WIE HEEFT PIETER ZIJN TOETER GEPIKT?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er is er hier eentje triest… Zijn favoriete speeltje is plotseling verdwenen en wij, de meisjes van Hawthorn 44, zijn die beschuldigende blikken, verwijzende vingers en trieste ogen beu! Daarom een oproep aan iedereen die een oranje-wit-groen gekleurde toeter ziet, gelieve hem persoonlijk af te leveren in Hawthorn Street 44 en tover opnieuw een lach op onze Pieter zijn gezicht!

Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Alle bezoekers hebben de weg naar huis veilig gevonden en passen ginds opnieuw goed aan aan het dagelijkse leven. Of het bij ons binnenkort ook zo zal lopen, is een andere vraag. En eerlijk gezegd twijfelen we er beiden sterk aan. Pas op, begrijp ons niet verkeerd! We zullen enorm blij zijn om alle achtergelaten schapen opnieuw te kunnen begroeten en te kunnen soigneren, maar we zullen het hier ook enorm hard missen. Maar kom, daar mogen we nu nog niet aan denken. We zijn hier nog even en die tijd moeten we dus goed gebruiken denken we zo stilletjes in ons hoofd (niet-expliciete verwijzing naar Samson, ongelofelijk hoe die “hond” zowel ver als dicht bekend is – jaja, ook bij de Hollanders)!

Om ‘den draad’ terug op te pikken… Het vertrek van de buren hebben we niet zomaar laten voorbij gaan. De achterblijvers (zijnde Pieter en Sophie) hadden ’s morgens nog een versje in elkaar geknutseld om onze dankbaarheid, vriendschap en appreciatie voor de 2 maanden ‘beleef vele fijne uren met de buren’ uit te drukken. Maar toen het hele gezelschap met hebben en houden (man, wat een volksverhuizing!) op de bus zat, voelden we onze toch wat intriest. Pieter haalde zijn toeter (toen nog niet Missing In Action) nogmaals boven en blies een vaarwel-serenade voor onze goede vrienden en hop, daar draaide de bus de hoek om en weg zijn zij. Het is moeilijk te beschrijven wat je voelt als je zo’n bus ziet wegrijden en je weet dat er mensen inzitten die je maar wat graag hebt. Ook konden we ons niet voorstellen hoe zij zich voelden of wat er zich op de bus afspeelde.

En daar stonden we dan. Als zogezegd ‘laatste 2 Belgen’ – want Joline en Aleks waren mee naar Dublin om afscheid te nemen; Pieter en Sophie hadden of verwachtten bezoek en bleven daarom thuis.

Om de eenzaamheid van ons af te blazen, wandelden we met Sophie’s ouders naar Queen’s en showden een nog – voor hen – onbekend deel van de stad. We trokken die avond huiswaarts, Sophie niet wetend wat thuis te verwachten (Pieter had haar reeds voorbereid op het ergste) aangezien de buren er 3/4 van hun mondvoorraad en huishoudelijke spullen gedropt hadden. Als ik u vertel dat we voor de volgende week geen boodschappen meer moesten doen, is het sprekend genoeg niet?

Veel rust werd ons niet gegund, want de volgende dag zouden er 6 (u leest het goed – ZES) vrienden van Pieter op bezoek komen. Met Sophie’s broer ook in huis de eerste avond en de tweede avond Joline die naar huis kwam, betekende dat een constante van 9 (u leest het goed – NEGEN) mannen en vrouwen in onze compacte woonkamer. Gezellig was het wel! De arme zielen hadden er weliswaar een reis van 13 uur opzitten om hun goede Chiromakker te bezoeken. Rechtstreekse vlucht afgelast, lang moeten wachten op een vlucht naar Dublin, in Dublin enkel een bus naar Belfast Airport en dan nog een bus naar het stadscentrum. De mannen en vrouwen van de Chiro van Zoersel konden bijna geen PAP meer zeggen. Maar we hebben ze met alle zorg proberen opnemen in de Hawthorn-familie.

Toen zij uiteindelijk vertrokken, moeten we eerlijk toegeven dat we een beetje in een zwart gat vielen. We genoten nog wat van onze vrije dagen en legden een datum vast waarop we opnieuw zouden beginnen werken, zijnde vandaag.

Pieter ging opnieuw lesgeven, Aleks en Sophie bezochten hun stageschool en Joline zat thuis te zwoegen op een taak voor St. Mary’s. Daartussen werden er nog boodschappen gedaan, gekookt en afgewassen en bezochten we Briege (onze surrogaatmama) om enkele praktische zaken te regelen.

U ziet, tijd wordt hier nuttig besteed aangezien ze steeds meer als zand door onze vingers glipt!

Joline en Sophie
Xx