Zelfgeschreven monologen bij de Wandelaar van Adriaan Van Dis
Mulder - Nicolas Martin
Ik was een man van herhaling. Mijn dagelijkse wandeling. De route lag ervan vast, de handelingen waren altijd hetzelfde. Ik bleef hetzelfde. Tot de hond. Tot de brand. Tot de hond of tot de brand? Welke van de twee zorgde voor verandering? De hond, ja de hond in de brand.
Eén van mijn avondwandelingen werd verstoord. Er heerste paniek. De met rook bedekte lucht was de aanstoker. Ik moest er langs lopen. Ik en mijn leven hadden nood aan sensatie. Het huis was één groot kampvuur geworden maar dan minder gezellig. Hier zou niemand levend uit komen. Iedereen was het er over eens. Maar mijn ogen zagen het tegenovergestelde. De hond danste voor het raam en sprong levend uit wat zijn dood had moeten, kunnen worden. Hij had mij gekozen. Ik moest zijn nieuwe baasje worden. De lekkende snuit tegen mijn been bevestigde het. De politie vroeg wie ik was. Nicolas Martin zei ik, zomaar in een opwelling. De hond had buiten zijn komen ook het komen van een nieuwe ik aangekondigd. De routine stond schaakmat tegenover verandering. Deze laatste zou winnen.
Le chien- zo werd hij in de volksmond genoemd- liet mij een heel ander, nieuw Parijs zien. Vreemdelingen, illegalen, zwervers. Ik zag nu hun Parijs. Ik keek niet vrijwillig, ik werd gedwongen door hem die met zijn vier poten sterker was dan mij. Hij had zeker iets teweeg gebracht. Hij had mij een naam gegeven. Nu ja, een foute naam. Iedereen kende Nicolas Martin maar Mulder, nee Mulder was onbekend voor hun oren. Mulder hielt van zijn luxe leven. Nicolas Martin verafschuwde het. Hij was het die voor geld zorgde en mensen hielp. Hij was de goede kant van mijn geest. Mulder de slechte. Maar Mulder werd beter. Toen de hond vertrokken was, volgde Nicolas Martin snel.
Ik word niet meer herkend. Ik ben geen weldoener meer. Ik ben gewoon Mulder. Maar wel een nieuwe Mulder. Ik verander mijn route elke dag en zie, ruik en hoor nu alles.
De hond
Ik heb veel gereisd, voor een hond dan toch. Ik heb veel gezien. Mooie dingen. Lelijke dingen. En alles wat er tussen ligt. Mijn poten dragen veel verhalen met zich mee. Ik heb er mensenlevens mee voortgeduwd, mee vertrapt. En nadat ik mijn taak had volbracht, likte ik ze schoon en ging ik verder. De mens is als een groot stuk vlees waar ik mijn tanden moet inzetten. Ik zie het als mijn plicht om ze te herkauwen. Om alle stugge pezen uit het vlees te rukken en ze te laden bloeden. De wonden zuiver ik met mijn speeksel. Ik lik de wonde schoon en laat ze zo helen. Maar wanneer de smaak een gewennig wordt in mijn mond. Laat ik los. Laat ik het vlees achter en ga ik opzoek naar een nieuw groter stuk met meer pezen, met meer bloed.
De chinees - La Thu
Ik ben een man dan de straat. Daar waar iedereen loopt maar niemand blijft, daar woon ik. Mijn thuis. De grond wacht op mijn warmte, de dozen op mijn vindingrijkheid. Ik bouw elke dag net voor de zon neerdaalt een ander huis. De ene keer een grot, de andere keer een kasteel. Kartonnen donzen zijn mijn beste vrienden. Ze beschermen mij tegen al het kwade daarbuiten. Ze geven mij een soort van veiligheid. Ze zijn de beste drugs en nog gratis ook. Luxe is overbodig. Luxe is iets voor mensen zonder fantasie. Zij die altijd hetzelfde leven lijden betreur ik. Want wat is er mooier dan altijd nieuwe dingen op te bouwen en te veranderen. Veranderen, dat moeten we doen. Zij die overbodige luxe kennen veranderen niet maar blijven vastgeroest. Hun straat moet dringens opnieuw heraangelegd worden. Mijn straat is misschien vuil maar ze kronkelt en leeft tenminste.
