Raar, Edward was vandaag niet op school.. Het kan toch niet dat hij door mij afwezig is? Hoe kan hij me nu al haten, hij kent me nog niet eens. Neen dat kan niet de rede zijn van zijn afwezigheid. Hoop ik.. Toen ik thuis kwam van school merkte ik dadelijk dat Charlie niet kan koken, dus heb ik maar gevraagd of ik in het vervolg mag koken in plaats van elke dag spek en eieren te eten. Ik snap niet hoe hij het die 12 jaar heeft kunnen uithouden met zijn kookkunsten. Maar nu ga ik verder aan mijn werkstuk voor Engels werken.
Hier ben ik dan. Jawel, die eerste dag op school heb ik overleefd. Raar maar waar, iedereen kende mij al. Niet moeilijk met een papa als commissaris bij de politie die toch zeer blij is dat zijn dochter bij hem komt wonen. Ik heb vandaag een paar nieuwe mensen leren kennen onder wie Erik ('the eyes and ears of the school'), Mike (mijn persoonlijke golden retriever, of eerder schoothond die me overal volgt en naar alle lessen leidt), Jessica, Angela en dan nog waarvan ik me de namen niet van herinner.
Toen ik met de namen hier boven aan de lunchtafel zat verschenen er door de deuropening ineens 5 prachtige jongeren. De Cullens. Jessica en Angela legden me uit hoe ze in Forks terechtkwamen en dat ze allemaal (buiten Edward) met elkaar gaan. En dat dokter Cullen samen met zijn vrouw Esmee hen allen heeft geadopteerd.
Edward, de jongste van de Cullens, zit langs me bij biologie. Hij gedroeg zich nogal vreemd. Hij heeft me met zijn diepzwarte ogen de hele les lang aangestaard. Het zag eruit alsof hij werd gekweld door een enorme pijn. Als ik kon had ik hem ook aangestaard... Zo volmaakt is hij!
Ik hoor Charlie zijn surveillancewagen op de oprit rijden... Ik ga snel het eten klaarmaken!
HELP! Ik kan niet slapen door dat rotweer hier in Forks. Ik hoor de regen en wind langs het dak suizen. Ik vraag me af hoe ik morgen naar school zal kunnen gaan... als een zombie!?
Had ik trouwens al verteld dat ik van Charlie een pick-up heb gekregen? Hij komt uit de 'jaren stillekes', maar hij doet het nog steeds prima. Ik ben trots op mijn oude rakker. Ik ga ondanks de regen en de wind toch nog wat proberen te slapen.
Na de 6 uur lange vlucht van Phoenix naar Forks was het een ongemakkelijke terugzien van Charlie, mijn papa. Hij vroeg hoe het met me was maar voor de rest van de autorit spraken we geen woord met elkaar. Genânt. Ik kwam aan in het huis dat ik mij herinnerde van de zomervakanties... Niks veranderd, zelfs de oude posters van in mijn kinderjaren hingen nog aan de muur. En oh ja, maar één badkamer. Tof. Na de mails van mijn overbezorgde moeder beantwoord te hebben besloot ik vroeg naar bed te gaan.
Het is zover. Daar gaat mijn redelijk goede leventje. Wat ik het meeste zal missen is natuurlijk mijn moeder. Ze is heel anders als mij, ik ben altijd degene die zegt dat ze moet gaan tanken, die de boodschappen doet, die zegt waar haar broek ligt als ze die weer eens kwijt is.. Hoe zal ze zich zonder mij redden? Ja, nu heeft ze Phill, maar toch maak ik me zorgen om haar. Ze is zo vergeetachtig, maar ik hou van haar. De warmte ga ik ook missen, hoe de zonnestralen mijn humeur direkt kunnen veranderen, net zoals een liedje dat kan. Ik hou van Phoenix en ik haat Forks nu al. Maar ik ga lachen als ik Charlie op de luchthaven zie en doen alsof ik het hier naar mijn zin heb. Niemand zal iets merken. Hoop ik.. Ik heb nog wat geld kunnen sparen voor een auto te kopen zodra ik in Forks iets naar mijn zin zie, want ik ben niet van plan om mij naar Forks High School te laten brengen in de politiecombi van Charlie. Iedereen zal nu wel al genoeg roddelen over het 'nieuwe meisje', dus wil ik verder geen aandacht vestigen en onzichtbaar zijn. Oeps de laatste mensen die op mijn vlucht zitten staan al op om in het vliegtuig te stappen. Ik schrijf straks nog wel hoe alles meevalt in de hel. Als er daar tenminste internetverbinding is.. Tot straks, Bella.
welkom op mijn blog. Daarstraks vertelde mijn roekeloze moeder dat ze met Phill (haar nieuwe vriend) mee naar zijn volgende baseballtornooi gaat. Ik had haar gezegd dat ik wat tijd kon doorbrengen met Charlie (mijn vader) zodat zij niet voor mij thuis moest blijven want ik wist dat dat haar ongelukkig maakte. Ze heeft wel duizend keer gevraagd of ik het echt niet erg vond, en nu dat ik de leugen: 'nee ik vind het niet erg, zo kan ik Charlie wat leren kennen.' al zovaak heb gezegd geloof ik hem zelf bijna. De enige dingen die ik over Forks weet is dat het het regenachtigste dorpje is van Washington. JUIJ. Maar goed dat Charlie geen grote prater is, hij is graag alleen, net zoals ik. Als ik erover nadenk zouden ik en Charlie goed samen kunnen wonen. Nu ga ik vroeg mijn bed in, voor klaar te zijn voor een 6uur lange vlucht.
