Een week geleden had ik normaal een afspraakje moeten hebben met Ellen, maar dit is uitgesteld geweest omdat ze ziek was. Blijkbaar was voor haar ziek zijn, geen reden om een afspraak te annuleren, maar ik zou me zeer schuldig gevoeld hebben, had ik toch met haar afgesproken, wetende dat ze zich niet goed voelde. Ik stelde dus voor om de date uit te stellen naar vandaag, maar kreeg geen reactie op 2 van m'n berichtjes. (op een eerder berichtje kreeg ik een bitsige reactie, waaruit bleek dat ze kwaad was op me...) Voor mij is het duidelijk dat ze me niet meer wil... Ik houd erg veel van haar, maar ben niet de mens om op m'n knietjes te gaan smeken om wat aandacht. M'n hart bloedt, maar ik denk dat ik er voor m'n eigen gemoedsrust beter een eind aan maak (na bijna 9 jaar!!) en begin aan het "verwerkingsproces" van een voorbije liefde. Gelukkig val ik niet in een zwart gat, want enkele andere vriendinnen staan met hun armpjes open om me op te vangen. Ellen, als je dit leest, weet dan dat ik je altijd graag gezien heb en nog steeds graag zie, en dat je steeds terug welkom bent. Ik heb echter steeds meer en meer het gevoel dat de gevoelens maar van 1 kant meer komen en zo wil ik echt niet verder. Als ik bel krijg ik NOOIT reactie, als ik SMS krijg ik SOMS reactie en als ik je een mail stuur reageer je ook niet..... Ik wens je alle geluk van de wereld toe voor de rest van je leven..... maar ik vrees dat het zonder mij zal moeten zijn..... :-(