Kent iemand het gevoel 'nooit goed genoeg zijn'? lastig om ermee om te gaan. In deze wereld is niemand meer goed genoeg. Het begint op school dat leerkrachten commentaar geven op je geleverde werken, vergelijken met andere personen die het beter doen dan jou. Daarna op je werk waar je moet presteren of je valt uit de kar. Ik wil hier niet in leven, ik wil niet elke dag een strijd voeren om toch een tikkeltje beter te kunnen zijn dan de andere. moest iedereen van die gedachte zijn, zou onze wereld er dan niet totaal anders uit zien?
En dan de personen die zogezegd om je geven moeten het toch nog frequent herhalen wat die andere persoon niet allemaal beter doet dan jou. Wie is iemand om te oordelen wat goed is? wie is iemand die mag oordelen of zijn of haar levenstijl raar is? waar bemoeit iedereen hem toch mee?
Ik heb in de loop van mijn leven veel mensen verloren, voor mij belangrijke mensen. Dichte familie leden, naaste vrienden. als ik er nu op terug kijk weet ik niet of ik het nog vrienden zou kunnen noemen. maar ja, er is een tijd van komen en gaan zou ik dan zeggen. Ik ben nog altijd op zoek naar iemand die ik blindelings kan vertrouwen. Maar ik moet vaststellen dat zo iemand niet bestaat voor mij. Vroeg of laat doen ze iets wat ik daarna in mijn achterhoofd onthou met als gevolg dat ik altijd twee maal zal nadenken vooraleer ik die persoon iets zeg. Of dat ik stilletjes hoop dat die persoon het de dag daarna niet verder verteld.
Ik ben sinds vandaag lid op deze site dus vergeef me als ik de normale gang van zaken nog niet goed begrijp of toepas op dit blog. Ik wil dit blog gebruiken om mijn dagdagelijkse problemen op tafel te gooien, om het gewoon kwijt te krijgen. En waar kan dat beter dan op het internet? van iedereen maar ook van niemand.
