Ik ben Bart De Winter
Ik ben een man en woon in Niel (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/09/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lange afstand wandelen / duiken.
ben al 14 jaar getrouwd met Inge en trotse papa van Witse en Siebe
op tocht naar Compostella april 2009
20-04-2009
paasmaandag
paasmaandag als je enkele dagen met iemand optrekt en het klikt is het zwaar afscheid te nemen van elkaar
Vandaag moet ik ook afscheid nemen van verschillende mensen. ikzelf heb besloten 41 km verder te stappen tot Burgos
we geven elkaar een stevige knuffel en wensebn een buenno Camino hard moment maar ja het leven gaat voort je weet dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien langs de andere kant weet je maar nooit, de camino is onvoorspelbaar
het weer is zonnig en de natuur prachtig 3 km over wegen boordevol slijk die aan je schoenen blijft plakken gewoon alleen in deze bossen, begin gewwon te zingen van vreugde WOW man, dit is leven in de modder van hier naar daar schuiven en toch blijven verder gaan don·t give up ondertussen probeer ik de song van fleedwood Mac " go your own way" te zingen de tekst ken ik niet, het refrein maar half speel ondertussen luchtgitaar en luchtdrums de vogels denken dat er weer een halve zot door de bossen loopt
hola wat zie ik daar sneeuw ik had beloofd een sneeuwman te maken dus maak er een t is ne kleine van 20 cm, maar het is er ene
ondertussen genieten van een cafe solo grande op een terras in de zon dan verder naar Burgos
uiteindelijk rond 18.00 kom ik aan een knappe refugio hete douches
dan kom je daar weer iedereen terug tegen de meesten hebben de bus genomen voor de laatste 20 kilometers zo zie je Camino is onvoorspelbaar
het is Pasen dan moet ge lief zijn voor de medemensen
dus vandaag wandelen we met ons 3en, Dia Lothar en ik rustig naar Villafranca de Oca Ondertussen vertellen en genieten van het mistig uitzicht toch af en toe zon
Voor Pekka ligt het tempo te laag. het zijn grote voeten en 2 sticks in de hand rent hij verder. Ze hebben sneeuw voorspeld en ik heb mijn 2 tochtgenoten beloofd om een sneeuwman te maken. Helaas geen sneeuw voor ons .
in de refugio kom ik Olaf tegen. Een duitser met getatoo-eerde benen en op zijn arm staat "El Camino". Hij maaktb teksten die hij door bekende Duitse RenB zangers op muziek laat zetten en laat zingen. Hij heeft zojuist voor het eerst zijn clip binnengekregen en laat ons meegenieten van "Sehnsucht".
na de douche kom ik in mijn bloot bovenlijf de kamer binnen. Ik wordt aangesproken door een Deense kerel (Ole) die vraagt waarom ik mijn Gillwell-blokjes draag. Hij blijkt ook een scouts te zijn en ook een Gill-well-aanhanger. Alle hup weer een camino-vriend erbij.
Plots hoor ik daar zelfs Vlaams praten. Hoera de eerste Vlamimng die ik tegenkom. Luc uit Tessenderlo is midden februari gestart in Valencia en volgde de via Plata tot Compostella, dan naar Finisterra en Muxia em is nu verder naar Roncevalles aan het gaan. iets meer dan 2500 km Lijkt me ook wel fantastis, ............wil ik ook ooit wel eens doen
Uiteindelijk gaan we met de hele ploeg iets eten. Sommige bestellen maar iets en krijgen dan iets met darmen en maag voorgeschoteld. Ik heb het bij een zwarte boudain gehouden . De wijn is hier weer fantastisch en voor een avond als deze heb je dan 9euro gespendeerd
OOk nog ff met thuisgebeld, alles is er OK. Mijn Inge doet het uitstekend en ik ben reuzefier op mijn vrouwke. en natuurlijk ook op onze Witse en Siebe
vrijdagochtend regen, de getten en de poncho aan. na een half uur maakt de regen plaats voor de zon. in alle dorpen is er veel volk,
de eerste bar binnen voor een cafe grande solo. dit om de dag aan te vangen. in de bar kom in Lothar tegen en we besluiten samen verder te gaan. af en toe moet je praten want dan gaat alles veel beter en gaan de kilometers sneller voorbij.
we overnachten in een vrij nieuwe refugio, met kamers voor 2, ik heb geluk dat ik eens alleen kan slapen en vrij ben van ander vreemd gesnurk. het engelse woord voor snurken is "snorkling" en gaat dagelijks enkele keren over de tong. sommige pelgrims slapen enkel nog in eenpersoonskamers. Maar de prijs is meestal 15 euro. in de refugio betaal je tussen de 3 en 7 euro. Soms "donativo" dan mag je geven wat je wil.
Zaterdag, stille zaterdag, de dag begint als elke dag, routineus, koffie, onderweg ontbijt, wandel wandel, ik besluit naar Granon te gaan om te slapen, Lothar gaat verder.
In Granon is de refugio vlak boven de kerk gevestigd. wil daar wel eens kijken en misschien overnachten. Maar het geeft maar een kille indruk en het is slapen op overjaarse turnmatten. krijg een benauwd gevoel en besluit verder door te trekken. We hebben tijd en er wacht niemand op mij . In het volgende dorp schrijf ik mij in in de refugio. Deze ligt vlak boven een bar. In een kamer van 4 op 6 staan 6 stapelbedden.Hierv tref ik ook Lothar en Dia aan. Dia is een Hongaarse meid van rond de 30 die enkel een "one-way-ticket" heeft. Maw ze doet de Camino en zal nadien wel zien wat het leven haar zal brengen.Blijft misschien in Spanje hangen of proberen hier te werken.
We spreken af te koken in een kleine keuken. In een na-oorlogswinkeltje kopen we groenten, pakjessoep en pasta. Ik ben kok van dienst en probeer op een oud gasvuur iets klaar te maken. Maar je bent een scout en met wat fantasie bereik je een complete maaltijd. In de pakjessoep gooien we wat groenten. een blik tomatensaus en tonijn toveren we om tot spaghettisaus.
Ondertussen is pekka, een finse varkensboer van 47 binnengewaaid. Hij weet niet wat hij moet denken als hij ons 3en daar bezig ziet. Nu denk dat een finse varkensboer ook nog niet veel meer dan zijn varkens gezien heeft Ik vraag of hij ook wil mee eten en hij knikt ja en zegt dat hij ook wat gerief zal gaan halen in de winkel. Hij komt terug met 3 blikken tonijn en een glazen pot asperges. 3 flessen wijn omdat hij daags voordien grootvader is geworden.
we hebben 1 tafeltje en 2 stoelen, dus om de 5 minuten afwisselen en op de knieen zitten. Ondertussen valt er nog een ploeg Spaanse mensen binnen die ook hun eten willen klaarmaken in deze keuken. gewoon gezellige boel in een dampend kamertje van 1.5 meter op 2. Bij de Spaanse ploeg is er ook een Spaans meisje Annabel , die goed nederlands spreekt. Haar vader Maniolo heeft vroeger nog bij Ford Genk gewerkt en werkt nu bij Ford in Sevilia
esluit nog wijn te gaan halen. ondertussen drinken we wijn in de slaapkamer omdat we daar tenminste kunnen zitten. Het laatste glas drinken we al liggen in ons bed. De Finse man kan drinken als geen ander en zal bijgevolg ook wel snurken als een rendier. time for earplugs and on 10o clock lights out
Vorige week donderdag en vrijdag was hier alles dicht, 2 feestdagen voor Pasen die hier heel sterk worden gevierd. donderdag waren we in Logroño. na een tocht van een 30 km bereikten we de refugio, maar daar stond een hele rij te wachten de nodige papieren invullen en meer dan 1uur aanschuiven dan is het altijd leuk dat je zeker weet dat je een bed hebt.
de douches stonden half onder water maar op de duur begin je in het douchen handig te worden. je laat je kleren op je bed liggen en loopt dan halfnaakt naar de douche dan de truk van het afdrogen met het washandje en de ultradunne handoek voeten afspoelen in de spoelbak ( dit om schimmels te vermijden)
dan naar de stad om de processies te zien. een beetje angstaanjagend want alle processielopers zijn voorzien van een k.k.k-punthoed met een lap voor hun gezicht met 2 gaten veel grote trommels wat doet denken dat ze de een of andere op de brandstapel gaan gooien
nee het is hier in deze zeer katholieke streek een gewoonte dat ze verschillende processies hebben. ze vertrekken vanuit elke kerk en op verschillende tijdstippen. en dragen om ter zwaarste beelden versierd met bloemen en lichten. Daar onze refugio om 21.30 sluit, moesten we de start van de laatste processie ( net achter de refugio) vanaf het balkon bekijken. Met ne man of 15 voorzien van een frisse San Miguel.
soms voel je je hier als in een kostschool, de refugio wordt op een bepaald uur letterlijk afgesloten met een ijzeren poort
alvast bedankt voor alle steun en moed-insprekingen. het is leuk te horen dat er zoveel mensen mee volgen. hier loopt alles OK het weer is de laatste dagen regenachtig en soms koud 8graden
morgen vertrek ik voor een tocht van 38 km naar Burgos. het punt waar ik dan in de helft zal zitten
voor de rest begint alles routineus te lopen, geen pijn meer aan de voeten, de rugzak weegt niet meer ( heb al 3 kg naar Niel gezonden, met hetgeen ik niet gebruik)
De camino loopt gezellig en mometeel loop ik samen met een Hongaarse en een Duitser, maar denk dat ik ze morgen gaan moeten verlaten.
Om toch een beetje te rusten, zonder een volledige rustdag in te plannen, doen we deze dag 16 km. het is een off-day, zoals ze hier zeggen. mijn voet blijft stijf en ik loop hierdoor een beetje kreupel. Maar na voldoende stops en af en toe regen , bereik ik dan toch Estelle.
Daar aanmelden bij een Norse spanjaard die bij elke stempel een zucht moet laten en het vertikt om iets anders dan Spaans te praten.
de kamer is 4meter op 10meter en er staan 8 stapelbedden in. die vrij wankel zijn.
daar samen met eem Duitser de wasmachiene-kosten gedeeld en we hebben geluk dat er ook een droogautomaat staat. Na 8 stapdagen gaat de broek en de boven-T-shirt-met -lange-mouwen er aan geloven en gewassen worden.
alle zweetgeur weg, joepie
dan nog wat gaan ronddwalen in de stad en in een plaatselijke bar nog een San-Miguel gaan drinken. Daar Annemiek tegengekomen , een Nederlandse, dus das leuk om de Nederlandse taal eens te praten na 10 dagen Engels, Duits en Frans af te wisselen.
Er is ook een keuken in de refugio, waar 30 man tergelijkertijd proberen iets klaar te maken. er is daar een lawaai en wijn en bier vloeien er duchtig. Het is ook zo, hoe meer je drinkt, hoe minder last van gesnurk.
De stapelbedden hebben geen ladder dus je moet op de matras van degene die onder jou slaapt stappen om erin te geraken. Nu die matrassen zijn een stuk breder dan de beddebodem, waardoor er altijd wel iemand naast zijn bed stapt.
Heb me voorgenomen deze dag nog rustig aan te doen. het gaat al stukken beter met de voet:
Na een ontbijt (was in de prijs van de 8 euro inbegrepen) ontbijt is per 2 verpakte toastjes of "Maria-koekjes", er is koffie en confituur
Dus na een stevig ontbijt jaagt de beheerder van de refugio iedereen naar buiten. Om 8u moet iedereen buiten zijn.
Na een uurtje bereik ik een bedrijf dat wijn maakt en daar is een fontein met oa drinkbaar water.
Maar uit de 2de kraan komt er, je raad het nooit, rode wijn.
geweldig en de plastic flesjes worden gevuld.
In los Arcos is de refugio onder beheer van de Belgen, deze periode Gilbert en Lieve. het is goed om nog eens wat Vlaams te kunnen spreken, moet soms achter mijn woorden zoeken
In de plaatselijke bar zijn we dan met enkelen wat servejas gaan drinken.
s avonds heb ik nog wat eten aangeboden gekregen, hetgeen de andere pelgrims niet opkrege. dat is dan weer mooi meegenomen en scheelt mij een kookbeurt.
HUp Pamplona door en dan een heuvel van 800 meter overwinnen. De eerste uren zijn het moeilijkste . Door het slapen is de voet stijf en moet hij rustig ont-stijven. maar na 1.5u is alles klaar en kan ik er weer volle petrol tegenaan.
bovenop de berg staat een ijzeren stanbeeld van een voorbij trekkende karavaan. Maar de wind waait er vrij hard ( daarmee dat ze het daar vol met windmolens hebben gepland) dus weer verder naar Puenta La Reine. Daar nog 2 belgische dames tegengekomen uit Brussel. Maar ik trek nog 8 km verder tot in Quirete.
onderweg kom ik nog een Spaanse familie tegen. man en vrouw, zoon van 7 en van 10 en een van 3jaar in een buggy. ze zweten allebei en duwen de buggy de steile berg op. Ze wonen tegen Finisterre en hebben nu hun vakantie, te voet van Roncevalles naar Logrono.
ondertussen begint het ook zachtjes te regenen, maar gelukkig ben ik op tijd binnen.
Na de mia van 18.00 is er een pelgrimsmaaltijd. gezellige boel want we zitten daar nog met wat Duitse vrouwen, Een Deense en een Deen Stie en lachen om elkaars verhalen. De vrouw van de refugio serveert ons een spaghetti met gehaktballen. smaakt wel. er was ook een groene soep, maar de combimatie van de kleur en de smaak was niet zo te linken.
Op tijd in nest onder het klokkengeluid dat zich elk kwartier liet horen.
Na een nacht met gesnurk beginnen de eersten al met hun koplamp alles in te pakken. gefrutsel van plastic zakken en om 6.30 floept dan alle lichten aan. alles beginnen in te pakken, tanden poetsen en kattewas, een tas koffie en om 8u de deur uit richting Larrassoina. de ochtend begint met een miezerig regentje maar daarna komt de zon. rond de middag legt ik mijn matje open en begin aan een goei stevig ontbijt of middagmaal.
daarna kom ik op mijn eindbestemmimng aam om 14.30, rustig een pintje en een koffie drinken, met nog enkele andere stappers. oa Erik de australier met nederlandse roots: Maar heb nog geen zin om hier te blijven plakken, dus gooi ik de rugzak weer op om 10 km verder te trekken. ondertussen is het rond de 24 graden. Om 18.00 kom ik aan in Arre, een 4 km voor Pamplona. hier meld ik me aan bij een pater die me in een klein kamertje achter de kerk inschrijft en vervolgens met mij 200 meter verder gaat naar de uiteindelijke refugio. netjes, 24 mensen, rustig, hete douches, wat moet een mens nog meer hebben.
nog een babbel gedaan mer een canadees koppel, het loopt hier vol met Canadezen, Duitsers en Spanjaarden.
In Canada is er een film/documentaire gemaakt ivm de camiño, met als gevolg dat half Quebec zijn rugzak heeft gepakt en naar hier is getrokken. Voor de Duitsers hetzelfde, daar is er ook een reportage op TV geweest. Voor de Spanjaarden is het een ander verhaal. Indien je op je Curriculum Vitae kan zetten dat je naar Compostella bent geweest, heb je meer kans op werk. Dus vanaf ik mijn Compostella heb, ga ik opslag vragen
Maar dan moet je zondag nog iets eten. winkels gesloten, resto's pas laat open, dus een snackbar binnengegaan en een spaghetti en fritten en eieren gegeten. Het zal wel aan mijn spaans te verwijten zijn, dat ik deze lekkere combinatie heb voor mekaar gekregen. Maar het smaakte wel heerlijk.
Daarna rond rond 21.00 in mijn nest, zoals iedereen. Maar daar was ook nog een soort kamertje met een gordijntje. Al de hele middag hoorde je daar gegiegel. Maar om 21.00 begint die familie uit zijn kamer te komen en met potten en pannen vanalles klaar te maken. nog wat gebak in de oven, met als gevolg dat heel de refugio naar gebak begint te ruiken. Maar de moeheid overwon, en de pelgrim viel in slaap
ondertussen heb ik er 160 km opzitten, begin goed op dreef te geraken, heb de smaak van het pelgrimeren te pakken.
een ontbijt in de refugio, stukken stokbrood met confituur en oploskoffie
en dan hup beginnen aan de opversteek van de pyreneen, 26 km een een hoogteverschil overbruggen van 1000 m het zonnetje komt erdoor en het gaat goed . tegen 11.00 neem ik een 45 minuten tijd om te picknicken, rustig, stokbrood met schapenkaas en een struk chocolade en water.
want water leer je hier wel naar waarde schatten,
wat verder kom ik Josephe tegen , een luxemburgse van een jaar of 25, hetzelfde tempo en we lopen tesamen. praten over koeien en kalfjes, en bereiken rond 16.00 Roncevalles. Daar slaap ik vanavond in een refugio, een grote zaal met 160 snurkende mensen, aanshuiven aan de 2 douches....Maar ja voor 8 kan je nit veel verwachten. En deze refugio wordt uitgebaat door de Nederlandse vereniging van Compostella, vandaar dat f.......QWERTY-klavier.
Na de zegening hebben we ingeschreven voor de pelgimsmaaltijd, een forel met frietjes, soep , yoghurt en een fles rode wijn(per tafel) We zitten aan een tafel , tesamen met een koppel uit Ierland, leuke praatjes:
Dat is wel hier op de Camiño, iedereen prat met iedereen, "where do you come from" is zowat de eerste vraag en de rest bolt vanzelf wel tot een gesprek.
Ok, jullie pelgrim heeft genoeg gemaild en gaat nu rustig zijn bed opzoeken.
Maar nu kunnen jullie gerust zijn, ik maak het goed en geniet met volle teugen van het pelgrim-zijn.
El Loco Peligrino Bart
om 18u volg ik de mis met de zending van de pelegrino's. ik versta er niks van, maar het zal wel helpn
vrijdag van Uharta Mixte naar Saint-Jean Pied de Port 33 km
ik sta op, pijn in mijn rug en mijn voet begint serieus pijn te doen al een geluk heeft ons Antoinette een goei jat kaffe gemaakt en wat broodjes met confituur
ik vertrek richting Ostabat, een 6 km, daar kom ik een frans koppel tegen die vragen of ze een foto van mij mogen nemen. en ze willen ook mijn boekske zien met de stempels. elke dag moet ik ergens een stempel halen om te bewijzen dat ik daar geweest ben.
iets verder komt een hond naat mij lopen en zijn baasje , Julien, een rasta-kapsel-draagende Fransman. we praten honderuit over alles wat met de Camiño te maken heeft: hij is 27, al voor de 3de keer onderweg naar Compostella
in het volgende dorp komen we een apotheek tegen. daar ben ik zalf gaan vragen voor mijn verzwikte voet en ook een "brace2 een soort verstevigde kous. ik moest die daar ook passen, dus die zal daar wel een geurtje geroken hebben
Daarna gaat het stukken beter en we besluiten rond 11u te picknicken. ergens aan een veld. rustig brood eten en daarbij een Himalayaase the. moet weggen als niet echt the-liefhebber valt deze goed me. Na een uur trekken we verder. en zo hebben we nog 2 van die grote pauzes. Ondertussen rookt onze Julien ook telkens een goei joint. Maar ja in de vrije natuur kunt ge daar niks tegen hebben.
tegen 19.00 bereiken we dan Saint-Jean Pied de Port. direct naar her bureau van de peligrino's om en plaats om te slapen te vragen. Joehoe heb geluk en er is nog 21 plaatsje in de refuge de peligrino, bij Janinne. een vrouw van 70 jaar die de moeder van de pelgrims genoemd wordt. roepen en tieren dat het sanitair vuil is achter gelaten,....Maar als ik binnenkwam en Frans praate en zei dat ik van Belgique kwam, kon ik niets meer fout doen. ze kwam me zelfs veretellen dat ik naar de pizza moest gaan als ik nog iets moest eten. dus hop een pizza gaan afhelen en opgegeten in de Refugio.
ik slaap op een kamer van 4, 2 canadezen, een Duitse die me nog wat homeopatische genesmiddelen heeft gegeven tegen mijn omgeslagen voet en ikzelf.
dus in de ochtend afscheid genomen van mijn medepelgrims, zij gaan tot Aroue , ikzelf ga verder door om Uharta Mixte te bereiken. Het duurt nog geen uur of ik kom een Spaanse pelgrim tegen, met een te gekke en speels hond Turco: het beest is 5 maanden oud en zo onberekenbaar zodat ik om hem te ontwijken mijn voet omslaag.
De spaanse man , een kop kleiner dan ik, draagt een rugzak van 24 kg met 4 kg hondenvoer, in ene hand zo'n open-werp-tent van Quecha en de andere een zak met eten. hij gaat verder via een andere route naar Compostella en dan door naar Fatima. Na ons korte samenlopen ben ik terug alleen. dus half hinkelend verder naar de gite. deze bereik ik dan en ben er wederom alleen. Maar Antoinette, de vrouw van de gite, gaat vanavond voor mij een diner klaarmaken, iets typisch Frans-Baskisch.
en na een hete douche krijg ik een grote pan met soep en daarna een pot met provensaalse saus en worsten en stukken spek voorgeschoteld. samen met haar 2 3jarige kleinkinderen mag ik mee aan hun tafel zitten. de kids trekken gekke bekken en proberen stukken petat uit hun mond te laten bengelen, geweldig.
de dag begonnen met koffie en hup weer weg de baan op. de mensen hier en eigenlijk al heel de route zijn vriendelijk , stoppen en wijzen je de weg als je ze zien twijfelen.
op een bepaald ogenblik na een flinke klim van 120 m een imems grasveld met een spierwit kapelletje. een plaats om een appel op te eten. want elke dag eet ik hier 2 appels, een mems kan veranderen he.
verder na een klooster en enkele korte pauzes, zie ik wanneer ik de berg oploop een figuur met 2 stokken lopen. tegen het moment dat we boven zijn lopen we samem . het is Isabelle een zwitserse van ergens tussen de 25 en 30 jaar die al een maand op de GR65 loopt vanaf Puy-en-Velay. ze gaat ook naar Navarenx maar op haar eigen tempo want haar beide knieen werken niet echt mee.
ikke zo blij als een kermisvogel dat ik iemand heb tegengekomen:
een tijd later kom ik weer een pelgrim tegen, een Duitse , Chris, van 70 maar bijna niet in te halen als het op snelheid aankomt . Zij is ook een scouts in hart en nieren en dus wandelen we samen verder en praten over het scoutsleven en andere zaken. s'avonds in de gite van Navarenx waren we dus met 3 in de gite. Een vroeger arsenaal waarvan de gemeente een deel afhuurd. Er is geen onderscheid tussen vrouwen en mannen, allemaal gewoon op dezelfde kamer. OK met respect voor privacy lukt dat wel.
s'avonds eten klaargemaakt, het zijn 2 vegetariers, dus ben akkoord met geen vlees.
dus dinsdag om 8u op pad , koud, alleen, is het dat wel wat ik wil?
maar rond 11u komt de zon en begint het geñoed weer de positieve kant op te gaan
ook deze dag niemand tegengekomen, ben ik de enige die de gr65 volg?
in arthez ben ik rond 16.00 aangekomen en moest ik op het gemeentehuis de sleutel van de gite ophalen de hele gite ( en het was een knappe) ( gite is een huis van de gemeente waar pelegrino's mogen overnachten tegen een 9-10) voor mij alleen,
maar ja op je eentje en een hele knappe gite heb je ook niet veel aan dus om 9.00 in bed
vertrokken om 9 uur want ik moest mijmn eerste stempel gaan halen in infokantoor. dan brood en hup weg ermee.
de eerste heuvels dienen zich aan en het is 17 graden, via wat omwegen kom ik aan in de herberg van Arzacq. onderweg geen kat tegengekomen
de enige die ook in de gite logeerd is een fransman die een ongeluk heeft gehad met zijn been en daar wat ligt te slapen: hij heeft een lijfgeur die naar speculaas ruikt en heel de kamer vult: een gauw naar shoppi geweest voor eten te halen en in de gite is een keujken waar ik het kan klaarmaken:
ondertussen heb ik hier uin deze refugio interbnet gevonden, zij het zel met eem qwerty klavier en een batteljon ongeduldigge mensen achtermij.
dus zondag 29 ben ik dus vertrokken met de trein, had niet verwacht dat het afscheid van Inge en de kids zo zwaar zou zijn. moest de trein nog wachten op eem deur die niet dicht ging, waardoor de witse en siebe maar blevemn zwaaien en ik maar meer moeite moest doen om mem tranen te bedwingen. maar eens de trein vertrokken was, was her emotionele onder bedwang.
dus richting brussel parijs daar met metro naar Montparnasse en dan Thalys naar bordeaux--> via Lourdes naar Tarbes Daar een bus om dam om 22.00 aan te komen in Aire sur l'adour
daar in een relais geslapen die ook dienst deed als plaatselijke rendez-vous, want de buren hadden er degelijk zin in en lieten dit dan ook graag horen
de treinreis naar het startpunt Aire sur l'adour 34 km
Ondertussen ken ik de websites van treinen naar Frankrijk bijna van buiten. Zowiso vertrek ik vanuit Berchem naar Brussel van Brussel met TGV naar Parijs. In parijs moet ik dan metro 4 nemen van het ene station naar het andere Van daaruit verder met de Thalis naar Bordeaux.
Vanuit Bordeaux met een trein naar lourdes en dan terug verder naar het Noorden tot Tarbes.
In Tarbes neem ik een bus die me dan rond 22.00 in Aire sur l'Adour zal afzetten.
Mijn plan was op zaterdag te vertrekken met de trein van 7.45. Maar daar ik nog tot vrijdag werk, vrijdag op kantoor in Breda ben, en van mezelf weet dat ik dan nooit op tijd naar huis vertrek, heb ik om alles rustig te laten verlopen mijn vertrek naar zondag verschoven.
Dat brengt wat meer rust en zal mezelf ook wat meer tijd geven om van het thuisfront afscheid te nemen. ( anders ben ik misschien vrijdag om 18.00 thuis en vertrek ik de ochtend nadien. )
Ik heb daarjuist ook nog samen met onze Witse de kaart, met daarop de route, tegen het prikbord gehangen. Zo kunnen ze met een prikker de weg volgen.
Er zijn verscheidene wegen om in Compostella te geraken, maar ik zal de meeste bekende en gevolgde nemen. nl. de " camino Frances".
Deze "camino Frances" begint in Saint-Jean-Pied-de-Port , zeg maar aan de voet van de Pyreneen. Vandaar de Pyreneen over , via Pamplona ( gekend van de stierenlopen) naar Puenta La Reina. Van hieruit is het bijna recht op recht richting Westen tot in Santiago de Compostella. Om de nachten door te brengen maak ik gebruik van de refugio's. Deze trip is een 760 km lang.
Nu vooraleer ik aan deze "camino frances" begin, loop ik nog een 160 km op de GR65. Het is de Franse pelgrimsroute die vertrekt vanuit Puy-de-vezelay tot Saint-Jean-Pied-de-Port. Deze afstand probeer ik verspreid over 5 dagen af te wandelen, daarbij overnachtend in Gites.
En als ik nog tijd en goesting over heb, wandel ik na Compostella nog verder tot aan Kaap Finisterra, zeg maar het einde van de wereld. Na deze tocht van 100 km is het de bedoeling dat je daar je broek verbrand.
Uiteindelijk heb ik een planning als leidraad. Maar daar kan ter tijd en ter stond van worden afgeweken. Het zou te gek zijn dat ik tijdens deze tocht slaaf zou worden van mijn eigen planning.
Volgens sommige mag je rugzak maximaal 10% van je lichaamsgewicht wegen. Als je weet dat mijn rugzak ( 65 liter) rond de 2 kg weegt, hou je niet veel meer over.
Dus laat mij beginnen met de rugzak. Mijn oude rugzak is ondertussen al verschillende keren onder handen moeten genomen worden door ons mama om hem te herstellen. Reeds 12 jaar niet meer gebruikt. Dus teveel kans om problemen te krijgen onderweg.
De rugzak van Inge is ook al meer dan 12 jaar niet meer gebruikt maar heeft niet echt afgezien. En degene die zweren dat er grote verschillen zijn tussen vrouwen en mannen-rugzakken, larie en apekool. Deze rugzak zal het worden.
Ik heb hem ondertussen al enkele keren getest tijdens mijn trainingen en alles zit goed.
Ik ga om te slapen gebruik maken van refugio's. Dit zijn plaatsen waar er een minimum aan comfort aanwezig is. Steeds een aantal bedden, een toilet en stromend water. Het bed kan ook een matras zijn die op de grond ligt. Nu ben ik iemand die op elke ondergrond wel kan slapen. Maar ik neem een heel dun slaapmatje neem . het weegt 200gr en kan ook onderweg gebruikt worden als zitmatje of om ergens wat uit te rusten. En zijn alle bedden in de refugio bezet, kan ik nog altijd op mijn matje slapen
In de decathlon heb ik een slaapzak gezien, rond 1kg en niet te prijzig. Uit 2 oude lakens gaat ons mama een binnenzak maken. dat voelt wat comfortabeler aan. En als het echt te koud zal worden, doe je wat meer kleren aan. Life is simpel.
Omtrent voeding ben ik van plan zelf wat te koken op een gasvuurtje, gewone simpele zaken als spaghetti en dergelijke.Dit afgewisseld met af en toe een "menu del pelegrinno". Voor 8 a 10 kan je onderweg in de kleine herbergjes degelijk en goedkoop eten.
Wat kleding aangaat, dit is een wikken en wegen ( letterlijk). Van elk kledingstuk 2 stuks. Je kan er een aan doen en het ander kan onderweg drogen nadat het gewassen is.
Voor de rest regenkledij, ook niet onbelangrijk. een poncho, en "getten" om het onderste van de broek en de sokken droog te houden.
Dit alles heb ik in een excell-file gestoken tesamen met het gewicht van elk onderdeel. regelmatig vliegt er nog iets af de lijst.
Nog een plooiebare wandelstok, kniebeschermers, EHBO, opladers voor fotoapparaat en gsm, boekje met info omtrent de route, kleine webcam,....
Oh ja, 1 paar stapschoenen doe ik aan, 1 paar versleten Teva's voor s'avonds en 1 paar slippers voor te douchen. Dit laatste om schimmels te vermijden. 1 fleece en 1 trui ( zo oud als de straat) die ik indien het warmer gaat worden, aan de eerste de beste schooier of bedelaar kado kan doen.
Wasgerief 1 gewone handdoek en 2 washandjes; eerste met de washandjes het overtollige water afvegen en daarna afdrogen met de handdoek. een stuk sunlight-zeep zal mij de komende maand moeten "clean" houden, wel neem ik een deo-stick mee om af en toe de wilde frisheid van zweetgeuren een beetje te milderen.
Morgen ga ik alles eens proberen een plaats te geven in de rugzak. Dit zal tijdens de tocht ook nog wel regelmatig veranderen.
De rugzak heeft ondertussen een plaats in de woonkamer gekregen. zo kan ik rustig 1 worden met het purperen geval.
Mijn plan was op zaterdag te vertrekken met de trein van 7.45.
