Nog een berichtje van onderweg. We hebben zopas de Loup Loup pas beklommen, en ditmaal zijn we samen over de top geraakt. Vandaar was het een lange afdaling tot Twisp. Daarmee hebben we drie van de vier passen achter de rug langs Highway 20. Morgen staat de zwaarste pas, de Washington Pass op het programma, en vandaar is het nog een lange rit van Anacortes naar Seattle. Marcel had een omwegje willen doen langs Canada, maar dat zal voor een andere keer zijn. Het is nu 36 graden in de schaduw en een rustpoos in de bibliotheek is welkom. De stemming is prima, en om de hitte van de middag te vermijden beginnen we morgen omstreeks 7 uur aan de beklimming van de pass. We hebben al een aantal onvergetelijke herinneringen. Om er enkele te vermelden: de keren dat we wild gekampeerd hebben, onze bezoekjes aan die typisch Amerikaanse bars zoals je ze alleen in de films ziet, ons verblijf in Republic waar we tussen de Canadese motards stonden - er was daar nl een BMW-treffen. Daar zijn we bijna Andre kwijtgeraakt. Hij wou er zowaar zijn fiets inruilen voor zo`n bolide - zonder dat aan de eigenaar te vragen. Foto`s volgen wegens tijdsgebrek later. Marcel : het is elke dag feest, maar dat belet niet dat het enorm zwaar is. Geen traditie van zakken te sleuren. En die enorme hitte, nu. al is het weer al heel gunstig geweest voor ons. 12 dagen in de wagen: enorm veel grootse dingen gezien. Nadien het kamperen; dit geeft een grote vrijheid en levert kontakten op met moedige fietsers. Ik spreek al het best Amerikaans met haar op. Andre en Walter zijn zeer te spreken dat ik iedere dag de was doe. See you in the pub.
