Ik ben Bart De Winter
Ik ben een man en woon in Niel (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/09/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lange afstand wandelen / duiken.
ben al 14 jaar getrouwd met Inge en trotse papa van Witse en Siebe
op tocht naar Compostella april 2009
29-04-2009
maandag 41 km naar melide
Ik besluit een solo-dag te nemen. ik wandel nu bijna een 5 dagen af en toe met tania en dat begint toch wat routine te voelen.
je wandelt niet continu samen, maar af en toe kom je elkaar tegen of s'avonds eet je samen.
Tania is een Duitse meid die in Augustus gaat trouwen met Guido ( uitgesproken als Gwuido )
Maar zij begrijpt dat en vind het OK om ieder verder alleen verder te gaan. zij wil liever in Hostals slapen .
Dat is hier ook een regel, gewoon zeggen wat je wil.
En ook na 5 dagen hebt ge niet veel meer te vertellen, dus op weg naar nieuwe mensen.
het is een mooie wandeling en aan de herberg in Melide kom ik weer een Belg tegen. het is Jean uit Hasselt, 70 jaar en fervent Pyreneen wandelaar.
met hem start ik dinsdag mijn voorlaatste tocht. Na een uur ga ik verder om Pedrouzo te bereiken
Yep het is bijna zover, morgenvroeg begin ik aan de laatste tocht van deze Camino. eentje van 19km
Op dit ogenblik heb ik gemengde gevoelens. Kan ze moeilijk een plaats geven. enerzijds ga ik deze vorm vam vrijheid op de Camino erg missen, anderzijds wil ik zo snel mogelijk naar huis om Inge, Witse en Siebe te kunnen vastpakken. ben nu een 30 dagen onderweg en de vermoeidheid begint zwaar door te wegen.
slaap deze avond in een refugio bij een heleboel mensen die de laatste 100 km doen, geen bekenden ( de meesten hebben gekozen om in een hostel door te brengen vanwege de snurkers) Maar voor mij zijn die refugio's een deel van de camino, en dat voor 3 euro
ga morgenvroeg voor de laatste keer mijn rugzak moeten inpakken, een ontbijt nemen op deze tocht. Om 14.00 zal ik in Santiago aankomen, na 950 km , na 31 stapdagen..... na gepraat te hebben met heel veel mensen, allemaal uit andere landen, met ieder zijn eigen doel en eigen weg, mensen die na deze camino gaan kijken wat ze met hun leven gaan doen, mensen die de draad verder opnemen en terug naar huis gaan mensen die met een ziekte kampen , soms ongeneeslijk soms met een operatie voor de boeg, mensen met hun dromen verder willen uitwerken, kortom een bonteboel ,een kleurenpallet van de wereldbevolking
Het zal morgen een rare dag zijn, een waarvan ik niet weet hoe hij zal verlopen. bij de voorgaande dagen wist ik dat ik moest stappen, morgenmiddag zal ik niet meer moeten stappen welke mensen ga ik daar terugzien, buiten ons mama en papa
We zullen wel zien, daarna gaat alles verder,
ga me douchen, eten en slapen,
en ga jullie de komende dagen verder op de hoogte houden
groeten van een levenslustige pelgrim ( misschien in contrast met hetgeen ik hierboven heb neergeschreven )
donderdag is een speciale dag vandaag ga ik na een lange tijd toch bekenden zien.
mijn ouders zijn via Bordeaux en Burgos onderweg naar Santiago. Op een bepaald moment zullen we elkaar kruisen en ontmoeten.
iets voor Villafranca de Bierzo ( na 20km stappen)komen we elkaar tegen. Op zo'n moment is het emotioneel gehalte toch wel hoog. Tijdens de knuffel komen de tranen van blijdschap in mijn ogen. Emoties zijn ook een stuk van de camino, en het zullen wellicht niet de laatste tranen zijn die er zullen vloeien de komende dagen. I know myself en ik zal nog 2 "traan-momenten" te verwerken krijgen de komende tijd.
In de refugio van bierzo kunnen we bijpraten. foto' laten zien en genieten van de gratis koffie en Amstel-bier -uit de automaat.
daarna begin ik aan de 18km durende " camino Douro" het is 15u en de zon brand. insmeren is de boodschap De eerste klim is er een om U tegen te zeggen, het zweet vloeit maar de natuur is er prachtig. kleuren van bloemen, vogeltjes en af en toe een koekoek.
Na 3 uur bereik ik trabadelo. hier is een auberge die Nederlandse uitbaters heeft. Santiago is een Spanjaard die jaren in Amsterdam heeft doorgebracht en sinds 2 jaar teruggekeerd is met zijn nederlandse vrouw. Het eten is er lekker en het is iets anders dan eem salade mixte
vandaag de klim naar Cruz del ferro op 1500 meter daar staat een kruis
elke pelgrim brengt van thuis een steen mee, deze wordt daar neer gelegd aan dat kruis. hier legt ge eigenlijk uw laten af het is ondertussen al een berg stenen van 7 meter hoog
Ik heb ook een steen meegebracht. niet zo maar de eerste de beste steen. het is een steen die wij ( alle leden van de OR) gekregen van de leerkrachten van de St hubertuschool. Het is een witte steen met eropgeschreven " kei-goed-bezig" als dank voor de hulp van de OR. Dus nu ligt deze steen aan het "cruz del ferro" Vond het beter een steen met een persoonlijke waarde neer te gooien dan de eerste de beste kei die in den hof vond.
na de Cruz gaat het verder naar Portomarin. weer een lange dag maar daar slaap ik in een grote slaapzaal in de kelder. we slapen er maar met 3 het is er wel koud maar we zullen er geen probleem hebben van snurkers.
De sfeer van deze Dormotoria doet eerder denken aan een gevang. Maar eens het licht uit is, valt ge toch in slaap en droom ik van andere dingen dan van een gevang
zondag ochtend een ontbijt, wil zeggen brood en confituur maar dat is genoeg om het stappen aan te vatten aan het ontbijt maak ik kennis met Annette , een 30jarige van Nieuw-Zeeland die in Londen woont. Het is haar eerste dag op de Camino, heeft een gelijkaardig tempo, dus we stappen samen een 38 km verder naar de volgende plaats. De zon schijnt goed en het begint aardig warm te worden. Om 10u is het al T-shirtweer. De zon zorgt ervoor dat iedereen goedgezind is. Dit is Spanje, zon , 25graden en een goeie Bocadillo op een terras.
Onderweg picknicken we ergens in het veld. en de kranten beloven dat het weer de volgende dagen zo zal blijven, dus ...........Joehoe
Maandag stap ik alleen. af en toe heb ik nood om eens rustig te doen waar ik zin in heb. En om eens in hetr nederlands na te denken ipv Engels te praten. Het praten in Engels, Frans en Duits geeft toch een bepaalde vermoeidheid. En daar ze in Frankrijk nu verlof hebben, loopt het hier vol met Fransen.
net voor Astorga, zet ik me neer op een grote picknick-plaats. een uitzicht op Astorga. ik eet rustig en schrijf mijn boek wat bij. ja ik heb hier een soort dagboek om alles op te schrijven. Zo kan ik nadien alles toch nog een beetje herinneren. De Fransen die vinden dat maar iets raar en komen kijken. gelukkig kunnen ze toch geen nederlands lezen, want ik had er ingeschreven dat het luidruchtig gedrag van de Fransen een storende factor is op deze rust-uitstralende plaats.
na een uurtje komt tania hier aan. Een Duitse . We praten en besluiten verder te gaan naar Astorga. Ik ga daar blijven, Tania gaat een bus zoeken om verder door te rijden. In Astorga is het een feestdag, voetballende kinderen, modeshow van bruidskleding, kraampjes en traditioneel dansende spanjaarden tegen een achtergrond van een bart-simpson-opblaaskatseel.
In de refuge krijgen we ook een kaartje om te gaan eten in het Gaudi-Hotel. Daar in Astorga staat naast de kathedraal een gebouw ontworpen door Gaudi. En er is dus ook een Hotel naar genoemd. En daar kunnen pelgrims een pelegrino-menu krijgen voor 10 euro, ben benieuwd.
De menu is geweldig.
nu moet ge weten dat ik meestal als voorgerecht een mixte-salad neem. dat is een half krop salaat, met tomaten, een stuk blik-tonijn en daarbovenop een asperge gegooid. Hier in het Hotel gaudi is die asperge netjes in stukken gesneden en zijn er ook olijf'kes vorzien. dit netjes op een bord met logo. op de tafel ligt een echt tafelkleed en er staat een kaars op tafel. De obers zijn vriendelijk en geduldig de hoofdmaaltijd is ook in gaudi-stijl en de gelado (ijs) is niet in een kartonnen potje of op een stokje, maar in een inox kuipje en voorzien van een koekske. geweldig dat smaakt
Dinsdag vertrek ik richting rabanal daar in de refugio wordt ik aangesproken in het Vlaams het is een Vlaams koppel vanuit Brugge dat de refugio openhoud. een gebouw van een Engelse orde, netjes en er is een heuse tuin met banken. Daar zit ik met nog 2 andere ( david uit ierland en peter uit Duitsland) De ene heeft in de tegenoverliggende herberg een platieken fles laten vullen met wijn. Die smaakt heerlijk in het zonnetje.
s'avonds worden we uitgenodigd door een pater om te komen luisteren naar de avond-vespers. het is een hele eenvoudige kerk in romaanse stijl, echt een plaatske om na te denken.
Dus de zaterdag zijn we in Leon aangekomen. een grote stad daar slapen we in de refugio van het zusterklooster "benedictessen" het is een refugio met een hoog Annie-achtig-gehalte. 70 bedden in een ruimte zonder ramen die open kunnen Maar het is donativo, ge moogt geven wat ge wilt en er is de dag nadien ontbijt. En.....om 21.20 kunnen we de zusters horen zingen tijdens het avondgebed.
Een grote stad is meestal een niet zo plezant gebied als ge de kleine dorpjes gewoon bent. en het regent pijpestelen, dus na de warme douche de stad in om de kathedraal te bezichtigen. Daarna een pint drinken en op zoek naar een restaurant waar ze een pelegrino-menu hebben. Echter hebben ze hier nergens aandacht voor de hongerige pelgrim. De pelgrim moet zich ocharme dan maar tegoed doen aan een pizza. Die smaakte goed dus we liggen er niet wakker van
En dan om 21.20 moeten we een zuster volgen naar het klooster. daar krijgen we een uitleg in het Spaans wat we moeten meezingen. De gezangen door een 20 tal zusters is speciaal. het is een "part of the camino".het geeft je een zalig gevoel en achteraf is er een pelgrimszegen. Het zal ons zeker sterken om de volgende dag weer te stappen.
De nacht in de warme zaal is woelig. er zijn weer vele nieuwe pelgrims aan de camino begonnen. en de gsm´s gaan weer de ene na de andere af. het gesnurk vult de ruimte en al een geluk heb ik geen last van Claustrofobie en slaap ik goed.
Na Fromista begint de Messeta vlakte. een eentonig stuk tussen kilometers velden. Heb afgesproken om deze eentonige vlakte te overbruggen tesamen met Stig, een Deen die ik terug heb tegengekomen na een 6tal dagen.
Dat is het magische van de Camino. Soms zie je bepaalde mensen dagen niet. En dan duiken ze plots weer op. Elke keer dat je van mensen afscheid neemt , is het van " see you". soms zie je ze weer, en soms weet je dat de kans vrij klein is ze ooit weer te zien. afscheid nemen is iets wat je hier leert. Het is dan wel des te plezanter dat je die mensen totaal onverwacht dan enkele dagen of weken later weerziet.
Dus de Messeta, een 120 km lang stuk tot aan de stad Leon. links velden, rechts velden aan uw linkerkant, om de 10 meter boompjes met een diameter van 10 cm. sommige zijn al vervangen door dunnere exemplaren. Waarschijnlijk heeft menig gefrusteerde voorbijganger zijn woede geuit op deze onschuldige natuurverschijnselen. 120 km is 120.000 meter gedeeld door 10 is 12.000 bomen men zegt hier ook dat ge soms de indruk hebt dat die bomen met je meewandelen. anderen zeggen dat dit stuk van de Camino een plaats is " to kill yourself" Nu moet ik eerlijk zeggen dat het niet zo eentonig is als de meeste boeken beschrijven. we hebben de 130 km in 3 dagen overbrugt de laatste 10 met de taxi om dat het vlak naast een autostrade liep en we op tijd in de refugio wilden zijn.
Op de Messeta hadden we constant wind, af en toe regen en zelfs hagel. Maar aan onze rechterkant zagen we de besneeuwde bergen van Cantabrie.
Op zo`n moment dat ge de wind en de hagel in uw gezicht voelt, krijgt ge een zalig gevoel. Uiteindelijk voelde ik me gelukkig dat ik dit kon meemaken. Velen zullen zulk een gevoel nooit kunnen meemaken. Ik voel me een gelukkig man en al die regen en hagel kunnen me hiervan niet weerhouden.
s"avonds ne goeie warme douche, een pelegrino-menu en een goei fles wijn, wat moet een mens nog meer hebben.
ole ole weer een tocht van een behoorlijk kaliber 41 km en een hoogteverschik van 500meter overbruggen
eerst 22 km tot het plaatsje o cebreiro bovenop de berg we zetten de laatste stappen in catellio o leon en zullen aan de andere kant van de berg in galicie zijn deze kant van de berg is zonnig en warm, surprise wat de andere kant zal brengen degene die deze regio van Spanje zowat kennen, weten dat deze groene zone enkel maar groen kan zijn door voldoende water, dus....
o cebreiro is een commercieel toeristisch punt iets dat niet direct mijn ding is dus even doorlopen , ne stempel halen en hup verder in de verte zie ik donkere wolken, dus besluit ff snel te eten dan voorbereiding op wat waarschijnlijk komen zal gaan mijn rode DTH-frakske aan en hoes over de rugzak
een beetje verder nog een fotomoment met een groot beeld van een tegen de wind-vechtende pelgrim de zelfontspanner bewijst weer zijn nut ondertussen komen de donkere wolken de berg overgekropen
heb er foto's van maar kan ze helaas niet van hieruit op deze blog dumpen dus nog ff wachten tot ik thuis ben
voor de nieuwsgierigen, ben een pak vermagerd, heb een bruin gezicht en bruine onderarmen mijn neus is al stevig aangebrand voor de rest ben ik ongeveer dezelfde als voordien ( denk ik toch ) heb ook ne flinke baard en mijn geur bestaat uit een combinatie van zweet en Axe
heb dagelijks mijn Axe-moment, dan spuit ik mezelf onder de deodorant en blaas de Axe-mist ook in mijn rugzak en reservekleren. ondertussen heb ik mijn 2de Axe al leeggespoten en heb me moeten behelpen met een Adidas-exemplaar
ondertussen sluipen de wolken/mist verder over de grond en ik zit er middenin. geen probleem want ik kan de gele pijlen nog zien en volgen op de top van de Alto de Poio kom ik een bekende tegen en tijdens ons praatje gaat de deur van de herberg open en staat Stig in de deur. we hebben elkaar enkele dagen niet meer gezien dus tijd voor een Serveja-moment enkele pinten later om 17.30 begin ik dan aan de laatste 12 km voor die dag om zo rond 20u de refugio te bereiken. geen probleem er zijn refugio's genoeg
ben nog op tijd om in de supermercado wat gerief te kopen om eten klaar te maken
weer een regenachtige dag voor de boeg en het zal volgens de krant niet beter worden
in een dorpje kom ik een pelegrino-shop tegen daar koop ik een regenbroek
in een bar vraag ik een schaar en knip de onderste 20 cm eraf nu ben ik volledig beschermd tegen de regen en kan ik me lekker kapotzweten in deze platsieken verpakking
de stukken die ik er heb af geknipt geefb ik nog aan een frans meisje zij gaat deze gebruiken om haar schoenen en sokken te beschermen
ondertussen geraken we aan de praat met de barman hij spreekt frans en heeft ooit nog Paola Hoenta over de vloer gehad. denkt dat de naam verkeerd is maar het is de Zuidamerikaamnse schrijver die een boek heeft geschreven over de camino en dat boek is zeer populair ( Mie, ik ga dat boek zeker lezen als ik terug ben)
verder loopt ik nog mee met een groep spanjaarden, waarvan er 2 ( Annabel en Maniolo) Vlaams kunnen met de andere spreek ik een soort spaans frans met wat spaanse klanken, en gebaren en geluiden
we moeten 2 ferme heuvels overwinnen en de wind staat recht op ons gezicht
in Fromista hup de refugio in mijn kleren gewassen met mijn stuk Fa-zeep en ergens een radiator zoeken om ze te drogen alleen hebben ze deze plaats naderhand op slot gedaan hopelijk is deze morgenvroeg terug open
Dia kan niet meer stappen met haar boots en wil met haar tevas gaan maar met deze regen is dat niet mogelijk probeer haar om te praten om naar de hospital te gaan het duurt wel enige tijd eer de Hongaarse dame toch wil stoppen met door te gaan ze sukkelt al dagen met haar knie en heeft verzorging nodig maar we weten dat ze beperkt is in budget ( ze weet ook niet wat ze gaat doen na Compostella, one-way-ticket-pelgrim) met de hulp van een Duitse dame gaat ze dan toch naar het Hospital
nog en dikke knuffel en we gaan onze eigen weg ook Lothar gaat het rustig aan doen
dus alleen in de regen , gele pijlen zoekend ga ik verder ......
life goes on ondertussen is mijn broek al kloddernat maar de getten houden mijn sokken en schoenen droog
alle na 2 uur kom ik aan bij de eerste bar ne grote koffie en een boccadillo zeg maar een half stuk stokbrood met kaas, vlees, .... dat smaakt
ondertussen is Mikkie , een Koreaanse ook binnengekomen ze verstaat bijna geen Engels maar lacht de hele tijd als je haar iets vraagt soms eet ze als avondmaal een gerecht met 8 eiren er in verwerkt, soms een zak chips met koeken geweldig al deze culturen bij elkaar
ondertussen is de regen verdwenen, tijd om verder te stappen
in de namiddag kom ik nog wat volk tegen en we besluiten foto·s te trekken met de selftimer. ge stelt uw kodakske in en dqan hebt ge enkele seconden om op uw plaats te gaan staan ploep, foto genomen
elke pelegrino-solo weet ondertussen hoe hij dit moet doen om van zichzelf af en toe een kiekje te nemen
in hantanos kom ik Stig weer tegen, heb hem eem 6dagen geleden ontmoet en dan niet meer gezien. besluit hier te overnachten maak kennis met Antonio een nederlander die nu in Portugal woont erb vallen nog wat bekenden binnen en we drinken rustig een wijntje een glas wijn kost hierb 0.5euro en t·is dan nog goeie ook
goeie douche, een goed bed, een goede pelegrino-menu en de dag is compleet het is wel zo dat elke pelegrino-menu hier met fritten is pasta of rijst hoort niet thuis bij de voedselpyramide van de pelgrim een pelgrim moet vettig voedsel eten om te kunnen wandelen
we voelen ons goed, dus het zal ook wel niet schadelijk zijn zeker?
paasmaandag als je enkele dagen met iemand optrekt en het klikt is het zwaar afscheid te nemen van elkaar
Vandaag moet ik ook afscheid nemen van verschillende mensen. ikzelf heb besloten 41 km verder te stappen tot Burgos
we geven elkaar een stevige knuffel en wensebn een buenno Camino hard moment maar ja het leven gaat voort je weet dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien langs de andere kant weet je maar nooit, de camino is onvoorspelbaar
het weer is zonnig en de natuur prachtig 3 km over wegen boordevol slijk die aan je schoenen blijft plakken gewoon alleen in deze bossen, begin gewwon te zingen van vreugde WOW man, dit is leven in de modder van hier naar daar schuiven en toch blijven verder gaan don·t give up ondertussen probeer ik de song van fleedwood Mac " go your own way" te zingen de tekst ken ik niet, het refrein maar half speel ondertussen luchtgitaar en luchtdrums de vogels denken dat er weer een halve zot door de bossen loopt
hola wat zie ik daar sneeuw ik had beloofd een sneeuwman te maken dus maak er een t is ne kleine van 20 cm, maar het is er ene
ondertussen genieten van een cafe solo grande op een terras in de zon dan verder naar Burgos
uiteindelijk rond 18.00 kom ik aan een knappe refugio hete douches
dan kom je daar weer iedereen terug tegen de meesten hebben de bus genomen voor de laatste 20 kilometers zo zie je Camino is onvoorspelbaar
het is Pasen dan moet ge lief zijn voor de medemensen
dus vandaag wandelen we met ons 3en, Dia Lothar en ik rustig naar Villafranca de Oca Ondertussen vertellen en genieten van het mistig uitzicht toch af en toe zon
Voor Pekka ligt het tempo te laag. het zijn grote voeten en 2 sticks in de hand rent hij verder. Ze hebben sneeuw voorspeld en ik heb mijn 2 tochtgenoten beloofd om een sneeuwman te maken. Helaas geen sneeuw voor ons .
in de refugio kom ik Olaf tegen. Een duitser met getatoo-eerde benen en op zijn arm staat "El Camino". Hij maaktb teksten die hij door bekende Duitse RenB zangers op muziek laat zetten en laat zingen. Hij heeft zojuist voor het eerst zijn clip binnengekregen en laat ons meegenieten van "Sehnsucht".
na de douche kom ik in mijn bloot bovenlijf de kamer binnen. Ik wordt aangesproken door een Deense kerel (Ole) die vraagt waarom ik mijn Gillwell-blokjes draag. Hij blijkt ook een scouts te zijn en ook een Gill-well-aanhanger. Alle hup weer een camino-vriend erbij.
Plots hoor ik daar zelfs Vlaams praten. Hoera de eerste Vlamimng die ik tegenkom. Luc uit Tessenderlo is midden februari gestart in Valencia en volgde de via Plata tot Compostella, dan naar Finisterra en Muxia em is nu verder naar Roncevalles aan het gaan. iets meer dan 2500 km Lijkt me ook wel fantastis, ............wil ik ook ooit wel eens doen
Uiteindelijk gaan we met de hele ploeg iets eten. Sommige bestellen maar iets en krijgen dan iets met darmen en maag voorgeschoteld. Ik heb het bij een zwarte boudain gehouden . De wijn is hier weer fantastisch en voor een avond als deze heb je dan 9euro gespendeerd
OOk nog ff met thuisgebeld, alles is er OK. Mijn Inge doet het uitstekend en ik ben reuzefier op mijn vrouwke. en natuurlijk ook op onze Witse en Siebe
vrijdagochtend regen, de getten en de poncho aan. na een half uur maakt de regen plaats voor de zon. in alle dorpen is er veel volk,
de eerste bar binnen voor een cafe grande solo. dit om de dag aan te vangen. in de bar kom in Lothar tegen en we besluiten samen verder te gaan. af en toe moet je praten want dan gaat alles veel beter en gaan de kilometers sneller voorbij.
we overnachten in een vrij nieuwe refugio, met kamers voor 2, ik heb geluk dat ik eens alleen kan slapen en vrij ben van ander vreemd gesnurk. het engelse woord voor snurken is "snorkling" en gaat dagelijks enkele keren over de tong. sommige pelgrims slapen enkel nog in eenpersoonskamers. Maar de prijs is meestal 15 euro. in de refugio betaal je tussen de 3 en 7 euro. Soms "donativo" dan mag je geven wat je wil.
Zaterdag, stille zaterdag, de dag begint als elke dag, routineus, koffie, onderweg ontbijt, wandel wandel, ik besluit naar Granon te gaan om te slapen, Lothar gaat verder.
In Granon is de refugio vlak boven de kerk gevestigd. wil daar wel eens kijken en misschien overnachten. Maar het geeft maar een kille indruk en het is slapen op overjaarse turnmatten. krijg een benauwd gevoel en besluit verder door te trekken. We hebben tijd en er wacht niemand op mij . In het volgende dorp schrijf ik mij in in de refugio. Deze ligt vlak boven een bar. In een kamer van 4 op 6 staan 6 stapelbedden.Hierv tref ik ook Lothar en Dia aan. Dia is een Hongaarse meid van rond de 30 die enkel een "one-way-ticket" heeft. Maw ze doet de Camino en zal nadien wel zien wat het leven haar zal brengen.Blijft misschien in Spanje hangen of proberen hier te werken.
We spreken af te koken in een kleine keuken. In een na-oorlogswinkeltje kopen we groenten, pakjessoep en pasta. Ik ben kok van dienst en probeer op een oud gasvuur iets klaar te maken. Maar je bent een scout en met wat fantasie bereik je een complete maaltijd. In de pakjessoep gooien we wat groenten. een blik tomatensaus en tonijn toveren we om tot spaghettisaus.
Ondertussen is pekka, een finse varkensboer van 47 binnengewaaid. Hij weet niet wat hij moet denken als hij ons 3en daar bezig ziet. Nu denk dat een finse varkensboer ook nog niet veel meer dan zijn varkens gezien heeft Ik vraag of hij ook wil mee eten en hij knikt ja en zegt dat hij ook wat gerief zal gaan halen in de winkel. Hij komt terug met 3 blikken tonijn en een glazen pot asperges. 3 flessen wijn omdat hij daags voordien grootvader is geworden.
we hebben 1 tafeltje en 2 stoelen, dus om de 5 minuten afwisselen en op de knieen zitten. Ondertussen valt er nog een ploeg Spaanse mensen binnen die ook hun eten willen klaarmaken in deze keuken. gewoon gezellige boel in een dampend kamertje van 1.5 meter op 2. Bij de Spaanse ploeg is er ook een Spaans meisje Annabel , die goed nederlands spreekt. Haar vader Maniolo heeft vroeger nog bij Ford Genk gewerkt en werkt nu bij Ford in Sevilia
esluit nog wijn te gaan halen. ondertussen drinken we wijn in de slaapkamer omdat we daar tenminste kunnen zitten. Het laatste glas drinken we al liggen in ons bed. De Finse man kan drinken als geen ander en zal bijgevolg ook wel snurken als een rendier. time for earplugs and on 10o clock lights out
Vorige week donderdag en vrijdag was hier alles dicht, 2 feestdagen voor Pasen die hier heel sterk worden gevierd. donderdag waren we in Logroño. na een tocht van een 30 km bereikten we de refugio, maar daar stond een hele rij te wachten de nodige papieren invullen en meer dan 1uur aanschuiven dan is het altijd leuk dat je zeker weet dat je een bed hebt.
de douches stonden half onder water maar op de duur begin je in het douchen handig te worden. je laat je kleren op je bed liggen en loopt dan halfnaakt naar de douche dan de truk van het afdrogen met het washandje en de ultradunne handoek voeten afspoelen in de spoelbak ( dit om schimmels te vermijden)
dan naar de stad om de processies te zien. een beetje angstaanjagend want alle processielopers zijn voorzien van een k.k.k-punthoed met een lap voor hun gezicht met 2 gaten veel grote trommels wat doet denken dat ze de een of andere op de brandstapel gaan gooien
nee het is hier in deze zeer katholieke streek een gewoonte dat ze verschillende processies hebben. ze vertrekken vanuit elke kerk en op verschillende tijdstippen. en dragen om ter zwaarste beelden versierd met bloemen en lichten. Daar onze refugio om 21.30 sluit, moesten we de start van de laatste processie ( net achter de refugio) vanaf het balkon bekijken. Met ne man of 15 voorzien van een frisse San Miguel.
soms voel je je hier als in een kostschool, de refugio wordt op een bepaald uur letterlijk afgesloten met een ijzeren poort
alvast bedankt voor alle steun en moed-insprekingen. het is leuk te horen dat er zoveel mensen mee volgen. hier loopt alles OK het weer is de laatste dagen regenachtig en soms koud 8graden
morgen vertrek ik voor een tocht van 38 km naar Burgos. het punt waar ik dan in de helft zal zitten
voor de rest begint alles routineus te lopen, geen pijn meer aan de voeten, de rugzak weegt niet meer ( heb al 3 kg naar Niel gezonden, met hetgeen ik niet gebruik)
De camino loopt gezellig en mometeel loop ik samen met een Hongaarse en een Duitser, maar denk dat ik ze morgen gaan moeten verlaten.
Om toch een beetje te rusten, zonder een volledige rustdag in te plannen, doen we deze dag 16 km. het is een off-day, zoals ze hier zeggen. mijn voet blijft stijf en ik loop hierdoor een beetje kreupel. Maar na voldoende stops en af en toe regen , bereik ik dan toch Estelle.
Daar aanmelden bij een Norse spanjaard die bij elke stempel een zucht moet laten en het vertikt om iets anders dan Spaans te praten.
de kamer is 4meter op 10meter en er staan 8 stapelbedden in. die vrij wankel zijn.
daar samen met eem Duitser de wasmachiene-kosten gedeeld en we hebben geluk dat er ook een droogautomaat staat. Na 8 stapdagen gaat de broek en de boven-T-shirt-met -lange-mouwen er aan geloven en gewassen worden.
alle zweetgeur weg, joepie
dan nog wat gaan ronddwalen in de stad en in een plaatselijke bar nog een San-Miguel gaan drinken. Daar Annemiek tegengekomen , een Nederlandse, dus das leuk om de Nederlandse taal eens te praten na 10 dagen Engels, Duits en Frans af te wisselen.
Er is ook een keuken in de refugio, waar 30 man tergelijkertijd proberen iets klaar te maken. er is daar een lawaai en wijn en bier vloeien er duchtig. Het is ook zo, hoe meer je drinkt, hoe minder last van gesnurk.
De stapelbedden hebben geen ladder dus je moet op de matras van degene die onder jou slaapt stappen om erin te geraken. Nu die matrassen zijn een stuk breder dan de beddebodem, waardoor er altijd wel iemand naast zijn bed stapt.
Heb me voorgenomen deze dag nog rustig aan te doen. het gaat al stukken beter met de voet:
Na een ontbijt (was in de prijs van de 8 euro inbegrepen) ontbijt is per 2 verpakte toastjes of "Maria-koekjes", er is koffie en confituur
Dus na een stevig ontbijt jaagt de beheerder van de refugio iedereen naar buiten. Om 8u moet iedereen buiten zijn.
Na een uurtje bereik ik een bedrijf dat wijn maakt en daar is een fontein met oa drinkbaar water.
Maar uit de 2de kraan komt er, je raad het nooit, rode wijn.
geweldig en de plastic flesjes worden gevuld.
In los Arcos is de refugio onder beheer van de Belgen, deze periode Gilbert en Lieve. het is goed om nog eens wat Vlaams te kunnen spreken, moet soms achter mijn woorden zoeken
In de plaatselijke bar zijn we dan met enkelen wat servejas gaan drinken.
s avonds heb ik nog wat eten aangeboden gekregen, hetgeen de andere pelgrims niet opkrege. dat is dan weer mooi meegenomen en scheelt mij een kookbeurt.
HUp Pamplona door en dan een heuvel van 800 meter overwinnen. De eerste uren zijn het moeilijkste . Door het slapen is de voet stijf en moet hij rustig ont-stijven. maar na 1.5u is alles klaar en kan ik er weer volle petrol tegenaan.
bovenop de berg staat een ijzeren stanbeeld van een voorbij trekkende karavaan. Maar de wind waait er vrij hard ( daarmee dat ze het daar vol met windmolens hebben gepland) dus weer verder naar Puenta La Reine. Daar nog 2 belgische dames tegengekomen uit Brussel. Maar ik trek nog 8 km verder tot in Quirete.
onderweg kom ik nog een Spaanse familie tegen. man en vrouw, zoon van 7 en van 10 en een van 3jaar in een buggy. ze zweten allebei en duwen de buggy de steile berg op. Ze wonen tegen Finisterre en hebben nu hun vakantie, te voet van Roncevalles naar Logrono.
ondertussen begint het ook zachtjes te regenen, maar gelukkig ben ik op tijd binnen.
Na de mia van 18.00 is er een pelgrimsmaaltijd. gezellige boel want we zitten daar nog met wat Duitse vrouwen, Een Deense en een Deen Stie en lachen om elkaars verhalen. De vrouw van de refugio serveert ons een spaghetti met gehaktballen. smaakt wel. er was ook een groene soep, maar de combimatie van de kleur en de smaak was niet zo te linken.
Op tijd in nest onder het klokkengeluid dat zich elk kwartier liet horen.
Na een nacht met gesnurk beginnen de eersten al met hun koplamp alles in te pakken. gefrutsel van plastic zakken en om 6.30 floept dan alle lichten aan. alles beginnen in te pakken, tanden poetsen en kattewas, een tas koffie en om 8u de deur uit richting Larrassoina. de ochtend begint met een miezerig regentje maar daarna komt de zon. rond de middag legt ik mijn matje open en begin aan een goei stevig ontbijt of middagmaal.
daarna kom ik op mijn eindbestemmimng aam om 14.30, rustig een pintje en een koffie drinken, met nog enkele andere stappers. oa Erik de australier met nederlandse roots: Maar heb nog geen zin om hier te blijven plakken, dus gooi ik de rugzak weer op om 10 km verder te trekken. ondertussen is het rond de 24 graden. Om 18.00 kom ik aan in Arre, een 4 km voor Pamplona. hier meld ik me aan bij een pater die me in een klein kamertje achter de kerk inschrijft en vervolgens met mij 200 meter verder gaat naar de uiteindelijke refugio. netjes, 24 mensen, rustig, hete douches, wat moet een mens nog meer hebben.
nog een babbel gedaan mer een canadees koppel, het loopt hier vol met Canadezen, Duitsers en Spanjaarden.
In Canada is er een film/documentaire gemaakt ivm de camiño, met als gevolg dat half Quebec zijn rugzak heeft gepakt en naar hier is getrokken. Voor de Duitsers hetzelfde, daar is er ook een reportage op TV geweest. Voor de Spanjaarden is het een ander verhaal. Indien je op je Curriculum Vitae kan zetten dat je naar Compostella bent geweest, heb je meer kans op werk. Dus vanaf ik mijn Compostella heb, ga ik opslag vragen
Maar dan moet je zondag nog iets eten. winkels gesloten, resto's pas laat open, dus een snackbar binnengegaan en een spaghetti en fritten en eieren gegeten. Het zal wel aan mijn spaans te verwijten zijn, dat ik deze lekkere combinatie heb voor mekaar gekregen. Maar het smaakte wel heerlijk.
Daarna rond rond 21.00 in mijn nest, zoals iedereen. Maar daar was ook nog een soort kamertje met een gordijntje. Al de hele middag hoorde je daar gegiegel. Maar om 21.00 begint die familie uit zijn kamer te komen en met potten en pannen vanalles klaar te maken. nog wat gebak in de oven, met als gevolg dat heel de refugio naar gebak begint te ruiken. Maar de moeheid overwon, en de pelgrim viel in slaap
ondertussen heb ik er 160 km opzitten, begin goed op dreef te geraken, heb de smaak van het pelgrimeren te pakken.
een ontbijt in de refugio, stukken stokbrood met confituur en oploskoffie
en dan hup beginnen aan de opversteek van de pyreneen, 26 km een een hoogteverschil overbruggen van 1000 m het zonnetje komt erdoor en het gaat goed . tegen 11.00 neem ik een 45 minuten tijd om te picknicken, rustig, stokbrood met schapenkaas en een struk chocolade en water.
want water leer je hier wel naar waarde schatten,
wat verder kom ik Josephe tegen , een luxemburgse van een jaar of 25, hetzelfde tempo en we lopen tesamen. praten over koeien en kalfjes, en bereiken rond 16.00 Roncevalles. Daar slaap ik vanavond in een refugio, een grote zaal met 160 snurkende mensen, aanshuiven aan de 2 douches....Maar ja voor 8 kan je nit veel verwachten. En deze refugio wordt uitgebaat door de Nederlandse vereniging van Compostella, vandaar dat f.......QWERTY-klavier.
Na de zegening hebben we ingeschreven voor de pelgimsmaaltijd, een forel met frietjes, soep , yoghurt en een fles rode wijn(per tafel) We zitten aan een tafel , tesamen met een koppel uit Ierland, leuke praatjes:
Dat is wel hier op de Camiño, iedereen prat met iedereen, "where do you come from" is zowat de eerste vraag en de rest bolt vanzelf wel tot een gesprek.
Ok, jullie pelgrim heeft genoeg gemaild en gaat nu rustig zijn bed opzoeken.
Maar nu kunnen jullie gerust zijn, ik maak het goed en geniet met volle teugen van het pelgrim-zijn.
El Loco Peligrino Bart
om 18u volg ik de mis met de zending van de pelegrino's. ik versta er niks van, maar het zal wel helpn
)
)
