Vandaag ben ik naar het seniorenfeest geweest van de socialistische mutualiteit van onze streek.  Een afgeladen Vondel.  Allemaal hele leuke mensen die kwamen genieten van een leuke namiddag met Clown Rocky en Christophe & Lindsay.  En daarnaast ook om wat te babbelen.  Leuke babbels over alledaagse dingen zoals de kinderen of het leven in de straat. Maar er zijn ook dingen die onze senioren serieuze zorgen baren.  De pensioenen bijvoorbeeld. Het is voor velen vijf voor twaalf. Een kwart van de ouderen is arm.

De pensioenen baren nu zorgen, maar ook de toekomstige pensioenen zijn belangrijk.  Als sp.a willen we dat niemand arm is als hij met pensioen gaat. Dat jongeren die nu aan de slag gaan, later niet in de armoede belanden.

Ons Pensioenplan maakt dat mogelijk. Het is dus ambitieus. Maar, en vooral, het is ook haalbaar. Met een bijkomende component van het wettelijk pensioen, kan iedereen tot 200 euro extra pensioen opbouwen per maand. Dat plan betaalt zichzelf, want hoe langer je werkt, hoe meer welvaart je opbouwt voor later. Vanzelfsprekend vergt dit een andere organisatie van de loopbaan.

We zijn ook de enige partij die er consequent voor kiest de pensioenleeftijd op 65 jaar te houden. CD&V probeert dit te recupereren, maar ze vissen achter het net.  Het is te doorzichtig dat ze nu schreeuwen dat ze niet willen dat er langer wordt gewerkt dan  65 jaar, dat terwijl ze nog geen maand geleden volhielden dat iedereen minstens 45 jaar moest werken, ongeacht de leeftijd.  Komaan he zeg.  Wij stimuleren mensen om tot hun 65^ste te werken. Dat is nu niet mogelijk voor iedereen. Met een aanvullend pensioen garanderen we meteen een comfortabele levensstandaard voor iedereen.

We gaan dan ook de discussie aan met de conservatieve partijen, die beweren dat niets nog mogelijk is. Het is verbazend te zien hoe zij zich laten dicteren door de financiële markten. En niets doen voor de mensen.

17-05-2010 om 20:38 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

10-05-2010 om 22:59 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

06-05-2010 om 13:16 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Dit is een bijzondere 1 mei. Want de socialistische partij bestaat 125 jaar. En de Dag van de Arbeid bestaat 120 jaar. Deze dag staat sinds het prille begin voor de bescherming van gewone mensen. Maar ook vandaag blijven we als medelevende socialisten ijveren voor een eerlijke en rechtvaardige samenleving. We kunnen terugblikken op meer dan een eeuw rechtvaardige strijd, die zijn vruchten heeft afgeworpen voor iedereen in onze samenleving. Daar zijn we trots op. 

Ook vandaag nog is het meer dan noodzakelijk dat de socialisten waken over uw sociale zekerheden.  Terwijl er de voorbije drie jaar is in ons land maar één ding is gegroeid, de politieke crisis, zijn we met zijn allen blijven stilstaan. U weet nu wat stilstaan betekent: achteruitgaan.  Sommige ondernemers en grootverdieners hebben van deze situatie misbruik gemaakt om hun eigen kapitaal te vergroten ten kosten van de werknemers en van de gewone mensen als u en ik.

De CEO’s keerden zich terug exuberante bonussen uit en tegelijk ontsloegen ze duizenden werknemers.  Een bonus kan je pas verdienen als je goed werk hebt geleverd.  Miljoenen winst maken en tegelijk mensen buiten smijten noem ik niet goed werken.  Goed werken gaat om meer dan alleen nu winst maken.  Op lange termijn ervoor zorgen dat de maatschappij baat heeft bij uw werk is o zo veel belangrijker.  En dat zal dan ook weer ten goede komen van de onderneming. 

Er moeten dus andere mensen in het parlement komen en zeker in de regering.  We hebben nood aan een federale regering die net zoals u bezorgd is over uw pensioen, uw job, uw spaargeld, uw energiefactuur, uw gezondheid en uw kinderen. Eentje die een politieke knoop kan ontwarren zodat de bovengenoemde aspecten ten volle aangepakt kunnen worden. Spijtig genoeg is BHV de sleutel tot de deuren van alle problemen die ons echt aanbelangen.

Want terwijl de regeringspartijen alleen maar bezig zijn met de Wetstraat wordt het leven in úw straat elke dag minder makkelijk, minder sociaal en minder eerlijk.

We hebben nood aan een federale regering die net zoals u bezorgd is over uw pensioen, uw job, uw spaargeld, uw energiefactuur, uw gezondheid en uw kinderen.

Stem in juni eens een ander in de kamer.

30-04-2010 om 14:32 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Nu verkiezingen?  Ja!  Sommigen zien het totaal niet zitten  om in juni naar de stembus te trekken.

Toch vind ik dat er  nu verkiezingen moeten komen.  Sta me even toe je uit te leggen waarom.

Ten eerste moet er eens een einde gemaakt worden aan het non-bestuur dat ons land momenteel teistert .  Met nieuwe verkiezingen zouden we een aantal kaarten kunnen herschudden.  Niet het minst omwille van het tweede punt dat ik wil aanhalen.  Het politieke spectrum bij onze Waalse broeders is danig hertekend na de laatste verkiezingen.  De machtsverhoudingen zijn tegenovergesteld.  Het is misschien wel het moment om een regering te vormen zonder MR-FDF.  De PS is die partij meer dan beu en heeft de kans in de regionale regeringen al gegrepen om ze ‘buiten te bonjouren’.  Dat zou ook op federaal vlak een zeer goede zaak zijn.  Want het feit dat er maar geen akkoord kan komen over BHV ligt toch helemaal en zoniet toch voor het grootste deel, bij MR-FDF.

Dus ja! Nieuwe verkiezingen.  En smijt de Franse liberalen eruit.  Want zij blokkeren alles en weigeren ook maar tot een akkoord te komen omdat ze weten dat ze dan aan macht moeten inbinden.  Het gaat deze mensen totaal niet om ’s lands belang, of ook niet ’s gewestelijks belang; maar welzeker om het eigenbelang.  Met deze verkiezingen zou men eindelijk wel werk kunne maken van belangrijke en minder belangrijke dingen.

En in een klap zouden we ook in Vlaanderen een paar dingen kunnen herschikken.  Iedereen is akkoord, zelfs tegenstanders, dat de partijen die niet mee aan tafel zaten bij de onderhandelingen van BHV zeer goed werk hebben geleverd.   sp.a bijvoorbeeld zorgt als  oppositiepartij er zelfs voor dat een aantal belangrijke wetten gestemd werden in het parlement.   Dat terwijl we van de regeringspartijen niet veel gezien hebben de voorbije jaren.

23-04-2010 om 14:28 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

De sp.a is absoluut niet van plan om de federale regering te depanneren als Open Vld vlucht van de onderhandelingen. "Wij zullen níét het bierkaartje zijn dat de tafel rechthoudt", zoals Kamerfractieleider Bruno Tobback het verwoordt.

Als Open Vld de stekker uit de regering-Leterme II trekt, zijn vervroegde verkiezingen volgens mij niet te vermijden.  Dat wordt dan op 2 of 25 juni richting stembus. Tenzij een andere partij de regering nog een dik jaar uit de nood helpt, tot de geplande stembusslag van 2011. Iedereen begint al te kijken naar ons. We zouden dan onze  wat moeilijke spreidstand - wel in de Vlaamse regering, niet in de federale - kunnen opgeven. We waren bij vorige regeringscrisissen al een paar keer in beeld om deel te mogen uitmaken van de federale regering.  Maar ik ben blij dat we het niet deden.  De Franstalige socialisten, de PS, wel. De sp.a koos voor de oppositie en toegegeven, we voelen ons daar best wel comfortabel.
Ik hoop dan ook, op dit moment toch, dat dit ook zo blijft. Bruno Tobback liet alvast weten dat Leterme en co. zich geen enkele illusie moeten maken dat de sp.a hen uit de nood helpt. Maar goed ook. Wij zijn voorstanders van euthanasie.  Wij gaan de pijn zeker niet langer rekken. Na de verkiezingen van 2007 hebben we heel lang geen regering gehad en daarna vier heel korte en slechte regeringen: Verhofstadt IV, Leterme I, Van Rompuy, Leterme II. De lijdensweg heeft lang genoeg geduurd, wij gaan echt niet helpen om hem nog wat langer te laten duren.  Er moet een einde komen aan het leiden van België.
De sp.a heeft trouwens weinig te winnen bij een regeringsdeelname van amper één jaar.  Meewerken met een sukkelende, niet heersbare regering bovendien. Voor Tobback is het duidelijk: er moet zo snel mogelijk een echte regering komen, één die van verkiezing tot verkiezing bestuurt. Wel voor mij ook. Wat mij en de sp.a betreft, mogen er onmiddellijk nieuwe verkiezingen georganiseerd worden.

22-04-2010 om 11:52 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

05-03-2010 om 09:38 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

2009 was het jaar van de crisis, van de twijfel, hopelijk wordt 2010 het jaar van de heropstanding, van de hoop.

Ik vrees er echter een beetje voor.  De federale regering blijft stug steken in zijn immobilisme.  

2010 wordt voor België ook iets speciaals, want in de tweede helft van dit jaar is België weer voorzitter van de EU. Onze federale politici willen dus graag een aantal problemen wegwerken vóór dat voorzitterschap. Binnen de  zes maanden moeten dus dié dossiers opgelost worden die al maanden, sommige al een paar jaren, aanslepen.  Na juni 2010 is het excuus dat er geen tijd meer zal zijn en dat ze dus moeten opgeschoven worden tot na het voorzitterschap, zijnde 2011.

2011 is een verkiezingsjaar.  En wat gebeurt er dan met hekele dossiers?  Niets.  Want stel dat je een beslissing zou nemen die net op dat moment ingaat tegen het algemene denken van de burger.

Het Europese voorzitterschap is behoorlijk belangrijk, vooral nu Van Rompuy president is van de EU.  Het moet ons land, zeker na de politieke crisissen van de afgelopen jaren, weer op de Europese kaart zetten. Sommigen dromen nu al van een nieuw ecologisch akkoord, na het mislukken van Kopenhagen,  onder leiding van het Belgische voorzitterschap.

Maar we moeten dus  hoop koesteren.

De economie zal weer opleven, zeggen ze. De inflatie zal volgen, zeggen ze. De werkloosheidscijfers  zullen eindelijk weer dalen, zeggen ze.  De ontslagen van de eerste dagen van januari, bijvoorbeeld bij Inbev, laten echter het omgekeerde vrezen.  Bedrijven die miljoenen winst doen beslissen, onder het mom van de crisis, om werknemers te ontslaan, om zo nog meer winst te maken en mega-bonussen uit te kunnen delen aan hun topfunctionarissen.  Neem van mij aan, en dat zeg ik met heel veel spijt en angst, dat er in 2010 nog veel banen zullen verloren gaan. Men denkt dat het ergste voorbij is, maar dat is een van de grootste vergissingen die we kunnen maken. De crisis is nog niet voorbij!

Of onze politici sterk genoeg zullen zijn om de problemen tegen te gaan wordt afwachten.

“Opel geeft de Vlaamse regering een les in bescheidenheid” zegt onze Vlaams-minister-president Peeters, ‘je zit met de top van een multinational aan tafel, en je beseft maar al te goed dat je niet aan het stuur zit.’ De privé-markt probeert op alle mogelijke manieren inmenging van de staat te vermijden. Maar wanneer het echt slecht gaat en het water aan hun lippen staat, dan rekent men wel op de staat om alles op het droge te krijgen.

En dan moet ‘Koninklijk Opdrachthouder’ (what’s in a name?) Jean-Luc Dehaene nog het ‘probleem’ van BHV oplossen. Dit is, volgens een aantal politici,  een van de grootste problemen van ons land momenteel. Ik heb het zwaar om mee te gaan in de ernst van dit probleem.  Dit is louter een politiek probleem.  Of de mensen in Vlaanderen er echt beter van gaan worden?  De impact zal te verwaarlozen zijn.

 Wanneer je dorp of stad geteisterd wordt door een aardbeving en je hebt geen huis meer en de meerderheid van wie je kent en liefhebt dood is.  Dan is er pas een impact op je leven, dan heb je pas ene probleem.  Niet wanneer er een kieskring niet gesplitst raakt. 

Daarmee wil ik niet zeggen dat een paar scheefgetrokken situaties, in vooral de Rand, niet moeten worden rechtgetrokken, maar laat ons dit toch even allemaal relativeren.

Wij, maar ook onze Franstalige vrienden uiteraard.

Prettig 2010!

18-01-2010 om 22:14 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Minister Smet liet weten dat er 72 miljoen wordt bespaard in het onderwijs.  Hoewel in onderwijs nooit zou mogen bespaard worden, kunnen we gezien de huidige economische situatie niet geheel ontevreden zijn. 

Vooral het feit dat de dienst onderwijs zelf ook en vooral de broeksriem aanspant.

Leerkrachten en vooral leerlingen worden nauwelijks getroffen.

Ik schrijf nauwelijks, omdat ik het wel spijtig vind dat de aangeboden mentoruren vervallen.

Mentoruren zijn bedoeld om ervaren leerkrachten de mogelijkheid te geven hun jongere niet-vastbenoemde collega’s te helpen met het leren van het vak. Die oudere leerkrachten zouden dan een aantal uur minder moeten lesgeven. In die tijd zouden ze hun jongere collega’s helpen. Dat was in elk geval het idee toen het decreet betreffende het mentorschap werd ingevoerd (1996). Het blijkt vandaag dat deze uren niet worden opgenomen door oudere leerkrachten maar eerder door jongere leerkrachten. De uren worden dus niet gebruikt om jongere leerkrachten te laten helpen door ervaringsdeskundigen.
Daarom dus dat deze extra uren niet langer ter beschikking worden gesteld. Het mentorschap zal herbekeken worden in het kader van het debat over de onderwijsloopbaan waarbij een effectief ondersteuningsysteem wordt uitgewerkt.

Uit mijn ervaring als mentor, je moet weten dat ik zelf ook mentor ben en daarvoor specifiek cursus heb gevolgd, vind ik het spijtig dat er nu minder aandacht daar naartoe gaat.  Maar de praktijk  ging zijn doel voorbij.

Ik heb wel degelijk het gevoel heb dat vele mentoren vaker jongere leerkrachten zijn. 

Waar het mentorschap oorspronkelijk werd ingevoerd om leerkrachten die al jaren in het vak staan hun expertise, dat nergens anders te halen is dan uit de praktijk, door te laten geven, blijkt dat dit dus heel vaak niet door hen wordt ingevuld.  Uit praktijk bleek dat heel wat van die ‘anciens’ het eigenlijk niet zagen zitten om dit nog naast hun uren erbij te nemen.  Spijtig genoeg is er niet voldoende geld om dit als een voltijdse job te kunnen aanbieden.  Dat zou trouwens ook niet realistisch zijn, omdat de meeste scholen niet groot genoeg zijn om ervoor te zorgen dat dit een voltijdse bezigheid zou kunnen zijn.  Dit zou er trouwens toe leiden dat er weer een klas zonder leerkracht valt en het is nu al zo moeilijk om de openstaande vacatures allemaal in te vullen.

Toch leerde studie dat beginnende leerkrachten er  absoluut nood aan hebben.  Het mag dus op zich niet verdwijnen.  Een goed schoolbeleid impliceert trouwens dat leerkrachten goed begeleid worden.    In die zin twijfel ik dus zeker niet dat alle opgedane expertise en gevolgde cursussen geen weggegooid geld zijn.

Ik sta momenteel nog steeds in het Brusselse en er zijn veel te weinig uren om deze taak in te vullen zoals we zouden willen.  Het is zelfs zo dat de tijd die aan de eerste  mentoren werd gegeven, waarvan ik er dus een ben, nu gebruikt wordt voor nieuwe opleidingen.  Met als resultaat dat ik al mijn mentoruren er gewoon bovenop doe.  En dat werkt.

 Het is dus niet  nodig om extra uren te geven aan het mentorschap, omdat dat gerust kan passen in de dagelijkse schooluren.  Dit houdt uiteraard in dat het er bovenop wordt gedaan, zoals zo vaak zonder morren in het onderwijs wordt gedaan.  Tijdens speeltijden, vrije uren (zedenleer/godsdienst, LO,…) of na de uren.  Misschien met er soms eens een collega inspringen zodat de mentor  even klasvrij is.  Maar dat gebeurt ook al tijdens bijvoorbeeld studiedagen.  Dit kan beschouwd worden als werklast, maar ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen in het onderwijs  enthousiaste en gedreven leerkrachten zijn.  Ik twijfel er dus niet aan dat dit zeker ook in de toekomst perfect zal ingevuld worden.

Het  is een spijtige zaak, zoals alles wat goed bedoeld werd ingevoerd en terug wordt afgevoerd, maar alle overheidsdiensten moeten nu eenmaal besparen.  Een kwalijk gevolg van het grommel van de (wereld)banken.   Minister Smet heeft dan ook gezocht naar die posten die de leerkrachten, en vooral de leerlingen, het minst of niet raken.  Ik denk oprecht dat dit een van die zaken is. 

Ik schrijf het minst, omdat elke mentor wel op een bepaalde manier geraakt wordt.  Maar ik ben heel blij dat aan de inhoud van het  vak zelf en aan de positie van de leerkracht zelf niet geraakt wordt en dat de kinderen geen hinder zullen ondervinden van de aangekondigde besparingen. 

17-11-2009 om 10:36 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Vorige week staakten de spoorwegvakbonden.   Het discours tegen de stakers wordt steeds maar grimmiger en rechtser.  Soms lijkt het regelrechte oorlogstaal.  

Deze week pleitte een politicus van de Open VLD, opnieuw, voor een minimum dienstverlening.  Dan heeft staken uiteraard geen enkele zin. 

Nochtans wordt er nooit zomaar gestaakt.  Staken is nooit kiezen voor de gemakkelijke weg.   Het stakingsrecht is een recht waarvoor doden gevallen zijn.  Het stakingsrecht is op het einde van het discours het enige recht dat de werknemer nog heeft.   Men spreekt steeds van soepeler uren, van flexibeler werknemers, van onbetaalde overuren, van dezelfde uren presteren voor minder loon, en ga zo maar door.  Allemaal tegemoetkomingen aan de werkgever, aan het kapitaal.  De laatste tijd wordt de werknemer maar al te vaak vergeten.   Als het dan tot staken komt, gebeurt dit na uren overleg met onwrikbare werkgevers en na vaak al vele toegevingen van de werknemer.  En dan nog wordt die werknemer, de zwakke uit het verhaal, aangevallen door liberale en andere rechtsdenkende politici,  door degenen die er al voor zorgden dat de rijken, de werkgevers, er steeds op verbeterden.

De werkgevers eisen tegenwoordig bijna dagelijks een beperking van het stakingsrecht.  Advocaten bieden openlijk hun know how aan om gerechtelijke acties te voeren die leiden tot dwangsommen om zo stakingspiketten te breken.  Steeds meer, goedverdienende, voorzitters van rechtbanken gaan in op vragen van werkgevers en beslissen na eenzijdige procedures om dwangsommen op te leggen. Zelfs sommige politiekers doen hun duitje in het zakje.  Open VLD’er De Wael geeft opdracht aan burgemeesters streng op te treden tegen syndicalisten die het verkeer verstoren.  Zijn  partijgenoot Daems diende een wetsvoorstel in om stakingspiketten te verbieden.   Dit zijn liberale vertegenwoordigers, verdedigers van het kapitaal.  Wat het VB allemaal voorstelt doe ik hier nu niet uit de doeken.  Dat zou ons te ver leiden.  Algemeen is geweten dat Dewinter en zijn companen absoluut tegen vakbonden zijn.  Zij zijn de verdedigers van het grootkapitaal. 

Op een hypocriete manier wordt het recht op werk en zelfs het recht op mobiliteit ingeroepen om het stakingsrecht volledig uit te hollen.  Waarom willen mensen nog werken wanneer er staking is?  Omdat ze schrik hebben van hun werkgever en dus vrezen voor hun job.   Van het recht voor de werknemer om  om door,collectieve actie hun rechten te verdedigen blijft binnenkort niets meer over.  Dit recht geeft geen vrijgeleide om zorgeloos thuis te blijven zitten tijdens de staking.  Er treedt in de eerste plaats loonverlies op voor de staker.  Het is vooral dat men tegenover de economische macht van de werkgever de werknemers moeten kunnen beschikken over de mogelijkheid om hun rechten te verdedigen door een effectieve collectieve actie.  Een effectieve, niet alleen een symbolische, actie heeft per definitie tot gevolg dat het economisch leven wordt verstoord. Of gaan we zoals in Japan staken, waar de werknemers  een band rond de arm dragen tijdens het werk als staking.  Wie gelooft dat dit zal helpen?

Het recht van de werknemers en de vakbonden om op een effectieve wijze collectieve acties te voeren moet absoluut gevrijwaard blijven.  Ik hoop dat het verzet tegen de tussenkomsten van de rechtbanken in het kader van collectieve arbeidsconflicten en tegen het criminaliseren van de vakbonden en stakingsacties groeit.  Laat ons niet terugkeren naar het verleden, naar  de tijd die de tegenstanders van de vakbonden bestempelen als de tijd toen de vakbonden nog goed werk  leverden.  Die tijd is de tijd dat de vakbonden illegaal waren!

09-11-2009 om 17:30 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

19-10-2009 om 18:07 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Dit weekend is het het visie 09-congres.  Het had de doorstart moeten zijn van de heropstanding van de partij.  Zo verloopt het niet helemaal.

Het zag er voor de verkiezingen nochtans goed uit.  Het elan was terug, het voelde weer goed om socialist te zijn.  De paar kleine foutjes van onze voorzitster, de naamsverandering die er geen was, de slechte communicatie omtrent Bert Anciaux, namen we er graag bij.

De regeringsonderhandelingen verliepen na de verkiezingen zelfs wonderwel.  Maar sindsdien liep het wat verkeerd. 

Een aantal mensen die de overstap maakten van het federale parlement naar het Vlaamse met de bedoeling minister of fractieleider te worden bleven in de kou staan.

Frank Vandenbroucke, door vriend en vijand geprezen om zijn verstand en kennis werd gewoon opzijgeschoven.  Hij mag dan vaak zijn eigen koers gevaren hebben, soms tegen de partijprincipes in, de sp.a kon en kan het zich niet veroorloven om haar raspaard op stal te laten.  Komt daar nog eens bij dat uit een achtergehouden studie blijkt dat Frank de enige sterke troef was in de socialistische campagne.  Hoeveel die studie waard is is moeilijk in te schatten.  Ze werd  vóór de verkiezingen uitgevoerd.  Veel militanten en evenzoveel kiezers bleven echter wel teleurgesteld achter.  Ik mocht het gaan uitleggen bij een aantal mensen waarom de persoon waarvoor ze kozen, waarom de persoon die procentueel gezien de meeste stemmen behaalde van iedereen, geen minister werd.

Wij hebben nu 3 ministers.  Smet en Vandenbossche, en Lieten.  Deze laatste werd minister zonder  op de lijst te hebben gestaan.  Ach, tot daar toe.  Dat is nog gebeurd.  Maar het is toch een bittere pil voor alle militanten te weten dat deze zelfde Lieten het lijsttrekkersschap in Limburg weigerde.  Het lijsttrekkersschap!  Gegarandeerd verkozen, zelfs zonder campagne te voeren!

Het laatste feit zijn de uitgelekte mails.  Een verwerpelijke daad, dat wel, maar de manier waar hierop werd gereageerd vind ik nog veel lager.

In eerste instantie geen commentaar op de inhoud.  Een inhoud die elke socialist, terecht, doet steigeren.  Zo praten over kameraden, dat hoort niet binnen het socialisme.  Daar bovenop heb ik het gevoel dat onze voorzitster over deze mails niet helemaal eerlijk is. Als ze beweert dat ze nooit naar zo een mening heeft gevraagd...  Dat je vrienden je willen bijstaan is geen probleem.  Maar dat mensen in je eigen partij geen recht van spreken hebben en buitenstaanders wel, en dan nog op deze toon, lijkt me ook niet normaal.

Ik wens het ontslag van Caroline Gennez niet.  Ze heeft een paar goede dingen verwezenlijkt de voorbije twee jaar.  Maar ik vind wel dat de communicatieadviseur van de partij, Milan Rutten, ondertussen al genoeg kemels heeft geschoten.  En was hij het niet?  Dan is het zeker zijn verantwoordelijkheid. Eigenlijk twijfel ik niet echt aan ‘ons Caroline’, maar zeker wel aan haar entourage.  Een herstructurering dringt zich op.

Het congres van vandaag kreeg een extra item.  Een actualiteitsdebat over de voorbije gang van zaken.

Ik was benieuwd.  Ik had schrik.  Als Maya Detiege op Tv zegt dat militanten wel inspraak hebben wanneer het over ideologie gaat, maar niet over structuur,  dan voel ik me daar niet zo goed bij.  Als er op het congres dit weekend een behoorlijk aantal debatten en workshops Engels gesproken zijn.  Dan heb ik zo iets van, hier bereiken we een aantal mensen niet!  Er wordt te weinig rekening gehouden met de ‘arbeider’, de ambtenaar, de werknemer, met de kleine man.  Zonder die te willen onderschatten.

Ik ben niet helemaal tevreden na deze eerste dag, maar ik hoorde ook hele goede dingen.  Het feit alleen al dat de top wou luisteren naar de militanten is hoopgevend.  Het is nu alleen te hopen dat er ook met al die aan- en opmerkingen rekening wordt gehouden en dat er iets uit geleerd wordt.  We zullen dan ook de vraag van onze voorzitster ter harte nemen om onze aanmerkingen, wensen en voorstellen te bespreken op lokaal vlak en haar die te bezorgen.  Met onze militanten.

Laat ons hopen dat na dit congres de neuzen toch wat meer in dezelfde richting wijzen.  En dat hoeft niet perse de richting te zijn die de top aanwijst.  Laten we ons er samen aan werken.  Laat ons nieuwe gemotiveerde mensen recruteren; en laat ons de ideeën van de “oude” garde, de”nieuwe” garde en de “toekomst” garde samenvoegen en terug tot een partij komen die niet alleen socialistisch van gedachte is, maar ook van uitvoering.

17-10-2009 om 00:00 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Vandaag werd ik met een schok wakker  toen ik op het ochtendnieuws hoorde van het voorstel van minister Pascal Smet om het lerarenloon in te krimpen met 1%.  Dat deze gedachte alleen al in hem opkomt vind ik een socialist onwaardig.

Ik ben dan ook uitermate verbolgen.  Ik hoop dat dit niet door de partij gedragen wordt want dan zou ik  beschaamd zijn om lid te zijn van een socialistische partij die iemand met een beleidsvoerende functie in haar rangen heeft die dit durft voor te stellen.  Besparen op het loon van een werkende mens is ondenkbaar in het socialistisch gedachtegoed.

Kennis is de enige rijkdom dat Vlaanderen nog bezit en d eminister wilt besparen  op de vergoeding van degenen die dit moeten overbrengen!

De demotivatie onder de leerkrachten is al groot.  De motivatie om jongeren warm te maken voor een lerarenopleiding is al zeer miniem.  Het lerarentekort is een reëel probleem.  Geen enkele job eist , en terecht, zoveel aanpassingen als de job van leerkracht.  Er zijn echter zoveel aanpassingen in een veel te korte tijdspanne waardoor een leerkracht het bos niet meer door de bomen ziet.

Nu krijgen  ze ook nog de boodschap dat ze niet gewaardeerd worden voor hun job, want blijkbaar vindt de minister dat ze te veel verdienen.

In zijn intentieverklaring liet hij nochtans opnemen dat hij vooral met leerlingen en leerkrachten wenst te spreken.  Moeten wij er nu al vanuit gaan dat dit slechts om een dode letter gaat om  een goede indruk naar buiten uit op te wekken?

Laat ons in alle geval stellen dat hij slecht gestart is  om een gesprek aanvaardbaar te maken met de leerkrachten.

Onze partij, sp.a, heeft reeds het gevoel gegeven aan het ene deel van haar basis, de arbeider, dat ze in de steek werd gelaten.  Nu pakt de minister ook het middenveld aan. 

Hopelijk mogen we na de desastreuze verkiezingsuitslagen van de voorbije jaren niet concluderen dat we nog slechtere resultaten kunnen boeken, omdat we voor niemand meer opkomen, niemand meer aanspreken en niemand meer kunnen geruststellen.  We waren net zo goed bezig.  De militanten waren weer gemotiveerd, de ideeën goed.

Als de toch zo rood-getinte-regering zo nodig wil besparen op lonen dan is het van taak van de socialisten ervoor te zorgen dat er in de lonen van grotere verdieners wordt gesnoeid.  "Heren, dames wat dacht u  van het loon van ministers en parlementariërs?  Zonder twijfel zal dat ook een pak miljoenen opleveren."

Ik heb minister Smet in het veld tot nu toe steeds verdedigd.  Het was niet eenvoudig, vooral omdat heel wat onderwijsmensen de voorbije verkiezingen op sp.a hebben gestemd om de heer Vandenbroucke terug te zien op de plaats waar de heer Smet nu zit.  Maar ik kon de mensen overtuigen deze laatste een kans te geven. 

Als echter sp.a met dit soort voorstellen  komt vrees ik dat wij nog op weinig begrip zullen kunnen rekenen.

25-09-2009 om 16:40 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

20-08-2009 om 12:20 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

De NAVO heeft sinds vorige week een nieuwe baas.  De Deen Anders Rasmussen.
In zijn intentieverklaring liet hij weten dat hij de banden met de islamitische wereld wil aanhalen.

Tot voor kort was dit nog een absoluut taboe, maar na Obama in Egypte is Rasmussen nu al de tweede grote Westerse wereldleider die voor een opening zorgt in de dialoog met de islamitische wereld.

Wat ik bewonder in het gaval van Rasmussen is dat hij, verdediger zijnde van de vrije meningsuiting  zelfs tegen alle islamitische kritiek in ten tijde van de Mohamedcartoons, niet leidt tot een anti-islamdenken.  Hij weigert het geschreeuw van een paar duizenden  fundamendalisten te veralgemenen.

De consequente verdediging va              n vrijheden van het Westen impliceert uiteraard niet dat elke dialoog met de moslims niet kan.  Het aangaan van die dialoog houdt evenmin in dat je moet toegeven aan alle eisen van de tegenpartij.

 Als beide partijen  nu hun denkbeeldige superioriteit opzij kunnen schuiven en als ze wederzijds hun fouten en mankementen kunnen toegeven, dan gaan we naar een betere wereld toe.

Weldra zal de wereld geteisterd worden door een mondiale (olie)crisis.  Het zal dan meer dan noodzakelijk zijn dat de verschillende “werelden” vreedzaam kunnen samenleven.  Globalisering ten top.

17-08-2009 om 13:29 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

12-08-2009 om 21:40 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

We hebben een sterk en sociaal regeerakkoord afgedwongen en dit werd door het sp.a congres met een overduidelijke meerderheid goedgekeurd.  Ik denk dat iedereen wel even moet wennen aan een Vlaamse regering zonder Frank VDB.  Iedereen looft zijn  sterktes en bijna iedereen betreurt zijn afwezigheid in de regering.  Maar denk nu niet dat zijn rol uitgespeeld is.  Rustig afwachten is de boodschap..  Weet dat  in de eerste  plaats de ijzersterke onderhandelaars (waaronder Frank) een echt sociaal regeerakkoord hebben klaargestoomd dat voor de sp.a ongelooflijke kansen biedt. 
We roepen steeds voor  verandering, voor vernieuwing, dat het toch niet kan dat, wat je ook stemt, altijd dezelfden terugkomen.  Wel, nu is het volgens sp.a tijd voor anderen.  De  anderen moeten nu het werk verzilveren.  Elke generatie  moet zijn kansen krijgen, maar wees gerust die van Frank is nog niet uitgespeeld.  Kijk dus vooral naar de inhoud. 
Ik ben er  alvast gerust in dat we dankzij de sterke onderhandelingen het Onderwijsbeleid van Frank  onverkort zullen voortzetten (met extra middelen voor kleuter en hoger en extra aandacht voor secundair en Bu O).

Ik vind het eenerzijds wel spijtig dat hij er niet meer bij is.  Anderzijds heb ik ook écht vertrouwen in de nieuwe generatie.  Ik denk trouwens dat we Frank nog wel gaan terugzien, op de een of andere manier.  
De voorzitter heeft een verdedigbare keuze gemaakt.  Ze moet reeds sinds het begin opboksen tegen alles en iedereen.  Tegen de oude krokodillen, tegen de opposanten in de eigen partij,….  Hoe je het ook bekijkt:  je kan nooit goed doen voor iedereen.  Denk ook eens aan Peter Vanvelthoven  die ook een  sterke ministerkandidaat was.   Die is er ook niet meer bij.   Dit is een opportuniteit  voor sp.a om een nieuwe weg in te slaan, om met een sterke en eensgezinde partij aan de noodzakelijke groei werken.

Enfin we mogen fier zijn op de gehaalde eisen in dit sterke regeerakkoord.  
Tot slot: ik ben heel tevreden met de bevoegdheden die onze ministers zullen uitvoeren.  Woonbeleid dé uitdaging voor de toekomst als we onze kinderen betaalbaar willen laten wonen.  Energie: we zullen het ecologisch kunnen invullen.  En onderwijs: core-business van socialisten.

(met dank aan Kasper  Vanpoucke)

12-07-2009 om 00:00 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

11-07-2009 om 00:00 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Mét of zonder. Die keuze wil ik jou vandaag voorleggen. Met of zonder investeringen in jobs. Met of zonder een sterke sociale bescherming voor iedereen. Met of zonder moderne openbare dienstverlening.  Met of zonder kansen voor iedereeen in een betaalbaar onderwijs?

Ik kies drie keer 'mét'. De keuze voor sp.a bij de verkiezingen zondag ligt dan ook voor de hand. Het is dé partij die, zeker in deze moeilijke economische tijden, altijd de kant van de mensen kiest. Dat bewijzen we ook met ons Durfplan. Het is een plan om massaal te investeren in jobs, in schone energie en in de talenten van iedereen. En om van onze banken opnieuw betrouwbare banken te maken.

Laten we kiezen voor een sociaal Vlaanderen. Voor een beleid met sterke resultaten.  Laat je niet lijden/leiden door rechts.  Kies voor een sterke linkse partij.

05-06-2009 om 13:03 geschreven door Bertrand Demiddeleer