Op voorhand had ik de opdracht gekregen van mijn trainer om snel te lopen. Hij wilde niet dat ik won met een trage tijd. Liever 4e in 153 dan 1e in 2 was zijn motto!
Ik nam de opdracht goed in me op en sprak op voorhand met enkele concurrenten af om er een snelle wedstrijd van te maken. Ze gingen eens overnemen zeiden ze.
We staan aan de startlijn, het is een sterke reeks met enkele outsiders die verrassend uit de hoek kunnen komen. In de voorbije reeksen werd er al 156 gelopen. Wij moeten dus sneller gaan.
BANG! Het startschot gaat. Ik start op mijn eigen tempo. Bij het naar binnenkomen schuif ik door naar de eerste plaats. De anderen zitten in mijn spoor. Na 400m komen we door in een stevige 55, dat is de tijd die ik wilde doorkomen. Aan de 600m is er nog niemand overgekomen, ik loop nog steeds aan de leiding en versnel een beetje. Nog 80m, ik voel niemand meer in mijn spoor en voel mij zegezeker, op 20m van de finish begin ik in mijzelf te juichen. Binnen enkele ogenblikken loop ik als eerste over de finish en word ik provinciaal kampioen!
Dat is echter zonder mijn clubgenoot Matthias De Beule gerekend. Op de meet zie ik hem voor het eerst naast mij. Hij smijt zijn schouders net voor mijn bijna vierende armen over de aankomstlijn. 5 honderdsten verschil is het verdikt. Ik mag vieren voor de tweede plaats
Toch ben ik tevreden. Ik maakte de wedstrijd van het begin tot einde. Alleen beging ik een beginnersfout door te vroeg te denken dat het binnen was. Een wedstrijd is pas gedaan 1m voorbij de aankomst zegt mijn trainer altijd, en hij heeft gelijk. Een goede les voor de toekomst, ik denk niet dat het mij nog zal overkomen.
Gelukkig was het een ploeggenoot en goede vriend die mij voorbijstak. Ik gun het hem van harte! Eindelijk loopt hij een tijd die er al veel langer inzat. Hopelijk is voor hem de trein nu vertrokken, al hoop ik dat mijn trein de volgende keer net iets eerder in het station toekomt
