Vanuit de grote ruimte hoor ik een reeks bizarre geluiden komen. Ik ga spieden en zie middenin de nagenoeg lege zaal een klein jongetje met trefzekere stap van links naar rechts over de muzikale vloer lopen, en weer terug, en van de andere kant, en omdraaien. Een uur later, dezelfde geluiden. Door de glazen deur zie ik Schaula en Fabienne van Bach à Sable met de magische tegels experimenteren, Schaula met handen en voeten tegelijkertijd, geconcentreerd tastend. Ik moet denken aan mijn vader, die een keer op een familiefeest het hele springkasteel in beslag nam met zijn sprongen die nog veel wilder waren dan de toeren van mijn stoerste neefjes. Ongelukkig zij die ophouden met spelen.
Tina - voor Babelut
Het zit erop. De opening is vlot verlopen. Enkelingen praten nog na in de bar en genieten van de laatste restjes van de tjechische hapjes. Het hoogtepunt? Voor mij concerto para bebés. Een combinatie van zang, muziek en dans. De mensen in een vierkant rond de artiesten. Ongelooflijk, hoe mooi, de reactie van de kinderen. Sommigen kruipen tot midden in de vloer, anderen kijken met wijd opengesperde ogen. Zachtjes bewegen ze mee op de tonen en een enkeling waagt zelfs een danspasje. En de muzikanten wisten prachtig op de reacties in te spelen. Die verwondering! Fantastisch mooi! Wie twijfelt aan het nut van kunst voor de allerkleinsten, kom naar deze voorstelling en kijk om je heen. Niets kan je beter overtuigen!
Claire - voor Babelut
Kon net nog een stukje meepikken van Kveta's rondleiding langs de uitgestalde werken. Een bescheiden dame met frêle stem; ik moet dicht bij haar gaan staan en mijn oren in haar richting draaien om alles op te vangen. Meisjesachtige, verlegen lach. Als ze spreekt over de kunst blinken haar ogen en opent haar gezicht. Wat een liefde voor het werk. Hou je het anders vol tot je tachtigste? Met kleine bewegingen van haar handen zet ze haar woorden kracht bij. Soms stokt ze om na te denken tot ze de juiste woorden vindt om te zeggen wat ze wil zeggen. Hoe ontleed je iets dat je zelf samengesteld hebt? Ze wil de dingen steeds van verschillende kanten laten zien, valt mij op. Schilderijen maakt ze graag op vierkante doeken, want een vierkant kan je om, en om, en omdraaien zonder dat de vorm er anders uit gaat zien. Wat je op het doek ziet, verandert wel. Als je eenzelfde figuur steeds vanuit een andere hoek waarneemt, herken je er andere vormen in. Net als de wereld, denk ik. Voorwerpen, vormen, zelfs mensen, gaan er heel anders uitzien, en worden zelfs moeilijker herkenbaar wanneer je ze gaat bekijken op een andere manier dan je normaal doet. Als je op je hoofd staat, of je ligt, of je maakt een tuimeling. Probeer eens? Letters schrijft ze dik, smal, lang uitgerekt, scheef, op zijn kop, kris kras door elkaar. Omdat ze op ontelbare manieren uit te spreken zijn; zachtjes, heel stil, luid, of heel lang en traag. Honderden A`s op één blad papier, soms bijna niet van elkaar te onderscheiden. Als je goed kijkt, komen de klanken tot leven. Kwade A`s, heel lieve. Moddervette A`s of net vederlichte. Enkele huppelende A`s lopen achter een paar trage aan.
Tina - voor Babelut
Wij zijn Tsjechische vrijwilligers, wie vooral Kveta Pacovska helpen. Wij hebben vorige week met alles geholpen. Vandaag begint Babelut festival en het is heel mooi om veel kinderen op muzikale vloer te zien. Wij zijn blij, als jullie kadertjes aan de muren mooi vinden javascript:emoticon(' '). Groetjesjavascript:emoticon(' ')
JKJ
Een uur geleden is het vliegtuig van Kveta Pacovska geland! Dus nu zal ze over de Belgische wegen richting Neerpelt rijden. Aangezien haar Engels toch niet zo fantastisch is, hebben we de twee tjechische meisjes meegestuurd. Een tolk is altijd handig. Rond 19u zal ze ongeveer in Dommelhof aankomen. De bloemen op haar kamer staan al klaar. De mannen leggen nu nog de laatste loodjes aan licht en techniek. Nog even, en dan staan Kveta en haar werk een week lang in de schijnwerpers!
Claire - voor Babelut
Babelut vindt plaats van 4 tot 9 maart in Domein Dommelhof te Neerpelt.
Het programma vindt je op www.musica.be
Reserveren via limburg@dommelhof.be of 0032 (0)11 80 50 02
Het heeft een tijdje geduurd. Alles uitgeprobeerd, bekeken, weer aangepast. Maar nu is het gelukt. De schilderijen van Kveta Pacovska hebben hun plaats aan de muur gevonden; niet te hoog, ietsje boven de grond, net op kinderhoogte. Sommigen dicht bij elkaar, andere dan weer alleen. Ook de verzorgingsruimte heeft vorm gekregen en de voelkoffers staan klaar. Ik ben al stiekem eens een kijkje gaan nemen, wat niet ongehoord voorbijging. Want toen ik nieuwsgierig graaide in de voelkoffer, begonnen belletjes te rinkelen, papiertjes te ritselen... Maar mijn voorkeur gaat toch wel naar de mediaruimte en de boekenhoek. De mediaruimte voor het bloggen natuurlijk. En als boekenwurm ben ik uit de boekenhoek niet weg te slaan. Vandaag verslond ik op 5 minuten mijn nieuw lievelingsverhaal: 'Ik zou wel een kindje lusten' van Sylviane Donnio met illustraties van Dorothée de Monfreid. Het boekje gaat over een kleine krokodil, die alleen maar kindjes wil eten. Als hij dan eindelijk de kans krijgt, blijkt dat hij niet groot en sterk genoeg is. Het meisje is zelf sterker dan hij. Heel mooi boekje met schattige prentjes. Het leesplezier kon niet lang blijven duren, want er wachtte nog computerwerk op mij. Die mails moesten beantwoord worden. En eindelijk is het draaiboek kant en klaar! De uren waarop de artiesten toekomen kloppen. Het vervoer is geregeld. De mensen voor de kinderopvang staan paraat. En onze drie tjechische stagiairs nemen de tentoonstellingsruimte voor hun rekening. Morgen wacht ons nog de laatste afwerking. En misschien krijgen we de computers dan wel aan de praat. Morgen komt ook Kveta Pacovska toe vanuit Tjechië. Hopelijk hangen al haar schilderijen goed. Want de kunstenares, die heeft het laatste woord natuurlijk...
Claire - voor Babelut
