We zitten nog steeds zonder regering.   Wiens fout het is daar wil ik me niet over uitdrukken.  Ik weet wel dat er een deftig akkoord op tafel lag dat absoluut de moeite was.  Voor België en zeker voor Vlaanderen.  Ik betreur het ten zeerste dat de politieke spelletjes blijven duren.

Ik kan me maar niet ontdoen van het idee dat NV-A geen akkoord wil. Ik heb het gevoel dat ze doen alsof.  Ze zouden maar al te graag willen aantonen dat België niet meer te regeren valt.  En dat proberen ze door op alles nee te zeggen, of om met voorstellen te komen waarvan zij weten dat een meerderheid die niet zou nemen.  Of door 100 keer te zeggen: “Als je niet met ons wil regeren, zeg het dan.”  Iedereen zegt telkens weer dat ze alleen een regering willen met NV-A!  Vanmorgen nog zei Caroline Gennez van sp.a het overduidelijk en voor de zoveelste keer.  De enige die zegt dat NV-A over boord moet gegooid worden, is die partij waar NV-A aan smeekt om mee te laten onderhandelen,  de MR.  Pure hypocrisie.  Dit lijkt er verdacht veel op dat NV-A eigenlijk niet wil regeren. Voor mij is het duidelijk: er spelen persoonlijke belangen mee.

De spreidstand die tegenwoordig in de media wordt uitgevoerd door de verschillende prominente NV-A’ers, om zoveel mogelijk mensen aan zich te binden, is van het niveau uit de gloriejaren van het VB.

Koud en warm blazen tegelijk.

Zo zeggen ze bijvoorbeeld dat ze geen verkiezingen willen.  Ze vinden het op korte termijn uitgesloten.  Niet omwille van het lands belang, maar wel omdat ze weten dat ze daarvoor geen meerderheid in de kamer zouden vinden.  Maar ze sluiten het niet uit over 3 of 4 maanden.  Ze zeggen het zelf: “Wat er over 3 of 4 maanden gebeurt weet niemand, maar op dit moment is het niet aan de orde.”  Een goede verstaander begrijpt hieruit dat ze het gepaste moment afwachten om nieuwe verkiezingen uit te schrijven.

De tegenstrijdige kronkels zijn trouwens op veel  vlakken terug te vinden.

De ene verwijt de andere politici dat ze niet genoeg op lange termijn denken, terwijl de andere de andere politici verwijt dat ze elk voorstel laten berekenen om te zien wat het effect daarvan over 20 jaar zou zijn.  Eindelijk beginnen onze politiekers op lange termijn te denken en dan vinden ze dat bij NV-A niet goed!?

Bracke werd ooit in de partij binnengehaald om de meer gemodereerde kiezer voor NV-A te laten stemmen.  Ik zie ze nog zitten bij de voorstelling.  De Wever en Bracke broederlijk naast elkaar.  De Wever die zegt dat hij gaat voor een onafhankelijk Vlaanderen, Bracke die zegt dat het absoluut zo ver niet moet komen.  Die laatste heeft zijn ideeën ondertussen trouwens bijgeschaafd en zegt nu dat het einde van België onafwendbaar is.

De Wever en Bracke…  Ik vraag me af hoeveel mensen nog zouden stemmen voor (het programma) van NV-A als De Wever er niet meer zou bij zijn.  Zelfs de o zo slimme Sigfried Bracke geeft in Knack toe dat hij waarschijnlijk niet tot de partij had toegetreden indien de voorzitter iemand anders was.  Hij beweert dat hij ooit even lid was van de SP omdat Karel Van Miert toen voorzitter was en dat het hem toen ook alleen om die figuur te doen was.  Dat vind ik dan zwak, dat je voor partijengagement kiest omwille van een figuur ipv het ideeëngoed.  En toch zou Bracke dat doen. 

Tegenwoordig heeft NV-A het ook niet zo moeilijk met het optreden van politici in TV-spelletjes.

Sigfried Bracke zegt letterlijk dat hij een groot voorstander is dat politici meedoen aan die spelprogramma’s.  Nochtans in grote tegenstrijd met dehet programma van NV-A waarin letterlijk staat: “De N-VA stelt een deontologische code voor, waarbij alle politici er zich toe verbinden om niet langer deel te nemen aan TV-spelletjes en andere amusementsprogramma’s op alle televisiezenders. Voor de N-VA kunnen politici  vanzelfsprekend nog op televisie, maar enkel wanneer het gaat over politiek.”

Merk je welke spreidstanden NV-A allemaal begint te doen om zoveel mogelijk mensen aan zich te binden?  De vraag is echter, willen ze wel het algemeen belang dienen zoals het een politicus betaamt? Of gaat het hier louter om persoonlijke belangen?

23-01-2011 om 13:42 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

09-01-2011 om 22:49 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

31-12-2010 om 12:46 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

23-10-2010 om 15:52 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

16-10-2010 om 16:19 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

15-09-2010 om 00:00 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

De campagne verloopt dit jaar vooral via de pers.  Dat zullen de mensen niet zo erg vinden.  Minder reclame in de bus.

Het probleem van deze gang van zaken is echter dat de pers eigenlijk bepaalt wat wel en niet de wereld zal ingestuurd worden. Zo hielden wij een actie voor stiptere treinen en sommige persorganen vertikken dit te vermelden. Erger nog sommige journalisten sturen je een reactie dat ze deze actie maar niets vinden.

Ieder heeft recht op zijn eigen mening uiteraard, maar de integriteit van de pers, waar wij als socialisten zo voor gevochten hebben, moet boven alles staan.  De objectiviteit van de journalisten moet onaangeroerd blijven.  Als journalisten bepalen wat wel of geen nieuwswaarde heeft op basis van hun eigen ideologie, dan zijn we de verkeerde kant aan het uitgaan.  Een journalist moet onvoorwaardelijk objectief zijn.  Anders verliest hij elke geloofwaardigheid en wordt hij aanzien als een machtsmanipulator.

Andere journalisten voeren zeer goed campagne voor bepaalde partijen.  Ik kan me niet ontdoen van het idee dat HLN bijvoorbeeld partijen proberen te maken of te kraken.  De propaganda die Open VLD dezer dagen krijgt via opiniemakers in die krant is van onschatbare waarde. Daarom zijn het dan ook waarschijnlijk opiniemakers van een krant met liberale achtergrond, maar de laatste weken is het er soms echt wel over. 

Vast van overtuigd dat er aan de integriteit van de grote meerderheid van de journalisten niet moet getwijfeld worden, maar toch moet men eens terug een debat voeren over de macht en de invloed van onze media.  Zowel nationale als lokale.

04-06-2010 om 10:19 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Sp.a hield vanmorgen een actie aan het station van Halle. Ze wil dat de dienstverlening van de spoorwegen er weer op vooruit gaat.

Vanmorgen stonden Katia Segers (2de kandidaat op de kamer), Bertrand Demiddeleer (8ste kandidaat op de kamer) en Maria Rowe (10de opvolger) met een aantal militanten aan het station van Halle kaartjes uit te delen.
Hoewel ze vinden dat ons openbaar vervoer een prachtig zaak is merken ze tot hun consternatie dat er nog heel wat scheelt aan de dienstverlening van de NMBS. “Maar dat is niet het enige wat we aankaarten,” zegt Bertrand Demiddeleer, “de stiptheid van de treinen bevindt zich op een historisch dieptepunt. Er is een record aantal afgeschafte treinen. Treintickets worden steeds duurder voor de reizigers en tegelijkertijd blijft de schuld van de NMBS jaar na jaar stijgen. Dit is ten slotte een openbare dienst. De staat moet garant staan voor een goed bestuur van deze dienst en voor de betaalbaarheid ervan.”
“Sp.a wil opnieuw vooruit met het mobiliteitsbeleid. Een gezonde, efficiënte en vooruitstrevende openbare dienstverlening staat voorop.” zegt Katia Segers. “Tegen 2014 moet minstens 95 procent van de treinen opnieuw stipt rijden. Een realistische ambitie, aangezien dat cijfer in 2004 werd gehaald. Wat toen lukte, moet nu zeker kunnen.” Op de vraag hoe sp.a dat wil realiseren antwoordde Segers dat het kan door het opknappen van verouderd materiaal en nieuw rollend materieel zo snel mogelijk in gebruik te nemen.
Maria Rowe vindt ook dat er een nieuw beheerscontract met de NMBS moet komen waarin de gebrekkige operationele resultaten op het vlak van stiptheid, veiligheid, frequentie en kwaliteit worden gesanctioneerd. “De noden van de reizigers staan centraal. “ zegt ze.
Om deze eisen kracht bij te zetten deelde het trio vanmorgen aan het station van Halle kaartjes uit die naar de minister van mobiliteit kunnen opgestuurd worden met de vermelding van vertraging van een trein. De mensen kunnen ook sms’en naar het gratis nummer 8003 met als boodschap vertraging spatie aantal minuten vertraging.

03-06-2010 om 00:18 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

22-05-2010 om 22:58 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Vandaag ben ik naar het seniorenfeest geweest van de socialistische mutualiteit van onze streek.  Een afgeladen Vondel.  Allemaal hele leuke mensen die kwamen genieten van een leuke namiddag met Clown Rocky en Christophe & Lindsay.  En daarnaast ook om wat te babbelen.  Leuke babbels over alledaagse dingen zoals de kinderen of het leven in de straat. Maar er zijn ook dingen die onze senioren serieuze zorgen baren.  De pensioenen bijvoorbeeld. Het is voor velen vijf voor twaalf. Een kwart van de ouderen is arm.

De pensioenen baren nu zorgen, maar ook de toekomstige pensioenen zijn belangrijk.  Als sp.a willen we dat niemand arm is als hij met pensioen gaat. Dat jongeren die nu aan de slag gaan, later niet in de armoede belanden.

Ons Pensioenplan maakt dat mogelijk. Het is dus ambitieus. Maar, en vooral, het is ook haalbaar. Met een bijkomende component van het wettelijk pensioen, kan iedereen tot 200 euro extra pensioen opbouwen per maand. Dat plan betaalt zichzelf, want hoe langer je werkt, hoe meer welvaart je opbouwt voor later. Vanzelfsprekend vergt dit een andere organisatie van de loopbaan.

We zijn ook de enige partij die er consequent voor kiest de pensioenleeftijd op 65 jaar te houden. CD&V probeert dit te recupereren, maar ze vissen achter het net.  Het is te doorzichtig dat ze nu schreeuwen dat ze niet willen dat er langer wordt gewerkt dan  65 jaar, dat terwijl ze nog geen maand geleden volhielden dat iedereen minstens 45 jaar moest werken, ongeacht de leeftijd.  Komaan he zeg.  Wij stimuleren mensen om tot hun 65^ste te werken. Dat is nu niet mogelijk voor iedereen. Met een aanvullend pensioen garanderen we meteen een comfortabele levensstandaard voor iedereen.

We gaan dan ook de discussie aan met de conservatieve partijen, die beweren dat niets nog mogelijk is. Het is verbazend te zien hoe zij zich laten dicteren door de financiële markten. En niets doen voor de mensen.

17-05-2010 om 20:38 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

10-05-2010 om 22:59 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

06-05-2010 om 13:16 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Dit is een bijzondere 1 mei. Want de socialistische partij bestaat 125 jaar. En de Dag van de Arbeid bestaat 120 jaar. Deze dag staat sinds het prille begin voor de bescherming van gewone mensen. Maar ook vandaag blijven we als medelevende socialisten ijveren voor een eerlijke en rechtvaardige samenleving. We kunnen terugblikken op meer dan een eeuw rechtvaardige strijd, die zijn vruchten heeft afgeworpen voor iedereen in onze samenleving. Daar zijn we trots op. 

Ook vandaag nog is het meer dan noodzakelijk dat de socialisten waken over uw sociale zekerheden.  Terwijl er de voorbije drie jaar is in ons land maar één ding is gegroeid, de politieke crisis, zijn we met zijn allen blijven stilstaan. U weet nu wat stilstaan betekent: achteruitgaan.  Sommige ondernemers en grootverdieners hebben van deze situatie misbruik gemaakt om hun eigen kapitaal te vergroten ten kosten van de werknemers en van de gewone mensen als u en ik.

De CEO’s keerden zich terug exuberante bonussen uit en tegelijk ontsloegen ze duizenden werknemers.  Een bonus kan je pas verdienen als je goed werk hebt geleverd.  Miljoenen winst maken en tegelijk mensen buiten smijten noem ik niet goed werken.  Goed werken gaat om meer dan alleen nu winst maken.  Op lange termijn ervoor zorgen dat de maatschappij baat heeft bij uw werk is o zo veel belangrijker.  En dat zal dan ook weer ten goede komen van de onderneming. 

Er moeten dus andere mensen in het parlement komen en zeker in de regering.  We hebben nood aan een federale regering die net zoals u bezorgd is over uw pensioen, uw job, uw spaargeld, uw energiefactuur, uw gezondheid en uw kinderen. Eentje die een politieke knoop kan ontwarren zodat de bovengenoemde aspecten ten volle aangepakt kunnen worden. Spijtig genoeg is BHV de sleutel tot de deuren van alle problemen die ons echt aanbelangen.

Want terwijl de regeringspartijen alleen maar bezig zijn met de Wetstraat wordt het leven in úw straat elke dag minder makkelijk, minder sociaal en minder eerlijk.

We hebben nood aan een federale regering die net zoals u bezorgd is over uw pensioen, uw job, uw spaargeld, uw energiefactuur, uw gezondheid en uw kinderen.

Stem in juni eens een ander in de kamer.

30-04-2010 om 14:32 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Nu verkiezingen?  Ja!  Sommigen zien het totaal niet zitten  om in juni naar de stembus te trekken.

Toch vind ik dat er  nu verkiezingen moeten komen.  Sta me even toe je uit te leggen waarom.

Ten eerste moet er eens een einde gemaakt worden aan het non-bestuur dat ons land momenteel teistert .  Met nieuwe verkiezingen zouden we een aantal kaarten kunnen herschudden.  Niet het minst omwille van het tweede punt dat ik wil aanhalen.  Het politieke spectrum bij onze Waalse broeders is danig hertekend na de laatste verkiezingen.  De machtsverhoudingen zijn tegenovergesteld.  Het is misschien wel het moment om een regering te vormen zonder MR-FDF.  De PS is die partij meer dan beu en heeft de kans in de regionale regeringen al gegrepen om ze ‘buiten te bonjouren’.  Dat zou ook op federaal vlak een zeer goede zaak zijn.  Want het feit dat er maar geen akkoord kan komen over BHV ligt toch helemaal en zoniet toch voor het grootste deel, bij MR-FDF.

Dus ja! Nieuwe verkiezingen.  En smijt de Franse liberalen eruit.  Want zij blokkeren alles en weigeren ook maar tot een akkoord te komen omdat ze weten dat ze dan aan macht moeten inbinden.  Het gaat deze mensen totaal niet om ’s lands belang, of ook niet ’s gewestelijks belang; maar welzeker om het eigenbelang.  Met deze verkiezingen zou men eindelijk wel werk kunne maken van belangrijke en minder belangrijke dingen.

En in een klap zouden we ook in Vlaanderen een paar dingen kunnen herschikken.  Iedereen is akkoord, zelfs tegenstanders, dat de partijen die niet mee aan tafel zaten bij de onderhandelingen van BHV zeer goed werk hebben geleverd.   sp.a bijvoorbeeld zorgt als  oppositiepartij er zelfs voor dat een aantal belangrijke wetten gestemd werden in het parlement.   Dat terwijl we van de regeringspartijen niet veel gezien hebben de voorbije jaren.

23-04-2010 om 14:28 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

De sp.a is absoluut niet van plan om de federale regering te depanneren als Open Vld vlucht van de onderhandelingen. "Wij zullen níét het bierkaartje zijn dat de tafel rechthoudt", zoals Kamerfractieleider Bruno Tobback het verwoordt.

Als Open Vld de stekker uit de regering-Leterme II trekt, zijn vervroegde verkiezingen volgens mij niet te vermijden.  Dat wordt dan op 2 of 25 juni richting stembus. Tenzij een andere partij de regering nog een dik jaar uit de nood helpt, tot de geplande stembusslag van 2011. Iedereen begint al te kijken naar ons. We zouden dan onze  wat moeilijke spreidstand - wel in de Vlaamse regering, niet in de federale - kunnen opgeven. We waren bij vorige regeringscrisissen al een paar keer in beeld om deel te mogen uitmaken van de federale regering.  Maar ik ben blij dat we het niet deden.  De Franstalige socialisten, de PS, wel. De sp.a koos voor de oppositie en toegegeven, we voelen ons daar best wel comfortabel.
Ik hoop dan ook, op dit moment toch, dat dit ook zo blijft. Bruno Tobback liet alvast weten dat Leterme en co. zich geen enkele illusie moeten maken dat de sp.a hen uit de nood helpt. Maar goed ook. Wij zijn voorstanders van euthanasie.  Wij gaan de pijn zeker niet langer rekken. Na de verkiezingen van 2007 hebben we heel lang geen regering gehad en daarna vier heel korte en slechte regeringen: Verhofstadt IV, Leterme I, Van Rompuy, Leterme II. De lijdensweg heeft lang genoeg geduurd, wij gaan echt niet helpen om hem nog wat langer te laten duren.  Er moet een einde komen aan het leiden van België.
De sp.a heeft trouwens weinig te winnen bij een regeringsdeelname van amper één jaar.  Meewerken met een sukkelende, niet heersbare regering bovendien. Voor Tobback is het duidelijk: er moet zo snel mogelijk een echte regering komen, één die van verkiezing tot verkiezing bestuurt. Wel voor mij ook. Wat mij en de sp.a betreft, mogen er onmiddellijk nieuwe verkiezingen georganiseerd worden.

22-04-2010 om 11:52 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

05-03-2010 om 09:38 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

2009 was het jaar van de crisis, van de twijfel, hopelijk wordt 2010 het jaar van de heropstanding, van de hoop.

Ik vrees er echter een beetje voor.  De federale regering blijft stug steken in zijn immobilisme.  

2010 wordt voor België ook iets speciaals, want in de tweede helft van dit jaar is België weer voorzitter van de EU. Onze federale politici willen dus graag een aantal problemen wegwerken vóór dat voorzitterschap. Binnen de  zes maanden moeten dus dié dossiers opgelost worden die al maanden, sommige al een paar jaren, aanslepen.  Na juni 2010 is het excuus dat er geen tijd meer zal zijn en dat ze dus moeten opgeschoven worden tot na het voorzitterschap, zijnde 2011.

2011 is een verkiezingsjaar.  En wat gebeurt er dan met hekele dossiers?  Niets.  Want stel dat je een beslissing zou nemen die net op dat moment ingaat tegen het algemene denken van de burger.

Het Europese voorzitterschap is behoorlijk belangrijk, vooral nu Van Rompuy president is van de EU.  Het moet ons land, zeker na de politieke crisissen van de afgelopen jaren, weer op de Europese kaart zetten. Sommigen dromen nu al van een nieuw ecologisch akkoord, na het mislukken van Kopenhagen,  onder leiding van het Belgische voorzitterschap.

Maar we moeten dus  hoop koesteren.

De economie zal weer opleven, zeggen ze. De inflatie zal volgen, zeggen ze. De werkloosheidscijfers  zullen eindelijk weer dalen, zeggen ze.  De ontslagen van de eerste dagen van januari, bijvoorbeeld bij Inbev, laten echter het omgekeerde vrezen.  Bedrijven die miljoenen winst doen beslissen, onder het mom van de crisis, om werknemers te ontslaan, om zo nog meer winst te maken en mega-bonussen uit te kunnen delen aan hun topfunctionarissen.  Neem van mij aan, en dat zeg ik met heel veel spijt en angst, dat er in 2010 nog veel banen zullen verloren gaan. Men denkt dat het ergste voorbij is, maar dat is een van de grootste vergissingen die we kunnen maken. De crisis is nog niet voorbij!

Of onze politici sterk genoeg zullen zijn om de problemen tegen te gaan wordt afwachten.

“Opel geeft de Vlaamse regering een les in bescheidenheid” zegt onze Vlaams-minister-president Peeters, ‘je zit met de top van een multinational aan tafel, en je beseft maar al te goed dat je niet aan het stuur zit.’ De privé-markt probeert op alle mogelijke manieren inmenging van de staat te vermijden. Maar wanneer het echt slecht gaat en het water aan hun lippen staat, dan rekent men wel op de staat om alles op het droge te krijgen.

En dan moet ‘Koninklijk Opdrachthouder’ (what’s in a name?) Jean-Luc Dehaene nog het ‘probleem’ van BHV oplossen. Dit is, volgens een aantal politici,  een van de grootste problemen van ons land momenteel. Ik heb het zwaar om mee te gaan in de ernst van dit probleem.  Dit is louter een politiek probleem.  Of de mensen in Vlaanderen er echt beter van gaan worden?  De impact zal te verwaarlozen zijn.

 Wanneer je dorp of stad geteisterd wordt door een aardbeving en je hebt geen huis meer en de meerderheid van wie je kent en liefhebt dood is.  Dan is er pas een impact op je leven, dan heb je pas ene probleem.  Niet wanneer er een kieskring niet gesplitst raakt. 

Daarmee wil ik niet zeggen dat een paar scheefgetrokken situaties, in vooral de Rand, niet moeten worden rechtgetrokken, maar laat ons dit toch even allemaal relativeren.

Wij, maar ook onze Franstalige vrienden uiteraard.

Prettig 2010!

18-01-2010 om 22:14 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Minister Smet liet weten dat er 72 miljoen wordt bespaard in het onderwijs.  Hoewel in onderwijs nooit zou mogen bespaard worden, kunnen we gezien de huidige economische situatie niet geheel ontevreden zijn. 

Vooral het feit dat de dienst onderwijs zelf ook en vooral de broeksriem aanspant.

Leerkrachten en vooral leerlingen worden nauwelijks getroffen.

Ik schrijf nauwelijks, omdat ik het wel spijtig vind dat de aangeboden mentoruren vervallen.

Mentoruren zijn bedoeld om ervaren leerkrachten de mogelijkheid te geven hun jongere niet-vastbenoemde collega’s te helpen met het leren van het vak. Die oudere leerkrachten zouden dan een aantal uur minder moeten lesgeven. In die tijd zouden ze hun jongere collega’s helpen. Dat was in elk geval het idee toen het decreet betreffende het mentorschap werd ingevoerd (1996). Het blijkt vandaag dat deze uren niet worden opgenomen door oudere leerkrachten maar eerder door jongere leerkrachten. De uren worden dus niet gebruikt om jongere leerkrachten te laten helpen door ervaringsdeskundigen.
Daarom dus dat deze extra uren niet langer ter beschikking worden gesteld. Het mentorschap zal herbekeken worden in het kader van het debat over de onderwijsloopbaan waarbij een effectief ondersteuningsysteem wordt uitgewerkt.

Uit mijn ervaring als mentor, je moet weten dat ik zelf ook mentor ben en daarvoor specifiek cursus heb gevolgd, vind ik het spijtig dat er nu minder aandacht daar naartoe gaat.  Maar de praktijk  ging zijn doel voorbij.

Ik heb wel degelijk het gevoel heb dat vele mentoren vaker jongere leerkrachten zijn. 

Waar het mentorschap oorspronkelijk werd ingevoerd om leerkrachten die al jaren in het vak staan hun expertise, dat nergens anders te halen is dan uit de praktijk, door te laten geven, blijkt dat dit dus heel vaak niet door hen wordt ingevuld.  Uit praktijk bleek dat heel wat van die ‘anciens’ het eigenlijk niet zagen zitten om dit nog naast hun uren erbij te nemen.  Spijtig genoeg is er niet voldoende geld om dit als een voltijdse job te kunnen aanbieden.  Dat zou trouwens ook niet realistisch zijn, omdat de meeste scholen niet groot genoeg zijn om ervoor te zorgen dat dit een voltijdse bezigheid zou kunnen zijn.  Dit zou er trouwens toe leiden dat er weer een klas zonder leerkracht valt en het is nu al zo moeilijk om de openstaande vacatures allemaal in te vullen.

Toch leerde studie dat beginnende leerkrachten er  absoluut nood aan hebben.  Het mag dus op zich niet verdwijnen.  Een goed schoolbeleid impliceert trouwens dat leerkrachten goed begeleid worden.    In die zin twijfel ik dus zeker niet dat alle opgedane expertise en gevolgde cursussen geen weggegooid geld zijn.

Ik sta momenteel nog steeds in het Brusselse en er zijn veel te weinig uren om deze taak in te vullen zoals we zouden willen.  Het is zelfs zo dat de tijd die aan de eerste  mentoren werd gegeven, waarvan ik er dus een ben, nu gebruikt wordt voor nieuwe opleidingen.  Met als resultaat dat ik al mijn mentoruren er gewoon bovenop doe.  En dat werkt.

 Het is dus niet  nodig om extra uren te geven aan het mentorschap, omdat dat gerust kan passen in de dagelijkse schooluren.  Dit houdt uiteraard in dat het er bovenop wordt gedaan, zoals zo vaak zonder morren in het onderwijs wordt gedaan.  Tijdens speeltijden, vrije uren (zedenleer/godsdienst, LO,…) of na de uren.  Misschien met er soms eens een collega inspringen zodat de mentor  even klasvrij is.  Maar dat gebeurt ook al tijdens bijvoorbeeld studiedagen.  Dit kan beschouwd worden als werklast, maar ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen in het onderwijs  enthousiaste en gedreven leerkrachten zijn.  Ik twijfel er dus niet aan dat dit zeker ook in de toekomst perfect zal ingevuld worden.

Het  is een spijtige zaak, zoals alles wat goed bedoeld werd ingevoerd en terug wordt afgevoerd, maar alle overheidsdiensten moeten nu eenmaal besparen.  Een kwalijk gevolg van het grommel van de (wereld)banken.   Minister Smet heeft dan ook gezocht naar die posten die de leerkrachten, en vooral de leerlingen, het minst of niet raken.  Ik denk oprecht dat dit een van die zaken is. 

Ik schrijf het minst, omdat elke mentor wel op een bepaalde manier geraakt wordt.  Maar ik ben heel blij dat aan de inhoud van het  vak zelf en aan de positie van de leerkracht zelf niet geraakt wordt en dat de kinderen geen hinder zullen ondervinden van de aangekondigde besparingen. 

17-11-2009 om 10:36 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

Vorige week staakten de spoorwegvakbonden.   Het discours tegen de stakers wordt steeds maar grimmiger en rechtser.  Soms lijkt het regelrechte oorlogstaal.  

Deze week pleitte een politicus van de Open VLD, opnieuw, voor een minimum dienstverlening.  Dan heeft staken uiteraard geen enkele zin. 

Nochtans wordt er nooit zomaar gestaakt.  Staken is nooit kiezen voor de gemakkelijke weg.   Het stakingsrecht is een recht waarvoor doden gevallen zijn.  Het stakingsrecht is op het einde van het discours het enige recht dat de werknemer nog heeft.   Men spreekt steeds van soepeler uren, van flexibeler werknemers, van onbetaalde overuren, van dezelfde uren presteren voor minder loon, en ga zo maar door.  Allemaal tegemoetkomingen aan de werkgever, aan het kapitaal.  De laatste tijd wordt de werknemer maar al te vaak vergeten.   Als het dan tot staken komt, gebeurt dit na uren overleg met onwrikbare werkgevers en na vaak al vele toegevingen van de werknemer.  En dan nog wordt die werknemer, de zwakke uit het verhaal, aangevallen door liberale en andere rechtsdenkende politici,  door degenen die er al voor zorgden dat de rijken, de werkgevers, er steeds op verbeterden.

De werkgevers eisen tegenwoordig bijna dagelijks een beperking van het stakingsrecht.  Advocaten bieden openlijk hun know how aan om gerechtelijke acties te voeren die leiden tot dwangsommen om zo stakingspiketten te breken.  Steeds meer, goedverdienende, voorzitters van rechtbanken gaan in op vragen van werkgevers en beslissen na eenzijdige procedures om dwangsommen op te leggen. Zelfs sommige politiekers doen hun duitje in het zakje.  Open VLD’er De Wael geeft opdracht aan burgemeesters streng op te treden tegen syndicalisten die het verkeer verstoren.  Zijn  partijgenoot Daems diende een wetsvoorstel in om stakingspiketten te verbieden.   Dit zijn liberale vertegenwoordigers, verdedigers van het kapitaal.  Wat het VB allemaal voorstelt doe ik hier nu niet uit de doeken.  Dat zou ons te ver leiden.  Algemeen is geweten dat Dewinter en zijn companen absoluut tegen vakbonden zijn.  Zij zijn de verdedigers van het grootkapitaal. 

Op een hypocriete manier wordt het recht op werk en zelfs het recht op mobiliteit ingeroepen om het stakingsrecht volledig uit te hollen.  Waarom willen mensen nog werken wanneer er staking is?  Omdat ze schrik hebben van hun werkgever en dus vrezen voor hun job.   Van het recht voor de werknemer om  om door,collectieve actie hun rechten te verdedigen blijft binnenkort niets meer over.  Dit recht geeft geen vrijgeleide om zorgeloos thuis te blijven zitten tijdens de staking.  Er treedt in de eerste plaats loonverlies op voor de staker.  Het is vooral dat men tegenover de economische macht van de werkgever de werknemers moeten kunnen beschikken over de mogelijkheid om hun rechten te verdedigen door een effectieve collectieve actie.  Een effectieve, niet alleen een symbolische, actie heeft per definitie tot gevolg dat het economisch leven wordt verstoord. Of gaan we zoals in Japan staken, waar de werknemers  een band rond de arm dragen tijdens het werk als staking.  Wie gelooft dat dit zal helpen?

Het recht van de werknemers en de vakbonden om op een effectieve wijze collectieve acties te voeren moet absoluut gevrijwaard blijven.  Ik hoop dat het verzet tegen de tussenkomsten van de rechtbanken in het kader van collectieve arbeidsconflicten en tegen het criminaliseren van de vakbonden en stakingsacties groeit.  Laat ons niet terugkeren naar het verleden, naar  de tijd die de tegenstanders van de vakbonden bestempelen als de tijd toen de vakbonden nog goed werk  leverden.  Die tijd is de tijd dat de vakbonden illegaal waren!

09-11-2009 om 17:30 geschreven door Bertrand Demiddeleer  

19-10-2009 om 18:07 geschreven door Bertrand Demiddeleer