Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
22-04-2013
Weird
Oké, ik heb dus een Word-document gevonden in m'n "documenten" en het is echt vreemd. Nee, serieus, vreemd! Van iets meer dan een jaar geleden... Toen typte ik dat naar waarheid, maar nu... ben ik helemaal veranderd. Is iedereen in m'n omgeving totaal veranderd. Echt waar.
Nou, uitleg over m'n document: het schuingetypte is (denk ik) een soort interviewer en het gewone is wat ik erover denk. Maar hou je goed vast. Het is NIET NORMAAL.
Ik. Die naar voetbal kijkt. Als je me kent, zou je me niet geloven. Echt waar. Maar dit was anders. Ik wou gewoon supporteren voor de jongens van m'n klas. Het waren klascompetitie waarin alle klassen tegen elkaar speelden. Nou ja, eigenlijk alle klassen die meededen. Onze klas moest tegen een klas van een jaar lager. Het eerste kwartier maakten de tegenspelers twee punten, maar toen kwam onze klas terug en maakten ze vier doelpunten!!! Ondertussen maakten de tegenspelers geen enkel punt, dus was de stand op het einde 4-2. Onze klas won. Morgen spelen de meisjes van onze klas. Ik doe niet mee. Met mij ben je toch niets. Als ik tegen de bal schot, is er een wonder gebeurd...
Ann-Sophie, Cathérine (twee goeie vriendinnen... hoop ik) en ik zaten in de eetzaal samen te eten. Ann-Sophie zat voor me en Cathérine naast me. We hadden het over m'n bomma die in het ziekenhuis was opgenomen... en toen vroeg ze het.
'Eh, Kyana?' vroeg Ann-Sophie aarzelend. 'Zou je het erg vinden als Cathérine en ik maandagmiddag samen iets zouden doen?' We moesten sowieso op school blijven, dus veel konden ze niet doen. Ik slikte. 'Zingen?' Ik had ze al tegen elkaar daarrond iets horen zeggen. Over dat als iedereen was gaan eten, zij op de weide konden gaan "zingen". Ze fronste. 'Eh, ja.' Ze had waarschijnlijk niet doorgehad dat ik dat gesprek had meegevolgd, omdat ik zo vaak niet luisterde... 'En waarom mag ik niet mee?' Nu was het mijn beurt om te fronsen. Ann-Sophie leek niet op haar gemak. 'We willen iets met z'n tweeën doen.' Auw. Dat deed zeer. Ik voelde me de laatste tijd al zo buitengesloten. 'Oké,' fluisterde ik, half mompelend. Ik keek naar de klok. 13.00 u. Op het uur. Juist dan gebeurde dit. Ik had het wel zien aankomen, maar ik was zo koppig om te geloven dat ze me niet wegwilden... 'Met wie ga je dan eten?' 'Geen idee,' bromde ik zowat. Toen negeerde ik ze. Ik wou niet doen alsof het me niks kon schelen, want dat deed het wél. Maar, mij kennende, zat ik na een paar minuten alweer tegen ze te praten. Ik kon niet tegen ongemakkelijke stiltes... dus zei ik uiteindelijk iets. Ook al hadden ze me erg gekwetst. Ze beseften waarschijnlijk niet hoe erg.
Die zelfde middag nog, ongeveer vijf minuten voordat de bel ging, kwam ik van het wc en zag dat ze plots weg waren, ze waren weggegaan zonder mij...
