|
Afscheid nemen bestaat niet
Een afscheid op de luchthaven is niet aangenaam. Het
moet snel gebeuren en tijd voor sentimenteel gedoe is al zeker niet aan de
orde. Dat is de reden waarom ik een week eerder al begon met dag te zeggen aan
de kleine dingen. In mijn hoofd was ik de ochtend van 26 augustus al weg uit
België. Toch raakte het me harder dan verwacht, een laatste keer in drie maand
tijd doorheen je eigen kamer wandelen doet heel raar. Op de luchthaven was dat
anders, de adrenaline en opwinding nemen het overwicht dan. Voor de
achterblijvers heerst er een heel ander gevoel, meer een leegte. Dat gevoel
kwam bij mij pas enkele uren later. Zeker toen het vliegtuig wegens een panne
met een tweetal uur vertraging aankwam, waardoor ik het eerste contact met de
andere uitwisselingsstudenten miste. Gelukkig is het morgen altijd beter. 27
augustus kon het avontuur eindelijk beginnen!
My house
Een Servisch gastgezin. Vooroordelen? Wel, misschien een
paar. Geheel onterecht natuurlijk.
Sommige zaken zijn bepaald door het aantal nullen op een bankrekening. Check.
Een robuuste villa bovenop het gerieflijke appartementje deed dit al vermoeden.
Een veel belangrijker aspect voor een uitwisselingsstudent zijn echter de zaken
die men niet kan kopen. Interesse in andere culturen, gebrek aan verlegenheid,
de wil om me overal mee naar toe te nemen,
Een band opbouwen met de familie bleek tot mijn grote verrassing van een leien
dakje te lopen. Een week ver en ik hoor de jongste al meermaals in een Servisch
getint ruzietje roepen: On je moj brat! Vrij vertaald, hij is mijn broer,
niet de uwe. Daarnaast is de vader wel van plan ieder weekend iets te doen met
mij, voorts is hij niet veel thuis. Niet dat ik het hem kwalijk zal nemen, met een vrouw die in het leger zit, moet hij elke dag weer het onderspit delven. Voeg daarbij een dochter van 19, die volledig geobsedeerd is door politiek en Italië, en het plaatje klopt volledig.
Kortom, meet the Stojanivickes, een typisch Servisch gezinnetje vol pit en
jonge goesting!
Lune Lune
Dat dit nieuwe taaltje leren moeilijk zou worden, had ik al
wel snel door. 7 naamvallen, strikt gebruikt, vormen een dodelijke cocktail met
de vreselijk op elkaar gelijkende tsje/dje/ch/
klanken. Deze cocktail
gecombineerd met een toetje van Azbuka garandeert totale vermoeidheid aan het
einde van elke dag. Om nog maar te zwijgen van de enorme snelheid waarmee deze
vreemde woorden dienen uitgesproken te worden.
Ten einde raad zoek je na slechts een paar dagen al een uitweg. Muziek helpt
uitstekend in mijn geval. Gelukkig voor mij valt dit dan ook nog eens perfect
te combineren met mijn dagelijkse lessen Servisch. Enkele oude volksliederen,
waarom niet?
Lune Lune Lune, da sredimo racune.
Money Money Money
Groot voordeel aan Servië? De munt is niets waard. Voor een
enkele euro ontvang je al snel 120 dinar. Alles hangt natuurlijk af van de
prijzen, maar ook daar is er geen vuiltje aan de lucht. Een broodje en glaasje
melk als ontbijt, meer dan 25 dinar heb ik er nog niet voor betaald. Een
koffietje na school in een van de talrijke cafeetjes? Voor 40 dinar krijg je er
nog wat ratluk bij.
Al is er nog niet veel geld uit mn buidel verdwenen, de jongens en meisjes van
klas zijn maar wat blij om me een keer te trakteren. Ach, als ze er echt op
staan ( vette knipoog). En daarbij, ze zullen wel eens iets terug krijgen.
|
