't Is raar, vandaag valt alles nog mee. Was op tijd om mijn dochter naar de repetitie te brengen, heb goed gegeten, heb middagdutje gedaan en was op tijd om de kindjes naar de papa te brengen. De problemen die mijn zoon had deze week met zijn laptop zijn ook opgelost geraakt vandaag. De zon schijnt en alles ziet er stralend uit. Er alleen voor staan hoeft niet elke dag stressen te zijn.
Met deze opener meteen al bewijs van mijn gepruts, had hele tekt geschreven en in plaats van invoegen volledig gewist. Begin dus opnieuw. Ben voor het eerst in mijn leven echt alleenstaand. Na mijn scheiding 8 jaar geleden is nu ook mijn vriend waar ik 7 jaar mee samen was hals over kop vertrokken met een nieuwe vlam. Uit mijn huwelijk heb ik wel 2 schatten van kinderen verkregen, nu 9 en 12 jaar oud. Heb co ouderschap, goed contact met ex. Ben wel ontgoocheld in de liefde, zal misschien wel weer beteren. Moet het alleen zijn nog gewoon worden, of hoeft dat niet? Moet weer vertrouwen krijgen in de mensen, of ben ik dan te goedgelovig? Moet wat meer aan mezelf denken, of ben ik dan een grote egoïst? Moet stoppen met vragen stellen. Morgen gaat het misschien beter.
