Ik ben Bart De Winter
Ik ben een man en woon in Niel (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/09/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lange afstand wandelen / duiken.
ben al 14 jaar getrouwd met Inge en trotse papa van Witse en Siebe
op tocht naar Compostella april 2009
25-03-2009
vertrek 1 dag uitgesteld --> zondag 29 maart
Mijn plan was op zaterdag te vertrekken met de trein van 7.45. Maar daar ik nog tot vrijdag werk, vrijdag op kantoor in Breda ben, en van mezelf weet dat ik dan nooit op tijd naar huis vertrek, heb ik om alles rustig te laten verlopen mijn vertrek naar zondag verschoven.
Dat brengt wat meer rust en zal mezelf ook wat meer tijd geven om van het thuisfront afscheid te nemen. ( anders ben ik misschien vrijdag om 18.00 thuis en vertrek ik de ochtend nadien. )
Ik heb daarjuist ook nog samen met onze Witse de kaart, met daarop de route, tegen het prikbord gehangen. Zo kunnen ze met een prikker de weg volgen.
Er zijn verscheidene wegen om in Compostella te geraken, maar ik zal de meeste bekende en gevolgde nemen. nl. de " camino Frances".
Deze "camino Frances" begint in Saint-Jean-Pied-de-Port , zeg maar aan de voet van de Pyreneen. Vandaar de Pyreneen over , via Pamplona ( gekend van de stierenlopen) naar Puenta La Reina. Van hieruit is het bijna recht op recht richting Westen tot in Santiago de Compostella. Om de nachten door te brengen maak ik gebruik van de refugio's. Deze trip is een 760 km lang.
Nu vooraleer ik aan deze "camino frances" begin, loop ik nog een 160 km op de GR65. Het is de Franse pelgrimsroute die vertrekt vanuit Puy-de-vezelay tot Saint-Jean-Pied-de-Port. Deze afstand probeer ik verspreid over 5 dagen af te wandelen, daarbij overnachtend in Gites.
En als ik nog tijd en goesting over heb, wandel ik na Compostella nog verder tot aan Kaap Finisterra, zeg maar het einde van de wereld. Na deze tocht van 100 km is het de bedoeling dat je daar je broek verbrand.
Uiteindelijk heb ik een planning als leidraad. Maar daar kan ter tijd en ter stond van worden afgeweken. Het zou te gek zijn dat ik tijdens deze tocht slaaf zou worden van mijn eigen planning.
Volgens sommige mag je rugzak maximaal 10% van je lichaamsgewicht wegen. Als je weet dat mijn rugzak ( 65 liter) rond de 2 kg weegt, hou je niet veel meer over.
Dus laat mij beginnen met de rugzak. Mijn oude rugzak is ondertussen al verschillende keren onder handen moeten genomen worden door ons mama om hem te herstellen. Reeds 12 jaar niet meer gebruikt. Dus teveel kans om problemen te krijgen onderweg.
De rugzak van Inge is ook al meer dan 12 jaar niet meer gebruikt maar heeft niet echt afgezien. En degene die zweren dat er grote verschillen zijn tussen vrouwen en mannen-rugzakken, larie en apekool. Deze rugzak zal het worden.
Ik heb hem ondertussen al enkele keren getest tijdens mijn trainingen en alles zit goed.
Ik ga om te slapen gebruik maken van refugio's. Dit zijn plaatsen waar er een minimum aan comfort aanwezig is. Steeds een aantal bedden, een toilet en stromend water. Het bed kan ook een matras zijn die op de grond ligt. Nu ben ik iemand die op elke ondergrond wel kan slapen. Maar ik neem een heel dun slaapmatje neem . het weegt 200gr en kan ook onderweg gebruikt worden als zitmatje of om ergens wat uit te rusten. En zijn alle bedden in de refugio bezet, kan ik nog altijd op mijn matje slapen
In de decathlon heb ik een slaapzak gezien, rond 1kg en niet te prijzig. Uit 2 oude lakens gaat ons mama een binnenzak maken. dat voelt wat comfortabeler aan. En als het echt te koud zal worden, doe je wat meer kleren aan. Life is simpel.
Omtrent voeding ben ik van plan zelf wat te koken op een gasvuurtje, gewone simpele zaken als spaghetti en dergelijke.Dit afgewisseld met af en toe een "menu del pelegrinno". Voor 8 a 10 kan je onderweg in de kleine herbergjes degelijk en goedkoop eten.
Wat kleding aangaat, dit is een wikken en wegen ( letterlijk). Van elk kledingstuk 2 stuks. Je kan er een aan doen en het ander kan onderweg drogen nadat het gewassen is.
Voor de rest regenkledij, ook niet onbelangrijk. een poncho, en "getten" om het onderste van de broek en de sokken droog te houden.
Dit alles heb ik in een excell-file gestoken tesamen met het gewicht van elk onderdeel. regelmatig vliegt er nog iets af de lijst.
Nog een plooiebare wandelstok, kniebeschermers, EHBO, opladers voor fotoapparaat en gsm, boekje met info omtrent de route, kleine webcam,....
Oh ja, 1 paar stapschoenen doe ik aan, 1 paar versleten Teva's voor s'avonds en 1 paar slippers voor te douchen. Dit laatste om schimmels te vermijden. 1 fleece en 1 trui ( zo oud als de straat) die ik indien het warmer gaat worden, aan de eerste de beste schooier of bedelaar kado kan doen.
Wasgerief 1 gewone handdoek en 2 washandjes; eerste met de washandjes het overtollige water afvegen en daarna afdrogen met de handdoek. een stuk sunlight-zeep zal mij de komende maand moeten "clean" houden, wel neem ik een deo-stick mee om af en toe de wilde frisheid van zweetgeuren een beetje te milderen.
Morgen ga ik alles eens proberen een plaats te geven in de rugzak. Dit zal tijdens de tocht ook nog wel regelmatig veranderen.
De rugzak heeft ondertussen een plaats in de woonkamer gekregen. zo kan ik rustig 1 worden met het purperen geval.
Is het een droom ? Is het een uitdaging? Heeft het iets te maken met spiritualiteit? ........
Voor ieder mens anders.Voor mij is het een combinatie van verscheidene zaken:
Het is een "back to basics" . Ervaren hoe het zal zijn zonder luxe. Eens totaal vrij te zijn van een strak te volgen planning, Een maand uit het alledaagse stappen en zoveel mogelijk onafhankelijk te zijn van zaken die ons drukke leven beinvloeden. Kortom "onthemen"
Het een tocht die me al 20 jaar facineerd en die ik nu wil ondernemen. Niet uitstellen tot.....,
Terugvallen op het oudste tranportmiddel , gewoon stappen om ergens te willen/kunnen komen. Genieten van kleine dingen, de natuur.
Het spirituele karakter, een ervaring om kracht en moed uit te putten
Onderweg zijn, alles op je laten afkomen, mensen tegenkomen en praten over allerlei zaken
Ervaren wat het is om pelgrim te zijn, los te komen van het materialistische
veel tijd heb je natuurlijk om na te denken over vanalles en nog wat
Tergelijkertijd ook een uitdaging . Is het fysiek haalbaar om die 1000 km af te leggen? Hoe zal ik omgaan met het gemis van Inge, Witse en Siebe ?
Momenteel kijk ik uit naar de tocht, wat ben ik toch een gelukzak dat ik dit kan ondernemen, anderzijds zal ik Inge & de kids, familie, nabije -en werkomgeving wel missen. Maar het feit dat velen dit ook al ondernomen hebben en waarschijnlijk ook met deze gemengde gevoelens moesten kampen, maakt me sterk.
Ondertussen tikt de klok verder,nog 9 nachten en we gaan van start
Op de vraag waarom een mens naar Compostella, gaat, zijn waarschijnlijk al heel veel zaken neergeschreven. Bij de ene gaat het om een breekpunt in zijn leven, bij de ander heeft het een spiritueel karakter. Sommigen maken er een boetetocht van of zien het als een sportieve uitdaging.....
Bij mij is de bal aan het rollen gegaan , zo'n 20 jaar geleden ,toen ik als scoutsleider bij de 92e Aartselaar met een groep jins voor het buitenlands kamp van Lugo naar Compostella trok. Het was toen juli 1990. Een plezante ploeg , 200km stappen , kortom een toffe ervaring. Dit werd tevens ook het begin van een nieuwe uitdaging, nl lange afstandwandelen. Een maand later de dodentocht en het wandelvirus zat als een virus in mijn bloed genesteld.
Toen wist ik dat ik ooit zou naar Compostella zou gaan.
5 jaar later stapte ik samen met een 10tal vrouwelijke jins van St-Jan Aartselaar van Pamplona tot Estella, een traject in Baskenland en de Rioja-streek. Wederom tof kamp en knappe route.
Ondertussen af en toe een dodentocht in Bornem. De laatste in 2005 tesamen met mijn zus Katrin.
Toen we in 2006 als Beneluxbedrijf effectief in Breda zaten, groeide het idee om met 2 Nederlandse collega's deel te nemen aan de 4daagse van Nijmegen. Volgens velen een van de plezantste tochten uit de Benelux. En inderdaad, je stapt 50 km per dag en praat met de mensen om je heen. je trekt als het ware elkaar over de eindstreep. Je spreekt elkaar moed in, vertelt over alles wat in je opkomt ...en dat met wildvreemde mensen die je waarschijnlijk nooit meer zult tegenkomen.
En vorig jaar juni 2008 begon dan het idee om te voet naar Compostella te gaan te rijpen. Maar als je een vrouw en kids hebt, is het niet vanzelfsprekend om er enkele maanden tussenuit te knijpen. Samen met mijn vrouw Inge heb ik dan gewikt en gewogen en zijn we tot besluit gekomen dat een ingekorte versie van ongeveer een maand, wel een haalbare kaart was.
Het zou net voor haar als voor mij een uitdaging worden.
In september heb ik dan mijn idee besproken met mijn leidinggevende collega's. Ook van hen kreeg in de toelating om deze uitdaging/ droom te verwezelijken. En dan googlen en surfen op het internet, info vergaren omtrent route, materiaal,..... Ondertussen op regelmatige basis een 30 km tocht op het programma.
Begin november begon de data stilletjesaan vaste vorm te krijgen. Ik zou vertrekken einde maart en tegen begin mei 09 terug zijn.
Begin februari heb ik me ook lid van het "Vlaamse genootschap van Compostella" gemaakt. Een organisatie die een schat aan informatie bezit en je met raad en daad kan bijstaan.
Ondertussen was mijn vertrekdatum gepind op zaterdag 28 maart 2009. In een weekend ,om ook de kids de kans te geven hun papa uit te wuiven. Voor hen zal het ook niet makkelijk zijn, maar ze weten dat ik er na een maand afwezigheid terug zal zijn om hen te knuffelen en 's avonds spelletjes met hen te spelen. De afspraak met Inge is dat ,wanneer de kids er echt teveel last van zouden ondervinden, ik de tocht zal onderbreken. Maar we zullen zien, ze zullen mee kunnen volgen op een grote kaart en zo de afgestapte kilometers optellen. Ik heb ook een kleine webcam bij om mekaar af en toe eens echt te kunnen zien.
We zien wel, de uitdaging komt steeds dichterbij en ik begin er zin in te krijgen.
Mijn plan was op zaterdag te vertrekken met de trein van 7.45.
