uitwisselingsweek in Batak, een wissel op de toekomst ? Al 8 jaar werkt het begeleidingscentrum intens samen met de gemeente Batak opdat de mensen met een handicap het daar beter zouden krijgen... Na het bouwen van een grouphome, en het opzetten van een trainingsproject voor het personeel was een uitwisselingproject een volgende logische stap en realiseerbaar met de steun van vzw Help the Children. Er was een Belgische week voor de Bulgaren in maart... en nu is het onze beurt voor een Bulgaarse week. We maken er samen het beste van !
Rik, Griet, Eveline, Clem, Sarah, Jef en Anjes
20-06-2010
Terugblik op een intensieve week...
Een week geleden was het vol spanning en nieuwsgierigheid uitkijken naar wat de week ons zal brengen. Voor mij was het moeilijk om me een concreet beeld te vormen van wat ons te doen stond (ondanks de uitgebreide uitleg en voorbereiding van Anjes en Jef). Elke dag werd het me wat duidelijker. Het loslaten van het 'Belgische kader' was niet steeds evident. Belangrijk is om vanuit hun te denken en hen vooral te laten meedenken. Louter het voeren van een gesprek is zeker niet voldoende, veel relevanter is om samen met hen aan de slag te gaan. Dan heb ik het over de mensen die zelf in het werkveld staan. Niet over Dora (directie instituut), de burgemeester, de mensen van de universiteit, ... Hen vooral laten zien hoe belangrijk kleine stappen zijn en hoe je met eenvoudige, goedkope, dagelijks gebruikte, ... materialen iets kan doen. In de groep van Pepa kon niet ontkend worden dat er te weinig personeel en te weinig materiaal voorhanden is. Soms staat ze alleen voor een groep van 21 mannen. Hen stimuleren om zelfstandig te eten werd door de tijdsdruk vaak naast zich neer gelegd. Enerzijds te verstaan, anderzijds natuurlijk ten koste van de ontwikkeling en zelfwaarde van deze mannen.
Een week vol ervaringen, het doet wat met een mens. Graag wil ik ook nog even terugblikken op woensdag. Samen met Jef, Magdalena (een gedreven studente) en Vasco (onze chauffeur) legden we 350 km enkel af over de bergen. In totaal was het een tocht van 10 uur. Om 13u kwamen we in de voorziening aan om dan tegen 17u terug naar Batak te rijden. Een lange vermoeiende weg maar zo de moeite waard. Het huis in Sgalevo was een huis voor 44 kinderen en jongeren met een handicap. De groep van kinderen en jongeren was vrij heterogeen. Zowel kinderen met een lichte verstandelijke beperking en emotionele en gedragsmoeilijkheden, als kinderen met een ernstig meervoudige beperkingn. Het verschil met de huizen in Batak was wel groot. Veel meer middelen, zowel naar personeel als naar materiaal toe. Veel jonge mensen op dienst, die enorm gedreven waren. Hun vraag is vooral naar het krijgen van een training. Veel vragen naar omgaan met agressie, aanbod voor kinderen en jongeren met een meervoudige beperking, ... Binnen een periode van 14 dagen zetten ze hun vragen op een rijtje... We waren aangenaam verrast van wat we daar zagen, maar toch nog steeds gevaarlijk voor het gebruiken van een Belgische bril... Dit wordt zeker nog vervolgd...
Als fan van Batak was ik heel blij dat ik meekon deze keer. Ik was voorbereid op het ergste, want ik had ook de reportages gezien over Bulgarije. Het eerste bezoek aan het grouphome in Batak gaf me vleugels voor de verdere week We werden enthousiast ontvangen door de bewoners die ons alles wilden laten zien in "hun" huis. %%%FOTO1%%%
De volgende dag naar het 'grote' instituut.Ik had mijn vleugles nog aan en werd direct veroverd door de locatie en de ontvangst door de bewoners en hun begeleiders. Maria, die ik mocht begeleiden, stelde me voor aan enkele van hen. Ze besprak met mij haar vragen en problemen. We bezochten de leefgroepen die nu in aparte gerestaureerde gebouwen zijn ondergebracht. %%%FOTO2%%%
De eerste leefgroepen die we bezochten vielen relatief mee. Ze moeten wel met velen op weinig plaats leven, maar het leek leefbaar. In de namiddag bezochten we de leefgroepen van 'the institute'. Dat was confronterender. Maria zat duidelijk met de handen in het haar: zij wou wel iets doen met deze mensen maar ze wist niet wat en hoe. Samen hebben we enkel dingen uitgeprobeerd, met de mannen 'gepraat', al dan niet met woorden, manieren gezocht hoe kleine ingrepen soms al een wereld van verschil konden maken. De begeleiders daar staan voor een bijna onmoglijke taak. Met weinig middelen en weinig opleiding moeten zij zoveel volwassen mannen een zinvolle levensomgeving proberen te geven. Maria , die het helmaal niet zag zitten bij haar bezoek aan onze voorziening zag nu toch een begin, een beetje licht. Misschien hebben we toch een sprankeltje hoop en moed kunnen brengen op deze korte tijd.
Er is nog een lange weg te gaan, maar ze zijn daar heel goed bezig. Wat daar al verwezenlijkt is in die acht jaar is zeer voelbaar en zichtbaar. Jef en Anjes en al wie dit project draagt zijn daar veel te bescheiden over. Batak is onder mijn huid gekropen. Deze week zal nog lang nazinderen.
(maar) 2300 km hiervandaan....
