Ik kom terecht in een groep bijzondere en fijne vrouwen, ik voel me één met hen, ik voel me thuiskomen, ik voel me veilig en weet dat ik hier mag zijn wie ik ben, volledig met alles, mijn verleden, mijn wensen, mijn tekortkomingen, mijn fouten, mijn talenten en ik stel me open. ik stel me open voor wat komt en ik laat toe, geen weerstand meer, geen strijd.

Ik laat me beroeren door de verhalen en voel hoe ze me raken, we zijn allen met elkaar verbonden, ook al liepen we tot nu toe een andere weg, ons lot was verweven, het raakt me hoe sommige vrouwen zo vertrouwd aanvoelen, alsof we reeds eerder samen wandelden, alsof we reeds eerder het lot hebben getart.

We worden uitgenodigd om de natuur in te gaan en één te worden met de natuur, ik weet al waar ik heen wil want de plek riep me al maar eens daar aangekomen besef ik dat ik hier niet dien te zijn, ik dien op pad te gaan, ik dien de wijde wereld in te trekken en ik ga. Ik vertrek maar wordt algauw teruggefloten, het begint te regenen en ik heb geen zin om kleddernat te worden, ik keer op mijn stappen terug en ga mijn regenjas halen want een beetje regen zal me heus niet tegenhouden. Ik doe mijn regenjas aan en vertrek terug met goede moed maar ook ditmaal word ik tegengehouden, er komt een felle wind opzetten en ik geraak geen stap vooruit, ik sta versteld van deze muur van wind en keer ook nu op mijn stappen terug. Ik begrijp het niet goed, wat wil de  natuur van me, mag ik er dan niet op uittrekken? Ik vraag het aan de boom die heel dichtbij staat en hij zegt dat ik het niet zo ver mag zoeken, dat ik eerst heel dichtbij moet beginnen, zo dichtbij dat ik zelfs niet naar buiten hoef, ontdek eerst de natuur in jezelf, verbind je met de natuur in jezelf, je zal er rijker van worden, je zal openbloeien, ga nu maar naar binnen en begin er alvast maar mee. Ik sta versteld van deze boodschap maar ik begrijp ze en ik ga naar binnen.

's Avonds volgt het ritueel waarbij we tot maanpriesteres ingewijd worden en we trekken voor het eerst onze rituele kledij aan, het is heel bijzonder, buiten stormt en waait het maar het kan me niet deren want diep vanbinnen begint een heilig vuur te branden en ik warm me er aan. Er zijn twee godinnen die me willen begeleiden op mijn pad, de ene kwam reeds voor ik vertrok naar me toe en ook nu maakt ze me kenbaar me te willen vergezellen op mijn pad, de andere godin maakt me heel duidelijk dat er geen tijd te verliezen is en tegelijk toont ze me dat ik moeite zal moeten doen, dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend zal zijn, ik zal mijn grenzen dienen aan te geven. Wie ben IK, wie wil IK zijn, mijn eigen leven, mijn eigenheid bewaken, voor mezelf gaan staan in trots en overgave, ik hoor haar boodschap en neem haar geschenk met beide handen aan.

We maken contact met onze voormoeders en het valt me op dat elke rol waarin ik ga staan dezelfde is en een groot verdriet overvalt me, ik trek me terug uit de groep en voel me helemaal wegzakken in een bodemloze put van emoties. Het is mijn tijd om contact te maken met mijn voormoeders en het valt me zwaar, ik wil niet langer het karma dragen, ik wil dit karma niet langer voortzetten, ik wil een andere weg opgaan, ik wil opnieuw beginnen, anders, liefdevol, gedragen. Ik laat mijn tranen de vrije loop en laat alle emoties uit mij wegvloeien, ik laat het verleden transformeren naar iets moois, iets waardevols en ik ontvang de mooie geschenken. Ik ben diep dankbaar voor de inzichten, diep dankbaar voor de steun. Ik voel in mijn hart een kleine twinkel, een klein zaadje, een nieuwe lijn, vandaag is een nieuwe lijn geboren, ze begint bij mij en ik ben er dankbaar voor.

Het is tijd om afscheid te nemen en voor we gaan, dansen we onze vreugde er uit, ik ben wild enthousiast en dans mijn vreugde maar eenmaal ik in de auto ben, voel ik dat mijn hartchakra pijn begint te doen, ik krijg bijna geen lucht meer, ik hap naar adem en stel me de vraag of ik mezelf alweer voorbij ben gesneld, was ik mezelf wel, wou ik iemand tonen die ik niet was? Het antwoord laat niet lang op zich wachten, dit ben jij ten volle maar je laat het niet toe en je hart laat je weten dat het hierom verdrietig is, zet je hart open, op elk moment, in elke situatie maar doe het langzaam, kleine stapjes, overhaast je niet. Verlang niet zoveel van jezelf maar wees dankbaar voor wat er is en mag zijn. Ik glimlach en eens thuisgekomen ga ik voldaan naar bed en val in een diepe slaap.

Ik merk dat ik hier zeer zenuwachtig over ben want het is zo druk, ik lever nog steeds gevechten met de spoken uit mijn verleden, ik ben nog steeds moe en uitgeblust, ik wil nog zoveel dingen doen maar heb daar zelfs geen tijd voor, of ik kan er de tijd niet voor opbrengen maar ik wil dit toch? 

Uiteindelijk besluit ik dan toch maar aan de slag te gaan en het verbaast me hoe alles zijn weg vind, hoe alles op me afkomt met een gemak dat ik nooit voor mogelijk had gehouden, er gebeuren dingen in mijn leven die me van mijn sokken blazen en die me dan een minuut later confronteren met mezelf, waar ik nog niet uit ben, wat ik nog niet opgelost heb en ik kom in een rollercoaster van emoties terecht, huilen, lachen, woede, kwaadheid, verdriet, radeloosheid, hulpeloosheid, moed, hoop,...

Ik verbind me met de elementen en voel heel duidelijk met welke elementen ik van oudsher een band heb en welke ik voorlopig niet kan of wil toelaten in mijn leven. Tegelijkertijd word ik geconfronteerd met mijn eigen beperkingen en vooral mijn eigen beperkende gedachten over mezelf, waarom heb ik mezelf  toch altijd zo klein gehouden, waarom ben ik niet eerder uitgebroken, waarom vond ik het prima dat men mij ketende en ik geen kant uitkon, ik heb het allemaal toegelaten en ik voel kwaadheid naar mezelf.

Ik schrijf mijn levenssprookje en besef ook nu weer hoe ik me telkens weer klein liet houden, hoe ik me telkens weer van alles liet aanpraten, hoe ik langzaam maar zeker heel ver weg van mijn ziel ben afgegleden maar ik besef ook dat ik door de schuif die ik opentrok hier een eind aan heb gesteld, ik laat niet meer met me sollen. Ik beloof plechtig aan mezelf dat ik vanaf nu goed voor mezelf zal zorgen, ook al zal dit nog moeizaam gaan, ook al maak ik terug fouten. ik beloof mezelf dat ik dan niet kwaad zal zijn op mezelf maar mezelf omarm als een liefdevolle moeder en fluister dat je uit je fouten best veel kan leren.

Ik maak een diepe zucht van verlichting, mijn tijd is eindelijk aangebroken, ik voel het in elke vezel van mijn lichaam.

De weg hier naartoe doet er niet meer toe, ik heb onderweg veel geleerd, onderweg veel kunnen transformeren en ik ga nu een nieuwe weg, voor deze weg ga ik bewust kiezen, deze weg daar ga ik voor.

Er volgt een tweede ronde testen en de dokter stelt me gerust, ik heb een schuif van mijn verleden opengetrokken waarin ik alles heb weggestopt wat ik niet wilde weten, niet wilde voelen, op dat moment niet aankon en die hoeveelheid van informatie die over me heen is gespoeld zorgt voor vermoeidheid, uitgeblustheid en de enige remedie is op zoek gaan naar antwoorden, loslaten van de spoken die me opjagen, in liefde transformeren wat me tegenhoudt.

Ik geef me over aan de vermoeidheid en sta mezelf toe van te rusten en in de rust antwoorden te vinden. Ik huil veel en overmatig, ik hang uren aan de telefoon met vriendinnen, ik wil opgeven maar weet dat dit niet kan, ik weet dat ook dit een voorbereiding is, ook dit is schoonmaken want hoe kan ik nu een pad bewandelen als ik de rugzak van mijn verleden met me meesleep?

Langzaam maar zeker voel ik hoe ik terug controle krijg over mijn lichaam, langzaam maar zeker voel ik mijn hart terug kloppen, heel fragiel, heel kwetsbaar en ik laat de donkerte toe want alleen vanuit het donker kan het licht op mijn pad komen.

Dat het een magische reis zou worden, wist ik wel maar dat ze zo magisch zou zijn, had ik nooit durven dromen.

Ik ontmoet er fantastische zielen waarmee ik al eerder in Avalon was, de herkenning is groot, de vreugde des te meer.

Elke dag sta ik versteld van de geschenken die hier op mijn pad komen, kleine geschenken die mijn hart doen vollopen van liefde en dankbaarheid, het is alsof de tijd stil staat, ik voel letterlijk de wereld tussen de werelden in en in de echte wereld blijft de tijd gewoon stilstaan terwijl ik rituelen uitvoer, handelingen stel, geschenken ontvang, boodschappen,... ik sta versteld van al dat moois.

In de tuin van Avalon vertoef ik met een zielsverwant, we waren hier eerder en we genieten van het elkaar terugvinden, het samenzijn, het ophalen van herinneringen van weleer zonder het te beseffen, zonder woorden uit te spreken maar de zon straalt voor ons en de boomgaard straalt in een bijzonder mooie gloed, ik neem de magische energie in me op en geniet met volle teugen.

Ik vertrek terug huiswaarts met een duidelijk doel, een duidelijke boodschap en vooral met de spirit van Avalon in mijn hart, ik voel me diep gelukkig en ik straal van pure liefde.

Op een dag stelde ik me voor als Ann en ik werd overspoeld door hardheid, onbegrip, weerstand, ik wou vluchten, dit was niet mijn naam en ja, het was wel mijn naam maar ik wou me zo niet meer voorstellen, dit was ik niet meer, dit was een vage schim uit mijn verleden, iemand die zich steeds klein had gemaakt en een enorm schild had opgetrokken maar zo was ik niet meer of tenminste zo wou ik niet meer zijn dus die naam hoorde ook niet meer bij me.

De eerste stap naar verandering bracht ook een naamsverandering met zich mee en aangezien ik drie mooie namen had gekregen bij mijn geboorte, besloot ik deze ook te gebruiken , van nu af aan zou ik als Ann Marie Christine door het leven gaan.

Een tijd later zouden we te horen krijgen bij welk pad onze prenten hoorden, er was het pad van het maanritme, het pad van de volle maan en het pad van de maanmagie.

Het verwonderde me niet dat ik zoals gewoonlijk van alles wat had gekozen dus er werd geen keuze voor mij gemaakt, ik mocht zelf kiezen welk pad ik ging en er was maar één manier om ze allemaal te bewandelen en meer : het pad van de maanmagie...

Het voelde zo goed, het voelde zo juist.

Ik besloot dus op weg te gaan.

Ik kreeg het warm en koud tegelijkertijd, JA, de maan was reeds lang een bepalende factor in mijn leven en samen met andere vrouwen op weg gaan en samen de maan vieren, leek me heerlijk.

Thuisgekomen melde ik me meteen aan en toen begon het allemaal...