Gisterenavond (dinsdag) was ik te moe dus typ ik nu snel nog een verslagje. We gingen naar de Verboden stad waar we een gids namen. Hij vertelde veel maar in gebrekkig engels en je mocht geen vragen stelen buiten zijn ingestudeerde tekstjes want daar wist hij vaak het antwoord niet op. Er was nog zéér véél overgebleven over de Qing-dynastie ( de laatste) en over de tijd dat Qianlong, de laatste keizer, aan de macht was. Ik vond het wel spijtig dat de andere dynastieën niet zo zeer aan bod kwamen.

Nadien gingen we ons even snel opfrissen in het hotel, want het was weer zeer mooi weer, en troken we naar de Lama tempel waar Vincent ons opwachtte aan de metro. Op de weg naar de tempel kochten we wierrookstokjes en in de tempel staken we er telkens drie aan (drie staat hier voor het verdeden-heden-toekomst). Je moest ze dus aansteken drie maal buigen voor elke buddha en dan een kort gebedje doen. Er zijn zeer vele ruimtes waar er elke keer een andere boeddha staat, een boeddha die iets anders vertegenwoordigd. (zoals het bij ons elke dag een andere patroonheilige is)

Hier stond ook de grootste buddha van China, immens en zeer impressionant.

Nadien gingen we de hutongs in en aten we Grieks. (oké grieks eten in china is best wel grappig maar ik denk dat Vincent al dat chinees na 11 maanden ook wel eens moet beu geraken).

Dan gingen we naar het olympisch dorp. Daar zagen we “the birdsnest” en “the watercube”. Hier heb ik nog enkele dingen over te zeggen maar m’n ogen vallen bijna toe dus ik vertel ze wel als ik thuis ben.

Nadien naar Silk market. Daar een hadtas gekocht en enkele cadeautjes.

Dan Japans gaan eten. Zéér lekker! Eten en drinken à volonté. Ondertussen showcooking voor onze neus terwijl we zaten te eten maar het werd nog net niet naar binnen in onze mond geschoten zoals in België in sommige Jappanse restaurants het geval is.

Dan de taxi naar huis.

Nu écht doodop want grote muur is zoooooo vermeoiden!!!

Slaapwel!!

08-04-2010 om 03:09 geschreven door Astrid  

08-04-2010 om 03:07 geschreven door Astrid  

Deze morgen zaten we aan het ontbijt en zagen we iemand zoekend de lobby binnenwandelen. Dat moet Moniek zijn, dachten we. We waren iets later dan gepland naar beneden gekomen dus iedereen was de laatste stukjes watermeloen en croissant nog naar binnen aan het werken en aan het slurpen aan de tas heerlijke thee. We stapten op Moniek af en meteen veranderede haar zoekende blik in een brede gezellige glimlach. Je weet wel, zoals je dat bij die gezellige nederlandse dames hebt. Ze begeleide ons naar het busje dat net voor de deur van het hotel stond en zei de chauffeur waar hij heen moest rijden.  Zo, op weg naar de grote muur!

Eerst moesten we nog even passeren via Vinent. Door de ochtendspits heen slalomde de chauffeur tussen de taxi’s, dure wagens en iets dat een wagen noemande maar meer een sardienenblikje op vier wielen leek, door. De chauffer wist precies niet goed waar hij Vinent moest opwachten en reed dan maar herhaaldelijke keren een blokje om of draaide zich, over het voetpad heen, de andere tichting in. De spits in China is een hel, dat is nu wel zeker! Om het even over de verkeersregels te hebben, deze zijn er gewoonweg niet!! Vincent vertelde nadien, toen de chauffeur hem eindelijk gevonden had, dat de Belgen in China via de EU meteen aan een Chinees rijbewijs geraken. Ze zijn dan ook de enigsten… EN je moet ook willen rijden in een stad als Beijing!!

Nadat we eindelijk de drukke stad uit geraakten, reden we richting Jinshanling. Daar zouden we op de muur gaan. In het busje zat de sfeer er al dik in. Vincent had een Nederlands meisje meegebracht die zelf chinees is en haar ouders ook maar die in Nederland wonen. Zij leeft hier nu al 3,5 jaar en spreekt vlot chinees. Zij en Vincent gaven de ene steek na de andere op elkaar. Best wel grappig, zo twee kibbelende kippen! Haha! Ondertussen zoefde de chauffeur van links naar rechts over de autostrade. Voorbijsteken via links of rechts, maakt niet uit! Toeter gewoon even als je gaat voorbijsteken en alles is in orde! Haha!

Aangekomen in Jinshanling gingen we de muur op. Het pad om op de muur te geraken was al een heuse opwarmer en boven op de muur aangekomen waren we al goed ingewandeld! (maar dat waren we eigenlijk al van de dagen voordien)

Vanaf de parking liep er per persoon een soort “begeleider” mee naar boven en nadien ook op de muur. We hadden hier helemaal niet om gevraagd maar blijkbaar was dit zo de gewoonte. (nadein waren we wel blij dat zij erbij waren)

Op de grote muur kreeg je een prachtig uitzicht van het heuvelachtige landschap. De grote muur slingerde zich over de bergtoppen heen als een soort van rode draad doorheen het gebergte. Prachtig om iets dat ik dit jaar in de geschiedenisles gezien heb eindelijk in het écht te zien!!!

De sterke beklimmingen en steile afdalingen wisselden elkaar af. De treden van de trappen waren abnormaal hoog en maakten de wandeltoch nog zwaarder.

In het naar boven stappen op een steil stuk waar al de trappen zo goed als afgebrkkeld waren, voelde ik plots een helse pijnscheut door mijn rechter kuit schieten. Even een kleine tussenstop houden en snel even de kuiten stretchen maar toen we boven aan het kleine huisje toekwamen was te pijn niet meer te harden. Het leek alsof met met een mes er in stak en alsof mijn hele spier verschrompelde,… Het gevoel bleef maar aanhouden.

Nu moet ik wel zeggen, dat ik al een tijdje last heb van mijn kuitspier door de “workout” die ik doe in een Leuvens fitnesscentrum maar ik had dus gedacht dat deze week wandelen er goed ging aan doen dat er eens andere spieren gebruikt werden. Maar het tegendeel werd bewezen… Met zeeeeeer veel spijt in het hart, besloot ik dan maar via een padje verder te gaan. De chinees die met me meeliep vergezelde me op het pad en hielp me waar nodig. Ondertussen trok mijn kuitspier steeds meer samen…

In het midden van de route die we aflegden, aan het 15^e huisje op de grote muur, wachtte ik op de rest die via de grote muur stapte. Als iedereen er was en ik écht nog een toch over de grote muur wou lopen, besloot ik dit dan toch maar niet te doen omdat het er mijn spier nit zou op verbeteren. Van spijt begon ik te wenen omdat ik eindelijk eens op de grote muur kon wandelen en dat nu uiteindelijk niet meer kon…

De chinees begeleide me dan maar verder naar Simatai via het bergpad. Hierdoor hoefde ik wel niet alle sterke stijgingen en dalingen te doen en kreeg mijn spier het minder zwaar te verduren.

De “gids” leerde me onderweg enkele woordjes van dingen die we tegenkwamen. We zagen stenen en véél verdorde bomen, maïs,… We liepen letterlijk door een verdord bos met als je naar boven keek de grote muur. Toen we plots weer in de iets meer bewoonde wereld kwamen, zag ik een soort van boederijtje waar ze maïs kweekten en dieren stonden. Hij leerde me het woord voor ezel, hond, kat,… Het is bijzonder en ook wel schrijnend om te zien in welke omstandigheden deze mensen hier nog leven. De dieren eten verdorde stengels van de maïs en de mensen zelf waren verwonderd een blond meisje te zien passeren.

Einedlijk aangekomen in Simatai, leidde de “gids” me tot op de muur en moest ik nog een laatste stukje op de muur lopen. Natuurlijk zat zijn tas val spulletjes om te verkopen en toonde hij me uitgebreid zijn hele collectie prulletjes. Ik kocht er een boekje over de grote muur, dat hij me onderweg al enkele keren liet zien en nog twee armbandjes, want jah, hij had me helemaal via het bergpad begeleid dus nu was ik hem wel wat verschuldigd!! Ik gaf hem 130 yuan (=13€) en bedankte hem énorm! Ik gaf hem nog een stuk cote d’or chocolade met noten in en toen vertrok hij weer naar Jinshanling om weer de volgende toerist te begeleiden. Hij vertelde me onderweg ook dat hij 64 jaar was. Erg om te weten dat je op die leeftijd normaal gezien door je zoon wordt onderhouden en dus helemaal niet meer hoefde te werken maar deze man liep elke dag enkele keren het traject af om toeristen te helpen/begeleiden en zo geld in het laatje te brengen…

Het laatste stukje stapte ik samen met bernard en we liepen over een hangbrug die over de rivier hing. Een prachtig uitzicht overviel me toen ik in het midden van de brug stond. We hadden al de hele dag het geluk mooi weer te hebben en de zon weerkaatste prachtig op het appel-blauw-zee-groene-champetter-kleurige water. (foto’s zie later, thuis)

Nadien moesten we nog even stappen naar de parking maar ik, Henri, Vincent en Maisha besloten om een “deathride” (of hoe noem je zo een koord dat je van de ene kant naar de andere brengt in een heuse snelheid??) te nemen. Nadien werden we met een bootje naar de parking vervoerd.  Nadien dronken we nog wat op een terrasje aan het eindpunt van de wandeling.

In het busje waren we de eerste paar minuten erg enthousiats maar als senl lag iedereen te slapen.

Om ongeveer 18u kwamen we aan in Beijing e gingen we iets drinken in “the tree”, een belgisch biercafé. Daar dronk Vincent een Bolleke en Philip nam een Westmalle (denk ik).  Je kon er ook Duvel, delirium, Stella,… krijgen.

Nadien gingen we Peking eend eten! Heel erg leuk want ze komen het vlees van het bot halen aan tafel en ze leggen je uit hoe je dit dan in een saus moet dopen, in een pannekoekje leggen en er groentjes bijlegge. Nadien vouw je het dicht en eet je het op met je handen. Ook het kader, de inrichting, was zeer leuk! (zie foto’s later). Heel erg modern. Dit was een adresje waar enkel de rijke chinees komt eten.

Nadien namen we een taxi naar huis/het hotel en hier lig ik nu in pyama dit berichtje te typen. Morgenvroeg probeer ik het op internet te zetten. Slaapwel!!

08-04-2010 om 03:03 geschreven door Astrid  

Hello!

Vandaag zijn we na weer eens een uitgebreid ontbijt (en wat fruitjes in de rugzak te stoppen) naar the Beijing Zoo geweest!! Héél erg leuk want daar hebbe we panda’s zien zitten in openlucht en ook binnen achter glas. Wat een lieve beestjes!! (toch als ze zo braaf in hun kooi banboo zitten te eten.. haha!)

We hadden een combiticket gekocht om vanuit de beijing zoo naar het zomerpaleis te varen met een bootje. De bootjes waren typisch chinese bootjes en tijdens de hele toch stond er vooraan in de boot een chinese mevrouw te ratelen over god weet wat en dan zagen we de iedereen rond ons (want jah we waren weer eens de enige buitenlanders) samen hun hoofd naar links en rechts draaien en dachten we dat er daar wel iets te zien moest zijn volgend die mevrouw. Spijtiggenoeg waren de oevers vrij hoog en zagen we enkel mensen bovenaan de oever staan en waren alle gebouwen verstopt achter de aarden bergen.

Eenmaal aangekomen aan het Zomerpaleis besloten we om een andere route te nemen dan ons aangeraden werd door de mevrouw van de boot. We namen de lange toer en maakten een prachtige maar zééér vermoeiende wandeling langs het meer en over verschillende steile bruggen heen. Het meer lag vol bootjes en in de verte konden we het zomerpaleis zien staan.

Na de lange tocht besloten we even iets te eten en stapten we een van de restaurantjes binnen. Op de vensterbank stond een hele muur instantnoodles en er kwam een vrouw af met menukaarten. Daarop stonden 6 gerechten waarvan ze er 2 al niet meer hadden dus bestelden we twee keer rijst met kip, nootjes en sojasaus en twee keer iets dat op dumplings leek. (voor de niet-chinesegerechtenkenners onder ons: dit lijkt een beetje op dim sum maar iets anders). De rijst met kip was opgewarmd in de microgolfoven en zat in een plastieken bakje waar ze net het dekseltje hadden afgescheurd. Heel erg grappig. De dumplings zaten in een plastieke zakje en waren ook opgewarms in de microgolfoven met zak en al. De buitenkand was een soort van sneeuwwit brood en vanbinnen zat er vlees en wat groentjes in. Heel erg droog dat brood maar het vulde wel enorm.

We passeerden, nadat we uit het restaurant waren, een man die je naam in chinese karakters op rollen schreef. Ik, henri en bernard lieten er onze naam op een rol schrijven. Ik had al een chinese naam dus ik liet die erop zetten maar voor henri en bernard werd hun naam omgezet, op basis van de klank, in karakters.

Nadien keken we naar de lange gang die voor het zomerpaleis ligt en bezochten we het zomerpaleis zelf. Daarvoor moesten we een smal gangetje door om naar boven te geraken. Allemaal heel erg mooi maar vermoeiend na de lange wandeling van vordien. We genoten boven van het prachtige uitzicht en zakten weer af naar beneden.

Als we alles bezocht hadden keerden we terug naar de Oost-uitgang en besloten we de bus te nemen. Met de bus passeerden we vele vervallen gebouwen en zagen we straten vol vuil. Toen besloten we af te stappen aan de beijing daxue (=beijing university) omdat we van daaruit een metro konden nemen om een beetje sneller vooruit te gaan. Maar we wisten de metrohalte helemaal niet zijn dus bleven we de brede laan doorstappen om uiteindelijk een metrostation tegen te komen. Er leek geen einde te komen en we passeerden vele electrozaken. We zagen dat ze een Eos 550 verkochten voor 660 Yuan. Dit is gelijk aan 66 euro!!!!!!! Straf hé!? Uiteindelijk passeerde er een buitenlandse student die ons toch de weg kon uitleggen naar de metrohalte.

Eindelijk de metro gevonden, gingen we naar de bell & drum tower waar Vincent ons al een uur zat op te wachten. (hier zorgde het openbaar vervoer voor de nodige vertraging van ons schema) Hij zat in de hutongs (waar die torens staan) iets te drinken boven op een gebouwtje waar het terrasje was. Hij vertelde ons dat het niet de moeite was beide torens te doen en zei dat we best de drumtower bezochten waar 10 minuten later een drum’show’ werd opgevoerd.

Toen we aan de ingang van de toren kwamen moesten we een heel erg steile trap op met zeer hoge treden. Na alle vermoeiende wandelingen die we gedaan hadden voordien was dit wel weer eens een fysieke uitdaging. Haha! Boven hadden we weer een prachtig uitzicht van daarboven! De ‘drumshow’ was vrij indrukwekkend maar spijtiggenoeg heb ik dit niet kunnen filmen om het jullie te laten zien..

Nadien gingen we terug naar Vincent en dronken wat boven op de hutong. De obers kenden zeer goed engels en er zaten heel wat buitenlanders. (niet enkel toeristen maar ook studenten) Omdat het te koud werd daar boven gingen we naar beneden. Daar ontdekten we de eerste franse toilet van onze reis. Toen we ons glas hadden uitgedronken en we terug naar buiten wouden gaan, zagen we dat het erg aan het regenen was. Snel naar de hoek van de straat om twee parapluutjes te kopen. Toen liepen we snel door naar de straat waar we iets gingen eten. Het restaurant lag op het einde van een winkelsteegje. Hééél erg leuke winkels die bekend zijn geworden doordat een man is begonnen met te schilderen op t-shirts,… Het is een zeer artistiek straatje en we kochten er dan ook enkele leuke spulletjes!!!!

In het restaurnt aten we heerlijk en was het weer gezellig babbelen met vincent erbij. De vermoeidheid sloeg toe en we gingen naar huis met de taxi.

In het hotel kochten we nog enkele gebakjes (die trouwens elke dag na half zes ’s avonds aan halve prijs zijn) en gingen we naar de kamer.

Nu, 23u20, zit ik mijn laatste woorden te typen voor vandaag want ik ben doooodop en moet morgen om 8u weer aan het onbijt zitten. Tot morgen!

As.

06-04-2010 om 02:13 geschreven door Astrid