Hola a todos
Hier zijn we weer, met wat nieuw leesverteer! Na Nicaragua zijn we in El Salvador gestrand. We hebben daar een leuk stekkie gevonden. Alle bungalows waren ingedeeld volgens een bepaald land. Was dat nu toeval dat wij de 'Belgium room' kregen? Dat was wel grappig dat er eentje naar ons klein belgenlandje genoemd werd. Snel onze boel daar gedumpt en de beroemde surfbreaks van El Tunco gaan checken. Bleek dat er op 'Bocanito' een leuke golf aan het werken was dus No Waste Of Time And Go surfing Effetjes wa beweginge achter 10u in de n'oto zitten ku gin kwoad zeggen ze in Oostendeuh ;-) Dus ja, achter zo'n dag et nie lange geduurd voor da we strike in uz bedde lagen vanzeneigens.
Lekker geslapen, lekker ontbeten en ondertussen ontdekt dat de eigenaar een rasechte belg was. Vandaar de 'Belgium room'. Om een lang verhaal van 12 dagen kort te maken. El Tunco is de MAX. De surf is de MAX, ost nie TE groot is. Mopelia, stekkie waar we verbleven is de MAX. Tarantula's in den hof at Mopelias overal, gewoon de MAX. Buggah, Mopelia's labradorhond is de MAX. Buggah was geweunweg ut den haak! Hij was zot van water en kokosnoten. De hele dag aan het strand, met een kokosnoot in de mond, aan het wachten tot iemand de kokosnoot in zee wilde gooien. Echt zot hoe da beest in die golven dook achter zijn kokosnoot. Zat hij niet in de zee, dan was hij te vinden in de douche. Lekker koud en nat voor zijn middagdutje. Gewoon een schitterend, vuil, zot, stinkend, lief, nat, harig beest that i liked very much!!! Vergis je niet, ik ben nog steeds over Buggah aan het praten en niet over Steve e ;-)
Achter 12 dagen begon het wel te jeuken voor iets nieuws. Bij deze een bergtrip gepland voor een dag of 5. Hopla, surfboards en backpack in storage geplaatst en vertrokken met bus. En zoals je al weet, de bussen en busritten zijn niet anders dan in Costa Rica of Nicaragua. Roestige gevallen op bumperige wegen. Eenmaal gearriveerd in Santa Ana, zagen we al een duidelijk verschil met aan de kust. Real Salvador life. De mensen die constant aan het werken zijn om geld te verdienen. Het is echt vechten om te overleven. Hun fruit en groenten verkopen langs straat, op de markt, op de bus...jaja...op elke bus heb je een voorbij wandelende markt. De Salvadorians stappen vooraan op de bus met een grote mand in de hand. Wandelen door de middengang en speechen hun verkoopsitem. En stappen achteraan de bus weer af. En azo passeren er stuk of 10 Salvadorians (man, vrouw of kinderen) bij elke grote busstop. Os je klapt van e kiekenkot, ewel...os de kieken nie op 1 zijn schoot zit in de bus, ton lopen ze door de bus te kakelen
Na dagje Santa Ana zijn we naar een volgend pittoresk dorpje vertrokken, genaamd Juayua Elke zondag een groot eet- en feestfestijn in het dorp en rarara, was het wel geen zondag toen we arriveerden, juijjjjjjj....We zaten daar echt in een bergdorpje en snel was het ons opgevallen dat we in de voorbije 3 dagen nog maar 2 blanke toeristen zijn tegengekomen. Toch wel eventjes een raar gevoel om zo door iedereen nagekeken te worden. Niks gemeens of uitdagend maar gewoon...ja...de echte salvadorians waren blijkbaar niet gewoon van blanken te zien en we zitten er ook buiten het hoogseizoen. Dat was snel te merken aan het feit dat de hotels zo goed als leeg waren en de koffieplantages en natuurparken zo goed als gesloten waren. Maar het volk, zo behulpzaam en vriendelijk. Na Juayua zijn we nog Lago de Coatepeque gaan bezoeken om daarna nog een weekje in El Tunco te relaxen en te surfen.
En toen werd het 30 mei. Time to move. Na een lange tijd op dezelfde plaats te zitten, al het eten beu gegeten maar toch wel met pijn in het hart zijn vertrokken uit El Salvador. Oh my god, onze beste vriend Buggah (de hond) zag ons in de taxi stappen. Oh my god, hij begon achter te taxi te rennen. Toen de taxi gas bijgaf, gaf ook Buggah gas bij. Ik moet toegeven dat de tranen over mijn wangen rolden. Dat was echt hartverscheurend. Maar gelukkig kregen we 2 dagen later bericht dat Buggah terug met kokosnoten op het strand aan het spelen was
En zo kwam een einde aan ons Centraal Amerika avontuur. Tsjiep en Tsjoep zitten nu in Hawaii. Wat een decadent verschil! Schokkerend was het toen we Honolulu binnenreden. What the hell??!! Big buildings, big money, many people.
Het was al redelijk laat toen we arriveerden dus redelijk op en t'end. Toen bleek dat het appartement dat we online gereserveerd hadden niet bestond. Gelukkig nog geen voorschot betaald maar daar stonden we dan met pak en zak. Na 15min tsjolen zijn we dan toch bij een hostel geraakt. Onze droom van relaxen in een appartementje aan zee veranderde in een kleine kamer met 6 stapelbedden en 12 mensen. En dit nog voor 23$ de man. Maar bon, we waren blij een bed te hebben gevonden en dat we konden tukken. Uiteindelijk zijn we daar toch 3 nachten gebleven en leek het nog leuk te zijn om met de andere backpackers de socializen. Wat DE surfisland betreft van de wereld bleek niet echt ZO surfminded te zijn. Op de bus werd je niet toegelaten met een surfplank en bij elke shuttlebus moest je bijbetalen voor je surfplank, ook al hadden ze een megakoffer. Niet te geloven. De surf was redelijk klein dus time to rent a longboard. Leuke namiddag op waikikibeach en het is zoals het is in de boekskes. Os je peinst da 100 man vele is in tsop, ewel, komt e ki no waikikibeach. Share a wave is hier de slogan!!! Ondertussen hebben we onze trip uitgestippeld. We hebben een couchsurfinghost voor de big volcano island en een couchsurfinghost voor Kauai, dus dat zit goed, vooral in de portemonneeeee ;-) Wat deze avonturen ons brengen...wordt vervolgd!!!
Effetjes wa beweginge achter 10u in de n'oto zitten ku gin kwoad zeggen ze in Oostendeuh ;-) Dus ja, achter zo'n dag et nie lange geduurd voor da we strike in uz bedde lagen vanzeneigens.
Lekker geslapen, lekker ontbeten en ondertussen ontdekt dat de eigenaar een rasechte belg was. Vandaar de 'Belgium room'. Om een lang verhaal van 12 dagen kort te maken. El Tunco is de MAX. De surf is de MAX, ost nie TE groot is. Mopelia, stekkie waar we verbleven is de MAX. Tarantula's in den hof at Mopelias overal, gewoon de MAX. Buggah, Mopelia's labradorhond is de MAX. Buggah was geweunweg ut den haak! Hij was zot van water en kokosnoten. De hele dag aan het strand, met een kokosnoot in de mond, aan het wachten tot iemand de kokosnoot in zee wilde gooien. Echt zot hoe da beest in die golven dook achter zijn kokosnoot. Zat hij niet in de zee, dan was hij te vinden in de douche. Lekker koud en nat voor zijn middagdutje. Gewoon een schitterend, vuil, zot, stinkend, lief, nat, harig beest that i liked very much!!! Vergis je niet, ik ben nog steeds over Buggah aan het praten en niet over Steve e ;-)
Achter 12 dagen begon het wel te jeuken voor iets nieuws. Bij deze een bergtrip gepland voor een dag of 5. Hopla, surfboards en backpack in storage geplaatst en vertrokken met bus. En zoals je al weet, de bussen en busritten zijn niet anders dan in Costa Rica of Nicaragua. Roestige gevallen op bumperige wegen. Eenmaal gearriveerd in Santa Ana, zagen we al een duidelijk verschil met aan de kust. Real Salvador life. De mensen die constant aan het werken zijn om geld te verdienen. Het is echt vechten om te overleven. Hun fruit en groenten verkopen langs straat, op de markt, op de bus...jaja...op elke bus heb je een voorbij wandelende markt. De Salvadorians stappen vooraan op de bus met een grote mand in de hand. Wandelen door de middengang en speechen hun verkoopsitem. En stappen achteraan de bus weer af. En azo passeren er stuk of 10 Salvadorians (man, vrouw of kinderen) bij elke grote busstop. Os je klapt van e kiekenkot, ewel...os de kieken nie op 1 zijn schoot zit in de bus, ton lopen ze door de bus te kakelen 
