Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
TO refuse to let their life slip away... WRITE to save another day... LOVE is the movement... ON HER arms love should be written... ARMS to help because rescue is possible...
De laatste tijd heb ik erg veel last gehad van zwarte vlekken voor m'n ogen, draaien en zelfs flauwvallen. Meestal, zoals ik al heb ondervonden, kwam dat door m'n regels. Dan ben ik werkelijk erg zwak, ik geraak zelfs bijna niet de trap op. In het afgelopen half jaar was ik al twee keer flauwgevallen, één keer toen ik 's morgens opstond en één keer toen ik werkelijk héél misselijk was en eerder dacht dat ik zou kotsen dan flauwvallen. Na het flauwvallen voelde ik me vreemd genoeg beter... Maar goed, het was een dinsdag, de langste schooldag van de week, toen het volgende voorviel.
Al heel de namiddag voelde ik me slecht, verschrikkelijke buikpijn en was ik ongelofelijk moe. Ik probeerde zo vaak mogelijk te zitten, maar toen ik dan opstond, draaide het voor m'n ogen. Het was het zevende lesuur, Nederlands, tijdens een toets. Het perfecte moment... Het was moeilijk om me te concentreren, maar uiteindelijk diende ik als voorlaatste m'n toets in. Toen ik naar m'n plaats wilde gaan, viel ik bijna van m'n stokje. De buikpijn stak nog heviger toe en ik haalde maar net m'n stoel. Ik voelde me zo belabberd dat ik zelfs even moest huilen. De leerkracht merkte het niet, maar m'n buur wel. 'Hé, wat is er?' Met m'n hand wreef ik een traan weg. 'Ik heb zo'n buikpijn, en ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan flauwvallen.' 'Oeie,' zei ze, 'zou je het dan niet beter tegen de leerkracht zeggen?' Ik schudde m'n hoofd. 'Nee, het gaat alweer een beetje.' 'Wat is er wel?' vroeg Ann-Sophie die achter me zat. 'Ze voelt zich slecht en denkt dat ze zal flauwvallen.' Achter me hoorde ik haar spottend lachen. 'Je kan niet flauwvallen als je zit.' Alsof zij het allemaal beter wist. Ook al zijn allebei haar ouders dokter en valt zij één keer per jaar of zo flauw, dat betekende niet dat ze alles wist. Ik moest moeite doen om me in te houden. Uiteindelijk viel ik niet flauw. (Ook al zou ik het deze keer niet erg gevonden hebben. Ann-Sophie haar gezicht zou namelijk goud waard geweest zijn... :P)
Vandaag heb ik een film gezien die ik nooit zal vergeten. Ik heb er zeg maar m'n hoofd over gebroken. Ik heb geschreeuwd, gevloekt en geprobeerd raad te geven aan het hoofdpersonage, maar niets hielp. Pas op het einde snap je waarom ze deed wat ze deed. Waarom ze het niet anders had proberen te doen.
Oké, vandaag was ik echt lui, dat geef ik toe. Maar dan nog vond ik het een belachelijk dat ik moest gaan kijken.
Dus, ik lag languit op m'n bed een boek te lezen (Open huis - Jill Mansell), toen m'n zus vanuit haar kamer iets naar me roep. Ik, totaal geïrriteerd omdat ik diep in het boek verzonken zat, vroeg: 'Wat zei je?' 'Hoe zet je een word-document op je USB-stick?' Totaal uit het lood geslagen door die belachelijke vraag, zei ik: 'Kopiëren naar en dan naar je stick.' Dat was zo simpel dat ik het niet nodig vond om het beter uit te leggen. Even hoorde ik niets van m'n zus. 'Wat?' Ik zuchtte. 'Je klikt met je rechtermuisknop op je word-document en dan die stick.' 'Ik snap het niet. Kom es.' Voor zoiets kleins kwam ik mijn bed niet uit. 'Je zit toch bij documenten, hé?' 'Ach, ja!' riep m'n zus uit, alsof ze bij iets anders zat. Wat waarschijnlijk ook zo was. 'Zei dat dan eerder.' Maar uiteindelijk vond ze het toch niet (bizar, hé?) en omdat ik geen zin meer had om haar iets uit te leggen dat in mijn ogen simpel was, besloot m'n zus om het aan m'n ouders te vragen. En ze moest er natuurlijk ook bij vermelden dat ik dat niet had gedaan, terwijl ik het uiteindelijk wel had geprobeerd. Dus werd ik tien seconden daarna naar beneden geroepen. Fijn. Daar had ik echt helemaal geen zin in. Ze staken een hele preek af dat als m'n zus iets niet weet, dat ik het moet uitleggen. Toen ik als verdediging zei dat het zo vreemd was dat ze dat niet wist, terwijl het zo gemakkelijk was, zei m'n papa dat als hij iets aan mij uitlegt, hij het meestal ook gemakkelijk vind, omdat hij het al weet. Maar dat wilde ik allemaal niet horen. 'Maar dit had ik ook in m'n eentje gevonden!' was m'n laatste argument. M'n papa schudde zijn hoofd. 'Niet iedereen is zo'n vlug als jij. En wat zou jij doen als je Eline was? Je zou toch ook eerst naar je zus gaan in plaats van het zelf uit te zoeken? Help haar.' 'Oké.' Ik wou weer naar boven gaan, want het liet me op een vreemde manier koud. 'Ik heb nog niet gezegd dat je naar boven mocht,' zei papa kalm. Ik moest om de situatie lachen. Het kon me niets schelen, en dat hij me nu terug naar beneden dwong, was simpelweg tijdverspilling. Toen zei hij iets rond dat ik het begrepen had, maar wat precies herinner ik me niet meer. Ik schudde m'n hoofd, maar zei: 'Ja.' 'Dat kan je niet menen als je tegelijk met je hoofd schud.' De enige reden waarom ik met m'n hoofd geschud had, was dat ik het zinloos vond dat hij alles daarjuist had herhaald. 'Help elkaar. En dat geldt niet alleen voor Kyana, maar ook voor Eline.' 'Oké.' 'Goed.' Toen liep ik weer de trap op. 'Hé,' zei papa, 'Ik had je niet gezegd dat je al naar boven mocht.' 'Je zei "goed"' Ik schoot in de lach. Waarom wist ik niet, maar ik vond het niet vreemd. Ik lachte wel vaker om situaties. Zonder dat er voor anderen iets grappigs aan was. En toen vluchtte ik weer m'n kamer in.
Achteraf gezien vond ik mezelf wel gemeen, maar als m'n ouders dachten dat ik me zwak ging tonen, dan hadden ze het goed mis. Ik snapte niet wat ze daarjuist van me hadden verwacht. Moest ik op m'n knieën gaan zitten en ze smeken om me te vergeven? Maar eerlijk gezegd dacht ik gewoon dat ik van ze misschien m'n excuses had moeten aanbieden, maar dat was ik absoluut niet van plan. Dat konden ze wel vergeten. Ergens voelde ik me machtig. Maar ergens anders verachte ik mezelf ervoor. Zo was ik normaal niet, zo wilde ik niet zijn. Maar dat was ik blijkbaar wel. Fijn. Nu besef ik dat ik er later wel problemen mee zal krijgen. Dat ze niet steeds zo kalm zullen blijven. En diep vanbinnen wist ik dat het allemaal mijn schuld was. Dat ik m'n zus had moeten helpen. Maar ze waren gek als ze dachten dat ik dat ging toegeven.
Serieus, in de vakantie heb je véél te veel tijd om na te denken. Niet normaal. Dus, ik heb het volgende bedacht.
Als je vind dat anderen moeten veranderen, moet je eerst jezelf willen veranderen. Want zeg nou zelf, als je in hun schoenen zou staan, zou je dan niet hetzelfde doen? Als je hun leven geleefd had, zou je niet net hetzelfde denken?
Pas als je bereid bent om toe te geven dat jijzelf geen snik beter bent, en op iemand die je dierbaar is, zweert dat je als je in hun schoenen stond, zou veranderen, dan pas kun je van die anderen verlangen dat ze ook moeten veranderen.
Yes!!!!! Examens zijn gedaan!!! VAKANTIE, here I am!!!!
Maar eerlijk gezegd, voel ik me niet opgelucht. Ik zit nog steeds in een of andere spanning. Oké, ik weet het, dat komt doordat ik m'n rapport nog moet krijgen, maar er is ook nog iets anders... Maar dat zal ik wel eens op de blog zetten als ik niet meer aan The Sims 3 verslaafd ben!!! Oké, dat zal nooit gebeuren, dus dan zeg ik wel op de momenten dat ik van m'n mama er niet op mag spelen.
Voordat je mijn leven, mijn verleden of mijn karakter oordeelt... ga dan eerst in mijn schoenen staan, ga de weg die ik gegaan ben, onderga mijn zorgen, mijn twijfel, mijn angst, mijn pijn en mijn geluk! Onthoud: "Oordeel" niet, opdat gij niet geoordeeld worde. "Ieder mens heeft zijn eigen verhaal." Als je mijn leven geleefd hebt, dan pas kun je mij oordelen.
