Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
27-12-2009
41 you can check out, but you can never leave...
De urban jungle in Sydney ontvlucht en een paar uur op de trein later, aangekomen in volle natuur en canyon's.
Gepakt en gezakt door het slaperige stadje Katoomba op zoek naar de Flying Fox, men hostel voor de komende dagen.
Reizen in Australië is poepsimpel!!
Daar waar je in Azië door taalproblemen geregeld alles op voorhand moet boeken en goed moet uitdokteren waar, wanneer en hoe. En desnoods iemand in de lokale taal iets laten opschrijven zodat je in het ergste geval toch nog ergens geraakt. Vertrekken met een kaart of wegbeschrijving in de hand en niet zelden een vooraf gekocht ticket om ter plaatste communicatieproblemen te vermijden.
Hier in Australië echter bel je s'morgens om te vragen of er nog een bed vrij is, neem je de trein naar het treinstation zonder te weten wanneer af te stappen. Aangekomen in het treinstation, en aan de balie staande moet je nog even denken hoe dat stadje waar je naar op weg bent alweer heette en kun je bijvoorbeeld vragen om eens iets te noemen met twee oo's in, omdat je je vaag meent te herinneren dat de naam van dat stadje twee oo's heeft. Dan zoek je je weg naar de trein, springt erop en wacht tot je"Katoomba" hoort afroepen. Enkele ogenblikken later sta je dan op straat voor het treinstation zonder enig idee waar die hostel te vinden is... maar geene paniek, want in Australië neem je dan gewoon de telefoon en bel je die kerel op om te vragen hoe je van het station tot bij hem geraakt.
En alst dan nog nie lukt kun je altijd nog den eersten de besten die toevallig passeert aanspreken langs straat, want iedereen hier spreekt, kzou zeggen engels of toch iets dat ter op lijkt!!
G'day mate...
Reizen in Australië is poepsimpel!!
Naast de entree van de Fox hangt een bord waarop je kunt lezen: "you can check out, but you can never leave".
En toen ik bij het inchecken als antwoord op men vermoedelijk viertal dagen verblijf te horen kreeg: "you'll stay longer" dacht ik nog "wat een rare bedoening hier".
Drie weken later zat ik er echter nog.
En tis nie verwonderlijk: prachtige omgeving, super hikes, heel veel rotsklimmen en boldering, mega chilled atmosfeer en iedere avond kampvuur met muziek, drank en copains.
Khad er evengoed nog kunnen zitten!
En ja, kerstmis gevierd in de Fox, samen met een dertigtal anderen. Al doen zet hier op kerstdag in plaats van kerstavond. En ook da was een geslaagde dag, goe gezelschap en veel leute.
En ergens toch content dat weer gepasseerd is natuurlijk. Tzijn nog tmeest die dagen da je liever nie alleen doorbrengt en khad zeker geluk deze keer...
de blauwe schijn in de verte...vandaar de naam Blue Mountains
Wentworth Falls trek
boldering, tis makkelijker als je je klimschoenen niet vergeet
Houd u vast aan de takken van de bomen want we keren terug naar de beschaafde??? wereld!
Terug naar de westerse "society"...al ist van deze keer aan de andere kant van de wereldbol.
Kweet nie of dak der wel helemaal klaar voor ben ??!!
...maar klaar of nie, diene vlieger hier is aant landen en binnen dit en een half uur sta kik weer int midden van de "rat-race!!"...
Alle chance alleen nog maar letterlijk, voor da ben ek absoluut nog nie klaar!!!!
Sydney, volgens velen te druk en te Aziatisch...
Maar komende van Azië... vink kik da ier toch helegans nie zo druk en met al die Aziatische snoetjes voel ik me nog vreed upt gemak iere.
Alé, de cultuurschok wast ter wel hoor, zo ameneki terug in de westerse maatschappij waar de auto's nog wel een keer durven stoppen aj de stroate over wilt steken en zo.
Maar men eerste reactie was eigenlijk nog iets van: "waar zijn alle mensen hier??!!"
En aardig genoeg voelde ek mij nog tmeest raar bij het zien van de (witte) Australische gezichtjes dan al die Aziatische...Een mens komt toch rap gewend aan iets hé!
En nie alleen het aanzicht is anders, ook in de jeugdherbergen ist weer aanpassen.
Surtout in Sydney had ek veel last van Aziatische heimwee!!
De "reizigers" in Azië zijn door den band toch uit ander hout gesneden zenne...
Tis ier gemiddeld vijf jaar (mentaal vijftien jaar) jonger en prioriteit nummer één is steenvast:
zuupen en zeejken!!
Voor de niet-rurale-West-Vlamingen onder ons: overmatig drinken en onzin vertellen.
Maar we blijven toch trots int Westen hé! ;-))
En das dus al weer ietske verder dan de modale alcohol intoxicatie.
Tis ook in die periode dat de overpeinzingen en bijhorende uurtjes opt net zoeken naar een asap terugvlucht door men koppeke vlogen.
Alle chance dak nie me lege handen vanuit Sydney naar de Blue Mountains vertrokken ben!!
Onverwachtse wendingen en gelukstreffers hé...
Ge kunt zeggen wat je wilt over Sydney. Eén ding is zeker en das dat een heel kleurrijke stad is!
En das dan bedoeld op alle vlakken.
Een zwart-wit fotoreportage Sydney deze keer...
als contrast op het kleurrijke en om de essentie wat te accentueren...
ps. en ook een beetje omdat dan een keer iets anders is
pps. en een heel kleine beetje ook omdak jaloers ben om da Koenraad zen foto's van NewYork zo sjiek gelukt zijn int zwart-wit! (maar nie tegen em zeggen hé ;-p )
Harbour bridge
city center
ha!! van verre en heinder komen ze toch maar 'onze' chocola proeven hé.
(de eerlijk gebiedt me te vermelden dat er ook een Lindt bar te vinden is in Sydney)
ook hier rijden ze weer aan de verkeerde kant
the one and only Opera House in Sydney
tof hé, en schoone boodschap!! spread the word amigo's
Met twee uur vertraging op het vliegveld in Bali wordt men vlucht, voorzien om 22.00u, verplaatst naar 24.00u... plaatselijke tijd uiteraard!
Wetende da een rechtstreekse vlucht Denpasar - Sydney vijf en half uur duurt en de vlieger op 10.000 voet vliegt (ergens tegenaan9000m zeker) verwacht ik dus een zonsopgang te zien in de lucht.
Tis een keer wa anders dan een zonsopgang op boane naar Zaventem, aan Shinkyô, op nen bus, op de top van Mt. Emei Shan (al wast ter nie veel te zien dien dag) Mt Kinabalu en Mt Agun, op nen trein, aan het Potala Paleis, aan den Taj, langst een rivier, op nen boat, op een balkon of aan tstrand.
Tis nu ekeer in den vlieger.
Zet je der bie en vliegt efkes mee, je hebt et dan ook een keer gezien.
Kheb eigenlijk nooit de intentie gehad om naar hier te komen. Maar op aanraden van mensen die ik in de Cameron Highlands heb leren kennen wordt de volgende maand ingevuld op de Gandhi Ashram in Candidasa
Aangekomen op de Ashram, en na direct een late lunch gepresenteerd te krijgen wordt ik naar men bungalow gebracht.
Ongelofelijk, op amper vijf meter van de zee met door het voorste raam zicht op zee en door het achterste raam zicht op de bergen en de lagune met waterlelies en lotusbloemen!
En wat doe je dan zoal in het paradijs?!
Engelse les als vrijwilligerswerk, yoga, meditatie en reflectie, accupunctuur, een paar daguitstappen op het eiland, snorkelen en vooral heel veel ontspannen.
Maar.... de eerste week is er een van veel ellende en pijn geweest.
Net zoals vele andere keukens in Azië is men maag niet opgewassen tegen de lokale maaltijden resulterend in een zevental dagen veel buikpijn en krampen, vlammende diaree en goed ziek door de eerste vier dagen zo goed als niet geslapen te hebben omwille van matras problemen.
De tweede week was leuk, kbegon het al goed gewend te geraken en door twee keer per dag in een westers restaurant buiten de Ashram te gaan eten hebben de problemen met de maag zichzelf opgelost.
Het vervolg van de tweede en derde week hebben zich jammer genoeg gemanifesteerd in weeral veel ellende en weeral veel pijn als erfenis van men Borneo avontuur.
Dan zit je op een fantastische plek, met niets dan rust en kalmte om je heen. En dan moet je precies nu door zo een fase van het leven gaan waar je vooral niet meer wilt nadenken!
Spijtig genoeg zit je dan "alleen" in dat paradijs waar er vooral niet veel anders te doen is dan te denken!
De eerste dagen na aankomst heb ik met een paar andere gasten en vijf kinderen van de Ashram een nachtelijke klim van Mt Agun, 3000 iets meter, verwezenlijkt.
En een plezante daguitstap gisteren naar de moedertempel, de holy springs én Ubud met misschien wel het hoogtepunt van men maand Bali: het kunstmuseum van Antonio Blanco!!
Twee uur tussen Blanco's meesterwerken en de fantastische stem van Andrea Bocelli; hemels!!
Enfin, zeven maanden Azië zitten er zo goed als op!
Kheb de balans nog niet opgemaakt maar tis vooral ongelofelijk snel gegaan!
Morgen begint een gans nieuw hoofdstuk: Australië!!
En das misschien precies wat ik nu nodig heb om men worries te doen vergeten; het land van "no worries"!!
Australia get ready, Sydney here I come!!
early in the morning
sunrise op 3000m
de groep met nog een paar gasten die we opgepikt hebben langs de route
men balkon
zicht door het voorste raam
zicht door het achterste raam
sunsets op de Ashram
mothertemple
holy springs
aan de ingang van het kunstmuseum van Antonio Blanco!
Voor de liefhebbers van het genre: zeker eens doen!! NIE NOR MAAL!!
Rossi terug wereldkampioen, een leuke avond daags nadien en klaar om KL om te ruilen voor KK.
Daar in Sabah, in het Maleisische deel van Borneo heb ik Mount Kinabalu, 4095m hoog, beklommen in een vlotte tweedaagse. Twee goede vrienden erbij gekregen en een mooie herinnering!
Heel hard de moeite, fantastische zonsopgang van op de top en bijhorend uitzicht, maar jammer genoeg geen foto's: camera vergeten in de locker van de hostel waar ik men rugzak heb achtergelaten in KK!! (kheb wel foto's van Mt Agun hier op Bali, trekt er toch een beetje op)
STUPIDO!!!
Maar ja, toen al gelde de speciale omstandigheden, zucht
Je krijgt niet altijd waar je op hoopt... één plus één is soms dan toch drie... wiskunde is nooit men sterkste vak geweest
Maar das nu, toen wast nog al rozengeur en maneschijn natuurlijk.
En Sabah is eigenlijk wel een superplek in Zuidoost Azië!
KK is zo wa de al-opt-gemak-stad van Maleisë met toch alles voorhanden.
En die lijn kan eigenlijk worden doorgetrokken tot heel Sabah: alles voorhanden, alles opt gemak en alles voor een goede prijs (afgezien van de tweedaagse, monopoliepositie hé)
Er zijn de bergen, de jungle, rotsen, orang oetang's, uitgaansgelegenheden, tropische eilanden, witte stranden, snorkel -en duikgelegenheden, goeie eetgelegenheden en nog veel meer.
Alles dicht genoeg bij elkaar en eigenlijk vrij goedkoop.
Kben tegen men goesting vetrokken uit Borneo, da staat vast. Al had ik eigenlijk nie echt veel keuze.
Maar khad er evengoed kunnen blijven plakken!
Geen foto's van de beklimming dus en de orang oetangs heb ik ook gemist door onvoorziene wijzigingen in de verwachte planning, maar kheb wel foto's van de eilanden.
hier ist al mee gestart!! maar uiteindelijk ist dus toch: "too good to be true" gebleken, fuck shit man...
KK staat oa bekend voor zen prachtige zonsondergangen
Na een half jaar in Azië en de laatste maanden in Zuidoost-Azië ben ik al goed gewend geraakt aan de altijd heersende warmte hier.
En alhoewel dak toch alsmaar meer richting evenaar aant afzakken ben en de gemiddelde temperatuur evenredig nog wat omhoog gaat heb ik hoegenaamd al lang geen last meer van de warme dagen.
Meer nog: kheb het nog veel liever zo dan in België!!
Maar in de Cameron Highlands wast toch tegen men tanden hoor.
Amai men kl*ten, zeg maar gerust koud!
Maar rond vijventwintig graden overdag en vrieskoud tien graden s'nachts.
Moord, tis lik winter hier in de Cameron Highlands, brrrrr
Enfin, tis me veel trots dak kan zeggen dak na men eerste slapeloze nacht meteen men nachtelijke uitrusting aangepast heb naar een t-shirt, een laken en drie dekens op elkaar! Veeel beter...
Wien heeft da toch uitgevonden hé zeg die koude?!
Ale kbedoel minder dan vijventwintig graden, das toch bijna onmenselijk koud hé?!
Dan maar snel de jungle in voor wa trekkings en op zoek naar die grootste bloem ter wereld: raflessia!
Tis ook hier dat de lokale bevolking nog met de blaaspijp op jacht gaat. Nie zooo moeilijk maar vooral belangrijk dat je eerst inademt en dan pas de blaaspijp tegen je mond plaatst, als je begrijpt wat ik bedoel?!!
Nu, die mannen hier moeten da precies nie meer geleerd zijn maar onze groep heeft elk ook eens op een schijfke mogen proberen en kheb toch rare toeren gezien.
Eén dag met een tour op weg dus om die raflessia's te kunnen zien en de rest van de dagen lekker opt gemak en met een paar vrienden zelf wa int rond geavonturierd.
En afgezien de jungle is er al veel gekapt en platgebrand om plaats te maken voor thee- en aardbeiplantages.
Heel cool en heel relax hier in de Cameron Highlands.
Nog efkes terug naar KL voor de MotoGP en een avondje uit me iemand dak in Nepal had leren kennen en dan op naar Borneo...
panorama CH
een beetje off-road vooraleer de trekking te kunnen beginnen
da zijn ze se: de mannen
raflessia
de jeep heeft het me momenten toch nie gemakkelijk gehad. Maar me een degelijke chauffeur kun je toch teen en tander forceren me zo een defender.
theeplantage
thee dus
den dezen benk eigenlijk tegen gekomen op één van de eigen uitstapjes.
en een mens komt azo vanalles tegen op zen pad in de jungle hé
da zijn coole planten: groen in de schaduw en fluo blauw in het licht.
Toch al heel wa verder ontwikkeld dan de meeste andere landen hier in de omtrek maar ergens toch nog heel Aziatisch.
Kuala Lumpur,
Tis nog het mooiste voorbeeld van hoe ze da hier mixen.
Zoals de meeste hoofdsteden een grote stad, maar eigenlijk nog vrij fraai.
Ale kbedoel een mix van tien procent Chinezen, vijftien procent Indiërs en de rest Malei.
Maar ook een mix van oude vervallen gebouwen, nieuwe glitterende complexen, overal waar dat er nog een plaatsje over was een plantje en een boompje ertussen en helemaal int midden: de Petronas Towers!!! En dit alles verbonden met de monorail.
De Petronas Towers, kheb nu toch al enige torens gezien maar tis voort eerst dak durf zeggen dak het écht mooi vind.
Artistiek, Architectuur en kleurschakering allemaal top!
De orchideeën- en hibiscustuin, KL toren, Petronas torens, shopping-malls, sinds lang nog eens het uitgaansleven en een groot Hindoe feest in de kweet-al-nie-meer-hoe-da-ze-noemt-grot.
Kmoet int vervolg eens wa rapper men blog bijweken, al zijnt deze keer speciale omstandigheden
Enfin, Key El zoals da ze ier zeggen is een fantastische stad!
Na KL hebben de Cameron Highlands men aandacht getrokken, gevolgd in een eigen verhaal en nadien Kota Kinabalu (key key)in Borneo.
En Borneo heeft mij op zen minst gezegd verrast...
Enfin, tnadeel van véél te laat je blog bij te werken is daj op den duur zodanig in de toekomst zit te schrijven dat ter geen één nog wa van begrijpt.
Voor nu zitten we dus nog altijd in KL.
monorail
groen
twee van eenenzestig schoppingmalls in KL
het ochtendgloren in KL
let vooral op de zilveren schijn
vanop de luchtbrug
de KL toren
panorama uitzicht vanuit de KL toren
Petronas Towers by night
het Hindoe feest
Indiërs en apen. Je ziet ze toch altijd tezamen hé, in India was da ook zo!
Maar das eigenlijk niet helemaal correct: tis meer Bohol, heerlijke zon, helderblauwe zee en witter dan wit strand. Voeg er nog een paar palmbomen en zeilbootjes bij en je verstaat de setting hier.
Veel tropischer dan dit komen de eilanden nie meer denk ik.
Tis ook hier dak na al die maanden reizen de eerste keer een Belg tegenkomen ben, en tis dan nog een Gentenaar. Is begin dit jaar ook beginnen reizen maar in zijn eerste weken al blijven "plakken". jaja de Filippijnse vrouwen zijn inderdaad heel mooi.
En afgezien van nog maar eens een mislukte poging om te leren duiken (nog steeds oorproblemen) en een paar dagen luilekkeren op het strand zijn we toch nog een paar keer op een scooter belandt om het eiland te verkennen en in het Nationale Park naar de Tarsier aapjes te gaan kijken.
Allemaal wreed opt gemak natuurlijk want Bohol is ook voor mij een beetje vakantie, vakantie in het reizen dan.
Ale veel raars is ter eigenlijk nie gebeurd, dus droom maar eventjes weg met de foto's...
voor zij die het zich nie kunnen voorstellen
veel oude koloniale kerken op het eiland
oude uitkijktoren
oude kerk
organische boerderij en bee farm
bijenhouder djordi!
chocolate hills
Tarsiers, kleine aapjes
aangezien ik nie mag duiken heb ik men vriend Chris gevraagd om speciaal voor men jongste zusje eens bij Nemo op bezoek te gaan
Vliegen met Air Asia heeft één groot nadeel: niet mogelijk om vluchten op elkaar aan te sluiten.
Dit wil zeggen dat van Cambodja naar Filippijnen over Kuala Lumpur je in plaats van rustig te overnachten in de transitzone, je officieel Maleisië binnen moet. Heel de avond met je bagage rondloopt en buiten kunt overnachten om dan s'morgens Maleisië weer officieel te verlaten om in te checken naar de Filippijnen.
Gezien het uurverschil wast nog geen zo erg aangezien ik eens uitgebreid heb kunnen chatten en skypen met het thuisfront. En een nachtje doortrekken is nu precies ook zo moeilijk niet. S'morgens op weg naar Filippijnen dan, en ik kijk er wel naar uit want kga in lange tijd nog eens efkes met iemand samen reizen.
Het vliegtuig op, klaar om een paar uurtjes te soezen en in gedachte dat bij aankomst in Clark het centrum van Manilla maar een tweetal busuurtjes rijden ligt en ik zodoende ergens in de vroege namiddag wel een lekkere douche zal kunnen nemen en zelfs een dutje op men bed kan doen moest da nog nodig zijn.
Tleven kan toch simpel zijn hé!
Maar slapen in een vlucht in volle turbulentie is nu precies nog zo simpel niet, dus da wordt niets. En het regent en waait hier toch wel wat hoor in Clark. Dan maar snel de bus op en richting Manilla, twee uurtjes en basta. Of niet?!
Na één uur rijden door serieuze regenvlagen en nog meer aangetrokken wind alles opeens stil op de autoweg. File? jazeker, maar met welke oorzaak? Spitsuur, Botsing, panne.. Of wacht eens.. Filippijnen.. da wordt ook wel eens gelinkt met... orkanen toch?
De gsm van de busbegeleider verteld dat er wel degelijk een orkaan over Noord-Filippijnen raast en aan de bijna horizontale houding van de palmbomen buiten heb ik geen moeite om dat te geloven. Niets waar ze hier nog niet mee te maken gehad hebben maar deze keer toch iets anders. De combinatie van een uitzonderlijk hoge regenval en hoge waterstand zorgt dat half Manilla onder water staat inclusief de autoweg waar onze bus langs moet.
De voorziene twee uren worden een onzekere tien uren, om dan om half elf s'avonds in een half onder water staande stad gedumpt te worden. Na lang zoeken krijg ik uiteindelijk toch nog een taxi te pakken om mij te brengen naar de plek waar ik een bedje hoop te vinden.
Maar als een orkaan een grootstad lam legt, en zodoende er ook geen vluchten vertrekken vanuit Manilla International Airport betekent dit natuurlijk dat alle gestrande reizigers terugkeren naar het centrum voor de nacht. En dan mag je nog drie uur in een taxi rondrijden en half Manilla afzoeken: een plaats met nog één bedje over vindt je niet meer!
Na een veel te veel betaalde drie uur durende taxi-rit laat ik mij dan maar op de luchthaven in Manilla droppen om daar buiten, hoofdje op de rugzak en plat op de stoep nog maar eens te wachten op een nieuwe zonsopgang.
Een nieuwe zonsopgang, een nieuwe dag en een nieuwe poging leveren uiteindelijk slaping op en dit avontuur hebben we ook weer overleeft.
En toch hoor je mij niet klagen hoor! In vergelijking met het verlies van levens en huizen dat hier geleden is kan ik nog heel content zijn met waar ik door gemoeten heb.
Een paar dagen later loopt Manilla al weer als een trein en krijg ik de andere kant te zien. Manilla is zeker niet mijn soort stad maar er ligt heel wat historie verborgen voor zij die het willen ontdekken.
Een paar dagen in deze jungle (en bijna mangrove) en dan met Fei richting Bohol!
Zonsondergang van Cambodja naar KL, hier zat ik lang op te wachten
Jeepneys, het openbaar vervoer in Manilla
Koloniale kerk
Oud Spaans koloniaal huis dat nu museum is geworden
Chinees kerkhof, moet nie ver zoeken wie in de Filippijnen over het geld gaat hoor
Zes uur s'morgens in Saigon de bus op. Met kleine oogjes de grens met Cambodja over om dan zes uur later in Phnom Penh aansluitend een andere bus te nemen naar Siem Reap.
Zeven uur s'avonds en moe gebusd sta ik da eindelijk op de drempel van het Angkor complex!
Alhoewel ik het "Azië" zo stilletjes toch wa moe aant geraken ben en ze der hier in Cambodja graag nog eens een schepje bovenop doen is er toch geen enkele plaats waar ik de komende dagen liever zou zijn.
Angkor Wat. Gebouwd begin 12de eeuw onder bewind van Suryavarman II in het Khmer rijk. Initieel gebouwd als Hindu tempel ter ere van Vishnu en in de 14-15de eeuw omgetoverd tot Theravada Buddhistische tempel.
Het complex spreidt zich over vierhonderd vierkante kilometer uit en is in 1992 uitgeroepen als World Heritage Site door UNESCO.
Meer dan reden genoeg dus om der al een tijdje naar uit te kijken.
En ik weet wel dat jullie helemaal niet geïnteresseerd zijn in al die feiten of in het smorgens vroeg op staan om dan een hele dag op de fiets in 35°C tsjoolend vant een naar tander te vliegen om alles gezien te krijgen. Of in het feit dat er buiten Angkor Wat ook nog Bakong, Banteai Srei, The Bayon, The Baphuon, Ta Prohm, Preah Ko, Preah Khan en Ta Keo te zien valt in het complex. Evenmin in de restaurants waar je met plezier iets meer betaald omdat de opbrengst rechtstreeks naar weeskinderen en hulp aan uxo-slachtoffers gaat wat ik toch wel heel mooie initiatieven vindt.
Maar dat iedereen eigenlijk vooral zit te wachten op de foto's!
Kga niet te lang meer lullen dan.
Vooral omdat de foto's voor zichzelf spreken en ook wel een beetje omdat ik hier voort moment nog te veel op men gemak zit in de Cameron highlands en ik eigenlik geen goesting heb om veel te schrijven. :-p
Enjoy the pics, en wees gerust maar weer een heel klein beetje jaloers.
Ik beloof het u plechtig: ge mist iets!
"sunglass sir?!" no thanks man i've already got one. "how about a second one then sir?!"
ooit da filmpje gezien waar da ze zo veel mogelijk mensen in een mini proppen? ier doen ze alle dagen.
één van de vier grote entrees
Angkor Thom
elephant terras
één van de kleine entrees, beetje weggestoken en geen volk
30 niets! maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit
Alé de laatsten van de vier vasteland 'zuidoostazië-landen': Cambodja.
De rest zijn eilanden en Maleisië is naar Aziatische normen ontwikkeld!
In ieder geval mentaal niet de minsten,
Angkor Vat en omliggende complexen kent iedereen wel. Maar hoeveel mensen denken er aan Khmer Rouge, communisme, genocide, armoede, corruptie (opmerkelijk hoe die twee toch altijd hand in hand gaan hé), criminaliteit, maffia, uxo's, mijnenvelden, ontwikkelingshulp en bedreigde flora en fauna door kaalkap als ze het woord Cambodja horen? Ik in ieder geval ook niet voordien.
En voor zij die nu nog niet weggelopen zijn door de sombere toon of met de gedachte dat ik alles toch al weggegeven heb, hier nog een verassing: Angkor is het allemaal waard!
Kzou zelfs durven stellen dat Angkor het meest indrukwekkendste is dat ik in zuidoostazië tot nu toe gezien heb!
Kheb eerst Angkor bezocht, en daarna enkele plaatsen in Cambodja. Maar om de aandacht en interesse nog wat scherp te houden ga ik het hier in omgekeerde volgorde vertellen. Kwestie van een anticlimax te vermijden en het verhaal over de rest buiten Angkor gelezen te krijgen!
In volgorde, van Siem Reap (waar Angkor te vinden is) heb ik een boottocht (langs een rivier en een heus meer maw geene golfslag en een horizon) naar Battambang genomen. Theeft me wel wa meer gekost dan om dezelfde trip met een bus te doen maar zeker de moeite want kheb weer zo een "simpel" gelukzalig moment beleefd: int zonneke op het dak van de boot en een vreugdevol briesje door men haar! Tdeed me nog eens terugdenken aan de rit op de bus in Nepal. Tzijn zulke simpele dingen die een mens nog tmeest gelukkig kunnen stemmen.
Enfin, enkele uren later en rood gelijk een tomatte, haakse hoek en reflectie (zonnecreme was weer nie nodig natuurlijk), de meute bloedhonden met hun tuktuk's weeral eens overwonnen en gepasseerd zo rap mogelijk thotel binnen en daar twee dagen binnengebleven.
Kga het toch nooit leren hé! En tis nie dak der geen bij heb hoor.
Tja De tour met ne mototbike die ik, na twee dagen kluizenaren, dan genomen heb in Battambang-omstreeke heeft gelukkig nog iets opgeleverd van men aanwezigheid daar. En behalve de locale 'doeningsjes' en nog wa tempels en het mooie platteland, heb ik ook kunnen kennismaken met de vismarkt. En hoe ze daar vispasta maken.. nie voor de zwak-van-maag-zijnde zunne!!
Battambang en wa verbrand vel achtergelaten richting Ponh Phen en een paar dagen later Kampot, om te bekomen. Kweet nie wa dat is hier in Cambodja, maar sinds ik het land binnengekomen ben benk al nie anders of ziek geweest. Van snotvalling en keelpijn naar maagpijn en maagzuur en dan naar spier- gewrichtspijn en krampen en alles met de enige constante factor zijnde diaree. De hygiëne en bereidingswijze zullen er voor een groot deel mee te maken hebben maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit.
Kampot is zo het 'laidback' plekske van Cambodja. En das precies wa dak daar een goei week gedaan heb: niets!
neen de foto staat nie op zen kop, zo is hij genomen. Opt dak van de boot, languitgestrekt int zonneke.
één van de vaargeulen..
al die willen te water varen...
hele drijvende dorpen gepasseerd, en onze boot was lik een stadsbus
vleerhonden
de 'bambootrein' op een oud nog in gebruik zijnde spoor. en hoe gaat da tan als ter een tegenligger komt?!
Kga nie zeggen hoe... maar kben uiteindelijk dus toch nog in één stuk van dien bergtop geraakt!
En een aantal dagen later zat ook het Sapa-avontuur er al weer op.
Terugkeren naar Ha Noi dus om dan aansluitend een nachtbus te nemen naar Hué. En aangezien dat de rit op de hard-sleepertrein nie direct voor herhaling vatbaar was hield ik het voor de terugkeer maar weer bij een gewone 'local' nachtbus.
Kzeg wel 'local' aangezien dak weer de enig aanwezige buitenlander was. Van bergstadje Sapa een uurtje afzakken naar Lao Cai om daar nog wa volk op te pikken en dan op weg naar Ha Noi.
En om van een bergstadje weg te geraken moet je natuurlijk via bergwegen naar beneden.
In de bus tussen de 'locals', van links naar rechts, boven en onder.
En tmag duidelijk zijn, die mannen kunnen daar dus aan geen kanten tegen hoor!
De kotszakjes hebben het zwaar te verduren gekregen op weg naar Lao Cai.
Voor mij wast precies geen probleem en kheb dan ook met veel smaak van men 'fried rice me groentjes' gegeten tijdens het wachten in Lao Cai.
Al goe dus, en mijnen avond kon nie meer stuk dacht ik. Al wist ik toen nog nie welke verrassing mij te wachten stond s'anderdaags s'morgens.
En ge moet et gezien hebben om het te geloven wa da ze allemaal in de koffer van zo een bus proppen. Van bagage en valiezen tot dozen, tapijten, machines, noem maar op en zelfs een complete mobilette!
Maar das nog nie alles deze keer...
deze keer moest er ook een kooitje mee...
en in da kooitje zat...
een biggetje...
en weet je wat biggetjes doen in het midden van de nacht, opgesloten in een koffer van een rijdende bus?!...
en weet je waar mijn rugzak lag?!...
moet ik er nog een tekeningetje bij maken?!...
Shiiiiiiiiiiiiitttt!!!
Figuurlijk én letterlijk deze keer!
Na een hele voormiddag in de douche met al men gerief en al men kleren in de waste. Schrobben met een blok zeep alsof da men leven der van af hing en spoelen lik ne zot heb ik besloten om men rugzak vanaf nu als "piggiebag" door het leven te laten gaan. En alhoewel dak der een hele blok zeep doorgedraaid heb zijn der achteraf nog enige bussen deodorant nodig geweest in een poging om de hardnekkig nagebleven geurtjes te maskeren.
Enfin, da zijn de leukste reisvehalen denk je dan.
Gelukkig stond er een brandende zon dien dag en heb ik al men gerief droog gekregen om s'avonds aan te zetten naar Hué.
In Hué had ik een beetje een overroepen gevoel, maar Hoi An was wel de moeite.
Heel wa geschiedenis, heel wa te doen en alles in een 'relax' sfeertje.
Tis ook hier dak men eerste dag aant strand tussen de palmbomen doorgebracht heb.
Jaja zoals van op de foto's: blauw water, wit zand en palmbomen!
En kheb natuurlijk wel eens aan jullie gedacht: hoe iedereen aant opstaan zou zijn, en de stuutjes aant klaarmaken voor de middag, klaar om weer een hele dag opt werk door te brengen.
En neen khad daar eigenlijk geen slecht gevoel bij! Raar toch hé.
Tja, khad da misschien wel eens verdient hé: na al die maanden rondreizen en ontdekken, en bijdrage leveren aan de economie en staatskas, hihihi
Alé kgaat maar stilleggen zeker voor dat ter in Belgie computerschermen door het raam beginnen te vliegen.
Of toch, nog één keer dan: hihihi
Enfin, Nha Trang en Saigon hebben dan men drie weken Vietnam afgerond.
En alhoewel dat er in Vietnam heeel veel te zien valt, en ik bijlange nog nie alles gezien heb was ik toch klaar om te vertrekken. Want van alle landen in zuidoost Azie deed Vietnam me nog veruit het meest aan de drukte van India denken!
Als al dat moois in Ha Long Bay nog niet genoeg was, doen we der in Sapa nog een schepje bovenop.
Sapa, in het bergachtige Noord-Vietnam. Eindeloze panoramas, groener-dan-groene rijstvelden en uitdagende bergtoppen.
Maar om al da moois te kunnen meemaken heb ik wel eerst nog maar weeral eens een slapeloze nacht in een hardsleeper trein moeten doorstaan. En geloof me vrij, de hardsleepers in Vietnam zijn we letterlijk hard-sleepers.
Maar ook die momenten passeren uiteindelijk, en het gevoel om dan van het treinstation in een minibusje naar dat bergdorpje te rijden met een bloedrode ochtendzon tussen de bergen aan de horizon heelt al snel alle wonden.
Natuurlijk kom je niet naar Sapa om aant strand te liggen, das voor een andere keer. Dus werden de wandelschoenen met veel plezier nog eens bovengehaald, met de intentie om toch ergens int ronde nog eens een top te beklimmen. Eerst had ik nog Mt.., hoogste top in ZO-Azie willen doen. Maar alleen rondtsjoolen daar is niet toegestaan aangezien het in een nationaal park ligt en de touragentschappen te veel centjes zouden verliezen natuurlijk.
En over veel centjes gesproken, de goedkoopste toer om in twee dagen naar boven en terug beneden te wandelen kost zo een goei zeventig dollar!! En das dus enkel om te wandelen hé!
Na een namiddagen prijs vragen heb ik dan toch snel beslist om men zeventig dollar in men zakken te houden en voor vijf dollar een mobilette en kaart te huren en zelf een andere berg te gaan zoeken.
Zo gezegd zo gedaan, sanderdaags smorgens vroeg op weg en op zoek naar een schoonen bergtop. Noord-Vietnam is natuurlijk nie zoals de Franse Alpen en zodoende is de weginfrastructuur navenant. Om een idee te geven na één uur op verharde weg en twee uur op aardewegen langs de bergwanden in tweede en eerste vitesse omhoog wast gedaan met berijdbare wegen. Khad mij nochtans al vree ver geriskeerd en kgeef nog nie te snel op maar nu wast echt niet meer mogelijk om nog verder te rijden. Dus mobilette aan de kant gezet en de rest op eigen kracht naar boven.
En het mooie van zo een eigen ondernomen avontuur in the middel of nowhere is dan da je op plaatsen komt waar geen enkele toerist ooit geweest is. En zo ben ik dan een authentieke hill tribe gemeenschap binnengewandeld, binnen geweest in die authentieke huisjes en met handen en voeten toch ietwat van een gesprek proberen aan te gaan.
Na heel de boel op stelten gezet te hebben door mijn aanwezigheid en met een hele meute kinderen roepend en zingend achter mij weer op weg naar de top van dien berg.
Mezelf een weg zoekende door het bamboo-bos begon het hoe langer hoe steiler te worden. Zo steil dat ik op den duur men camera moest wegstoppen omdat ik alle handen en voeten nodig had om bij iedere stap nie terug naar beneden te gletsen.
Yesss daarvoor ben ik naar hier gekomen natuurlijk!
Een paar uur zwoegen en zweten en een weg zoekende naar boven kom ik dan uiteindelijk aan bij de top..
Om te zien dat het weer zo een verticaal recht naar boven veertig meter hoge kale rotswand is.
Deju, en nu??
En nu? een aap in tenue antwoord ik dan soms een keer, maar nu wast ter nie veel meer aan te doen.
En toen dak dacht dat het niks ging worden voor vandaag komt ter daar ineens een local met een machette uit het bosgekropen. En hou wel in gedachten dak dus drie uur rijden en een paar uur wandelen temidden de brousse zat hé!
Eerste gedachte was nog: shit, ik ben hier op een plaats waar dak nie hoor te zijn. Maar na wat met handen en voeten expliceren dat enkel naar den top is dak wou was de spanning al direct wa minder.
En ineens neemt dien kerel mij dan mee naar de achterkant van de rots, daar in de schaduwzijde groeien varens en struikjes langs de wand omhoog. En als je dan echt op de eigenlijke top wilt staan is er maar een mogelijkheid hé: recht omhoog klimmen, hangend aan die planten. Allemaal vree spannend en nie zonder risico weeral, maar dikke leute natuurlijk.
En hoe je je dan voelt na zo een tocht kan je zien op het filmpje daar opgenomen.
En daar sta je dan.. op dien top.. na een intense klimtocht.
En dan kun je jezelf als mens maar één vraag stellen
hoe geraak ik hier ooit van ze leven weer naar beneden!
27 James Bond, een mens moet zen prioriteiten kennen
Ha Long Bay,
UNESCO werelderfgoed evenals parel en uithangbord van Vietnam.
Voor mij persoonlijk weeral eentje die hoog genoteerd stond op men lijstje en waar ik met heel veel verwachting naar uitgekeken heb. En dan te weten dat ik zelfs al mensen tegengekomen heb die naar Vietnam gingen en die twijfelden of ze wel naar Ha Long Bay zouden gaan?! Come on?!
Met een wondermooie blauwe hemel en een tweedaagse met overnachting op de boot int vooruitzicht stond ik dan toch maar op de kaai in Ha Long.
Eindelijk Ha Long Bay...maar euh.. tis wel op een boot hé, juist ja. Afwachten wa dat gaat geven dus! Maar meevaren ga ik, dat staat vast.
En van zeeziek zijn was helemaal geen sprake gezien dat Ha Long Bay in een 'baai' ligt hé, en zodoende alle golfslag en stroming uitgesloten is. Resulterend in een onbezorgde en vooral uiterst stabiele boottocht!
En als da nog nie genoeg leute bracht was er nog het klimmen zonder koorde op die rotsen en dan in het water springen. Het van het dak van de boot, tien meter naar beneden het sop in springen, het s'nachts naar een mega-schoone sterrenhemel én vallende sterren staren en het s'nuchtings met een adembenemende zonsopgang wakker worden. Het kajakken, het lekkere eten en de baai van James Bond is al snel bijzaak, een mens moet zen prioriteiten kennen hé.
Ha Long Bay is werkelijk fantastisch, super-romantisch en absoluut niet te missen in Vietnam! En ja het is toeristisch, en ja het is commerce, maar als je daar naast kunt kijken: man man...
Ha Long Bay, here we come
Drijvend dorpje, kvraag mij toch af hoe da werkt als ter weer eens zo een tyfoon passeert
Na men toch wel zwaarste busrit tot nu toe, toeter toeter, en een half uur rondtsjoolen om een bed te vinden, toeter toeter, ben ik dan toch gesetteld geraakt voor de nacht in Ha Noi, toeter toeter.
Van het slapende Laos rechtstreeks in het drukke 'old quarter' van Ha Noi, toeter toeter. En kheb het geweten, toeter toeter.
Alles waar ik normaal voor vlucht in een grote stad, toeter toeter, krijg ik hier weer eens tegen men oren gesmeten, toeter toeter. Ik dacht in Peking al veel scooters en mobiletten gezien te hebben, toeter toeter, maar Vietnam overschaduwt dat dan toch met gemak , toeter toeter. Kheb al veel woeste verhalen gehoord over het Vietnamese verkeer, toeter toeter, en kheb toch al teen en tander tegengekomen in het verkeer ondertussen, toeter toeter, maar eerlijk is eerlijk, toeter toeter, weeral overschaduwt Vietnam dat met gemak.
Maar willen of niet, toeter toeter, kmoet der door, toeter toeter. Om te beginnen moet er dringend een bezoekje gebracht worden aan de kapper, toeter toeter, want kheb al veel te veel reacties gehad de laatste weken, toeter toeter, en tbegint misschien toch wel weer eens tijd te worden, toeter toeter. Dan moet ik nog een nieuwe, toeter toeter, zonnebril zien te vinden, toeter toeter. Aangezien ik men vorige in een vlaag van empathie gedoneerd heb aan de locals in Laos, toeter toeter. En binst dak hier dan toch ben, toeter toeter, had ik tussen het boeken van de trip naar Ha Long Bay en het wa rondvragen over Sapa, toeter toeter, toch nog eens wa willen rondlopen in het park en omliggende straatjes, toeter toeter.
In alle drukte en bezigheid, toeter toeter, heb ik toch nog een nieuwe kunstvorm ontdekt, toeter toeter: het spitsuur in Ha Noi.
Tis heel simpel, tkost geen geld, toeter toeter, en twerkt als volgt: je wacht tot het spitsuur, toeter toeter, vervolgens, toeter toeter, zoek je jezelf een kruispunt en een plaats met overzicht, toeter toeter. Dan kruis je je armen, overkijk je het spektakel en neem je een bedenkelijke, doch glimlachende blik aan, toeter toeter.
Ik beloof het u, toeter toeter: het verkeer in Ha Noi is kunst! En een plezier om naar te kijken, toeter toeter, zie filmpje via link onderaan.
Enfin, toeter toeter. Na de gekheid van Ha Noi, toeter toeter, kijk ik met veel plezier, toeter toeter, en eigenlijk ook wel veel verwachting, toeter toeter, uit naar men volgende bestemming, zijnde, toeter toeter: Ha Long Bay!
En, toeter toeter, er kan veel gezegd worden over Ha Noi en Vietnam, toeter toeter, maar feit is, toeter toeter, dat er hier toch wel heel veel getoeterd wordt! Toeter toeter.
Ha Long Bay, here I come...
het spitsuur in Ha Noi: een symphonie van behendigheid en opportunisme
"street-food" in Ha Noi: lekker, goedkoop en gegarandeerd diaree
en toen moest ik nog maar eens aan men zusje denken
Link naar filmpje "the art of traffic, Ha Noi" klik
Een busreis is eigenlijk nog goed te vergelijken met wiskunde.
En aangezien iedereen kan tellen, rij en tel efkes met mij mee:
01 vreselijke busrit. 02 keer de zon zien ondergaan door het raam. 03 uren om de grens met Vietnam over te geraken. 04 plasstops van elk twee minuten. 05 keer mij beklaagd dak misschien toch beter het duurdere vliegtuig had genomen. 06 frutin pilletjes in een poging om de maag wa te stabiliseren. 07 keer opgekrikt langs de kant gestaan door remproblemen. 08 bijkomende passagiers opgepikt ook al was de bus stampvol toen we vertrokken. 09 keer mijn buurman van mij afgeduwd, hij had geen problemen om de slaap te vatten. 10 onvoorziene stops door mechanische problemen. 11 euro kost zo een ticketje, omgerekend, om mee te kunnen. 12 kartonnen dozen waar men benen moesten zijn.13 tapijten achter men rugleuning waardoor die enkel nog rechtop kon staan. 14 pogingen om men benen toch eens te kunnen strekken. 15 minuten gruwelijke pijn voor dien gast die, bij het laten zakken van de bus op kriks, zen arm heeft gebroken. 16 keer men mp3 bovengehaald om van deuntje te kunnen veranderen. 17 uur plaatselijke tijd: het vertrek in Vientianne. 18 duizend Dong voor één US Dollar, om te wisselen aan de grens. 19 keer het locale muziekfestival op de televisie in de bus gezien. 20 keer de lucht in gekatapulteerd na weeral veel te snel over een bobbel in de weg te zijn getjeesd. 21 uur s'anderdaags aangekomen in Ha Noi. 22 uren initieel voorziene reistijd 23 pogingen om toch heel efkes de oogjes dicht te doen. 24 keer direct nadien terug wakker geschud plus één keer om zeker te zijn. 25 dagen geldig verblijf in Vietnam op men visum. 26 krampen in men billen gezien de ergonomische zithouding. 27 bijna-dood ervaringen in het voorbijsteken mét tegenliggers. 28 uren in een 'local' bus tussen Vientianne en Ha Noi.
Aan het landschap en de taal denk ik Laos, maar aan de gebouwen, de invasie fransen en de croissants zou je denken Frankrijk.
Hey?!: croissants? en kijk: baguettes.. en: chocolakoeken... wow: zelfs appelkoeken en gebak en al da je wil op een luie zondagmorgen! Woehoew! nog eens deftig ontbijten, met alles der op en der aan en met tzonneke op het gezicht. Vive Lao!
Laos was ooit een franse kolonie en da heeft duidelijk zen strepen nagelaten! Niet alleen de alom gekende franse bakkerijen maar ook prachtige monumenten en koloniale gebouwen. En tmoet in den tijd toch een zuid-franse kolonie geweest zijn want tis hier allemaal vreed 'a laise'. Laos met de "L" van Lazy zenne!
Eigenlijk is Laos nog tmeest gelijkend op Noord-Thailand, maar dan twintig of dertig jaar geleden. En in veel opzichten is da nog een zegen maar deju, tis toch afzien om vant een naar tander te reizen hoor. De weginfrastructuur is alles behalve vlotjes en gezien de geografische grillen verre van rechte boane! Tis al bijna just gelijk in Nepal, surtout int Noorden.
Gezien het feit dat er geen rijdende treinen te vinden zijn in Laos is het aanbod busverbindingen dus exotisch genoeg en op sommige trajecten ist zelfs mogelijk om een sleeperbus te nemen, das dus met bedjes in plaats van zetels.
En tklinkt allemaal wel veel comfortabeler dan een gewone bus maar twerkt dus als volgt:
Eerst en vooral is de lengte van de bedjes, en ik zeg wel bed-jes, op maat van een gemiddelde Laos-tiain. Als je wa groot bent zoals ik: pech onderweg. Vervolgens ziet het er breed genoeg uit, maar das omda je der met twee personen in ligt. Als je alleen reist zoals ik: pech onderweg. Met wa geluk heb je dan zo een kleinen aap van een jaar of 15 naast u liggen, die nog tbest te vergelijken valt met Billy Turf én die geen twee minuten stil kan liggen. En als ter één ding is waar ik precies nie goe tegen kan ist dus da ze nie stil liggen naast mij! Dus, pech onderweg.
Nader inziens neem ik int vervolg terug ne gewone bus zenne.
Maar enfin, kben dan toch in Vientianne geraakt. En om s'lands hoofdstad te zijn is het hier al bij al toch nog vree klein en vree rustig., eigenlijk zoals alles in Laos. Zelfs de motorbike-chauffeurs liggen liever achterin in hun hangmat te slapen dan mensen te ronselen om rond te voeren. Heel raar gedrag allemaal. Tis best wel plezant zo een dagje rondtoeren op een velo in Vientianne, nie te groot, nie te klein en al opt gemak.
Maar in Vang Vieng ist allesbehalve opt gemak! Tis al bijna of da Bangkok's Khao San ,mega-toeristische-jonge-dronken-tieners-me-veel-laweijt, Road hier is neergestreken. En afgezien van een dagje klimmen en tubing heb ik Vang Vieng heel snel omgeruild voor de mooiste stad van Azië: Luang Prabang.
En Luang Prabang mag zich terecht wel mooiste stad van Azië noemen wa mij betreft! Koloniaal, verzorgd, vredig en bijna properder dan anders. Luang Prabang is leunend op zen faam natuurlijk nie echt goedkoop, maar tis zo plezant daj der gerust een tijdje blijft rondhangen.
En gezien de ligging, een heel goede uitvalsbasis om trektochten te doen of nog meer het Noorden in te trekken.
Tis, by the way, hier dak men verjaardag gevierd heb. Met een deel gasten waarmee dak samen aant reizen was, de nodige vloeistoffen én zelfs frietjes, en met verlies van men zonnebril tot gevolg!
En aangezien dak een paar uur later een bus naar Vietnam moest halen zal hij daar dus blijven. Kheb het gevoel dak verre van genoeg gezien heb van Laos, maar kbetwijfel of dak int tkorte nog eens terug zal komen hier.
Al bij al is Laos een schoone ervaring geweest en zeker niet te missen in een Zuid-Oost-Azë-avontuur. En ondanks de snelle kaalkap in de bossen en het nog steeds dreigende UXO-gevaar in vele streken (een amerikaans kadootje in de Vietnam oorlog ) onthoud ik vooral één ding:
Laos = groen.
hill tribe village, doe da eigenlijk nie zo graag. Tis alsof je in de dierentuin rondloopt
de 'Arc de triomphe' van Vientianne
groener dan dit ga je de rijstvelden nie vinden, en de berg rechts in beeld kun klimmen
want Chiang Mai ligt te midden de bergen en jungle en heeft vanalles te bieden alst op trekkings en avontuurlijke sporten aankomt. De trekkings heb ik deze keer aan mij voorbij laten gaan, iets té toeristisch voort tmoment. Maar die avontuurlijke sporten hadden wel een grotere aantrekkingskracht.
En kheb mij allesins goed laten verleiden.
tbegon nog relax met een dagje Thai kookcursus: s'morgens naar de plaatselijke markt met tekst en uitleg en dan zelf een zestal potjes te koken. Veel plezier gehad en allesins genoeg gegeten dien dag. Kzal u toch moeten teleurstellen wa betreft het eens langskomen om te komen koken, maar ge moogt gerust mijn boekje eens lenen. Tis al iets hé.
Goed opgewarmd en voorzien van alle nodige "powerfood" wast daags nadien de beurt aan het singletrack downhill mountainbiken! Twas allesins steil en 'challenging' genoeg, en toegegeven, nog de grootste verassing van de week. Khad wel al wa gemountainbiked en de nodige heuvels afgecrossed, maar singletrack downhill man! shjjjiiiiiittt.
Héél cool!
Dikke fun verzekerd en weer genoeg grenzen tegengekomen om te verleggen. Tkon natuurlijk weer nie zot genoeg maar ergens toch nie de volle 100% gegaan in de gedachte dat een gebroken wat-dan-ook nu echt wel nie welgekomen zou zijn. Enfin, afgezien van de wat ingehouden rijstijl toch heel veel plezier dien dag en een mega-gevoel nadien. Dit zal ik in de toekomst nog wel doen.
Toch wa stijf en veel te moe na weeral veel te laat in bed te zijn gekropen na een weeral veel te plezante avond, s'morgens vroeg opt appel voor het rotsklimmen. Deze keer mét professionals én deze keer wil ik absoluut eens deftig klimmen en deftige uitleg krijgen!
Zo gezegd, zo gedaan en terug vanaf nul begonnen zoals dat moet. En ondanks niet de volle 'power in the body' toch geëindigd met twee zes A plussen. Da zijn toch al redelijke klims en kwas best content van de geleverde prestaties. En aangezien dak altijd wel graag geklommen heb en zeker nu met al de nodige voorzieningen, beslist om nog een extra dag te doen na men driedaagse. Voorklimmer cursus, kwestie van int vervolg zelf, "veilig", uit de voeten te kunnen.
Last en misschien toch een beetje least is er nog een dagje rafting gepasseerd.
De familie in de derde boot waarvan we de onderkant van de boot eens kunnen bezichtingen hebben zal het waarschijnlijk veel te wild gevonden hebben. Maar eerlijk, ik vond er nie zo veel aan. Alé twas wel leutig hé en kheb wel plezier gemaakt, maar khad het mij allemaal wa zotter voorgesteld. En eigenlijk wa teleurgesteld teruggekeerd dien avond. You win some, you loose some hé. En twas azo al een heel ferme week ,plus dak er nog een dagje voorklimmer cursus bij had, dus eindconclussie: super!
Maar mooie liedjes... én met weeral het einde van het visa in zicht naar noord-oost Thailand om daar het zuiden van Laos binnen te gaan. Thailand loopt ten einde, en dit hoofdstukje in men reisdagboek is er één van heel veel leute en heel veel contentement geweest.
Met een goed gevoel en goed geladen batterijen op naar Laos...
zuid-oost azie kun je ook wel de fruitlanden noemen
rijst is nie zo maar rijst zenne, en nie in zakjes
versje curry maken
crazyass downhill mountainbike team, voor de inspanning
na de inspanning
climbing, climb on
drappeaus
wat .. kweet et al ie meer
En dan heb ik nog groot nieuws. Na juist geen zevenentwintig jaar ist mysterie van mijn voornaam eindelijk opgelost. Djordi, komt uit .. Catalonië. Komt van het Spaanse Jorge. En betekent zoveel als het Engelse Georges of Franse George.
Niets Scandinavisch dus, al is er in de Shetland eilanden, die toch wel ferme Scandinavische roots hebben (de Vikings zijn daar ooit eens gepasseerd hé), een traditionele naam Geordiy.
21 dagen in Thailand en nog geen letter geschreven!
Logischerwijze kan dat maar twee dingen betekenen: of der is helemaal niets om over te schrijven of tis veel te plezant en der is geen tijd meer over óm te schrijven
Maar aangezien ik hier al 21dagen ben moet het nie veel verder gezocht worden hé.
Thailand is perfect wat ik nodig had na Nepal en India!
Kmoe wel toegeven dak, na het landen in Bangkok en met de VIP bus naar Khao San Road werd gebracht, ik zowaar een halve cultuurschok tegen men appel gesmeten kreeg. Kwast duidelijk nie meer gewend, die propere straten en al dergelijks wat van een geciviliseerd land verwacht kan worden. Maar kwas toch heel content hier te zijn, na van planeet India te komen en voort eerst na enige tijd nog eens terug op aarde geland te zijn. En alhoewel ik eigenlijk nie zo aan steden en drukte ben, was Bangkok en entourage een zeer welgekomen afwisseling.
Nie verwonderlijk dak de eerste vijf dagen enkel en alleen wa gechild heb en met een paar heel interessante mensen op stap ben geweest...
En dan naar Kanchanapuri, iets ten Noorden van Bangkok. Eigenlijk bijna van tzelfste uitgenomen dak daar toch de moeite heb genomen om naar 'the bridge over the river Kwai' en bijhorend museum te gaan kijken alsook de watervallen in het nabijgelegen Nationale Park.
Heel plezant allemaal, en schoone foto's.
Van daar wast dan nog naar Ayuthaya, das een oude hoofdstad met vooral heel wat ruines en oude tempels. En omdat al die dingen toch wa ver uit mekaar liggen wast nog eens een goed excuus om een tweewieler te huren en al rond tzjeezend vant één naar tandere te gaan.
Thailand is hypertoeristisch, en vooral nu met de congees!
Kzie en kvoel da goed aan het soort mensen dak nu meer en meer tegenkom, het verschil tussen toeristen en reizigers is groot. Maar kbegrijp wel waarom Thailand zo populair is, theeft zowat alles te bieden: van witte stranden tot bergen en jungle. Alles in een herkenbaar geciviliseerde setting zoals gewend van thuis en toch exotisch genoeg om helemaal anders te zijn.
Same same but different zoals da ze in Chiang Mai zeggen.
En daar wast nog tplezantst van allemaal!
hoe kun je schooner verwelkomd worden dan met een regenboog
den dezen noemen ze "Big Boeddha"
de (nieuwe) bridge over the river Kwai
Kanchanapuri National Park met zen watervallen
tzijn der maar een paar van de vele
Chichita kennen ze hier nie, maar tzijn wel vree lekkere
Ayuthaya, tempels..
..en ruines
van heel lang geleden
de dezen noemen ze "Liggende Boeddha", ze zijn toch creatief met hun benamingen hé
