De gedachten aan hoe saai alles wel niet gaat zijn als ik niet meer drink, de ontspanning die ik voel na het drinken van mijn eerste pintje wanneer ik een emotionele uitbarsting of stress moment heb, de roes die ik niet meer ga voelen wanneer ik even wil stoppen met denken... het maakt me angstig, onzeker, soms zelfs boos.

Gelukkig ben ik realistisch genoeg om te weten dat het mijn leven, mijn gevoel, mijn angsten, niet vooruit helpt, integendeel, het maakt mij zelfs ongelukkig, waardoor ik nog meer ga drinken en het op een bepaald moment helemaal fout zou aflopen...

Ik ben moe, mijn lichaam is moe en psychisch niet meer stabiel genoeg om op mijn eentje tot een constructieve oplossing te komen. Dus het stelt me wat meer gerust wetende dat er zich enkele uren later een nieuwe kans aanbiedt, die ik met beide handen wil grijpen, nu er nog een heel leven voor mij ligt.  En hoe uitzichtloos de situatie nu ook lijkt, zolang mijn kracht, motivatie en mijn positieve ingesteldheid de bovenhand blijven nemen, kan ik mezelf alleen maar veel succes toewensen bij het terugvinden van mezelf, op zoek naar de persoon die ik was voor alcohol de controle over mijn leven grotendeels overnam.

Na ettelijke uren piekeren, val ik uiteindelijk in slaap.Om 8 uur loopt de wekker af en enthousiast spring ik onder de douche, maak me snel klaar, check of ik alles mee heb en neem afscheid van mijn vriendin en de hondjes want ik zou ze een tijdje niet zien.   Hoewel ik ze enorm ga missen, ben ik niet emotioneel, omdat ik weet dat ik hen en mezelf een beter leven kan geven als ik nuchter blijf. Materialistisch heb ik weinig te bieden, maar liefde, aandacht en genegenheid is de grootste rijkdom die ik hen momenteel kan geven.  Ik word om 10 uur in de kliniek verwacht en zoals afgesproken staat mijn beste vriendin om 9 uur aan de deur om me op te halen. Maar natuurlijk moet ik nog langs de bank en om sigaretten en om een herlaadkaart...  Waar haal ik het ook maar in mijn hoofd om te denken dat zoiets  allemaal lukt in 10 minuten?  Ik panikeer omdat ik weet dat ik te laat ga komen en ik verzin een excuus om me te verontschuldigen dat ik later zal toekomen.  Onderweg naar daar gaat er vanalles door mijn hoofd, ik word angstig, angstig om het idee dat ik nooit geen pintje meer zou kunnen drinken eens ik de kliniek binnenstap.  Op de autosnelweg vraag ik mijn vriendin te stoppen aan een tankstation, ik koop 2 blikjes bier om ze vervolgens kort na elkaar uit te drinken.  Mijn laatste twee zeg ik aarzelend...

Meer dan een uur later dan voorzien kom ik eindelijk aan in de kliniek.  Ik word hartelijk onthaald en een vriendelijke begeleidster brengt mij naar mijn kamer.  Het blijkt een gesloten afdeling om de ontwenningsperiode te overbruggen... Mijn gsm moet ik afgeven, ik stuur nog snel twee sms'n naar de mensen die mij zouden willen bereiken.  Alles wordt grondig gecontroleerd, parfum, deo, binnen- en buitenzakken van broeken, jassen, tassen... Maar daar maak ik me geen zorgen over, ik kom tenslotte naar hier om een behandeling te volgen waar ik bewust voor gekozen heb. Mijn kleding moet ik uitdoen en er wordt verwacht dat ik tijdens mijn observatieperiode in nachtkledij rondloop.  Ik vind het vrij streng, maar krijg een duidelijke uitleg en kan snel wennen aan het idee en de bedoeling erachter.