Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek.alvast bedankt!
betty's stekje
een ontspannend hoekje
07-12-2005
ik!
Ik ben ik. Ik ben niet volmaakt, ik ben niet perfect maar zo ben ik. ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil. Soms ben ik erg druk en soms weer heel stil. Om mij te leren kennen moet je dit leren: ik ben ik en zo moet je me maar accepteren...
Kleine Clown tijd om af te schminken je lach is veel te breed je ogen te blij je schoenen te groot je kleding veel te vrolijk
Je pupillen staan groot van angst Een traan splitst het zonnetje op je wang Je gele bloem is verlept in je verkrampte hand Onder je nepbuik zit maar een klein hartje Je veel te grote schoenen zijn als een voetstuk
Maar daar moet je vanaf, Laat je cocon maar vallen Stop de one-man show.
Nu ben je kaal maar bijzonder, uniek, sterk en mooi. Je had alleen je spiegel vergeten, Ik zal je spiegel zijn.
Ik zie dat je in een hoekje kruipt, die traan die over je wang druipt. Het grote verdriet in je ogen en ik ben hier om de tranen te laten drogen.
Ik zal bij je blijven, zal proberen de rottigheid te verdrijven. Maar meer als woorden heb ik niet als je zelf geen uitkomst meer ziet.
Ik zal praten met je de hele nacht, ik zal blijven tot de pijn is verzacht. En morgen als je ogen weer open gaan zal je anders in het leven staan.
Ik zal je helpen,ik wil je steunen omdat jij iemand nodig hebt waarop je kan leunen. En dan moet je zelf de eerste stap weer zetten en alleen nog maar proberen op de toekomst te letten.
Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen het bloedend verdriet te stelpen. En mocht je nog eens verdrinken van pijn weet dan dat ik er altijd voor je zal zijn.
Als de sterren verdwijnen
achter de wolken,
en ik het duister van de nacht ervaar...
denk ik aan jou!
en zie ik een fonkelend licht,
Dan weet ik ...dat ik van je hou
de winter laat z'n kou voelen.
ik zit zoals elke avond aan mijn scherm...
wachtend op jou...
ik mis je,elke seconde van de lange kille dagen
en ik vraag me af
waarom moet liefde wachten?
waarom kan je niet altijd bij me zijn?
maar ik wéét...
en soms probeer ik "niet" te begrijpen.
op mijn scherm zie ik jou,voel ik jou,hoor ik jou...
je bent dichtbij,en tegelijk....zo veraf.
de avond valt,
het gemis nestelt zich voor de nacht,
morgen hoor ik je weer,voel ik je weer,....
mis ik je weer!
je hoort bij mij!
in het donker van mijn leven
tast ik zoekend naar het licht.
vraag ik om een beetje vrede,
beetje liefde, beetje rust.
blind en bang voor grote dingen
hunker ik naar een gezicht...
in het donker van mijn leven
reik ik naar een sterke hand,
die mij steun geeft bij het lopen,
die me licht geeft in de nacht.
voel me soms intens verdrietig,
nietig klein en zonder kracht.
in het donker van mijn leven
lijkt de hemel als van steen.
niemand kan dit echt begrijpen...
deze weg ga ik alleen.
en toch...
toch geloof ik in de liefde,
toch geloof ik in de hoop
dat mijn God mij zal verlossen
van mijn angsten en mijn pijn.
toch geloof ik in de ander,
toch geloof ik in mezelf,
toch vertrouw ik op mijn Heiland;
dat dit eens voorbij zal zijn.
klaas hoorn
nijkerk, nederland, 2000
help, ik snap het leven niet meer!
plotseling besef je
dat het leven anders is
dan je gedacht had.
dat het een verrassing is,
niet te grijpen,
niet te vangen
in woorden, wetten, hokjes,
geen regie,
geen tas vol documenten.
geen antwoorden,
maar vragen.
veel mensen gaan zon fase niet door.
sommigen wel...
zij ontdekken heel veel nieuwe dingen,
al is zon periode heel erg moeilijk.
waar is God?
wie is Hij?
wie ben ik?
waarom ben ik hier eigenlijk?
wat is het nut, het doel, de zin
van mij
en van de rest?
als ik je antwoorden zou geven,
dan zou je zeggen:
ach, hoepel op en kom nooit meer terug!
ik vraag je:
geef je vragen de ruimte,
geef je zoektocht de ruimte,
geef je onzekerheid,
je angst...
de ruimte
maar blijf zoeken,
blijf knokken,
blijf bidden,
al is het met grote open ogen en gebalde vuisten.
eens zal het beter gaan,
echt!
Er is geen taal
die kan beschrijven
wat ik voor je voel.
Een verhaal
dat ongeschreven moet blijven
om uit te leggen wat ik bedoel.
Wie had gedacht
dat ik me toch zo vlug
aan jou zou binden?
Wie had verwacht
dat ik de weg terug
niet meer zou vinden?
Ik loop verloren
op de wegen
die naar jouw hartje leiden.
Het ochtendgloren
en malse regen
zullen mij begeleiden.
Zal ik
de kans nog krijgen
om jouw ziel te betoveren?
Zal ik
door mijn stilzwijgen
jouw hart kunnen heroveren?
als wolken zich verliezen in elkaar en fluisterende regenmuziek in plassen ritmisch ruist als brandend water onder rijzend maanlicht flikkert in zichzelf als glans je ogen bedekt en tranen opwellen in het donker
als voeten je sporen volgen en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt en teder je twijfels kust als handen zich langzaam ontsluiten en je bevrijden uit dichtgekleefde tijden
als tussen droom en daad een hemelsbrede kloof gaapt die je zonder meer overbruggen wil als sentiment doordrongen van ongedwongen schoonheid je beweegt tot woordweverij dan voel je poëzie
Ik zou je naam wel kunnen uitschreeuwen. Want jouw naam staat met een zwarte watervaste stift over mijn hart geschreven. En wie heeft de gum om die weer weg te halen? Deed jij het maar, want dan had ik zekerheid. Maar jij, met je harde lieve woorden laat me steeds weer voelen dat ik van je hou. Langzaam slijt jouw naam in mijn hart, doordat het steeds wéér geschreven wordt. Nog even en de groeven van jouw naam zijn vereeuwigd in mijn hart. Als er ooit iets nieuws gaat bloeien zal jouw naam misschien een litteken worden. Een groot litteken dat veel herinneringen achterlaat. Dan iedere keer als mijn hart geraakt wordt zal het litteken openspringen en dan sijpelen de tranen van bloed er uit. Eeuwige tranen Van eeuwige liefde
twee monden één gevoel waarbij hij even lachte omdat zij dat zo treffend vond
hun handen zwerven zacht en graven teder in gewoel dat opgetild verlangen wacht het zingt zo cool wijl vingertoppen tintelen van warmte, niet de kou en samen vervlochten zeggen ik hou van jou..
's Ochtends de droom, Hier binnenin een boom, En op elk blozende blad, Weerspiegelen dansend op glad, Dauwdruppels als kralen, 't Lijken krullende halen,
Door engelen neergeschreven, Een naam die doet leven, Zo diep in mijn hart, Soms vergeven van smart, Rust van ochtend tot nacht, Dan koester ik zo zacht, Jouw Hart hier bij mij, 'k Voel jou aan mijn zij,
Al ben je nu zo ver, Zelfs lijk je mij een ster, Toch straalt en warmt jou stem als sterrelicht, En verdampen de tranen om smart op m'n gezicht
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben krista, en gebruik soms ook wel de schuilnaam betty.
Ik ben een vrouw en woon in west- vlaanderen (belgie) en mijn beroep is poetsvrouw.
Ik ben geboren op 01/01/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek,genieten van een strandwandeling,mooie gedichtjes...en dagdromen.
![](http://groups.msn.com/_Secure/0SwCqAjIYfLwsu!gtSvwJ5*Jippr88T18ejScnstDim3R*MQtHIvmS9RD9hIdyPb5FicBDJxJs3zJnjty*CG3msZD3hHtF0eUbU4DWrWWd4KJtnx6p*86zg/poeswit_anim.gif")
de winter laat z'n kou voelen.
ik zit zoals elke avond aan mijn scherm...
wachtend op jou...
ik mis je,elke seconde van de lange kille dagen
en ik vraag me af
waarom moet liefde wachten?
waarom kan je niet altijd bij me zijn?
maar ik wéét...
en soms probeer ik "niet" te begrijpen.
op mijn scherm zie ik jou,voel ik jou,hoor ik jou...
je bent dichtbij,en tegelijk....zo veraf.
de avond valt,
het gemis nestelt zich voor de nacht,
morgen hoor ik je weer,voel ik je weer,....
mis ik je weer!
je hoort bij mij!
in het donker van mijn leven
tast ik zoekend naar het licht.
vraag ik om een beetje vrede,
beetje liefde, beetje rust.
blind en bang voor grote dingen
hunker ik naar een gezicht...
in het donker van mijn leven
reik ik naar een sterke hand,
die mij steun geeft bij het lopen,
die me licht geeft in de nacht.
voel me soms intens verdrietig,
nietig klein en zonder kracht.
in het donker van mijn leven
lijkt de hemel als van steen.
niemand kan dit echt begrijpen...
deze weg ga ik alleen.
en toch...
toch geloof ik in de liefde,
toch geloof ik in de hoop
dat mijn God mij zal verlossen
van mijn angsten en mijn pijn.
toch geloof ik in de ander,
toch geloof ik in mezelf,
toch vertrouw ik op mijn Heiland;
dat dit eens voorbij zal zijn.
klaas hoorn
nijkerk, nederland, 2000
help, ik snap het leven niet meer!
plotseling besef je
dat het leven anders is
dan je gedacht had.
dat het een verrassing is,
niet te grijpen,
niet te vangen
in woorden, wetten, hokjes,
geen regie,
geen tas vol documenten.
geen antwoorden,
maar vragen.
veel mensen gaan zon fase niet door.
sommigen wel...
zij ontdekken heel veel nieuwe dingen,
al is zon periode heel erg moeilijk.
waar is God?
wie is Hij?
wie ben ik?
waarom ben ik hier eigenlijk?
wat is het nut, het doel, de zin
van mij
en van de rest?
als ik je antwoorden zou geven,
dan zou je zeggen:
ach, hoepel op en kom nooit meer terug!
ik vraag je:
geef je vragen de ruimte,
geef je zoektocht de ruimte,
geef je onzekerheid,
je angst...
de ruimte
maar blijf zoeken,
blijf knokken,
blijf bidden,
al is het met grote open ogen en gebalde vuisten.
eens zal het beter gaan,
echt!
Er is geen taal
die kan beschrijven
wat ik voor je voel.
Een verhaal
dat ongeschreven moet blijven
om uit te leggen wat ik bedoel.
Wie had gedacht
dat ik me toch zo vlug
aan jou zou binden?
Wie had verwacht
dat ik de weg terug
niet meer zou vinden?
Ik loop verloren
op de wegen
die naar jouw hartje leiden.
Het ochtendgloren
en malse regen
zullen mij begeleiden.
Zal ik
de kans nog krijgen
om jouw ziel te betoveren?
Zal ik
door mijn stilzwijgen
jouw hart kunnen heroveren?
hihi
