|
Madamme Maison verwende ons s morgens met een heerlijk energievol ontbijt.
Yoghurt, muesli,kaas, vleeswaren en zelfgemaakte courgetteconfituur stonden in overvloed op onze ontbijttafel.
Courgetteconfituur? Daar hadden we nog nooit van gehoord!
Ondanks eerdere waarschuwingen dat het best een zware dag kon worden, begonnen we allen vol moed aan onze dag.
We vertrokken om half tien en gingen via het dorpje Saive terug op de GR5 ,richting Évegnée Tignée.
Vanaf dit dorp volgden we even 3 GRs gezamenlijk; GR5; GR412, Gr 563.
Voor we een oude spoorbedding opliepen , maakten we nog snel een omweg naar een dorpswinkeltje om onze drankvoorraad aan te vullen.
We wandelden weer langs kronkelende paden, waar smalle poortjes doorgang verschaften naar groene weidlanden. Langs beekjes en dorpskernen.
Opvallend waren de vele nieuwe en grote huizen in dit pittoresk landschap.
Gaat dit mooie stukje natuur ook stilletjes aan teloor ?
Soms stijgend, soms klimmend, ging onze tocht door.
Onder het waakzaam oog van Rosalinde werd de wegbeschrijving nageleefd en gaf ze bij elke wegverandering de nodige instructies, zodat we zeker op het goede pad bleven.
In Saint Hadelin hielden we een etenspauze.
We verzamelden onze proviand: het bestond alleen uit koeken, chocoladecake, peperkoek en enkele appelen. Etenspauze ?
We deden ons te goed aan de suikers.
Later op onze weg kwamen voorbij een holle lindeboom die het uitzicht had van een olifant.
Na een modderige holle en dalende weg, kwamen via Olne in het gehucht Tonvoie, waar een beekje door loopt, de Hazienne.
Van het heldere water van deze beek maakten we gretig gebruik om ons wat op te frissen en de schoenen af te spoelen.
Gelukkig hadden we ons kunnen opfrissen; want verder op onze tocht beklommen we een steile veldweg en deden we een stevig klim naar Grihanster.
Na enkele lussen kwamen we bij een reeks trappen die ons tot de pont Samaritaine bracht.
In Nessonvaux hielden we halt om onze drankvoorraad aan te vullen want hierna zou de klim beginnen.
Langs het station van Fraipont gaat de GR verder omhoog.
En dan gebeurt het
de achterban ziet nog net de koplopers een verkeerd pad inslaan.
Al babbelend, of prevelend, hadden ze de bewegwijzering niet gezien.
Ons geroep en getier mocht niet baten; ze waren al te ver van ons verwijderd.
Al een geluk dat we in deze modern tijden ons kunnen beroepen op onze mobiele telefoon.
Veel zweet en zorgen zijn hun bespaart gebleven.
Ze waren misschien nog aan het gaan! Wie weet!
Aan een paysanne, die wij onderweg tegen kwamen, vroeg Corinne hoelang onze reisweg nog zou duren, tot Banneux.
Tot Banneux? presque ongeveer een uur.
Onze moed zonk in onze schoenen. Nog een uur.
Het was immers al 17.45 uur.
Maar
reeds na een kwart uur zagen we het heiligdom aan de einder opdoemen.
In het laatste deel van het bos werden we reeds verwelkomd door hemels klokkengeluid.
Een warm welkomstgevoel.
De hellingen die we beklommen, beken die we doorwaden, bossen die we doorkruisten, waren voor enkele van ons een waar afzien
maar tenslotte haalden we allemaal voldaan de eindstreep.
We hadden niet anders verwacht.
Het domein is leeg, verlaten en stil.
De kaarsen zijn bijna allemaal gedoofd.
We steken de kaarsen aan voor onze eigen intenties en voor intenties van anderen, aan wie we beloofden om kaarsjes te branden.
We wandelen naar de bron en steken onze handen in het water.
Met onze laatste krachten wandelen we doorheen het domein maar alles is op slot
Het is niet het doel, maar de tocht die de pelgrim de voldoening geeft.
|
