Ondertussen is het half februari, en dus dringend tijd om
nog eens iets van mij te laten horen! Sinds december ben ik weer enkele
ervaringen rijker. De feestdagen heb ik hier in Paray-Le-Monial doorgebracht,
voor de eerste keer ver weg van huis, wat toch wel bijzonder was. In het
kerstweekend hebben we de kans gekregen om de uitgebreide liturgie van Kerstmis
volledig mee te volgen en zelf ook deels op te luisteren. Voor de gelegenheid
werd onze groep dus omgevormd tot een vierstemmig koor en samen met drie
gemotiveerden nam ik de tenorpartij - oh jawel, u leest het goed - voor mijn
rekening. Na vele uren repetitie, met bijbehorende crisismomentjes, belandden de
tenoren op D-day naast de trompet en de hoorn, waardoor niemand ons
uiteindelijk gehoord heeft. Maar hé, daar hebben we nadien best goed om kunnen
lachen. De volgende dag hadden we een feestelijk kerstmaal met ESM, de directie
en hun gezin en een twintigtal mensen uit de buurt die we uitgenodigd hadden om
samen met ons kerst te vieren. Ook al was ik ver weg van thuis, de warmte van
Kerstmis was zeker aanwezig en ik heb er echt van genoten.
De week die volgde werden we allemaal uitgestuurd voor een
compassiemissie. Ik vertrok samen met Edwige naar een rusthuis in
Clermont-Ferrand, bij de Zusters der armen, een congregatie die als missie
heeft om ouderen die het minder breed hebben een thuis te geven waar ze op alle
benodigde zorgen kunnen rekenen. Toen ik hoorde dat ik een hele week in een
rusthuis mocht verblijven om tijd en gezelschap aan de residenten te bieden,
was ik enorm blij. Tijdens mijn vakantiejob in september, verzorging in een
rusthuis, heb ik namelijk ondervonden dat het in de zorg niet eenvoudig is om
tijdens het werken door de tijd en aandacht te kunnen geven die de bewoners
nodig hebben. Ik heb dus extra van deze kans geprofiteerd om tijd en gezelschap
te bieden aan de mensen die ik ontmoette en bezocht in het rusthuis. Het heeft
mij ook erg geraakt te zien hoe veel vrijwilligers een uurtje van hun week
vrijmaken om er bijvoorbeeld de maaltijden te helpen opdienen.
Na Nieuwjaar hernamen we het gewone ritme. Een normale dag
begint hier om 8 uur met een halfuur lofprijzing, een moment waarop we samen
liederen zingen om God te danken. Nadien wordt het Heilig Sacrament uitgestald
en hebben we een uur stil gebed. Dit wordt over het algemeen gevolgd door tweeënhalf
uur les, met uiteraard een koffiepauze tussendoor. Na de middag hernemen we de
les om 14u30, vaak tot 17u. Deze lessen worden gegeven door verschillende
sprekers, die gedurende enkele dagen tot een week bij ons verblijven en ons
tijdens die periode inleiden in een bepaald onderwerp. Tot nu toe hebben we onderwerpen
gezien zoals onder andere het oude testament, de schepping, moraaltheologie, rede
en geloof, de islam, communicatie en evangelisatie en het evangelie volgens
Marcus. Vaak hebben we in de namiddag voorbereiding van de missies in de plaats
van les, afhankelijk van wat er de komende weken op de planning staat. Om 18u
hebben we eucharistieviering met nadien ons avondmaal, klaargemaakt door de
maisonnée (leefgroep van vier of vijf personen) van keukendienst. De avonden
zijn elke weekdag verschillend; maandag hebben we tijd samen per maisonnée,
dinsdag studie van de lessen, woensdag vrij, donderdag stilte en vrijdag
workshops (zoals sport, muziek, schilderen, breien ) naar keuze. De weekends
zijn over het algemeen vrij, behalve wanneer er retraites of andere evenementen
gepland zijn. Een goed gevulde agenda, die ons dankzij de ingeplande gebeds- en
stille tijden toch de mogelijkheid geeft tot God en tot onszelf te komen.
Eind januari hadden we een heus familieweekend, waar we een
goeie honderd mamas, papas, broers en zussen mochten ontvangen. Tijdens de
week die dit weekend vooraf ging werd er grote kuis gehouden, sketches werden voorbereid,
matrassen en bedden werden versleurd doorheen het volledige gebouw en schotels
lasagne werden klaargemaakt. De opwinding was voelbaar; iedereen vol ongeduld
om zijn familie te ontvangen en voor te stellen. En het was de moeite waard. Ik
heb er enorm van genoten om mijn ouders, broers en zussen terug te zien en
concreet te tonen waar, met wie en hoe ik hier leef.
Een ander groot evenement dat we hier hebben mogen helpen
voorbereiden was het winterforum voor jongeren van 18 tot 30 jaar, dat afgelopen
weekend plaatsvond in Paray-Le-Monial. Aangezien vorig jaar onder de 1200 jongeren
zeker de helft van onze groep aanwezig was, wisten we dat dit voor vele
toekomstige ESMers toch wel een bepalend moment kon zijn. Dus de vijf minuten
die we kregen om onze school te presenteren moesten knallen. Al snel waren we
het erover eens een rap te maken over ESM met een choreografie waarin de hele
groep betrokken werd. Tijdens de making-off kwamen enkele nieuwe talenten aan
het licht zoals rap, beat box, breakdance, BMX, Chinese gevechtssport Na een
beetje puzzelen slaagden we erin alles in een muzikale break de revue te laten
passeren. Ons voorziene hoogtepunt was het moment waarop Wilfried na zijn
breakdance ging liggen zodat Thomas met zijn BMX over hem kon springen.
Gewaagd, maar haalbaar, bleek tijdens de repetities. Maar het noodlot sloeg toe
en we verloren onze kameraad Wilfried Grapje. Maar het noodlot sloeg wel toe,
want een vijftal uur voor onze Five minutes of glory brak de ketting van de
BMX. En er was geen mogelijkheid meer om op het podium een plan B te repeteren.
Lichte paniek Gelukkig kwam ons aller directeur Jean-Paul met een waardige
oplossing: in een vorig leven had hij redelijk wat geturnd en hij kon het
vrijgekomen BMX-momentje wel opvullen. Tijdens de voorstelling vereerde hij het
aanwezige publiek (én zijn studentjes op het podium) op een flikflak en een achterwaartse
salto. De show was gered! Naast deze kleine anekdote was het een super weekend
met sterke getuigenissen, onderrichten, gebedsmomenten en mooie ontmoetingen
met stralende jongeren. Zelfs het weer was top; achttien graden met een heerlijk
zonnetje is zeker niet slecht in februari.
Na al de opwinding van het winterforum genieten we nu van
een dagje rust. Tijd om nog eens een blogje te schrijven dus
