Even een blogstilte voor de storm. En die laatste is nu zeker aangekomen in Belfast! Het bezoek komt en gaat even snel als het goede weer… Ook onze eerste Belgische vriendjes zijn huiswaarts vertrokken, wat bij sommigen onder ons toch wel tot kleine stroompjes water op de wangen leidde.

Een groen plaatselijk feestje vond plaats op 17/03: St. Patrick’s Day. Werkelijk alles kleurde groen in en rond de stad: de kleren, onze woonkamer, de gekke attributen die we bij hadden, op ons hoofd droegen of aan onze nek hadden hangen. Gelukkig was het prachtig weer, want alles vond plaats in open lucht. We werden eerst getrakteerd op een parade met een hoop wagens, maar onze aandacht werd meer getrokken naar de mensen die langs straat liepen dan naar de praalwagens zelf. Bepaalde figuren in deze stad moeten echt niet veel moeite doen om de centre of attention te worden (en dat is niet noodzakelijk positief bedoeld). Buiten optredens van bepaalde BI’s was er in de stad zelf niet erg veel te doen, maar we maakten zelf plezier voor 10. We zochten de lokale pub op waar de jeugd zich al goed liet gaan (om niet te zeggen, zich poepeloere zat dronk) om daarna met hun zatte botten op straat ambras te staan maken om een of ander afgesnoept liefje en door de Crimestoppers (plaatselijk politie die rondrijdt in tanks) gefilmd te worden. Een geslaagde groen dag dus!

Samen met St. Patrick’s Day begon ook de laatste week van mijn stage. Ik dacht dat ik het tot hier toe wel redelijk goed gedaan had en dat de incidentjes die er geweest waren binnen de perken bleven. Te snel gesproken blijkt achteraf. Want die week heb ik meer stoelen en andere zaken door de lucht zien vliegen dan in alle andere weken van de stage. Dan kwam er nog eens bij dat een geplande voetbalmatch voor de leerlingen niet doorging en de week was goed ingezet. Lang duurde de week uiteindelijk niet aangezien het paasweekend voor de deur lag en de leerlingen       ’s middags op Witte Donderdag en Goede Vrijdag geen les hadden. Op vrijdag werd er wel een klein afscheidsfeestje gegeven om Deena en mij uit te zwaaien op Corpus Christi College. Als teaching trainee word je hier echt wel verzorgd, want zowel Joline als ik kregen flessen wijn mee naar huis als kaartjes en 1000 bedankjes van leerlingen en leerkrachten. Of hoe fijn het wel niet is om hier student teacher te zijn!

De paasvakantie is nu aangebroken en het bezoek vult ons huisje met warmte (net zoals de mazoutketel onze keuken met stank vult. Vorige week was onze olie op en moest er dus bijgevuld worden. Maar aangezien we met lucht in de leidingen zaten, is er iemand de lucht komen verwijderen, maar die is precies vergeten de bout opnieuw hard genoeg aan de draaien waardoor er nu een geur van “naft” de hele keuken domineert… Byebye geur van lekker eten, want zelfs ons brood smaakt er op den duur naar. Maar geen paniek, de huisbaas is verwittigd en is onderweg, hopelijk…).

Tijdens het weekend verjaarden Fre en Joline, dus hadden we al weken op voorhand een heus Birthdayweekend gepland. Maar aangezien we geen rekening hadden gehouden met het feit dat het paasweekend was en alle winkels dus redelijk gesloten waren, was het krabben en zoeken om nog een uitgebreid ontbijt in elkaar te knutselen voor de 2 feestvarkentjes. Na het uitwisselen der pakjes hebben we er een rustige dag van gemaakt om ons s’ avonds helemaal te kunnen laten gaan op het verjaardagsfeestje!

Op Paaszondag zijn enkelen onder ons de zonden van de avond ervoor gaan wegwassen door de Paasmis bij te wonen die opgeluisterd werd door een “Gregoriaans Koor” dat bestond uit welgeteld 4 man en dus absoluut geen koor was. Grappig was het wel, vals ook en we hebben ook onze portie religieuze ingetogen momenten gehad voor deze maand.

Maandag zijn Tom en Maarten aangekomen (2vriendjes uit Gent) en die vinden het hier precies wel leuk, want ze blijven een dag langer in Belfast dan gepland (dan gaan ze Dublin onveilig maken). We hebben ze al alle kanten van Ierland laten zien (de stad zelf natuurlijk, op dinsdag een trektocht door de Mourne Moiuntains en een bezoekje aan Newcastle – nee, niet in de UK, een muraltoer, Cave Hill – dat plots tot Gayville gebombardeerd werd, woeps, van een verspreking gesproken) en nog zoveel meer.

Met het bezoek van vrienden uit België, kwam ook het eerste echte afscheid van ondertussen-vrienden (lees: Erasmussers) die donderdagmiddag huiswaarts keerden. We konden ze natuurlijk niet laten vertrekken zonder een afscheidsfeestje op woensdagavond in Broadway 27 bij Katrijn, Jeroen en Thomas (met dank aan Katrijn voor de chocoladefondue, de chips en ik-weet-al-niet-meer-wat-nog-allemaal). Daar de Belgen er een traditie op nahouden van grote lawaaimakers te zijn (lees: Pieter die godganse dagen op die f*cking toeter van St. Patrick’s Day loopt te blazen), namen we voor een tweede keer afscheid van onze vriendjes aan de Jury’s Inn, waar hun bus richting Dublin vertrok. We zwaaiden hen uit met een Belgische vlag, liederen, veel knuffels, hier en daar een traan en met de belofte elkaar zeker nog terug te zien/horen in de nabije tot ver(de)re toekomst.

Vrijdag zijn twee vriendinnen van mij aangekomen (Eliza en Hannelore) en zondag komen mijn ouders en broer voor enkele dagen de stad onveilig maken. Op dinsdag komen er 6 vrienden van Pieter tot hier gevlogen om de stad te bezetten en ik denk dat het dan bijna gedaan is met de bezoeken uit het vasteland.

Maandag nemen we met veel spijt in het hart afscheid van onze buren. Ik kan nu al zeggen dat ze gemist zullen worden ‘like hell’. Er ging hier namelijk geen dag voorbij zonder dat we elkaar zagen, samen aten, een filmpje keken, grappen en grollen maakten, muziekjes uitwisselden, samen een tripje maakten… Dat is nu eenmaal het negatieve kantje aan Erasmus, maar we zijn blij met de supermooie momenten die we samen gehad hebben! *SnifSnif*

En dan plots valt ons oog op de rechterkant van onze blogpagina en zien we staan dat ons hier nog minder dan 30 dagen resten. En dan krijgt een mens al eens een krop in zijn keel. En dan kan een mens al eens beginnen terugkijken op dingen die hier gebeurd zijn en die we hier beleefd hebben en dan kunnen we dankbaar zijn voor alles. En dan kijkt een mens uit naar wat volgende maand ons brengt.

How’s that for a melancholic ending – for fuck sake!!

Xx
Joline en Sophie

PS: Nieuwe foto's zijn te bezichtigen op de space van Sophie.

29-03-2008 om 00:00 geschreven door Sophie