We hadden het een week geleden over alternatieve sanctioneringen. Ergens in die klasdiscussie komt de moordenaar van Joe Van Holsbeeck ter sprake. Hoor ik vlak achter me, I kid you not, :
'Het is goed dat die in Polen berecht wordt; in België was hij toch niet veroordeelt en vrijgelaten, want de gevangenissen zitten vol.'
Schoolgaan op Limbo heeft me altijd het maatschappelijke equivalent geleken van een eindeloze masturbatiesessie. Je doet een hele hoop moeite, zweet wat, zucht wat, constante beweging, maar een climax blijft uit. Hoezeer men ook probeert een wending te geven aan het verhaal van de geschreven wet, of nog noodzakelijker: de uitvoerende macht, je bokst tegen een gewapende muur op.
We hebben deze leerlingenraad. Het schoolorgaan dat leerlingeninspraak mogelijk hoort te maken. In een open brief heb ik het ooit vergeleken met een appendix: zeer mooi en modieus, leuk om te hebben, maar haar functie is de wetenschap nog steeds onduidelijk. Ik zag, zie nog steeds parallellen. Parallellen in mijn geest, Butters. Na in één (1) week achthonderd (800) keer te zijn bekeken, werd mijn briefwisseling met de afgevaardigde van de raad van het web gehaald.
Het was geen kwestie meer van respectvolle polemiek of opbouwende kritiek, maar regelrechte dissidentie, verklaarde mevrouwtje Doedels haar acties. Jou openbare afkeer tegen alles wat met het schoolwezen te maken heeft maakt me kotsmisselijk. Je spuit vergif in het rond als was dit een toilet en jij een bezoeker.
Maar, ging ik daar tegenin, het is mijn bedoeling de leerlingenraad aan te zetten tot het maken van een wezenlijk verschil; iets waarvan ze op dit moment het absolute tegendeel praktiseert. Ik wordt ijl in mijn hoofd elke keer ik die sinds september 2001 varende discussie hoor over het aanschaffen van een koekautomaat.
Je hebt geen poot om op te staan, siste het.
Ik kreeg aanhang, openlijke steun. Tijd om in te grijpen was dat voor mevrouwtje Doedels die, wil ik toch even opmerken, aan het hoofd staat van de bureaucratie hier. Zij is een mollige dame, zevenenvijftig (57) Jahren alt, wordt zelden of nooit buiten haar kantoor waargenomen, en geniet een gekend, maar stilgezwegen, drankprobleem. En die discussie over een koekautomaat is dus een werkelijkheid; eentje die me inderdaad nog steeds ijl doet voelen. Aan de andere kant: bekijk je de Afgevaardigde, weet je meteen hoe het komt dat de zaken een dusdanig pad opgaan. Maak hem kenbaar onder de naam Honing, ja. Dat zwijntje verdient een wasbeurt, en ik zou hem maar al te graag ontdoen van het vuil dat op zijn huid een strand heeft gevonden. Ik heb zin om verder uit te wijden, maar tu sais.
Dit dateert van eind september, begin oktober 2005. Een medeleerling droeg een wit shirt met opdruk 'God is Gay', in onze school, die ik gemakkelijkheidhalve Limbo Provinciaal zal noemen. Tijdens de eerste pauze, 1010 - 1025, kregen we te horen dat zulk iets ongehoord en totaal ontoelaatbaar was. In mijn verontwaardiging ben ik misschien wat overenthousiast, naïef liever, te werk gegaan in het artikel dat ik daarop schreef voor de schoolkrant, dat, zo werd mij verteld, eveneens ontoelaatbaar was.
Ik moet mijn vest dichtdoen. Hoezo? Ongehoord. Godsdienstlaster van het grootste kaliber. Was wel te verwachten, neem ik aan. Ik voelde me evenzeer geschonden als hij zich moest hebben gevoeld op dat ogenblik. Binnengedaan op alle fronten, middenin hetzelfde moment, op grond van redenen die wel heel gammel op hun benen stonden. Blikken uit richtingen, waar de blikken altijd vandaan komen, nu des te opvallender.
Hoewel we allebei wisten dat het opschrift niet onopgemerkt zou blijven, had geen van ons tweeën verwacht dat de gevestigde orde er een verbod zou tegen uitvaardigen. Flitsen van moegetergde groepjes christenen in een omwalde arena, seconden weg van uiteen gerukt te worden door een vale, uitgemergelde leeuw, gonsden in mijn gedachten. Toestanden extremer als de situatie waar wij mee te maken kregen, maar hoezeer vergelijkbaar.
Mensen bekeerd tot het monotheïsme, die hun polytheïstische wegen lieten voor wat ze waren: die moesten wel foute, verachtelijke bastaarden zijn. Zo fout, dat iedereen die zich een dergelijk walgelijke religie aanschafte, wel aan een leeuw moest worden gevoerd. Gekroond tot dergelijke zwijnen, zijn wij ook. Want, je moet wel serieuze knetters in je hersenen hebben, om te denken dat God een homoseksueel is. Het dan nog openbaar ten toon spreiden door middel van een T-shirt, is simpelweg een tot op het bittere bot verziekte daad. Verscheuren dat stof, kastijden die rug mochten ze kunnen.
En waarom dan wel niet? Waarom zou God geen homoseksueel kunnen zijn? De belachelijke rechtlijnigheid die schuil gaat achter de algemene veronderstelling dat God enkel en alleen in de vorm van een conservatieve, bebaarde hetero door het leven zou kunnen gaan. Waarom zou God geen homoseksueel zijn?
Terugvallen op een cliché als niemand weet hoe God eruitziet, zou makkelijk zijn om mijn standpunt te verdedigen. Die stelling laten varen lijkt echter een beter idee. Elke gelovende heeft een bepaald beeld van zijn of haar God. Dat dat beeld van die bebaarde, in een witte toga gewikkelde hetero, tot op heden nog steeds zo populair is, valt maar al te best te begrijpen. Enkele tientallen honderden jaren aan gisting in de verbeelding van de mens ja, dan zit je er mee. Het spijtige is natuurlijk, dat als je afwijkt van die norm, er met een neerbuigend vingertje naar je wordt gewezen, dat overal waar het gaat, gevolgd wordt door een simpele, zeurderige, niettemin effectieve dat mag niet, want dat provoceert.
Maar, wie durft de weg naar nieuwe ideeën en theses te versperren? Wie heeft het lef, de rol van vermolmde, groen bemoste dwarsligger op zich te nemen? De treinrit des te hobbeliger makend. Blijkbaar, een handvol mensen die, laten we eerlijk en rechtuit zijn, waarschijnlijk nog met een afgeplatte eikenhouten plank met aangepast handvat zouden rondlopen, afmetingen 60 cm, 20 cm en 7 cm, mocht de wet hen daarin de vereiste rugdekking schenken.
Homoseksuelen moeten wel heel slecht zijn. En waarom is dat? Als stellen dat God een homo is, gezien wordt als een belediging of godlastering, zijn die homos wel heel zieke, perverse mensen. Een beeld van een God, overtrokken met een zwarte huid vind ik, persoonlijk, ook een aantrekkelijke gedachte. Misschien dat het een kwestie van persoonlijke compensatie is, omdat ze mij geen zwarte paus konden gunnen Wie weet? Maar, waar ik naartoe wil: zou daar ook een verbod tegen uit zijn gestreken? Een T-shirt met opschrift God is Black?
Oh, zo twijfelachtig. Eén of andere moraalridder was dan wel voor ons opgekomen, al schreeuwend racisme. Wel, waar is die moraalridder die nu uit volle borst homofobie hoort te krijsen, ter verdediging van deze overtuiging? Waar is die koene, goudblonde ridder op zijn witte schimmel met gevlochten manen, die opkomt voor die arme jongens met in hun kleine harten het lef om ervoor uit te komen dat God volgens hen een homoseksueel is? Geen blinkende ridders in dit verhaal.Het uitdagen en, meer nog, bekampen van een bepaald, eender welk gezag is nooit een voordelige zaak. Leuk, vanzelfsprekend, maar niet voordelig. Tenzij je kan winnen uiteraard. Tart de geschreven wet, doe de straf en doe het niet opnieuw, ging het totnogtoe. Meerderheid is waarheid, en minderheid moet voorover buigen en de afranseling maar ondergaan, die ze verdient. Het zou leuk zijn, mochten we deze keer eens wel het gelijk aan onze zijde krijgen (hoe onwaarschijnlijk dat ook is). Daarmee misschien ook nog die bekrompen, over slaghouten en opengespleten vingers fantaserende meerderheid, die ons zo dreigt te overwoekeren, een oorveeg toebrengend. In de meest respectvolle manier denkbaar, natuurlijk. Niets dan respect. Enkel: waarom zou God geen homo zijn?
