat er een kleine hang loopt naast en achter het boeddhabeeld, alwaar de monniken vroeger wandelmeditatie beoefenden. De man ziet mijn ogen groeien van interesse en doet daarop het kleine deurtje dat op slot is open. Hij overhandigt me een wierookstokje en geeft me die toestemmen om een wandelmeditatie te beoefenen in de hangen. Het gevoel is voor mij onbeschrijfelijk. Alsof ik de eeuwenoude energie voel van de monniken die aldaar hun meditatie beoefenden. Ik ben de man enorm dankbaar voor dit unieke prachtige moment.

Mix van gebeurtenissen

Een goede week voor ik stond te popelen om te vertrekken uit Arugam bay ( opgehouden/wachtende op een pakketje van mijn ouders ) kwam ik in contact met een Italiaan Angelo, die nu al geruime tijd in India woont. Hij is daar bezig met spiritualiteit en een gezonde levensstijl (voeding, yoga, ...).

Angelo brengt mij ter kennis dat hij momenteel bezig is met het opbouwen van een website gericht op spiritualiteit/krachtige plaatsen in Sri Lanka. Als jullie er meer over willen lezen kunnen jullie te recht op de website : www.myourworld.com

Al vlug hebben we een goede verstandhouding en woont Angelo een geleide meditatie van me bij op het strand. Nadien is Angelo vol lof over mijn 'leraar-capaciteiten'. Hij vraagt me daarbij of het goed is dat hij de eerst volgende meditaties mag opnemen om vervolgens onder te brengen op zijn website. Ik stemde toe, waardoor nu twee meditaties met betrekking tot vipassana (inzichtsmeditatie) en metta ( liefdevolle vriendelijkheid meditatie ) beschikbaar zijn op zijn website onder volgende webpagina's : www.myourworld.com/4 en www.myourworld.com/5 .

Het mooie tijdens de geleide meditatiemomenten is dat er ook lokale mensen aan deelnemen. Zo word ik op straat al vlug aangesproken als de meditatieleraar

Een aantal dagen voor mijn vertrek uit Arugam bay word ik aangesproken door een jonge Sri lankaan die momenteel samen met enkele vrienden een restaurant/guesthouse uit de grond probeert te stampen. Ik ken de jongen reeds uit één van de meditaties die hij bijwoonde. Hij brengt me ter kennis dat er een vreemde energie aanwezig is op de plaats waar men het restaurant aan het opbouwen is. Zo zou één van zijn vrienden al een schim van een vrouw gekleed in het wit hebben opgemerkt. Hij brengt me tevens ter kennis dat er tijdens de tsunami drie vrouwen stierven op desbetreffende plaats (verhaal wordt later bevestigd door andere lokale mensen). De jonge man vraagt me daarbij of ik niet naar de plaats wil komen om de deze te zegenen. Ik lach het vreemde verhaal weg en breng hem ter kennis dat dit niet in mijn mogelijkheid ligt.

Zonder nog aan het verhaal te denken gaat mijn dagje verder om uiteindelijk 's avonds iets te gaan eten met Angelo in mijn 'stamrestaurant foodhut'. Uiteindelijk hebben wij met de eigenaar Sikkhit een gesprek over de gruwel van de tsunami die Arugam bay ook heel hard trof. De eigenaar verloor daarbij heel wat familieleden. De eigenaar brengt ons ter kennis dat er tevens drie vrouwen stierven op de plaats waar men nu een restaurant aan het opbouwen is. Dit restaurant is gelegen tegenover foodhut. Ik breng daarop het hele verhaal aan Angelo ter kennis, waarbij men mij vroeg om naar de plaats te gaan om te helpen. Angelo kijkt me daarbij ernstig aan en zegt volgende woorden 'waarom niet, met je meditatie kan je een positieve energie opwekken'. Angelo vraagt me daarbij om hem te vergezellen naar de plaats...

Met een vreemd gevoel besluiten wij naar het restaurant in opbouw te gaan, alwaar wij de aanwezige jongeren treffen. De jongen die de schim opmerkte van de vrouw heb ik in het verleden reeds opgemerkt als passant. De blik van hem was me bijgebleven aangezien deze een heel negatieve energie uitstraalde.

Ook op het moment dat Angelo samen met mij een gesprek voert met hem voel ik deze negatieve energie die ik vooral opmerk in zijn ogen.

Ik laat in eerste instantie het gesprek voeren door Angelo, aangezien dit voor mij allemaal vrij vreemd aanvoelt. De jongen brengt ons enerzijds het verhaal van de schim van de vrouw ter kennis, die hij nu recent opmerkte. Maar spreekt ook over een guesthouse waar hij voorheen werkte. De eigenaar van dit guesthouse zou aldaar zijn gestorven ingevolge overmatig alcoholgebruik en zijn geest zou nog steeds aanwezig zijn...

Angelo stelt me op één of andere manier gerust in al deze voor mij vreemde verhalen en mijn attitude verkrijgt meer zelfvertrouwen. Ik probeer mij meer open te stellen voor het gegeven.

Ik vraag hem om verder te praten over de schim van de vrouw en voel op het ogenblik van zijn verhaal enkel een positieve vibe op de plaats. Een vreemd gevoel komt in me naar boven en krijg kippenvel op mijn armen. Iets in me zegt me dat de vrouw helemaal niet slecht is, maar probeert te helpen op één of andere manier.

Iets in me zegt dat het probleem ligt bij de geest van de man die is gestorven in het andere guesthouse omwille van overmatig alcoholgebruik. Wanneer ik de jongen zeg dat de geest hem misschien wil behoeden van alcoholgebruik kijkt Angelo me aan met een knikkend gebaar. Wij hebben ongeveer 2 uur een gesprek met de jongen.

Nadien weet ik niet goed wat denken, want normaal sta ik helemaal niet open voor dergelijke verhalen. Angelo brengt me ter kennis dat het in mijn mogelijkheden ligt om te 'healen'. Ik weet dat ik dit min of meer bij mezelf nu kan ( geleerd van Hilde - zie vorige blogs ), maar bij andere mensen ?

Een dag later komt bovenvermelde jongen naar me toe om te zeggen dat hij zich al veel beter voelt. Ik zie ook al meer positiviteit in zijn ogen, doch weet ik niet wat ik van dit alles moet denken... Misschien was dat de reden waarom ik zo lang in Arugam bay diende te blijven. Ik hoor jullie al vreemd denken, maar neen ik gebruik geen drugs, noch alcohol

Niet tevreden met huidig moment - negativiteit

Wanneer we niet tevreden zijn betekent dat eigenlijk dat we niet volledig in het nu zijn. We zitten met onze gedachten in het verleden: kunnen bepaalde aspecten er van niet loslaten of willen teruggrijpen naar bepaalde momenten. Ofwel zitten we in de toekomst: hopen op beter, creaties maken, fantasieën...

We creëren dus als het ware innerlijke problemen met betrekking tot het reizen naar verleden en toekomst. Problemen kunnen we dan ook zien als creaties van ons denkpatroon die we niet kunnen oplossen in het heden, maar zich richten op een nog niet gekende toekomst of een reeds afgespeeld verleden ( niet meer wijzigbaar).

We maken zo enorm veel problemen gericht op de toekomst, vaak gepaard gaande met angst. Stel je zelf dan gewoon de vraag: kunnen/moeten deze problemen dan ook nu ogenblikkelijk opgelost worden ?

Je kent het antwoord nu zelf. Dus volgende keer zeg je gewoon ik maak er geen problemen van want er is geen enkel probleem gericht op het nu, misschien in de toekomst ;-)

Als we meer aandacht richten op wat we aan het doen zijn dan louter en alleen het resultaat begeven we ons ook in het huidige moment. Gewoon tevreden zijn met wat is. Dit kan resulteren in meer vreugde en rust. Dus spits je meer toe op het 'hoe' dan op het 'wat'!

Ikzelf als perfectionist streef altijd naar het beste resultaat. Als ik het bereik dan spreek ik over succes, maar ga ik onder mijn 'ingebeelde doelstelling' dan voel ik een vorm van falen. Maar zullen mijn 'successen' en mijn 'falen' iets veranderen aan mijn denk - en gevoelswijze ? Tuurlijk, maar niet als ik bewust word dat geen enkel succes me het ultieme blijvende geluk zal brengen. Het is juist een tijdelijk genot.

Dus als we in het nu leven dan leren we dat we niet meer afhankelijk hoeven te zijn van onze toekomst voor vervulling en tevredenheid. Er is namelijk geen verlossing of een term als 'er komt alleen beter'. Dus change je mindset en stop de ingebeelde lijdensweg en maak een leidersweg voor jezelf.

Als we leren om niet meer terug te grijpen naar ons verleden kunnen we gewoon aanvaarden hoe we als mens nu zijn. Er is geen psychische behoefte om anders te worden.

En wanneer we leren niet meer afhankelijk te zijn van de toekomst vol 'vervulling en tevredenheid' zijn we op goede weg. Er is niets of iemand die je in de toekomst gelukkiger zal maken of completer. Zo realiseer ik me nu ook dat ik nog op zoveel mogelijk plaatsen in de wereld mag komen ze geen invloed gaan hebben op mijn geluk.

In onze ware innerlijke natuur zijn we al compleet. Als we dat beseffen dan kunnen we onszelf verlossen van het uiterlijke najagen. Moeilijke opdracht misschien, maar wat een verlossend gevoel uiteindelijk.

We hoeven dus geen doelen als opgejaagd wild door angst, ontevredenheid of de behoefte om iemand ander te worden na te streven.

Wil wel nog zeggen dat we eveneens niet passief moeten worden en moeten vrezen om te mislukken. Je mag gemotiveerd blijven zolang je geluk er maar niet van hoeft af te hangen.

Wanneer we deze ingesteldheid begrijpen zal het ego aan kracht verliezen om ergens anders te willen vertoeven dan het heden.

We zijn reeds compleet, we zijn geslaagd! Wat wil je nog meer ...?

Onverwachtse levenslessen

Geregeld ga ik in Arugambay gaan eten in restaurant/bar Siams View, alwaar ze een beperkte kaart hebben, maar altijd met heerlijke wisselende Thaise gerechten. De kokkin is van Thaise origine en serveert kwaliteit.

Gisteren 18 mei 2014 geniet ik dan ook van een rode curry, om wat later te genieten van een liveband reggae/jam. De leden van de groep zijn reizigers die elkaar hier leerden kennen. Diverse nationaliteiten, verschillende instrumenten, ... Kortom eerlijke muziek met een mix aan klanken en stemmen.

Geregeld zie ik hier een een westerse man meehelpen in het restaurant. De man was me al geregeld opgevallen gezien zijn 'zenuitstraling'. Wat later op de avond komt de man me vergezellen om een babbeltje te slaan. Al vlug blijk dat de man Nederlandse roots heeft wat het voor mij aangenaam maakt om mijn eigen 'taaltje' te spreken. De man reisde zo goed als zijn hele leven de wereld af en verblijft nu reeds 11 jaar in Sri Lanka, daarvoor leefde hij 9 jaar in India.

Tijdens het gesprek heb ik al vlug door dat de man wijsheid beschikt in een niet opdringerige nuchtere vorm. We hebben het over werk,relaties, spiritualiteit, ... kortom het leven op zich.

We blijven daarbij vooral hangen bij het onderwerp 'relatie'. De man brengt me ter kennis dat hij binnen een maand 60 jaar wordt en hier getrouwd is met een Sri lankaanse weduwe met 5 kinderen. Hij had dit alles niet gepland, maar de relatie kent een pure vorm.

Hij brengt me ter kennis dat hun werelden zo verschillend zijn. Zo kan zijn vrouw niet lezen en schrijven en kwam zij nooit buiten haar dorp. Eveneens is stromend water een uniek gegeven voor haar.

De manier hoe hij over haar spreekt is zo mooi en eerlijk. Zo brengt hij ter kennis dat hun relatie jaar na jaar sterker wordt. Ik breng hem ter kennis dat het vaak een omgekeerde vorm kent en ben dan ook geïnteresseerd naar de 'formule'. Hij brengt me al lachend ter kennis 'geen verwachtingen hebben van een relatie'. De woorden dringen in zijn puurheid tot me door en kan hem alleen maar gelijk geven.

We creëren namelijk altijd verwachtingspatronen hoe onze partner zich moet gedragen en zodra we al die creaties scheppen is het eigenlijk al gedoemd om te mislukken.

Hij vraagt me wat later: 'weet je wanneer je klaar bent voor een relatie?'. Ik kijk zwijgzaam en geïnteresseerd toe en krijg het antwoord 'als je geen relatie meer nodig hebt en alleen kan zijn'. 'Zo niet leef je als twee invaliden die elkaar leegzuigen met onmogelijke verwachtingen'.

Zijn woorden interpreteer ik als pure waarheid. Wanneer je niet tevreden bent met jezelf kan je u ook niet volledig geven in een relatie...

Nutteloos en eindeloos geweld

Ik deelde jullie in mijn vorige blog al mee dat je voorzichtig moet zijn als je als westerling met een tuktuk rondrijdt in Arugam bay gezien ze al rap denken dat je hun business wil inpalmen.

Tot hier toe kende ik weinig tot geen problemen. Zo had ik eens een platte band en hielpen de andere tuktukdrivers mij om deze te vervangen. Toen ik echter een paar dagen terug wakker werd en me klaarmaakte om te gaan surfen stelde ik vast dat de linkerbuitenspiegel van mijn tuktuk werd afgebroken, dit duidelijk kwaadwillig. Gevoelens van boosheid kwamen dan ook bij me op, waarop ik me naar de stelplaats van de andere tuktukdrivers begaf. Ik deelde hen mee op een rustige, maar duidelijke toon, dat als één van hen problemen met mij heeft ze dat niet moeten uitwerken op de tuktuk, die bezit is van een vriendelijke man. Ze kunnen zich dan tot mij wenden om het probleem aan te pakken. Geen van hen weet van niets natuurlijk... De spiegel heb ik zelf kunnen fixen, dit wel op Srilankaanse wijze

Na een tijdje reizen kan ik ook een onderscheid opmerken tussen de verschillende religies als boeddhisme, hindoeïsme en moslim. Laat me duidelijk stellen dat ik niet wil gaan veralgemenen.

Wat ik nu wel opmerk in Arugam bay, alwaar een moslimcultuur heerst, is dat de algemene sfeer meer gespannen is. Komt dit door het conflict in het verleden tussen de overheid en de Tamils of ligt het aan een andere basis...

Als je hier op straat loopt kom je ook zelden een vrouw tegen. Het valt zo op dat je u afvraagt waar al die lokale vrouwen zijn.

De mentaliteit die heerst onder de lokale mannen naar de westerse vrouwen toe betreft voor mij een jammer gegeven. Zo gedragen zij (opnieuw geen veralgemening) zich al eens als opgehitste honden als ze een westerse vrouw zien.

Zo betreft een Spaanse vrouw, uit de reeds opgebouwde kennissenkring, hier een mooi voorbeeld van. Op een morgen besloot zij om een strandwandeling te maken, maar dit weg van de toeristische plaats. Wanneer zij zich settelt om te rusten op het strand komt een lokale man naar haar toe om zijn broek af te steken en al zijn mannelijkheid ten toon te spreiden. Zij maakt zich kwaad en brengt hem ter kennis dat ze de politie zal bellen, waarop de man het op een lopen zet. Het verhaal is nog niet gedaan...

Zij besluit door te wandelen en enkele minuten later merkt zij een andere man op die opnieuw haar aandacht wil trekken door zijn broek af te steken... Zij schenkt hier geen aandacht aan en wandelt verder, waarop zij opmerkt dat nu een derde man haar volgt met zijn fiets.

Zij voelt angst en kan wat verder op een oudere vrouw opmerken die aan het werken is voor haar woning. Zij snelt zich naar de vrouw en maakt met gebaren duidelijk wat er gaande is. De oude vrouw neemt hierop haar schoen en begeeft zich met vele gebaren en boosheid naar de man op de fiets. Deze kiest vervolgens het hazenpad.

Er zijn zo nog enkele andere voorbeelden van het opgehitste gedrag van de lokale mannen ten aanzien van westerse vrouwen...

Een aantal dagen terug was er ook een party in whiskeypoint, dewelke ik éénmaal in het verleden bijwoonde. Zoals ik zei één keer was meer dan genoeg voor me.

Toen ik de dag na de party om 5 uur arriveerde in whiskeypoint om te surfen verneem ik van een tuktukdriver dat er gisterenavond een zwaar gevecht was tussen lokale jongeren. Lokaal is misschien het foute woord gezien het een gevecht was tussen een kerel van Arugam bay en kerels van Hikkaduwa ( alwaar ik reeds verbleef in het verleden).

Wanneer het seizoen afgelopen is in Hikkaduwa komen heel wat jongens van Hikkaduwa afgezakt naar Arugambay om hier opnieuw de business op te starten, dit natuurlijk met veel afkeer van de lokale mensen van Arugam bay, gezien ze dit zien als het afnemen van hun business.

De kerel van Arugam bay was op de fuif in gesprek geraakt met een westers meisje, waarop een kerel van Hikkaduwa hem kwam vragen waarom hij met dat meisje aan het praten was. De gemoederen geraakten verhit ingevolge te veel alcohol, waarop ze op de vuist gaan. Wat later kwamen nog enkele kerels van Hikkaduwa de boel versterken door met een tiental de ene man uit Arugam bay te bewerken met stokken. De man wordt uiteindelijk afgevoerd naar het plaatselijke ziekenhuis, maar aangezien zijn verwondingen te erg zijn, kunnen ze hem niet helpen. Hij wordt uiteindelijk overgebracht naar het ziekenhuis in Kandy. Zijn oogkas is ondermeer gebroken en dient voor twee weken in het ziekenhuis te verblijven.

Wat later op de dag ga ik gaan eten in foodhut, alwaar ik kind aan huis ben. De eigenaar spreekt me aan over het gevecht en brengt me ter kennis dat de familie en vrienden van het slachtoffer een klopjacht zullen openen naar alle kerels van Hikkaduwa, die momenteel in Arugam bay verblijven en ja hoor dat doen ze ...

Gisteren, 10 mei sta ik te wachten voor mijn guesthouse om met enkele kennissen, dewelke verblijven in het naastliggende guesthouse iets te gaan eten. Plots zie ik een 8 tal jongeren met stokken in de richting van mijn guesthouse komen. Zij betreden het guesthouse en gaan daarbij vervolgens als wilden te keer ten aanzien van een lokale kerel, die op dat ogenblik in het guesthouse zit. Ik moei me niet in het gevecht, maar al vlug zie ik dat hun stokken in het rond vliegen. Ik besluit dan maar deze stokken weg te werken, dit terwijl andere lokale mannen de 'opgehitste wildemannen' proberen kalmeren. Ik verneem later dat het gevecht verband houdt met het eerder gevecht in whiskeypoint. De jongen die hier werd aangevallen is afkomstig uit Hikkaduwa.

Wanneer wij enkele uren later terugkomen van ons restaurantbezoek zie ik op het midden van de rijbaan een ander gevecht aan de gang. Gewoon doorrijden denk ik bij mezelf, maar tegelijkertijd veel gevoelens van 'waar zijn jullie in godsnaam mee bezig'.

Aangekomen in mijn guesthouse heb ik nog een gesprek met een vriendelijke lokale man en vraag hem wat hun bedoeling is. Hij deelt me mee dat ze nu gewoon wraak willen nemen ten aanzien van alle aanwezige mensen uit Hikkaduwa. Ik vraag hem of dit een oplossing biedt ? Hij kijkt me aan en brengt me ter kennis dat dit inderdaad geen oplossing biedt, maar dat het deel uitmaakt van de manier waarop hier dingen worden aangepakt. Door gewoon te praten geraken dingen in deze regio vaak niet opgelost. Zo komt de historiek van de onderdrukte Tamils en het gevecht met de overheid weer naar boven...

Sorry dat ik drie weken niets neerpende, maar had daar even de behoefte niet toe, maar hier ben ik terug

. Ongeveer 3 weken terug kwam ik op aanraden van het Duitse koppel dat ik leerde kennen in Kandy ( zie vorige blogs ) aan in Hikkaduwa. Deze plaats is zeer aanlokkelijk voor toeristen aangezien het mooie uitgestrekte strand en natuurlijke de bijhorende zee.

Bij aankomst was het voor mij dan ook terug wennen om terug westerlingen te zien, aangezien ik de eerste maand van mijn trip zo goed als enkel op plaatsen kwam zonder toeristen.

Het eerste wat mij in het oog springt is de surfers die samen in de verte in de zee zitten wachten om de juiste golf te trotseren. Voor mij ziet het er bijna magisch uit.

In het guesthouse 'why not' waar ik verblijf is eveneens een surfshop gevestigd. Waarbij ik vaststel dat ze ook surflessen geven. Uit interesse besluit ik eens langs te gaan bij de eigenaar. De eigenaar is op dat moment een jointje aan het roken en brengt me vriendelijk ter kennis dat het nu een slechte periode is om hier te leren surfen. De golven zijn te wild en te kort... Hij sluit af met de woorden 'ga naar willigama'.

Een dag later besluit ik een andere lokale surfleraar aan te spreken die me onmiddellijk wil les geven tegen een hoge prijs natuurlijk ;-). Toch voelt mijn karma niet zo goed aan bij deze kerel

, maar we spreken af om morgen om 9 uur mijn eerste les aan te vatten.

Die morgen zelf stond ik vroeg op om op het stand te mediteren. Nadien nam ik ontbijt in mijn guesthouse, waarbij ik een vriendelijke 'goedemorgen' kreeg van een echte surfdude - afgebleekt lang blond haar, bruin gebrande huid, ...

Wat me opviel is dat het de eerste vriendelijke toerist is die me hier aanspreekt.

Een dag later is het zo ver om bijna mijn eerste les aan te vatten. Ik bestelde ontbijt maar het blijft maar weg, straks kom ik nog te laat.

Op het moment dat ik eindelijk mijn ontbijt krijg, komt dezelfde surfkerel die ik hierboven reeds omschreef, ook zijn ontbijt nuttigen. Iets in mij zegt 'spreek die kerel aan'.

Ik zeg 'niet gaan surfen ?', waarop hij me ter kennis brengt in het Engels met een Russische accent 'elke dag al twee uur gesurft, nu vermoeid'. Hij vraagt me daarbij om plaats te nemen aan zijn tafel.

Ik breng hem ter kennis dat ik straks mijn eerste surfles heb, waarop hij me onmiddellijk ter kennis brengt dat ik niet moet gaan, aangezien dit geen goeie plaats is om te leren surfen.

Het gesprek gaat heel spontaan verder tussen ons, waarbij hij zelf surfen vergelijkt met meditatie. Bij het surfen moet je namelijk volledig in het nu zijn, aangezien het anders risky business is. Hij brengt me plots uit het niets ter kennis dat hij zelf een surfleraar is die hoofdzakelijk in Bali verblijft.

Hij was het bedrijfsleven in Rusland beu en besloot twee jaar terug naar Bali trekken om daar nauwer in contact te komen met het surfen.

Uiteindelijk stelt hij zich voor als Greg en brengt me ter kennis dat hij in de namiddag voor 4 dagen naar Wiligama trekt aangezien er aldaar een nieuw surfkamp zal doorgaan. Hij nodigt me uit om samen met hem naar daar te gaan. Hij wil me daarbij tussendoor gratis surfles geven. Ik denk bij mezelf waarom ook niet hè....

In de namiddag word ik opgepikt en weg zijn we naar Wiligama. Aangekomen in het hotel worden we te woord gestaan door de eigenaar - gelijkende op Snoopdog

. In de avond word ik uitgenodigd om een bbq bij te wonen, die eigenlijk hoofdzakelijk bestaat uit Russen. Ik word hartelijk ontvangen en hebben een lekkere visbbq. De Russen gaan wild te keer met wiskey en jointjes, maar ik laat het geheel aan mij voorbij gaan en dat wordt gerespecteerd door hen.

Een dag later vangt mijn eerste surfles aan. Eindelijk is het zo ver om de eerste stappen in de 'surfwereld' te zetten. Greg leert me daarbij de veiligheidsvoorschriften en de correcte positie op het bord aan. Ik leer dit vrij vlug aan, waarop Greg besluit me mee te nemen in het water en te oefenen op de 'witte golven'. Ik moet daarbij op het bord gaan leggen en bij de eerste volgende golf duwt hij op de staart van mijn bord om wat kracht bij te zetten. Hup ik jump op mijn bord en weg zijn we. De eerste keer de goeie keer

. Het gevoel is zalig en ik wil meer. Al vlug zegt Greg tegen me dat ik zeer vlug leer en het nu tijd is om zelf verder te oefenen. En oefenen doe ik...

Al vlug liggen mijn twee knieën open van het vele oefenen op het softbord. Twee dagen later vraagt Greg me mee naar de line up alwaar de andere surfers hun golven afwachten. Ik slaag er in eerste instantie niet in om enige golf te pakken, maar ik geef niet op. Ik moet wel zeggen de golven in Wiligame zijn niet zo hoog dus ideaal om te beginnen. Na blijven oefenen en enkele frustraties slaag ik er toch in. Ik kan in weinig woorden omschrijven hoe het voelt om op te staan op een bord en de kracht achter je te voelen van de natuur.

Na 4 dagen keren we terug naar Hikkaduwa, alwaar de golven veel hoger gaan. Er is ook een rif ( rotsen onder het wateroppervlak). Dus als je een echte wipe out hebt en vervolgens een 'wasmachine effect', is het mogelijk dat je in contact komt met het rif.

We komen ongeveer aan om 17 uur en Greg nodigt me uit om samen naar de line up ( plaats waar de surfers samen zitten om de golven te nemen ) te peddelen. De golven zijn op dat ogenblik behoorlijk woest en onstuimig. Hij peddelt voor me uit, maar ik kan moeilijk volgen door de opslaande golven. Ik gebruik namelijk een longboard en hij een shortboard. De woorden spreken voor zich. Ik kan er wel aan toevoegen dat je met een shortboard kan 'duck diven' ( onder de golf duiken), dit terwijl je met een longboard enkel een 'eskimorol' ( op het moment dat de golf komt onder je bord gaan hangen om zo niet meegenomen te worden door de golf ) kan doen.

Het kost me enorm veel kracht om door te peddelen, na ongeveer 15 minuten slaag ik er in om bij de andere surfers te gaan zitten. Dit zijn zo goed als allemaal ervaren surfers. Dat zie je gewoon aan hun bruingebrande gezicht en houding. Greg kijkt me aan en steekt zijn duim omhoog. Ik weet nog niets af van de regels op de line up en besluit dan mijn ogen maar de kost te geven. Ik voel me zelf nog niet in staat om zelf een golf te nemen. Ik ben nog te veel onder de indruk van de andere surfers en de vrij hoge golven, maar opnieuw geven we niet op. De surfers zijn echt super vriendelijk voor me wanneer Greg ze zegt dat ik nog maar een paar dagen surf. Een Israëlische surfer roept naar mij 'you got the balls'.

Wanneer ik nadien uit het water kom, zonder een golf te pakken natuurlijk, spreekt Greg me zeer gemoedelijk aan met de woorden 'nu ben je een surfer, je geeft niet op en je hebt geen schrik'.

Die avond ga ik gaan eten in het beste restaurant van Hikkaduwa en omstreken 'Ranjiths beach hut'. In het restaurant komen vele surfers hun maaltijd nuttigen en

wordt muziek als 'guns & roses', ac/dc, ... door de speakers gejaagd. De komende week en een half besluit ik daar dan ook mijn ontbijt, luch en avondeten te nuttigen.

Aangekomen in het restaurant zitten enkele surfers samen en word ik aangesproken door de Israëlische surfer die ik later leer kennen als Offer. Hij nodigt me uit om aan hun tafel te komen zitten. Ik maak daarbij kennis met Offer en zijn travelmate Oeriël. Deze kerels hebben heel wat surfervaring opgedaan gedurende de jaren in hun eigen land en andere landen als Mexico etc.

Het is een gezellige avond, waarbij ik leer dat ze eigenlijk vrij vroeg onder de wol kruipen om 's morgens rond 5u30 te gaan surfen. Ik word hierbij uitgenodigd om hen te vergezellen op dit vroege uur.

Vroeg uit de veren, wat water drinken en een banaan nuttigen en weg zijn we naar het strand. Wanneer ik aankom op het strand zie ik enkele Engelse dronken meiden op het strand het feestje voortzetten van de avond daarvoor. Wanneer ze me opmerken hoor ik ze van alles mompelen, maar ik ben op dit vroege uur niet opgezet met dronkemanspraat of beter vrouwenpraat. In de verte zie ik enkele surfers stretchen alvorens ze in het water gaan. Ik besluit hun voorbeeld te volgen en nadien het water in te peddelen. Het is prachtig om op dit vroeger uur in de zee te gaan en de zon te zien opkomen. Gewoon magisch spiritueel voor mij ...

Langs de andere kant voel ik me enorm zenuwachtig om naar de line up te peddelen. Wat volgt is veel trachten te peddelen op advies van Offer en zijn vrienden om toch maar een golf te kunnen nemen. Wat volgt is de ene wasmachine naar de andere, waarbij één golf me goed te grazen neemt. Ik voel de kracht van de golf over me heen slaan en me meesleuren onder het wateroppervlak. Onder me kan ik het rif voelen en lijkt het alsof ik seconden lang onder ben. Je kan het vergelijken met een heel krachtige wasmachine waarin je zit opgesloten. Ik voel angst, maar geen paniek. Ik probeer rustig te blijven tot het voorbij is. Wanneer ik uiteindelijk terug boven kom en naar adem grijp krijg je een dubbel gevoel van adrenaline en anderzijds een opluchting van 'oef het is voorbij'. Ik besluit gewoon terug naar de line up te peddelen en zie dat de andere surfers over me waken.

De dagen daarop besluit ik opnieuw niet op te geven, maar alles verloopt heel moeizaam door mijn vermoeide lichaam na de vele uren peddelen. Eveneens zijn de wonden op mijn knieën veel dieper gegaan. Een golf pakken lukt nog steeds niet , maar als ik toekijk hoe zelf ervaren surfers moeilijkheden hebben om een golf te pakken in deze omstandigheden geef ik nog niet op.

Toch ben ik al rap voor een week uit, wanneer Offer mijn knieën inspecteert. Hij is lifeguard in zijn land en geeft me het advies om uit het water te blijven met mijn knieën aangezien de wonden vrij diep zijn en de kans op infectie vrij groot is. Ik ga naar de plaatselijke apotheker om antibioticaspray en allerhande aan te kopen . Wat volgt is een week van frustraties. Ik wil terug in het water, maar het enige wat ik kan doen is toekijken vanuit een strandstoel zoals vele andere toeristen. Ik hoor jullie al denken toch ook leuk, toch niet voor mij hoor. Gewoon op het strand zitten en niets doen - not done for me

. Toch moet ik toegeven dat de surfers een gezellige familie vormen. Het enige wat me stoort is dat er tussendoor veel wordt gesmoord, vooral onder de Israëlische surfers, toch wil ik dit ook niet veralgemenen. Accepteren wat is zeker

Na een week kan ik terug het water in en zijn de wonden zo goed als genezen. Heb dan toch wel de pech dat de golven zeer hoog zijn zeker... Vele surfers blijven uit het water, maar ik kan niet wachten om te peddelen. Ik besluit dan ook om met veel moeite naar de line up te peddelen en mijn vrienden terug te vergezellen. Het gevoel zit terug goed en dit moment met hoge golven is goed om terug een goed gevoel te krijgen zonder paniek. Ik krijg meer vertrouwen geleidelijk aan en kan al pogingen ondernemen om recht op te gaan staan op mijn bord, doch na enkele seconden lig ik er al terug af

Samen met de Israëlische surfers, die ondertussen goede vrienden zijn geworden, leren wij ook een Franse surfer kennen die momenteel in Australië woont. Guillaume is een zeer relaxte kerel die als wijnsommelier werkt in Australië en aldaar leerde surfen. Guillaume houdt ervan om gitaar te spelen en daar kunnen wij dan ook ten volle van genieten op het strand. Zijn Engels met Frans accent is gewoon super om te horen

De daaropvolgende 2 dagen zijn de golven 'shit' (zoals de surfers dat hier noemen): te hoog en onstuimig, je ziet vele surfers in het water gaan, maar er even vlug terug uitkomen. Ik besluit dan maar verder op, alwaar de golven behoorlijk kleiner zijn, verder te oefenen.

Wanneer ik enkele kleine golfjes kan nemen en vervolgens terug peddel, zie ik wat verder op mensen in paniek reageren. Wanneer ik opkijk zie ik een drenkeling in het water met het hoofd naar beneden.

Ik besluit naar hem toe te peddelen en slaag er samen met twee andere surfers in om hem op een surfbord te leggen en terug te peddelen naar het strand. Op het strand heerst er heel wat paniek onder de aanwezigen.

Ik heb er geen goed teken in wanneer ik de man inspecteer (bepaalde plaatsen op het lichaam hebben reeds een blauwe kleur), toch ga ik over tot EHBO, maar alle hulp is te laat...

De dag nadien verneem ik dat het een Franse onderdaan is van ongeveer 50 jaar oud. Enkele lokale mensen bedanken me nogmaals voor de hulp.

Ik besluit in de morgen opnieuw uit te peddelen, maar het beeld van de dode man, flits nog geregeld door mijn hoofd...

In Ranjits restaurant verneem ik dat diezelfde dag wat verder op nog iemand verdronk. Het probleem is dat mensen de kracht van de golven onderschatten. Wanneer een golf inslaat in het wateroppervlak is er ook vaak een sterke onderstroom. Wanneer mensen dan gaan zwemmen in de zee worden ze al vlug naar de zee toegetrokken en wanneer er dan hoge golven opduiken kan paniek dodelijk zijn... Als surfer heb je het geluk dat je surfbord je steeds terug naar boven brengt.

Na ongeveer een week en een half in Hikkaduwa krijg ik het gevoel dat het welletjes is geweest om hier te verblijven. Ik ben de oppervlakkige feestjes beu en wil mijn surfen verder bevorderen. Ik verneem dat vele mensen naar Arugam bay trekken, alwaar het seizoen nu van start gaat en er eveneens zeer goede surfsport te vinden zijn. Ik besluit dan ook mijn trip naar daar te plannen.

Wanneer ik rondvraag vind ik 5 personen die mij willen vergezellen. Georgië en Patrizia zijn afkomstig uit Italië en zijn beiden bezig met professionele fotografie en de 3 Israëlische surfdudes - Ofer, Oeriël en Samuel zeggen ook toe voor de trip naar Arugam bay. Dezelfde avond vragen we nog rond naar een chauffeur met een busje. Alles is geregeld.

De dag nadien zijn we weg voor een 7 uur durende rit, maar de tijd gaat vlug voorbij als je met aangename mensen optrekt. Aangekomen nemen we tijdelijke afscheid van de Israëlische kerels ( zij verblijven in een ander guesthouse) en nemen wij onze intrek in 'beachhut'. Dit guesthouse is de place to be voor lekker eten en een leuk onderkomen. Bovendien heerst er een positieve sfeer onder de gasten.