Ondertussen is het half februari, en dus dringend tijd om nog eens iets van mij te laten horen! Sinds december ben ik weer enkele ervaringen rijker. De feestdagen heb ik hier in Paray-Le-Monial doorgebracht, voor de eerste keer ver weg van huis, wat toch wel bijzonder was. In het kerstweekend hebben we de kans gekregen om de uitgebreide liturgie van Kerstmis volledig mee te volgen en zelf ook deels op te luisteren. Voor de gelegenheid werd onze groep dus omgevormd tot een vierstemmig koor en samen met drie gemotiveerden nam ik de tenorpartij - oh jawel, u leest het goed - voor mijn rekening. Na vele uren repetitie, met bijbehorende crisismomentjes, belandden de tenoren op D-day naast de trompet en de hoorn, waardoor niemand ons uiteindelijk gehoord heeft. Maar hé, daar hebben we nadien best goed om kunnen lachen. De volgende dag hadden we een feestelijk kerstmaal met ESM, de directie en hun gezin en een twintigtal mensen uit de buurt die we uitgenodigd hadden om samen met ons kerst te vieren. Ook al was ik ver weg van thuis, de warmte van Kerstmis was zeker aanwezig en ik heb er echt van genoten.

De week die volgde werden we allemaal uitgestuurd voor een compassiemissie. Ik vertrok samen met Edwige naar een rusthuis in Clermont-Ferrand, bij de ‘Zusters der armen’, een congregatie die als missie heeft om ouderen die het minder breed hebben een thuis te geven waar ze op alle benodigde zorgen kunnen rekenen. Toen ik hoorde dat ik een hele week in een rusthuis mocht verblijven om tijd en gezelschap aan de residenten te bieden, was ik enorm blij. Tijdens mijn vakantiejob in september, verzorging in een rusthuis, heb ik namelijk ondervonden dat het in de zorg niet eenvoudig is om tijdens het werken door de tijd en aandacht te kunnen geven die de bewoners nodig hebben. Ik heb dus extra van deze kans geprofiteerd om tijd en gezelschap te bieden aan de mensen die ik ontmoette en bezocht in het rusthuis. Het heeft mij ook erg geraakt te zien hoe veel vrijwilligers een uurtje van hun week vrijmaken om er bijvoorbeeld de maaltijden te helpen opdienen.

Na Nieuwjaar hernamen we het gewone ritme. Een ‘normale’ dag begint hier om 8 uur met een halfuur lofprijzing, een moment waarop we samen liederen zingen om God te danken. Nadien wordt het Heilig Sacrament uitgestald en hebben we een uur stil gebed. Dit wordt over het algemeen gevolgd door tweeënhalf uur les, met uiteraard een koffiepauze tussendoor. Na de middag hernemen we de les om 14u30, vaak tot 17u. Deze lessen worden gegeven door verschillende sprekers, die gedurende enkele dagen tot een week bij ons verblijven en ons tijdens die periode inleiden in een bepaald onderwerp. Tot nu toe hebben we onderwerpen gezien zoals onder andere het oude testament, de schepping, moraaltheologie, rede en geloof, de islam, communicatie en evangelisatie en het evangelie volgens Marcus. Vaak hebben we in de namiddag voorbereiding van de missies in de plaats van les, afhankelijk van wat er de komende weken op de planning staat. Om 18u hebben we eucharistieviering met nadien ons avondmaal, klaargemaakt door de maisonnée (leefgroep van vier of vijf personen) van keukendienst. De avonden zijn elke weekdag verschillend; maandag hebben we tijd samen per maisonnée, dinsdag studie van de lessen, woensdag vrij, donderdag stilte en vrijdag workshops (zoals sport, muziek, schilderen, breien…) naar keuze. De weekends zijn over het algemeen vrij, behalve wanneer er retraites of andere evenementen gepland zijn. Een goed gevulde agenda, die ons dankzij de ingeplande gebeds- en stille tijden toch de mogelijkheid geeft tot God en tot onszelf te komen.

Eind januari hadden we een heus familieweekend, waar we een goeie honderd mama’s, papa’s, broers en zussen mochten ontvangen. Tijdens de week die dit weekend vooraf ging werd er grote kuis gehouden, sketches werden voorbereid, matrassen en bedden werden versleurd doorheen het volledige gebouw en schotels lasagne werden klaargemaakt. De opwinding was voelbaar; iedereen vol ongeduld om zijn familie te ontvangen en voor te stellen. En het was de moeite waard. Ik heb er enorm van genoten om mijn ouders, broers en zussen terug te zien en concreet te tonen waar, met wie en hoe ik hier leef.

Een ander groot evenement dat we hier hebben mogen helpen voorbereiden was het winterforum voor jongeren van 18 tot 30 jaar, dat afgelopen weekend plaatsvond in Paray-Le-Monial. Aangezien vorig jaar onder de 1200 jongeren zeker de helft van onze groep aanwezig was, wisten we dat dit voor vele toekomstige ESM’ers toch wel een bepalend moment kon zijn. Dus de vijf minuten die we kregen om onze school te presenteren moesten knallen. Al snel waren we het erover eens een rap te maken over ESM met een choreografie waarin de hele groep betrokken werd. Tijdens de making-off kwamen enkele nieuwe talenten aan het licht zoals rap, beat box, breakdance, BMX, Chinese gevechtssport… Na een beetje puzzelen slaagden we erin alles in een muzikale break de revue te laten passeren. Ons voorziene hoogtepunt was het moment waarop Wilfried na zijn breakdance ging liggen zodat Thomas met zijn BMX over hem kon springen. Gewaagd, maar haalbaar, bleek tijdens de repetities. Maar het noodlot sloeg toe en we verloren onze kameraad Wilfried… Grapje. Maar het noodlot sloeg wel toe, want een vijftal uur voor onze ‘Five minutes of glory’ brak de ketting van de BMX. En er was geen mogelijkheid meer om op het podium een plan B te repeteren. Lichte paniek… Gelukkig kwam ons aller directeur Jean-Paul met een waardige oplossing: in een vorig leven had hij redelijk wat geturnd en hij kon het vrijgekomen BMX-momentje wel opvullen. Tijdens de voorstelling vereerde hij het aanwezige publiek (én zijn studentjes op het podium) op een flikflak en een achterwaartse salto. De show was gered! Naast deze kleine anekdote was het een super weekend met sterke getuigenissen, onderrichten, gebedsmomenten en mooie ontmoetingen met stralende jongeren. Zelfs het weer was top; achttien graden met een heerlijk zonnetje is zeker niet slecht in februari.

Na al de opwinding van het winterforum genieten we nu van een dagje rust. Tijd om nog eens een blogje te schrijven dus…